Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Στὰ Ὄρη τῆς Ἀπάτης.


Μικροὶ φαντάζουμε στὸν ἴσκιο τοῦ βουνοῦ.
Τὰ μάτια μας συνήθισαν νὰ μὴ κοιτάζουν τὴν κορφή.
Κι ἀφήσαμε σιγὰ σιγά νὰ θρονιαστοῦν ἐκεῖ,
ἀπατεῶνες, σάν ὀλύμπιοι θεοί.
Μία μεγάλη μηχανὴ μ᾿ ἀνεξηγήτων γραναζιῶν περιστροφές,
Ἀπ᾿ τῶν βουνῶν τίς ἀκοίταχτες κορφές,
ζητάει τὰ κεφάλια μας σκυφτά,
κρατώντας τὰ μάτια μας κλειστά.
Κατὰ καιροὺς κάποιοι σηκώνουν τὸ βλέμμα τους ψηλά,
-προσέχοντας ὅμως νἄχῃ συννεφιά-
γιὰ νὰ μὴ δοῦνε τῶν ψεύτικων θεῶνε τὶς μορφὲς
Συνάμα ὅμως γιὰ νὰ ποῦν,
πὼς τόλμησαν κι ἀντίκρυσαν ἐκεῖνες τὶς κορφές.