Δύο «Ἑκούσιοι» Βολκανικοὶ Θάνατοι καὶ ἕνα Μνημόσυνον.

1901 χρόνια χωρίζουν δύο θανάτους. Δύο περίεργοι θάνατοι, ἔχοντες τὸ στοιχεῖον τῆς ἑκουσιότητος, δυσκόλως ὅμως δυνάμενοι νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς αὐτοκτονίαι, ἂν καὶ ἐφ᾿ ὅσον δεχώμεθα ὡς βασικὸν συστατικὸν τῆς αὐτοκτονίας, τὴν ψυχικὴν κατάστασιν τῆς ἀπελπισίας.

Διότι ἀπελπισία δὲν ὑπῆρξε. Μόνον ἄρνησις τῆς ἀποφυγῆς τοῦ «μοιραίου». Μόνον ἡ πείσμων ἄρνησις τῆς ὑποταγῆς εἰς τὰς ἀναγκαιότητας τῆς φυσικῆς τάξεως. Μόνον ἡ πείσμων θέλησις τῆς παραμονῆς εἰς τὸ «τεταγμένον».

Τὸ θέμα δὲν ἔχει κανένα ἠθικὸν ἐνδιαφέρον. Πρόκειται διὰ τεκμήριον μιᾶς νέας «Λογικῆς». Μιᾶς Λογικῆς ὑπεράνω καὶ πέραν τῆς «λογικότητος» τῆς παραμονῆς εἰς τὴν ζωήν.

Ὁ Harry Randall Truman, τὸ 1980 ἦτο ἤδη 83 ἐτῶν. Ὑγιέστατος καὶ μὲ τεράστιον κέφι διὰ τὴν ζωήν. Μιὰν ζωὴν τὴν ὁποίαν εἶχε κερδίσει ἤδη ὅταν εἰς τὸν Α΄ Παγκόσμιον Πόλεμον ἐπέζησε τοῦ τορπιλλισμοῦ τοῦ ὁπλιταγωγοῦ «Tuscania».

Μέχρι τὸ 1980 καὶ ἐπὶ 56 ἔτη ὁ Harry διετέλεσεν ἐπιμελητὴς τοῦ ὅρους-ἡφαιστείου Ἁγία Ἑλένη ἐν τῇ Πολιτεία τῆς Οὐασιγκτῶνος.

Ζοῦσε «μόνος» ἐντὸς καλύβης, ἢ σχεδὸν μόνος, ἐφ᾿ ὅσον 16 γάται ὑπῆρξαν οἱ μέχρι τέλους πιστοὶ του σύντροφοι.

Ὅταν ἀπὸ τὸν Μάρτιον τοῦ 1980 τὸ ἡφαίστειον ἤρχισεν ἀφυπνιζόμενον καὶ προκαλοῦν τὴν ἐκκένωσιν τῆς ὅλης περιοχῆς, ὁ Harry ἀνεπηρρέαστος συνέχισε τὴν ζωὴν του εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους.

Καὶ τὴν μοιραίαν ἐκείνην ἡμέραν τῆς 18^ης Μαΐου, ὅταν τὸ ἡφαίστειον ἐξήμεσεν ἀνηλεῶς τὰ ἐντόσθιά του, προκαλέσαν τρομερὸν πυροκλαστικὸν φαινόμενον, ὁ Harry (καὶ αἱ γάται του) πάλιν ἠρνήθη νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν καλύβην ὅπου ἔζησεν εὐτυχὴς ἄνω τοῦ ἡμίσεος αἰῶνος.

Ἐτάφη ὁ Harry κάτωθεν 47 μέτρων λάβας καὶ ἐπέρασεν εἰς τὸ Μέγα Πάνθεον τῶν Ξεροκεφάλων -διὰ τοὺς «λογικοὺς» ἀνθρώπους- ἢ εἰς τὸ Μικρὸν Πάνθεον τῶν Γενναίων καὶ τῶν θεωρούντων τὸν θάνατον ὡς ἀπειλήν, ἀναξίαν τοῦ νὰ ἐκτρέψῃ αὐτοὺς ἐκ τοῦ συνήθους των βίου.

Νὰ θεωρήσωμε τὸν πείσμονα Harry ὡς κυριολεκτικῶς ἐφαρμογέα τοῦ παμπαλαίου ἐκείνου προστάγματος τῶν Ῥοδοσταύρων,

«Ποίει τὸ πρέπον! Γαῖα πυρὶ ...μειχθήτω»;

Ταῦτα συνέβαινον ...μόλις 1901 ἔτη μετὰ τὸν θάνατον ἑνὸς λαμπροῦ Ῥωμαίου φυσιοδίφου καὶ πολιτικοῦ, τοῦ Γαΐου Πλινίου Σεκούνδου, τοῦ καὶ Πρεσβυτέρου λεγομένου.

Οὗτος, τὸν Αὔγουστον τοῦ 79 μ.Χ., ἔμπλεως ἐπιστημονικῆς καὶ λογίας δόξης, ἤγγιζεν ἤδη καὶ τὰς κορυφὰς τοῦ Cursus Honorum (σταδιοδρομίας) του, διωρισθεὶς ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Οὐεσπασιανοῦ, -τοῦ μεγίστου αὐτοῦ νοικοκύρη-, ὡς Praefectus Classis (ναύαρχος)!

Ἡ μοῖρα του -ἀλλὰ καὶ ἡ «μοῖρα» του- ἐναυλόχει ἐν τῷ Παρθενοπαίῳ (Νεάπολις) Κόλπῳ, ὅτε ὁ μοχθηρὸς Βεσούβιος ἠσθάνθη -ἄγνωστον διατί- ἔντονον ναυτίαν ἐκδηλωθείσαν διὰ τοῦ συνήθους παρὰ τοῖς ἡφαιστείοις τρόπου...

Παρ᾿ ὅτι ὁ Κόλπος ἤδη ἐφλέγετο καὶ ἐμυδραλιοβολεῖτο, ὁ ναύαρχος Πλίνιος, μὴ ὑποστέλων ποτὲ τὸν ἐπισείοντα τοῦ ἐπιστήμονος, ἐπιβὰς εἰς λιβυρνίδα, διέπλευσε τὸν κατηραμένον Κόλπον, προσεγγίζων τὰς Σταβίας εἰς τὰς ὁποίας ἤδη ἡ λάβα συνηντᾶτο μετὰ τῆς θαλάσσης εἰς σμερδαλέαν ὅσον καὶ θαυμασίως ἐπιστημονικὴν, ἐμπεδόκλειον σύνοδον τοῦ περιφήμου «Τετραστοιχειακοῦ»!

Ἐκεῖ, παρὰ τὰς προτροπὰς φίλων καὶ συγγενῶν, ἐπορεύθη μόνος πρὸς τὸν ἐπιχθόνιον πυριφλεγέθοντα, καταποθεὶς ὑπὸ τῆς λάβας.

Ὁ ἐρευνητὴς-Πλίνιος «κατέπιε» τὸν ἄνθρωπον-Πλίνιον, ὡς ὁ κύριος Χάυδ μυθιστορηματικῶς «κατέπιε» καὶ κατίσχυσε τοῦ δόκτορος Τζέκυλλ!

Θὰ ἠδύνατό τις πολλὰς νὰ ἐκφέρῃ σκέψεις καὶ πλείστους στοχασμοὺς νὰ ἀναπτύξῃ περὶ τοὺς δύο τούτους βολκανικοὺς θανάτους.

Θὰ ἠδύνατο νὰ κηρύξῃ -ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς-, τὰς τετριμμένας περὶ τὴν αὐτοχειρίαν κοινοτυπίας, εἴτε τὰς ἐπὶ θρησκευτικῆς, εἴτε τὰς ἐπὶ «ἀνθρωπίνης» βάσεως ἑδραζομένας...

Ἡμεῖς ὅμως κατανοοῦμε τὸ συμβεβηκὸς φαινόμενον ἀλλέως.

Ὁ «ἀνώτερος» ἄνθρωπος ὑπερβαίνει ἑαυτόν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δύναται νὰ ἀρθῇ ὑπεράνω, τόσον «τῶν φροντίδων τῆς ὑλικῆς ζωῆς», ὅσον καὶ αὐτῶν τούτων τῶν φυσικῶν του ὁρμῶν καὶ -ἐν τέλει- λειτουργιῶν, ἀποκορυφούμενος εἰς τὸ ὑπέρτατον στοιχεῖον ἀνωτερότητος, τὴν διατήρησιν τῆς ζωῆς!

Βεβαίως αἱ κοινωνίαι συνήθως «δικαιολογοῦν» τοῦτο μόνον ἐν πολέμῳ (!!!), ὀνομάζουσαι τοὺς ἀριηφάτους ὡς ἥρωας.

Τὸν πτωχὸν Χάρρυ θὰ τὸν εἴπωσι «ξεροκέφαλον γέρον». Τὸν Πλίνιον «ἐγωιστὴν μονόπλευρον ἐπιστήμονα».

Οὐδεὶς θέλει ἀναγνωρίςῃ αὐτοῖς τὸ ἐνδεχόμενον τῆς ἀνόδου των εἰς σφαίρας καὶ κύκλους ψυχικῆς ἀνελίξεως ὑπερβαινούσας τὰς ἡμετέρας.

Ὁ Χάρρυ ἠράσθη τοῦ μικροῦ του «Παραδείσου» καὶ ἠρνήθη νὰ συνεχίςῃ τὴν ζωὴν του ἄνευ αὐτοῦ.

Ὁ Πλίνιος ἠράσθη τῆς ἐρεύνης ἑνὸς σπανιωτάτου φυσικοῦ φαινομένου καὶ ἐθεώρησε ἑαυτὸν ἀνάξιον τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ ἔχῃ συλλάβει ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰς θαυμαστὰς λεπτομερείας του.

«Ἐγωισταὶ» ἀμφότεροι! Βεβαίως! Ἀλλὰ μήπως ἐγωιστὴν δὲν θὰ ἐθεώρουν τὸν ἑαυτὸν των ἀμφότεροι ἂν –παρακάμπτοντες τὸν ἀξιακὸν των θησαυρόν- ἔφευγον πρὸς σωτηρίαν τῆς ζωῆς των;

Ὁ μικρὸς Παράδεισος εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους Ἁγία Ἑλένη ἦτο ὁ ἀξιακὸς θησαυρὸς τοῦ γερο-Χάρρυ.

Ἡ ἔρευνα ἦτο ὁ ἀξιακὸς θησαυρὸς τοῦ σπουδαίου Πλινίου.

Πόσοι ἐξ ἡμῶν φίλτατοι θὰ ἠδυνάμεθα νὰ «φύγωμε» μετὰ τοῦ ἀξιακοῦ μας θησαυροῦ, ὅταν αὐτὸς ἀπειλεῖ νὰ χωρισθῇ ἐξ ἡμῶν;

http://en.wikipedia.org/wiki/Pliny_the_Elder#Death

http://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Randall_Truman