Χριστούγεννα, καρδιὰ τοῦ χειμῶνος...

«Χριστούγεννα, καρδιὰ τοῦ χειμῶνος, Φῶτα, Ἄης Βασίλης...», ὅπως ξεκινᾶ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα διηγήματά του ὁ κυρ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Πόσον ἄνοστα ἔχουν γίνει ὅλα! Καταπίνουμε κουραμπιέδες καὶ μελομακάρονα ἐν μέσῳ τῆς λησμονημένης τεσσαρακοστῆς, πρὸ τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου.Ἑκατομμύρια σινικὰ λαμπιόνια, ἀντικαθιστοῦν τὸ πανάρχαιον ἐκεῖνον ἤπιον φῶς, τὸ μελιχρόν, τὸ φιλίμερον, τὸ φῶς μικρῶν κηρίων φωτοδοτουμένων δι᾿ ὁλίγα μόνον λεπτά πρὸ τῆς παταγώδους εἰσελεύσεως τοῦ νέου ἔτους.
Πόση προσμονή, πόση ἀδημονία διὰ τὰ μικρὰ ἐκεῖνα κεράκια, τὰ δαγκωμένα μὲ τὰς μικρὰς των τσιμπιδοειδεῖς βάσεις εἰς τὰ κλαδάκια τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου. Πόσον ἐπικινδύνως, πόσον ἀπειλητικῶς ἐτρεμόσβυναν ἀσπαίροντα, ὅταν ἠνοίγετο τὸ παράθυρον διὰ «νὰ μπῇ», μαζὶ μὲ τὸ κρύον τῆς ἐσχάτης νυκτὸς τοῦ ἔτους καὶ ὁ νέος χρόνος.
«Προσοχὴ τὶς κουρτίνες», «ἄντε σβῦστε τα τώρα! Καὶ τοῦ χρόνου», «ἅστα καημένη λίγο ἀκόμη, νὰ χαροῦν τὰ παιδιά».
Τώρα τὰ λαμπιόνια ἀναβοσβύνουν φρενιτιωδῶς, συνοδευόμενα ὑπὸ ἐκνευριστικοτάτης «χριστουγεννιάτικης» μουσικῆς. Θυμίζουσι μεγαλούπολιν ἀφ᾿ ὕψους ὁρωμένην καὶ τὰ λαμπιόνια δὲν εἶναι πιὰ ἡ μίμησις τῶν ἀσπαιρόντων ἐν τῷ ταπεινῷ μυστηριακῷ φωτὶ τῆς νυκτὸς κρυστάλλων. Εἶναι τὰ χιλιάδες αὐτοκίνητα τῆς πόλεως ταύτης, τὰ συνήθως ἀσκόπως περιφερόμενα εἰς τὰς λεωφόρους. Ἡ ἰδία «μουσική», ἡ ἀκουομένη ἐν τῇ συγχρόνῳ φάτνῃ τοῦ πολιτισμοῦ (;) μας. Εἰς τὸ σοῦπερ μάρκετ. Εἰς τὰ πολυκαταστήματα. Πωληταὶ καὶ ταμίαι εἰς τὰ πρόθυρα νευρικῆς κρίσεως, προσβληθέντες ὑπὸ τῆς τριακοστῆς ἑννάτης ἀνακρούσεως τοῦ χριστουγεννιάτικου ἐμβατηρίου «τζίνγκλ μπέλς» εἰς ὅλας τὰ ἐκδοχὰς καὶ τὰς τεχνοτροπίας. Συμφωνικαὶ ὀρχήστραι, μπὶγκ μπάντς, φυσαρμόνικαι, ὀκαρίναι, ξυλόφωνα, συνθετηταί, συνθλίβουν, ἐξαφανίζουν τὸ πτωχὸν καὶ ἰθαγενὲς μας «Χριστὸς γεννᾶται σήμερον».Ἡ παγκοσμιοποίησις, ἡ «μηχανὴ τοῦ κιμᾶ», ὡς ἔλεγε κάποιος συχωρεμένος, κατισχύει καὶ νικᾶ. Ἑκατομμύρια καλικάντζαροι χοροπηδοῦν ἀσυμμάζευτοι, γνωρίζοντες ὅτι «τὰ Φῶτα» δὲν πρόκειται οὐδόλως νὰ τοὺς συμμαζεύσουν,...ὡς ἄλλοτε.
Ἡ τηλοψία! Δι᾿ αὐτῆς θέλει ἐκτονωθῇ καὶ ὁ τελευταῖος σπινθὴρ παραδοσιακῆς θρησκευτικότητος καὶ πατρογονικῆς εὐλαβείας.Ἐκεῖ θὰ ἀκουσθῇ τὸ «Ὀρατόριον τῶν Χριστουγέννων», ἐκεῖ θὰ παρουσιασθῇ κατανυκτικὸν δοκυμανταὶρ περὶ τὸν ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ. Θὰ ἐρευνηθοῦν καὶ θὰ ἐκλογικευθοῦν ὅλα. Θὰ ἐξετασθῇ ἐπιστημονικῶς τὸ ταξείδιον τῶν Μάγων. Θὰ πιστοποιηθῇ ἡ Σφαγὴ τῶν Ἀθώων Νηπίων. Θὰ ἐκπεμφθοῦν τὰ μηνύματα τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Ἀκολούθως θὰ ἐπιλέξωμεν, ἢ τὴν μεγάλην συναυλίαν τῆς Φιλαρμονικῆς τῆς Βιέννης, ἢ τὰ σανκυλότ μπαλέτα τοῦ Μουλαὶν Ῥούζ.Εἶσθε ἰκανοποιημένοι; Ταῦτα πάντα διασκεδάζουν ἐπαρκῶς φίλοι μου καὶ διακόπτουν αἰσίως τὴν τύρβην τῆς δυσοιώνου καθημερινότητος; Πραγματώνουν τὸ ὡραῖον ἐκεῖνον τοῦ Χρυσοστόμου ῥῆμα, «βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόχευτος»;
Καὶ ὁ «Ἄης Βασίλης»; Ἐξετοπίσθη ὑπὸ χαζοβιόλη «σνόουμαν», μετὰ ταράνδων. Δὲν «βαστάει εἰκόνα καὶ χαρτί». Χασκογελᾶ «Χό, χό, χό» σὰν τὸν Λόνγκ Τζὼν Σίλβερ...
Ἐγὼ σκέπτομαι ἐφέτος νὰ ἐπαναστατήσω κι᾿ ἂς μὲ βάλουν οἱ νεοταξικοὶ παρατηρηταὶ εἰς τὰ κατάστιχα τῶν δικαίων.
Πρῶτον, σκέπτομαι ν᾿ ἀφήσω ὄρνιθας, χοίρους, κονίκλους, ταράνδους, ἀμνοὺς καὶ ἀλιγάτορας, μακρὰν τοῦ στομάχου μου μέχρις τῆς Ἁγίας Νυκτός. Ὁμοίως καὶ διὰ τὰς δίπλας, τὰ φοινίκια, τὰ μελομακάρονα καὶ τοὺς κουραμπιέδες.
Δεύτερον, 25η Δεκεμβρίου ὥρα 05.30 τὸ πρωί, σκέπτομαι νὰ ὑπάγῳ εἰς ἐκκλησίαν τινα, κατὰ προτίμησιν ὑπηρετουμένην ὑπὸ κακοφώνων ψαλτῶν, ὥστε νὰ ἀποφευχθῇ ἡ συμπροσευχὴ μετὰ διαφόρων «ἐστέτ» ποὺ «τόσο τοὺς ἀρέσει ἡ βυζαντνὴ μουσική» καὶ ἐναβρύνονται ὑπεράγαν κατὰ τὰς ἁγίας ἡμέρας (λὲς καὶ ὑπάρχουν καὶ ἀνόσιοι ἡμέραι), μεταβαίνοντες μειλιχίως ἔως καὶ χυδευλαβῶς εἰς τοὺς ναούς.
Τρίτον, σκέπτομαι νὰ πῶ τὰ κάλαντα καὶ τὰ «Χριστούγεννα-Πρωτούγεννα» στὸν ἑαυτὸν μου. Καὶ τὸ «Χριστὸς γεννᾶται σήμερον». Νὰ ἀπολαύσω τὴν ὑπέροχον ποικιλότητα τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης. Τὴν νοσταλγικὴν καθαρεύουσαν τοῦ «ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει» καὶ τὴν θερμὴν δημοτικὴν τοῦ «σ᾿ αὐτὸ τὸ σπίτι ποὔρθαμε».
Σκέπτομαι κι᾿ ἄλλα καλοὶ μου φίλοι, ἀλλὰ μὴ σᾶς κουράζω.
Μπορεῖ κάποιαν ἄλλην στιγμήν...
Ἂς κινηθῇ κι᾿ ἡ ἀγορά, ἀλλὰ πρωτίστως, Καλὰ Ἑλληνικὰ Χριστούγεννα!
Ὁ γέρων Φρεάντλης ὁ ὀνηλατούμενος.

Ὁ ὄνος, ὁ φίλος, ὁ διδάσκαλος, ὁ παιδαγωγός.

Ἐξ ἀφορμῆς αἰτήματος καλοῦ φίλου, νὰ τοῦ δανείσω τὸν ἐν τῇ φωτογραφίᾳ μου συνεικονιζόμενον ἐκλεκτὸν φίλον μου, τοῦ ἀπήντησα ὡς ἀκολούθως:

Ὁ ὄνος.

Στὴν ῥάχιν του σηκώνει αἰώνας τώρα τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονημένους. Ποτὲ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας. Ἐπ᾿ αὐτοῦ διαπομπεύονται «παραστρατημέναι» γυναῖκες. Δι᾿ αὐτοῦ μεταφέρονται ταπεινὰ ὑλικά. Τὴν καρτερίαν καὶ τὴν ἀνοχὴν του εἰς τὰ ἄδικα πλήγματα τὴν λέγουν «γαϊδουριάν».
Ἐκεῖνος ὅμως δὲν παρεξηγεῖ. Συνεχίζει τὴν δύσκολον ἐργασίαν του, τὴν ἄχαριν, τὴν σκληράν.
Ἔχω ζήσει δίπλα του ὡς Ὑδραῖος. Ἔχω μάθει πολλὰ ἐξ αὐτοῦ καὶ δι᾿ αὐτοῦ. Εἶναι ἀξιοπρεπέστατος καὶ εὐγενής. Ὅταν διψᾶ, προτιμᾶ νὰ πεθάνῃ, παρὰ νὰ πίῃ ἀκάθαρτον νερὸν! Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πίῃ καὶ τὰ κατρουλιά του!...
Ὁ ἀγαπητὸς του μεζὲς, ἡ ὀνάκανθα, τὸ κοινῶς «γαϊδουράγκαθο», κοσμεῖ ὡς τὸ μεγαλύτερον παράσημον «Ἀστὴρ τῆς Ὀνάκανθος», (Scottish Thistle) τὰ στήθη Σκώτων βασιλέων, ἀρχόντων καὶ πολεμάρχων.
Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε, ἂν ἀναλογισθῇς ὅτι ἐβάστασε τὸν Ὑπέρτατον Βασιλέα, τὸν βαστάσαντα τὸν Παγκόσμιον Πόνον.
Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ τὸν στείλω ἀγαπητὲ φίλε διὰ νὰ σὲ διδάξῃ. Ἀκόμη καὶ ἂν τὸν εἶχον, δὲν γνωρίζω πότε θὰ ἔκρινον ὅτι ἡ διδασκαλία μου ἐπερατώθη, ὥστε νὰ δανεισθῇ.

Λευκαδίου Χέρν (Γιακοῦμο Κοϊζούμι) Περὶ τὴν Ἰαπωνικὴν Παιδείαν. (ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΝ)

Λευκάδιος Χέρν (Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn) ή Κοϊζούμι Γιακοῦμο (小泉八雲))
Λευκάς (Βρετ. Αὐτοκρατορία) 27/6/1850 – Τόκυο (Ἰαπ. Αὐτοκρατορία) 26/9/1903.

Ο Λευκάδιος Χερν ήταν συγγραφέας και δημοσιογράφος και θεωρείται εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας.
Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 27 Ιουνίου του 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό. Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντώνιου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων από το Δουβλίνο.
Παιδικά χρόνια
Ο πατέρας του πήρε μετάθεση για τις δυτικές Ινδίες και έτσι δυο χρονιά αργότερα ο μικρός Λευκάδιος ταξιδέψε με τη μητέρα του στο Δουβλίνο για να ζήσουν με την οικογένεια του πατέρα του. Η μητέρα του αντιμετώπιζε δυσκολίες προσαρμογής στην ξένη χωρά αλλά και στο σπίτι της οικογένειας του άντρα της και έτσι μετακόμισε στην Σάρα Μπρέναν. Συγγενικό πρόσωπο που έδειχνε συμπάθεια στον Λευκάδιο και τη μητέρα του. Μετά από ένα διάστημα συμβίωσης με τον πατέρα του, η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα, καθώς ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε ένα νομικό κενό και έθεσε εκτός ισχύος τον γάμο του.
Έτσι, σε ηλικία πέντε ετών ο Λευκάδιος Χερν αποχωρίστηκε από τη μητέρα του χωρίς να την δει ποτέ ξανά. Στην ηλικία αυτή αυτή ένιωθε φόβο για τα φαντάσματα και τα στοιχειά. Η θεία του για να τον κάνει να ξεπεράσει τις φοβίες του αυτές τον κλείδωνε στο υπόγειο.
Εφηβικά χρόνια
Όταν έφτασε σε σχολική ηλικία άρχισε να διαβάζει. Όταν κάποια στιγμή ανακάλυψε ενα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ένιωσε ενθουσιασμένος. Όπως είπε αργότερα ο ίδιος: Εισήλθα στη δική μου αναγέννηση. Αργότερα, και αφού είχε περάσει από το γαλλικό κολλέγιο του Υβενό στάλθηκε στο κολλέγιο Σαίντ Κούθμπερτ (Ushaw Roman Catholic College). Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού έχασε το ένα μάτι του. Από τότε κλείστηκε στον εαυτό του.
Ενηλικίωση και Μετανάστευση
Σε ηλίκια 19 ετών αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. Για ένα χρονικό διάστημα έζησε κάτω από συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Όταν γνώρισε τον Χένρυ Γουώτκιν βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Με τη βοήθεια του βρήκε δουλειά σε μια εφημερίδα. Σιγά σιγά άρχισε να δουλεύει σε υψηλότερες θέσεις και έφτασε να εργάζεται ως δημοσιογράφος σε εφημερίδα του Σινσιννάτι (Cincinnati Daily Enquirer). Περιπλανήθηκε στη Νέα Ορλεάνη, στη Νέα Υόρκη, στις Γαλλικές Αντίλλες.
Ζωή στην Ιαπωνία
Το 1889 βρέθηκε σαν ανταποκριτής στην Ιαπωνία. Αργότερα και με τη βοήθεια του Μπάζιλ Τσάμπερλαιν και του Ίτζιτο Χαττόρι βρήκε θέση καθηγητή της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Στον δέκατο πέμπτο μήνα διαμονής του στην Ιαπωνία παντρεύτηκε τη Σετζούκο Κοϊζούμι. Κόρη μίας οικογένειας σαμουράι, των Κοϊζούμι που είχαν ξεπέσει με την καταστροφή που επέφερε σε αυτήν την κοινωνική τάξη η νέα πορεία της Ιαπωνίας. Υιοθετεί μάλιστα το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά. Τον Δεκέμβριο του 1896, το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκυο του προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Στην Ιαπωνία ο Λευκαδιος Χερν έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της ζωής του.
Θάνατος
Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1903 ύστερα από πνευμονικό οίδημα. Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σωρό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Μπρόστα υπήρχαν τα βουδιστικά λάβαρα, πίσω δυο μικρά παιδιά που κουβαλούσαν ζωντανά πουλιά σε μικρά κλουβιά που θα τα άφηναν ελέυθερα συμβολίζοντας τη φυγή της ψυχής από τα δεσμά της. Ακολουθούσαν τα άτομα που κουβαλούσαν το φέρετρό του, πιο πίσω οι ιερείς με τα κουδουνάκια τους και το φαγητό για το νεκρό, ενώ την πομπή έκλειναν η οικογένεια και οι φίλοι του νεκρού. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.
Συγγραφικό Έργο
Τα πιό γνωστά του έργα είναι:
Εντός του κύκλου των ψυχών
Η χώρα των χρυσανθέμων
Ιαπωνικοί Θρύλοι
Ηλέκτρα
Καϊνταν
Κείμενα από την Ιαπωνία
Όλεθρος και άλλα διηγήματα
Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες και άλλες ιστορίες

Ἐδώ, σᾶς παρουσιάζομε ἕνα ἐνδιαφέρον κριτικὸν κείμενον τοῦ Κοϊζούμι, περὶ τὴν Ἰαπωνικήν, καὶ ἴσως ὄχι μόνον, παιδείαν.

ΠΗΓΗ:http://www.lafcadio.gr/
Λευκάδιου Χερν: Η επίσημη παιδεία της Ιαπωνίας
(απόσπασμα από το εικοστό κεφάλαιο του βιβλίου ΙΑΠΩΝΙΑ-ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο περιγράφονται το ιαπωνικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι προσπάθειες της Ιαπωνίας ν' ανταπεξέλθει στις πιέσεις των "μεγάλων δυνάμεων" και στις ανάγκες που προέκυπταν από το άνοιγμά της στο Δυτικό κόσμο, σ' εκείνη την κρίσιμη εποχή). Μετάφραση: Kλαίρη Β. Παπαπαύλου

Κανένας ξένος χωρίς πείρα δεν καταφέρνει να κουβεντιάσει για μισή ώρα με Ιάπωνα - τουλάχιστον, με Ιάπωνα που δεν έχει ζήσει στο εξωτερικό - και ν' αποφύγει να πει κάτι που θα προσκρούσει στο καλό γούστο ή αίσθημα του συνομιλητή του. Κι ελάχιστοι (ίσως κανένας) από τους Ιάπωνες που δεν έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό μπορούν να συνομιλήσουν για λίγο σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή γλώσσα, χωρίς να προκαλέσουν κάποιο αμήχανο ξάφνιασμα στον ξένο ακροατή τους. Η αμοιβαία κατανόηση, ανάμεσα σε νοοτροπίες με τόσο διαφορετικές δομές, είναι περίπου αδύνατη. Αλλά είναι επίσης φυσικό, ο ξένος καθηγητής που επιδιώκει το αδύνατο - που αναμένει από τους Ιάπωνες φοιτητές του την ίδια περίπου ποιότητα πνευματικής κατανόησης που θα ανέμενε από τους φοιτητές στη Δύση - να αισθάνεται αναστατωμένος. "Γιατί πρέπει να υπάρχει πάντα ένα χάσμα ανάμεσά μας;" Είναι μια ερώτηση που συχνά ακούγεται και σπάνια παίρνει απάντηση.
Κάποιοι από τους λόγους (ΣτΜ. που προκαλούν το χάσμα) θα πρέπει να έχουν γίνει ως τώρα εμφανείς στον αναγνώστη. Αλλά ένας από αυτούς - ο πιο περίεργος - δεν έχει γίνει. Πριν τον εκθέσω θα πρέπει να παρατηρήσω ότι, ενώ η σχέση ανάμεσα στον ξένο δάσκαλο και τον Ιάπωνα φοιτητή είναι τεχνητή, η σχέση του Ιάπωνα δασκάλου και φοιτητή ήταν, παραδοσιακά, μια σχέση θυσίας και υποχρεώσεων. Η αδράνεια με την οποία αντιμετωπίζεται ο ξένος, η αδιαφορία που τον παγώνει διαρκώς, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην παρεξήγηση που προκύπτει από δύο τελείως διαφορετικές αντιλήψεις περί καθήκοντος.
Τα παλιά συναισθήματα παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την απάλειψη των παλιών τυπικών. Και το πόσο η φεουδουαρχική Ιαπωνία επιβιώνει μέσα στη σύγχρονη χώρα, κανένας ξένος δεν μπορεί εύκολα να το φανταστεί. Τα περισσότερα τωρινά συναισθήματα είναι προφανώς κληρονομικά, τα παλιά ιδανικά δεν αντικαταστάθηκαν ακόμη με καινούργια... Στους χρόνους της φεδουαρχίας, ο δάσκαλος δίδασκε χωρίς μισθό. Περίμεναν από αυτόν ν' αφιερώνει όλο το χρόνο του, τη σκέψη και τη δύναμή του στο επάγγελμά του. Το επάγγελμά του εθεωρείτο πολύ τιμητικό. Το θέμα της μισθοδοσίας δε γινόταν αντικείμενο συζήτησης, ο δάσκαλος επαφιόταν πλήρως στην ευγνωμοσύνη των γονέων και των μαθητών. Το δημόσιο αίσθημα τους ένωνε μαζί του, μ' έναν δεσμό που δε μπορούσε να σπάσει. Έτσι π.χ. ένας στρατηγός, την παραμονή μιας εφόδου, θα φρόντιζε ώστε ο παλιός δάσκαλος του να έχει μια δυναντότητα να διαφύγει από το μέρος της πολιορκίας. Ο δεσμός ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητή ήταν δεύτερος σε ισχύ, μόνο σε σχέση με το δεσμό γονέα και παιδιού. Ο δάσκαλος θυσίαζε τα πάντα για το μαθητή του, ο μαθητής ήταν κάθε στιγμή έτοιμος να πεθάνει για το δάσκαλό του. Είναι αλήθεια ότι τώρα, οι σκληρές και εγωιστικές πλευρές του ιαπωνικού χαρακτήρα αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια. Ωστόσο, ένα και μόνο γεγονός αρκεί για να δείξει πόσο το αίσθημα της παραδοσιακής ηθικής επιβιώνει, κάτω από την καινούργια και πιο ακατέργαστη επιφάνεια: Όλο σχεδόν το εκπαιδευτικό έργο που επιτελείται στην Ιαπωνία, αν και γίνεται με κυβερνητική ενίσχυση, είναι αποτέλεσμα προσωπικής θυσίας.
Από την κορυφή της κοινωνίας ως τη βάση της, το πνεύμα της αυτοθυσίας κυριαρχεί. Είναι γνωστό ότι, εδώ και πολλά χρόνια, ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού εισοδήματος της αυτοκρατορικής οικογένειας προσφέρεται στη δημόσια εκπαίδευση. Δεν είναι όμως γενικά γνωστό ότι και κάθε άτομο που έχει τίτλους ή χρήματα ή υψηλή θέση εκπαιδεύει φοιτητές με δικά του έξοδα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η βοήθεια προσφέρεται τελείως δωρεάν. Σε λιγότερες περιπτώσεις, ο φοιτητής διευκολύνεται στα έξοδά του και τα επιστρέφει με δόσεις, κάποια στιγμή στο μέλλον. Ο αναγνώστης αναμφίβολα γνωρίζει επίσης ότι οι daimyo (ΣτΜ. νταϊμυό, περιφερειακοί διοικητές των φεδουαρχικών χρόνων), σε παλαιότερους καιρούς, διέθεταν το μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων τους για τη συντήρηση και την ενίσχυση των ακολούθων τους. Εφοδίαζαν εκατοντάδες ή και χιλιάδες και, σε κάποιες περιπτώσεις, δεκάδες χιλιάδες προσώπων με τα αναγκαία για τη ζωή τους, ζητώντας σε αντάλλαγμα στρατιωτική υπηρεσία, εντιμότητα και πειθαρχία. Αυτοί οι παλαιοί νταϊμυό ή οι διάδοχοί τους -ιδιαίτερα, αυτοί που είναι ακόμα μεγάλοι γαιοκτήμονες- τώρα συναγωνίζονται μεταξύ τους για την υποστήριξη της παιδείας. Όσοι μπορούν, εκπαιδεύουν γιους και εγγονούς ή απογόνους των παλιών ακολούθων τους. Οι νέοι που δέχονται αυτή την υποστήριξη επιλέγονται κάθε χρόνο μεταξύ των σπουδαστών των σχολείων που έχουν ιδρυθεί στις παλιές περιφέρειες των νταϊμυό. Σήμερα, μόνο οι πλούσιοι ευγενείς είναι σε θέση να παρέχουν τελείως δωρεάν υποστήριξη σ' έναν αριθμό σπουδαστών κάθε χρόνο. Οι φτωχότεροι αξιωματούχοι δεν μπορούν να φροντίσουν για πολλούς. Ωστόσο όλοι, ή σχεδόν όλοι, συντηρούν κάποιους - κι αυτό συμβαίνει ακόμη και σε περιπτώσεις που το ειδόσημα του πάτρωνα είναι τόσο μικρό ώστε τα έξοδα θα ήταν αδύνατο ν' αντιμετωπιστούν, αν ο φοιτητής δεν υποσχόταν να εξοφλήσει το ποσό μετά την αποφοίτησή του. Σε μερικές περιπτώσεις τα μισά έξοδα καταβάλλονται από τον πάτρωνα και ο φοιτητής αναλαμβάνει την υποχρέωση να επιστρέψει τα υπόλοιπα.
Το παράδειγμα της αριστοκρατικής τάξης ακολουθούν και οι άλλες κοινωνικές βαθμίδες. Έμποροι, τραπεζίτες, εργοστασιάρχες, όλοι οι εύποροι εκπρόσωποι της εμπορικής και βιομηχανικής τάξης συνεισφέρουν στην εκπαίδευση. Οι στρατιωτικοί, οι δημόσιοι λειτουργοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι - με δύο λόγια, άνθρωποι κάθε επαγγέλματος κάνουν το ίδιο. Όσοι έχουν μικρά εισοδήματα που δεν τους επιτρέπουν μεγάλη γενναιοδωρία βοηθούν τους φοιτητές να εργάζονται ως θυρωροί, να εκτελούν θελήματα, να δίνουν ιδιαίτερα μαθήματα - παρέχοντας τους σε αντάλλαγμα τροφή και κατοικία και, μερικές φορές ένα χαρτζλίκι για μικρές υπηρεσίες. Στο Τόκυο, όπως και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, οι φύλακες όλων σχεδόν των σπιτιών είναι φοιτητές που βοηθούνται μ' αυτόν τον τρόπο. Κι όσο για την προσφορά των διδασκόντων, αυτή χρήζει ιδιαίτερης μνείας.
Οι περισσότεροι δάσκαλοι στα δημόσια σχολεία δεν αμείβονται με μισθό τέτοιον που να τους επιτρέπει να βοηθούν τους μαθητές χρηματικά. Αλλά, όλοι οι δάσκαλοι που κερδίζουν περισσότερα από τα απολύτως αναγκαία συνεισφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όσοι διδάσκουν στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα φαίνονται να θεωρούν τη βοήθεια προς τους φοιτητές αυτονόητη - τόσο αυτονόητη ώστε να υποπτεύεται κανείς μια νέα "τυραννία της συνήθειας", κυρίως λόγω των χαμηλών μισθών. Αλλά καμμία τυραννία συνήθειας δεν θα μπορούσε να εξηγήσει την ευχαρίστηση που αντλείται από τη θυσία και την παράδοξη επιβίωση του φεδουαρχικού ιδεαλισμού, που αποκαλύπτονται από κάποια εντυπωσιακά γεγονότα. Για παράδειγμα: Eίναι γνωστό ότι πανεπιστημιακός καθηγητής υποστήριζε και εκπαίδευε ένα μεγάλο αριθμό φοιτητών για πολλά χρόνια, μοιράζοντάς τους το σύνολο σχεδόν του μισθού του. Τους παρείχε κατοικία, ρούχα και τροφή, τους δίδασκε, αγόραζε τα βιβλία τους και πλήρωνε τα δίδακτρά τους - κρατώντας για τον ευατό του μόνο το κόστος της διαβίωσής του και περιορίζοντας κι αυτό ακόμη σε διατροφή με πατάτες. (Για φανταστείτε ένα ξένο καθηγητή στην Ιαπωνία να περιορίζει τη δίαιτά του σε ψωμί και νερό για χάρη της δωρέαν εκπαίδευσης μερικών φτωχών νέων!). Γνωρίζω άλλες δύο περιπτώσεις σχεδόν το ίδιο αξιόλογες - η μία, μάλιστα, αφορά σ' έναν ηλικιωμένο άνδρα παραπάνω από εβδομήντα ετών, ο οποίος εξακολουθεί ν' αφιερώνει τα μέσα που διαθέτει, το χρόνο και τις γνώσεις του, στο αρχαίο ιδανικό του χρέους. Πόσες κρυμμένες θυσίες αυτού του τύπου έχουν γίνει από ανθρώπους που είχαν ελάχιστες δυνατότητες να τις αντιμετωπίσουν, δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Και πραγματικά, η δημοσίευσή τους θα προξενούσε μονάχα πόνο. Αισθάνομαι ένοχος αδιακρισίας ακόμη και για το ότι μνημόνευσα τις περιπτώσεις που μου επισημάνθηκαν - μολονότι η μνεία τους τιμά την ανθρώπινη φύση... Τώρα λοιπόν πρέπει να έχει γίνει φανερό ότι οι Ιάπωνες φοιτητές, συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους αυταπάρνηση από μέρους των ντόπιων καθηγητών τους, δεν μπορούν να νιώσουν πολύ εντυπωσιασμένοι από οποιαδήποτε εκδήλωση ενδιαφέροντος ή συμπάθειας ενός ξένου καθηγητή, ο οποίος, αν και αμείβεται με μεγαλύτερο μισθό από τους Ιάπωνες συναδέλφους του, δεν έχει ούτε λόγο ούτε μεγάλη διάθεση να μιμηθεί το παράδειγμά τους.
Ο άθλος μιας παιδείας που επιβιώνει με προσωπικές θυσίες είναι ασφαλώς αρκετός για ν' αντισταθμίσει πολλές αδικίες και αγυρτίες. Παρά τη διαφθορά που έχει γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια - παρά τα δημόσια σκάνδαλα, τις μηχανορραφίες και τις απάτες - μπορεί να ελπίζει κανείς για όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ενόσω το πνεύμα της γενναιόδωρης αυταπάρνησης εξακολουθεί να διέπει τον εκπαιδευτικό κόσμο. Θα διακινδυνέψω μάλιστα να εκφράσω την άποψη ότι τα περισσότερα δημόσια σκάνδαλα και αποτυχίες προέκυψαν από την επέμβαση της πολιτικής στη σύγχρονη εκαπίδευση, ή από την προσπάθεια απομίμησης ξένων συμβατικών μεθόδων που βρίσκονται σε διάσταση με την εμπειράι του εθνικού ήθους. Όπου η Ιαπωνία παρέμεινε πιστή στα παλαιά ηθικά ιδανικά της, έδρασε με ευγένεια κι επιτυχία. Όπου αποχωρίστηκε χωρίς λόγο από αυτά, η φυσική συνέπεια ήταν θλίψη και αναταραχή...

18η Ἀπριλίου 727. Ἡ πρώτη ΕΛΛΗΝΙΚΗ Ἐπανάστασις...

Ἑλληνικαὶ Νίκαι καὶ Ἧτται.
Εἰκονομαχία ἢ, μία διαφορετικὴ προσέγγισις μιᾶς θρησκευτικῆς ἐπετείου.

...οἳ καὶ προσπελάσαντες τῇ βασιλίδι πόλει ιη΄ τοῦ Ἀπριλλίου μηνὸς τῆς ι΄ ἰνδικτιῶνος ἡττῶνται συμβαλόντες τοῖς Βυζαντίοις, ἐμπρησθέντων αὐτῶν τῶν νηῶν τῷ σκευαστῷ πυρί. καὶ οἱ μὲν βυθίζονται περὶ τὸν λάκκον, ἐν οἷς καὶ Ἀγαλλιανὸς ἔνοπλον ἑαυτὸν ἐπόντωσεν, οἱ δὲ ζῶντες τῷ κρατοῦντι προσρύονται. καὶ ἀποτέμνονται τὰς κεφαλὰς Κοσμᾶς τε καὶ Στέφανος, αὔξει δὲ τῇ κακίᾳ Λέων ὁ δυσσεβὴς καὶ οἱ τούτου σύμφρονες τὸν κατὰ τῆς εὐσεβείας διωγμὸν ἐπιτείνοντες. (405).
ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΕΤΩΝ ΦΚΗʹ ΑΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΥ ΕΩΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΕΤΟΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΥΙΟΥ ΑΥΤΟΥ· ΤΟΥΤ' ΕΣΤΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΕΨΟΖʹ ΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΩΣ ΕΤΟΥΣ ΣΤΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ, ΚΑΤΑ ΔΕ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΣΤΚΑʹ.

Εἰς τὴν Ἱστορίαν του ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρηγόπουλος καὶ ἐν τοῖς κεφαλαίοις τοῖς σχετικοῖς πρὸς τὴν Ἑλληνορωμαϊκὴν (κατὰ τοὺς Δυτικοὺς Βυζαντινὴν) Αὐτοκρατορίαν, ἀφιερώνει μέγα μέρος καὶ πολλὰ κεφάλαια εἰς τὴν κατὰ τὸν η΄ μ.Χ. αἰῶνα ἐπιχειρηθεῖσαν πολυσχιδὴ μεταρρύθμισιν τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος γ΄ τοῦ Ἰσαύρου καὶ τῶν λεγομένων εἰκονομάχων ἐπιγόνων του.
Ὁ ἱστορικὸς μας, πρέπει νὰ τοῦ ἀναγνωρισθῇ, κατέβαλε μίαν δύσκολον καὶ σκληρὰν προσπάθειαν συγγράψας τὸ κολοσσιαῖον τοῦτο ἔργον, τὸ ἀρχόμενον ἀπὸ τῆς ἱστορικῶς καταγεγραμμένης ἐμφανίσεως τοῦ ἔθνους μας, περατούμενον δὲ ὁμοῦ μετὰ τοῦ αἰσίου πέρατος τῆς Ἐθνεγερσίας.
Ἴσως ἂν ὁ ἀγαθοδαίμων Ἰάκωβος Φίλιππος Φαλμεράυερ δὲν εἶχεν ἀποφασίσῃ νὰ στηρίξῃ τὴν διδακτορικὴν διατριβὴν του ἐπὶ τῆς προσπαθείας τῆς καταδείξεως, ἂν ὄχι ἀποδείξεως, τοῦ φυλετικοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους[1], ἔρευναι καὶ μελέται τῶν μεγάλων ἀνορθωτῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, εἴτε νὰ μὴν εἶχον ποτὲ γίνῃ, εἴτε νὰ εἶχον ἐπικινδύνως καθυστερήσῃ.
Οὕτω, ἐκ τοῦ ἀρνητικοῦ τούτου γεγονότος, τοῦ συγκλονίσαντος τὰς εὐαισθήτους –τότε- ἑλληνικὰς ψυχάς, προέκυψαν τὰ περίφημα ἔργα τῶν μεγάλων μεσαιωνοδιφῶν. Τοῦ Καρόλου Χόπφ, ὅστις ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος σπεύσας νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὸν συμπατριώτην του, τοῦ Καρόλου Κρουμβάχερ, ὅστις διὰ τῆς γλαφυρᾶς γραφίδος του διήγειρε εὐρωπαίους καὶ ἰθαγενεῖς ἐρευνητὰς καὶ τοὺς εἰσήγαγεν ἐν τῷ γοητευτικῷ κόσμῳ τοῦ καταφρονημένου μεσαιωνικοῦ ἑλληνισμοῦ. Παρ᾿ αὐτοῖς καὶ σὺν αὐτοῖς ἐτάχθησαν οἱ ἡμέτεροι, Κωνσταντῖνος Σάθας, τὸ ἱερὸν τέρας τῆς ἱστορικῆς ἐρεύνης, ὁ χαλκέντερος καταγραφεὺς ὑπερεξήκοντα ἑλληνικῶν ἐξεγέρσεων τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τῆς ὀθωμανικῆς πανώλους, ὁ βαθυστόχαστος καὶ μεγαλοϊδεάτης παιδαγωγὸς τοῦ Στρατηλάτου βασιλέως μας Κωνσταντίνου τοῦ ιβ΄, ὁ Σπυρίδων Λάμπρος.
Οὗτοι ὅλοι συνεπικουρούμενοι ὑπὸ πλειάδος ἰθαγενῶν καὶ μὴ πυριπνόων ἐρευνητῶν, ὡς ὁ Γουλλιέλμος Μίλερ[2], ὁ Ζακυθηνός, ὁ Κουκουλές, ἀνέλαβον τὸ βαρὺ καθῆκον, εἰς μίαν ἐποχὴν καθ᾿ ἣν οἱ λάτρεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐφρόνουν ὅτι οὗτος ἐτελεύτησεν ἐν τῇ μάχῃ τῆς Πύδνης -ἵνα μὴ συνταχθῶμεν πρὸς ἐκείνους οἵτινες ἐπέλεγον ὡς νεκρόσημον αὐτοῦ τὴν μάχην τῆς Χαιρωνείας...-, οὗτοι λοιπὸν ἀνέλαβον νὰ καταδείξουν τὴν συνέχειαν αὐτοῦ καὶ κυρίως τὴν ἀενάως ἀνανεουμένην του αἴγλην.
Ἂν ὁ Χόπφ, ὡς προείπωμεν ἀνέλαβε τὴν ἱερὰν ὑποχρέωσιν τῆς ἐκπονήσεως μιᾶς συντόμου ὅσον καὶ τεκμηριωμένης ἀπαντήσεως πρὸς τὸν Φαλμεράυερ, ἐκεῖνος ὅστις ἐρρίφθη κυριολεκτικῶς εἰς τὴν μάχην τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἦτο ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρηγόπουλος.
Οὗτος, ἂν καὶ γνωσιολογικῶς ἀρκούντως κατάλληλος, δὲν ἔστρεψε τὰς προσπαθείας του μόνον πρὸς τὴν μεσαιωνικὴν περίοδον, διότι ὡς πανέξυπνος Κωνσταντινουπολίτης, ἀντελήφθη ὅτι ἡ καλυτέρα ἀπάντησις ἔπρεπε νὰ διαλαμβάνῃ μίαν ἐμπεριστατωμένην καὶ γραμμικὴν ἐξιστόρησιν τοῦ ἑλληνικοῦ φαινομένου ἀπὸ τὸ λυκαυγὲς τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέχρι τότε. Σκοπὸς τῆς ἐξιστορήσεως ταύτης δὲν ἦτο μία «ἐμπεριστατωμένη», κατὰ τὴν τυπικὴν μορφὴν (ὑπομνηματισμός, ὑποσημειώσεις, βιβλιογραφία κλπ.)[3], παράθεσις στοιχείων, ἀλλὰ μία σύνοψις ἔργων, προσώπων καὶ ἰδεῶν, δυναμένη νὰ καταδείξῃ τὸ ποθούμενον, ἤτοι τὴν πολυπόθητον καὶ ἀμφισβητουμένην συνέχειαν.
Ὑπὲρ πᾶν ἄλλον ὁ Κ.Π. ἀπηυθύνθη διὰ τοῦ ἔργου του πρὸς τὴν ἐγχώριον κοινότητα τῶν πεπαιδευμένων καὶ πρὸς τὴν ἑλληνικὴν νεολαίαν, ἐπὶ σκοπῷ νὰ θωρακίσῃ ἰδεολογικῶς τὸ ἔθνος ἐκ τῶν ἔνδον.
Οὕτω ἠ Ἱστορία του παρουσιάζει ὅλα ἐκεῖνα τὰ προαναφερθέντα «ἐπιστημονικὰ πάθη», συχνάκις δὲ παρασύρεται εἰς βιαστικὰς ἀποτιμήσεις, ἐλκόμενος καὶ ἐκ καθιερωθεισῶν πεποιθήσεων πολλῶν εὐρωπαίων μελετητῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Τὸ ἔργον ἐγράφη ἐν θαυμαστῇ ταχύτητι καὶ σπουδῇ, διότι οἱ καιροὶ δὲν ἦσαν μενετοί.
Ἐνῶ ὀχετοὶ αὐστριακῶν φιορινίων καὶ ῥωσσικῶν πανσλαυϊστικῶν ῥουβλίων ἐτροφοδότουν τὸν ἀνθελληνικὸν ἀγῶνα, ἐλάχιστοι Ἕλληνες ἦσαν εἰς θέσιν προκαλούμενοι εἰς μίαν ἐπιστημονικὴν μονομαχίαν, νὰ τεκμηριώσουν ἢ ἔστω νὰ ἐκδιπλώσουν μίαν ἀδρομερῆ παράθεσιν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Μία ῥηχὴ ἀρχαιοπληξία ἐδέσποζεν ὡς πρόσοψις μιᾶς βαθείας ἀμαθείας, προσομοιαζούσης πρὸς τὰ περιλάλητα ἐκεῖνα χωρία τῆς ῥωσσικῆς ὑπαίθρου, τὰ ὁποῖα ὁ δαιμόνιος Ποτέμκιν συνηρμολόγει καὶ διέλυεν ἐν μιᾷ νυκτί, κατὰ μῆκος τῆς ὁδοῦ τῶν περιοδειῶν τῆς φιλτάτης του προστάτιδος Αἰκατερίνας τῆς Μεγάλης...
Ὁ Κ.Π. ἐκκινεῖ τὴν ἐξέτασιν τῆς περιόδου τῶν Ἰσαύρων αὐτοκρατόρων, διεκτραγωδών, ὀρθῶς, τὴν κατάντιαν τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς κοινωνίας καὶ τοῦ κράτους κατὰ τὸν 8ον μ.Χ. αἰ.. Καταγράφει ἐπαρκῶς τὰς εὐθύνας ἑνὸς ὁσημέραι διογκουμένου, ἀδιαφόρου διὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα καὶ δυσειδαίμονος κλήρου. Ἐκτυλίσσει γλαφυρῶς τὴν ἄνοδον καὶ τὴν σωτήριον δρᾶσιν τοῦ μεγάλου Λέοντος γ΄, τοῦ Ἰσαύρου, τὰς στρατιωτικὰς του νίκας καὶ κυρίως τὸ ἀνεπανάληπτον δυστυχῶς ἔκτοτε μεταρρυθμιστικὸν κοινωνικὸν καὶ οἰκονομικὸν του ἔργον. Ὁ περίφημος αὐτὸς αὐτοκράτωρ, ὁ ἔχων ἐν τῇ Ἱστορίᾳ μόνον τὸν Μέγαν Πέτρον ὡς μέτρον συγκρίσεως, εἴτε ἐκστρατεύσας, εἴτε διοικήσας (713-715), διέτριψεν ἀρκούντως εἰς τὰ Ἀνατολικὰ Θέματα τῆς Αὐτοκρατορίας μας, ἐλθὼν εἰς γνωριμίαν μετὰ πλήθους, ἀποκλινοντων δογματικῶς καὶ θρησκευτικῶς τάσεων, ὑπηκόων της. Ὁ Λέων πράγματι «ἐγνωρίσθη» μετὰ τῶν Μονοφυσιτῶν, τῶν Μουσουλμάνων, τῶν Παυλικιανῶν καὶ τῶν Ἑβραίων ὑπηκόων. Ὁ πολιτικὸς Λέων παρετήρησεν ὅτι τὰ πληθυσμιακὰ ταῦτα στοιχεῖα, τὰ τόσον σημαίνοντα διὰ τὰς ἀνατολικὰς ἐπαρχίας του, διέφερον σημαντικῶς ἔναντι τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἰταλῶν ὑπηκόων τῆς τότε Ἑλλάδος, τοῦ Αἰγαίου, τῆς Ἰταλίας. Ὡς συχνότατα συμβαίνει ἐν τῇ ἱστορίᾳ, αἱ γνωσταὶ θεολογικαὶ ἔριδες ὑποκρύπτουν βαθυτέρας αἰτίας εὑρυτέρου πολιτικοκοινωνικοῦ, ἢ διὰ νὰ μὴ κακοκαρδίζωμε καὶ τοὺς μαρξιστὰς καὶ οἰκονομικοῦ περιεχομένου.
Οὔτω δυνάμεθα ἀσφαλῶς νὰ συμπεράνωμεν ὅτι ὅτε ὁ Λέων διενοήθη νὰ θέσῃ τὴν μεταρρυθμιστικὴν του ῥομφαίαν ἐν τῇ σαρκὶ τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας, οὐδεὶς τότε ἠδύνατο νὰ τὸν μεμφθῇ ἐπειδὴ δὲν συμπεριέλαβεν εἰς τὸ ἐπιτελεῖον του καὶ κοινωνιολόγους... Οὗτοι, ἂν ὑφίσταντο, θὰ ἠδύναντο ἴσως νὰ τὸν κατατοπίσουν σχετικῶς πρὸ τῆς ἀποφάσεώς του νὰ θίξῃ τὸ ἀκανθῶθες ζήτημα τῶν εἰκόνων.
Δὲν ἀνήκει εἰς τὰς ἐπιδιώξεις τοῦ γράφοντος νὰ ἀναλύσῃ καὶ νὰ κρίνῃ θεολογικῶς τὸ θέμα, ἢ νὰ «τοποθετηθῇ» ἐπ᾿ αὐτοῦ. Τοῦτο θεωρητικῶς ἀνελύθη διὰ τῆς γραφίδος δεκάδων σοφῶν μελετητῶν, ἐκρίθη δὲ τελικῶς ὑπ᾿ αὐτοῦ τούτου τοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἐν γένει στάσεώς του μέχρι σήμερον.
Πρέπει ἐπίσης νὰ σημειωθῇ τὸ ὅτι ὁ Λέων ἐνεκλωβίσθη ἐντὸς τῆς παγίας αὐτοκρατορικῆς ἀντιλήψεως, περὶ μιᾶς δογματικῆς ὁμοιομορφίας καθ᾿ ἅπασαν τὴν ἐπικράτειαν. Ἀκόμη, εἰς τὸ ἂν ἡ κατάργησις τῶν εἰκόνων (καὶ τῶν ἀγαλμάτων), ἠδύνατο νὰ ἐπαναγάγῃ ἰδεολογικῶς ὑπὸ τὰς πτερύγας τοῦ αὐτοκρατορικοῦ ἀετοῦ, τοὺς ὅλον καὶ ἀπομακρυνομένους ἐκ τοῦ κορμοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀνατολικοὺς ὑπηκόους. Ὁ Λέων ὡς συνεπὴς Ῥωμαῖος βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ, ἀνεζήτει πάντοτε τὸ πλειοψηφικὸν ῥεῦμα τῆς αὐτοκρατορίας. Ὡς ὁ ἱδρυτὴς τῆς νέας αὐτοκρατορίας, Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, μετεκινήθη θρησκευτικῶς, ἄρα καὶ πολιτικῶς, πρὸς τὸν Χριστιανισμόν, ἐκτιμὼν ὀρθῶς τὸ πλειοψηφοῦν πληθυσμιακὸν ῥεῦμα τῶν ἐπικρατειῶν αἱ ὁποῖαι ἐπρόκειτο νὰ ἀποτελέσωσι τὸν πυρήνα τῆς αὐτοκρατορίας του, οὔτω καὶ Λέων, ἐλαυνόμενος ἐκ τῆς συνήθους ἀμεριμνησίας τῶν Ἑλληνορωμαίων βασιλέων ἔναντι τῆς ἱστορικῆς κοιτίδος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, προέκρινεν ὡς προτιμητέαν τὴν ἰδεολογικὴν προσέγγισιν τῶν ἀσιατικῶν ἐκείνων πληθυσμῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἀρκούντως ἰδεολογικῶς «ἐπιμολυνθεῖ» ἐκ τῶν μουσουλμανιζουσῶν καὶ ἰουδαϊζουσῶν ἀντιλήψεων. Αἱ ἀντιλήψεις αὖται ἐσχηματοποιοῦντο καὶ ἐμβληματοποιοῦντο διὰ τῆς κυριάρχου αἰσθητικῆς ἀντιλήψεως τῆς εἰκαστικῆς ἀνεικονικότητος καὶ τῆς ἐν γένει ἀρνήσεως πάσης τιμῆς καὶ λατρείας πρὸς τὸ μορφικῶς –ἤτοι ἐξανθρωπισμένον- θεῖον. Τοῦτο ἐξεφράζετο καὶ θεωρητικῶς διὰ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ θεωρήματος αὐτοῦ περὶ τῆς φύσεως τοῦ Ἰ. Χριστοῦ. Οὗτοι καθ᾿ ὁλοκληρίαν ἀνατολίται, ἐθεώρουν τὸν Ἰησοῦν ὡς προκύπτῃ καὶ ἐκ τῶν κειμένων των, κάτοχον μόνον τῆς θείας φύσεως, ἡ δὲ ἀντίθετος ἄποψις (καὶ κυρίαρχος καθ᾿ ἡμᾶς), συνιστᾶ μίαν ἐπικίνδυνον διείσδυσιν τῶν περὶ τὸ θεῖον φρονημάτων τῶν Ἑλλήνων. Μία ἐπαναγωγὴ εἰς τὸ ἡρωικὸν πρότυπον, τοῦ θνήσκοντος καὶ ἀνισταμένου, ἀποθεουμένου καὶ κατηστερωμένου θεανθρώπου. Τοῦ θεανθρώπου, τοῦ τείνοντος ἐκεῖνον τὸ φοβερὸν δάκτυλον πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἐν τῇ Καπέλλα Σιξτίνα λέγων:
-Τεντώσου λίγο ἀκόμη ἄνθρωπε. Λίγο σοῦ χρειάζεται διὰ νὰ θεωθῇς καὶ σύ! Πρακτικῶς τοῦτο ἀνιχνεύεται καὶ πρωίμως, ὅτε ὁ Ἀρειανικὸς προοιμιακὸς κλάδος τοῦ μονοφυσιτισμοῦ, μοσχευθεὶς ἐν τῷ σώματι τῶν ἀγριωτάτων Γότθων, ἐπέφερε τὸσας συμφορὰς καὶ καταστροφὰς εἰς τὰ ἑλληνικὰ ἱερά.
Σκοπὸς τοῦ παρόντος ὅμως δὲν εἶναι τὸ νὰ ἀσχοληθῶμε μὲ τοὺς κατοίκους τῶν ἀνατολικῶν ἐπαρχιῶν τῆς Αὐτοκρατορίας μας, οὔτε τὸ νὰ εἰκάσωμεν ἐπὶ τοῦ τὶ ἤθελε συμβῇ, ἐν ᾗ περιπτώσει ἐπετύγχανον οἱ στόχοι τῶν «Εἰκονομάχων» αὐτοκρατόρων. Πιθανὸν νὰ μὴν ἐχάνοντο αἱ ἐπικράτειαι αὖται καὶ ἡ Αὐτοκρατορία νὰ ἐκέρδιζεν ἐκ τῆς Ἱστορίας, ἐκτενεστέραν παράτασιν χρόνου ζωῆς. Μᾶλλον ὄμως θὰ ἀνεκόπτετο καὶ ὁ ἐξελληνισμὸς της, τὸ μόνον δὲ τὸ ὁποῖον θὰ εἴχομεν νὰ θαυμάζωμε σήμερον, ἐκ χιλίων ἐτῶν ἱστορίας, θὰ ἦσαν ἴσως μόνον διάφορα ὀρνιθοσκαλίσματα εἰς τοὺς τοίχους τῶν ναῶν καὶ εἰς τὰ περιθώρια τῶν ψαλτηρίων. Ποία κρητικὴ τέχνη, ποία παλαιολόγειος, ποῖος Θεοφάνης, ποῖος Πανσέληνος, ποῖος Θεοτοκόπουλος, ποῖος Μιχαὴλ Ἄγγελος, ποῖος Βελάσκεθ θὰ ὑπῆρχον; Κατήφεια καὶ θλίψις. Λουλουδάκια καὶ ὀρνιθοσκαλίσματα. Ἀκύρωσις δεκάδων αἰώνων μορφικοῦ ἑλληνογενοῦς Κάλλους καὶ ἐπαναγωγὴ εἰς τὴν Γεωμετρικὴν περίοδον τῆς τέχνης. Μὴν αὐταπατώμεθα φρονοῦντες ὅτι οἱ εἰκονομάχοι θὰ περιωρίζοντο ἐκεῖ. Θὰ ἐσώζοντο τῆς μανικῆς των δογματικῆς μήπως καὶ τὰ ἐναπομείναντα κείμενα τοῦ ἑλληνισμοῦ; Θὰ ἐξεπήδων ποτὲ ἐκ τῶν σπλάχνων ἐκείνων οἵτινες -ἀληθῶς- ἄλλοτε ἐβδελύχθησαν τὸν ἕλληνα λόγον, οἱ λαμπροὶ ἑλληνολάτραι καὶ ἀνορθωταὶ ἐπίγονοι; Ὁ ὁμηριστὴς Εὐστάθιος ὁ Θεσσαλονίκης; Ὁ Φώτιος τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Ὁ ἀττικιστὴς Μιχαὴλ ὁ Ἀκομινᾶτος καὶ ὁ αὐτὰδελφός του ὁ Χωνειάτης; Ὁ Ἀτταλειάτης; Ὁ Ψελλὸς, ὁ Πλήθων; Τὶ θὰ ἐκόμιζον εἰς τὰς ἀποσκευὰς των οἱ Τραπεζούντιοι, οἱ Βησσαρίωνες, οἱ Μουσοῦροι; Τὶ θὰ ἐτύπωνον οἱ Μανούτιοι; Τὶ θὰ ἀνεγείρετο ὑπὸ τῶν περιφήμων Βοργιῶν, Μαλατεστῶν καὶ Μεδίκων;
Ὅλα ταῦτα ἐκρίθησαν φίλε ἀναγνῶστα μου εἰς ἕνα πόλεμον, τοῦ ὁποίου αἱ σκληραὶ μάχαι ἐδόθησαν εἰς τὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὰς ἑλληνιζούσας μονὰς τῶν δυτικῶν ἐπαρχιῶν τῆς Αὐτοκρατορίας, εἰς τὰ «παγανιστικὰ» χωρία τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἰταλίας, εἰς τὸ Ἀρχιπέλαγος, εἰς τὴν Ῥώμην. Ἀνεμετρήθη ὁ ἑλληνικὸς Χριστὸς-Ὀρφεὺς πρὸς τὸν σκοτεινὸν καὶ ἀπρόσωπον Ἰαχβὲ τῆς Βίβλου, πρὸς τὸν φρικαλέον Ἀλὰχ τοῦ Κορανίου.
Πόλεμος ἀμφίρροπος μέχρι τέλους, λαβὼν τέλος τῇ ἐπεμβάσει μιᾶς Ἀθηναίας. Μιᾶς κυρίας διαποτισμένης ἐκ τῶν φιλοσοφικῶν χυμῶν τῆς Σχολῆς τῆς πατρίδος της, μιᾶς Σχολῆς διὰ τὴν ὁποίαν πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἔλαβε τέλος διὰ τῶν γνωστῶν ἑλληνοκτόνων διαταγμάτων τοῦ ἐξωλεστάτου Θεοδοσίου. Ὅμως ἔχομε πλῆθος μαρτυριῶν περὶ τῆς ἀτύπου λειτουργίας της μέχρι καὶ τὰς ἐποχὰς τῆς πρωίμου Ἀναγεννήσεως. Μεγάλαι βιβλιοθῆκαι, ὡς ἡ διαρπαγεῖσα ὑπὸ τῶν Φράγκων βιβλιοθήκη τοῦ Ἀκομινάτου. Ἡ ἄνω τῶν 50.000 τόμων τῆς Μονῆς τῆς Καισαριανῆς, ὅλοι ἀρχαίας ἑλληνορωμαϊκῆς γραμματείας. Αἱ πείσμονες γηραιαὶ ἀδελφαὶ Ἑλλὰς καὶ Ἰταλία. Αἱ κιβωτοὶ τοῦ ἀρχαίου πνεύματος. Λησμονημέναι ὑπὸ τῶν αὐτοκρατόρων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Οἱ ἄνθρωποί των οἱ λιτανεύοντες κατὰ τὰς ἐορτὰς ἁγάλματα καὶ εἰκόνας. Οἱ ἑορτάζοντες ἐπ᾿ ἀφορμῇ τῶν Ἀπόκρεω, τὸ βακχικὸν καρναβάλι τῶν Ἀνθεστηρίων καὶ τῶν Σατουρναλίων. Οἱ θρηνοῦντες διονυσιακῶς τὸν πρόσκαιρον θάνατον τοῦ ἀνθρώπου Ἰησοῦ. Οἱ λατρεύοντες ἐν τοῖς παλαιφάτοις πανικοῖς σπηλαίοις ἰδικοὺς των ἁγίους, τοὺς ὁποίους ἐπέβαλον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Οἱ ὑπερασπιζόμενοι μετὰ λύσσης καὶ μένους τὰς παραδόσεις των.
Οὗτοι ὅλοι εἶπον τὸ μέγα ΟΧΙ, τὸ μέγιστον καὶ ἀπηλπισμένον ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, πρὸς τοὺς τοποτηρητὰς τοῦ Λέοντος καὶ τῶν ἐπιγόνων του.
Καὶ ἐπολέμησαν ἐξεγερθέντες. Καὶ ἤγειρον τὴν ΠΡΩΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ. Οἱ Ἰταλοὶ τῆς Ἑξαρχίας τῆς Ῥαββένας, ἐξεγερθέντες τὸ 727 μ.Χ., ἐφόνευσαν τὸν Ἕξαρχον καὶ διεκήρυξαν τὴν ἀνεξαρτησίαν των. Καταφυγόντες πολλοὶ ἐξ αὐτῶν εἰς τὰ ἑνετικὰ ἔλη, οὐσιαστικῶς ὑπῆρξαν οἱ γεννήτορες τῆς πόλεως ἡ ὁποία ἐπέπρωτο νὰ ἀναγεννήσῃ τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα ἐν Εὐρώπῃ, τῆς Ἑνετίας.
Ἡ Ἑλλὰς δὲν παρέμεινεν ἀπαθής. Ἄλλωστε εἶχεν ἐπαναστατήσει ἀπὸ τοῦ 717 μ.Χ. Ὅταν ὁ Λέων ἐξετραχύνθη περαιτέρω, διατάξας τὴν πλήρη καταστροφὴν πάσης εἰκόνος ἢ ἀγάλματος, ὡς καὶ τὴν καῦσιν τῶν μεγάλων μοναστηριακῶν βιβλιοθηκῶν, ἡ Ἑλλὰς ἀντέστη. Δὲν ἦτο πλέον ἡ ἔκπληκτος Ἑλλάς τοῦ Ἀλαρίχου καὶ τῶν Γότθων του. Μακρὰ περίοδος περιφρονητικῆς ἐγκαταλείψεώς της ὑπὸ τῶν αὐτοκρατόρων, ἐσφυρηλάτησε νέον φρόνημα καὶ ἕνα νέον σπερματικὸν ἐθνισμόν, ὅστις ἔμελε νὰ χαλυβδωθῇ προσεχῶς.
Πρῶτος βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος, πρὸ τοῦ πτωχοῦ Ὄθωνος, ἀνεκηρύχθη ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων τὸ ἴδιον ἔτος τῶν γεγονότων τῆς Ῥαββένης–βασιλέα τῶν ἑλλαδικῶν, τὸν ἀναφέρουν περιφρονητικῶς τὰ χρονικά-, ὁ ἐκ τῆς Κρήτης καταγόμενος στρατηγὸς Κοσμᾶς. Ἀνεκηρύχθη βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν Κυκλάδων! Συστρατηγῶν μετὰ τῶν γενναίων Ἑλλήνων πολεμάρχων Ἀγαλλιανοῦ καὶ Στεφάνου, συνεκρότησε μικρὸν στόλον καὶ ἔπλευσε κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Εὐλογούμενοι ὑπὸ τοῦ γενναίου καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ποντίφηκος τῆς Ῥώμης, τοῦ ἀτρομήτου τότε ποιμενάρχου καὶ τῆς Ἑλλάδος Γρηγορίου τοῦ β΄, ἔπλευσαν κατὰ τοῦ ἰσχυροτάτου αὐτοκρατορικοῦ στόλου. Ἡ ἄπελπις ναυμαχία ἐδόθη τὴν 18ην Ἀπριλίου τοῦ 727. Τὰ ἀσθενὴ πλοιάρια τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν Κυκλάδων, ἀντιμετώπισαν τὰ βαρέα κάτεργα, τοὺς δρόμωνας καὶ τὸ Ἑλληνικὸν Πῦρ (ὁποία εἰρωνεία) τοῦ αὐτοκράτορος.
Ἡ καταστροφὴ ὑπῆρξε πλήρης. Ὁ Ἀγαλλιανὸς, ὡς προάγγελος τοῦ σπουδαίου ἐκείνου αὐθέντου τοῦ Μωρέως τοῦ Λέοντος τοῦ Σγουροῦ, τοῦ ῥιφθέντος ἐφίππου ἐκ τοῦ Ἀκροκορίνθου διὰ νὰ μὴ συλληφθῇ ὑπὸ τοῦ Βιλλεαρδουΐνου, ἐρρίφθη φέρων τὴν πανοπλίαν του εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐπνίγη εἰς τὰ ἱερὰ ἑλληνικὰ ὕδατα... Ὁ βασιλεὺς Κοσμᾶς καὶ ὁ Στέφανος, συληφθέντες, ἐπρόκειτο νὰ ἔχουν τὴν τύχην τῶν πρωτομαρτύρων τοῦ ἔθνους. Ἀπεκεφαλίσθησαν ὁμοῦ εἰς τὴν Βασιλεύουσαν. Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ τὸ ὅτι, ὁ ἀποκεφαλισμὸς ἦτο τιμητικὸς θάνατος, ἐπιφυλλασσόμενος κατ᾿ ἐξοχὴν εἰς ἀτυχήσαντας βασιλεῖς...
Ἔκτοτε ἐξεχάσθησαν. Οὐδεμία ὁδὸς εἰς νῆσον τινὰ τοῦ συντόμου ἐκείνου πρώτου ἑλληνικοῦ βασιλείου φέρει τὸ ὄνομά των. Παρ᾿ ὅτι δὲ ἐμαρτύρησαν καὶ διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, οὐδὲν συναξάριον συνετέθη εἰς μνήμην των. Βαρὺ τὸ παράπτωμα. Ἀκόμη καὶ ὅταν κατίσχυσε τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα, ἐκεῖ ὅπου τὰ ἑλληνικὰ ὅπλα συνετρίβησαν, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ λησμονηθῇ ὅτι οὗτοι ἐκίνησαν τὴν πτέρναν κατὰ τῆς Αὐτοκρατορίας.
Καὶ ἰδοῦ φίλε ἀναγνῶστα, ἡ νίκη τοῦ πνεύματος τῆς Ἑλλάδος ἦλθεν ἀπ᾿ ἐκεῖ ὅπου ἐπήγασε τὸ κακὸν καὶ ἡ συμφορὰ ἑνὸς περίπου αἰῶνος. Ἐκ τῶν ἀνακτόρων. Ἡ ἐξουσία καὶ οἱ ὑπερόπται μεταρρυθμισταὶ, ἐλύγισαν ὑπὸ τὴν πίεσιν τοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν δυτικῶν ἐπαρχιῶν.
Κατετροπώθησαν ὡς προείπωμεν ὑπὸ μιᾶς πανούργου -ἀληθῶς- καὶ σκληρὰς Ἀθηναίας. Ἡ βασιλομήτωρ Εἰρήνη, διέπραξεν φρικώδη ἐγκλήματα καὶ συνομωσίας, ἀλλὰ διὰ τῆς καθαρὰς καὶ πρακτικῆς της ἀθηναϊκῆς ὁράσεως διέγνωσε τὸ μάταιον τῶν ἀγώνων τῆς Εἰκονομαχίας. Διέγνωσε τὸ πόσον ὁ ἕλλην λαὸς εἶχε προσδεθεῖ συναισθηματικῶς πρὸς τὰς παλαιὰς ἀντιλήψεις τῶν προγόνων του. Διέγνωσε τὸ πόσον ἀπρόθυμος ἦτο εἰς τὸ νὰ καταπιέσῃ τὴν ἀνάγκην του διὰ τὴν ὁμορφιάν. Διὰ τὸ Κάλλος τῆς μορφῆς. Διὰ τὴν αἰσθησιακὴν του σχέσιν πρὸς τὸ Θεῖον.
Καὶ ἀκόμη οἱ πτωχοὶ μεταρρυθμισταὶ καὶ οἱ φανατικοὶ των ἐπίγονοι, οἱ Λούθηροι καὶ οἱ Καλβῖνοι, δὲν εἶχον ἰδεῖ τίποτε. Οἱ Λεωνίδαι ἐκεῖνοι τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος, οἱ πάπαι τῆς Ῥώμης, οἱ σθεναροὶ εἰκονολάτραι πατριάρχαι καὶ ἡγούμενοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ πονηρὰ Εἰρήνη, οἱ ἀνθιστάντες, κατὰ τῶν αὐθαιρεσιῶν καὶ τῶν θεολογικῶν ἀκροβασιῶν τῆς ἐξουσίας, ἐπρόκειτο νὰ ἀνοίξωσι τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου, θέτοντες τὰ θεμέλια τῆς Ἀναγεννήσεως.
Ἐπρόκειτο οἱ λογῆς μεταρρυθμισταί, νὰ ὑποστοῦν τὰς ἐκστάσεις τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ τῆς μεγάλης ἐκείνης Ἱσπανίδος ἐκ τῆς Ἀβίλλης. Ἐπρόκειτο νὰ ὑποστοῦν τὸ μεγαλεῖον τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐλῆς τοῦ τρομεροῦ ἐκείνου Ἀλεξάνδρου τοῦ στ΄ τοῦ Βοργίου. Τὶ μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἠθικὴ του ὑπόστασις καὶ τὰ ὑποκριτικὰ βιβλικὰ καὶ πιετιστικὰ κακαρίσματα τῶν συμπλεγματικῶν Γερμανῶν; Τὸν θέλουν παγανιστήν; Ἂς εἶναι! Ναι! Καλύτερον παγανιστὴς καὶ προστάτης τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων, παρὰ σκοταδιστὴς μεμψίμοιρος κουάκερος. Ποῖος δύναται νὰ ὀμώσῃ μετὰ βεβαιότητος ὅτι ἄνθρωποι σὰν τὸν κολοσσιαῖον αὐτὸν πάπαν, διὰ τοῦ κάλλους, τὸ ὁποῖον ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς, χάριν δὲ τούτου ἐποίησε τὸν Κόσμον (ἑλληνιστὶ στολίδι), διὰ τοῦ ἔρωτος τὸν ὁποῖον ἐμπνέει ὁ Θεὸς, διότι ἔτσι θέλει νὰ τὸν ἀτενίζουν τὰ ποιήματά του, ποῖος λοιπὸν δύναται νὰ εἴπῃ, ὅτι τοιοῦτοι ἄνθρωποι, ἐξοχοτάτως «ἁμαρτωλοί», δὲν Τὸν συνήντησαν εἰς τὸ τέλος.

Φίλε ἀναγνῶστα μου! Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ὁ σκληρὸς αὐτὸς κοντοτιέρος-πάπας, μὲ τὴν τρυφερὰν πρὸ τοῦ κάλλους καρδίαν, ἀπ᾿ ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκεται, θείᾳ ἐπιφροσύνῃ, δροσίζει εὐσπλαχνικῶς, πολλῶν «ἁγίων» τὰ χείλη. «Ἁγίων», οἱ ὁποῖοι ἐσκληρύνθησαν ἐν ἀρετῇ, αὐτοαπεθεώθησαν καὶ οὐδὲν «καλὸν», ἤτοι ὡραῖον κατέλειπον, πέραν σκληραγωγιῶν καὶ καταρῶν δι᾿ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα φλογίζουν τὴν σάρκαν τὴν ποιηθεῖσαν ὑπ᾿ Ἐκείνου, Ἐκείνου ὁ ὁποῖος ἐφάνη αὐστηρὸς κατ᾿ ἐκείνων τῶν ἰουδαϊκῶς καὶ οἰκονομικῶς κατακρινάντων τὰς ἐνεργείας τῆς -ἑλληνοπρεπῶς- «ἀλειψάσης ἐν μύρῳ» τοὺς πόδας Του.

Διαπόμπευσις τοῦ "ἀντιδραστικοῦ" πατριάρχου Ἀναστασίου ὑπὸ τῶν Εἰκονομάχων.

Ζήτωσαν οἱ ἀπλοϊκοὶ ἄνθρωποι τοῦ «δεισιδαίμονος λαουτζίκου», ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. (καὶ κυρίως), Ὅτι αὐτοὶ ἐξεγερθήσονται...
Φρεάντλης ἔγραφε, τῇ ιστ΄ Μαρτίου ,βη΄
Κυριακῇ δὲ τῆς Ὀρθοδοξίας

ΣΧΟΛΙΑ:
[1] Πολλοὶ ἀντιεπιστημονικῶς γενικεύοντες, λησμονοῦν τὸ ὅτι ὁ Φ. ἐκτείνει τὰ συμπεράσματά του μόνον εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς Ῥούμελης. Τοῦτο βεβαίως κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, καθ᾿ ἣν τὸ ἡμέτερον κράτος ἀπετελεῖτο σχεδὸν ἐκ τῶν περιοχῶν αὐτῶν, καθίστατο πλέον ἐπώδυνον...
[2] Πόσον περιέργως συνηχεῖ τὸ ὄνομα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Βρετανοῦ μεσαιωνοδίφου (William Miller), πρὸς τὸν μέγαν Γερμανὸν φιλέλληνα ποιητὴν, τὸν βάρδον τοῦ Ἀγῶνος τῆς παλιγγενεσίας μας, τὸν Γουλλιέλμον Μύλλερ (Willhelm Mueller).
[3] Ἂν ἤθελε τὶς ἐξετάσῃ ἐμπεριστατωμένως καὶ ἐνδελεχῶς τὸ ἔργον τοῦ Κ.Π., δυσκόλως θὰ ἀνακαλύψῃ ψεύδη ἢ «κατασκευὰς» τοῦ «Ἐθνικοῦ Ἱστορικοῦ». Μόνον ἐπιλεκτικὰς ἑστιάσεις δύναται νὰ ἀνεύρῃ, ἢ κενὰ, προερχόμενα ἐκ πηγῶν προκυψασῶν μετὰ τὴν συγγραφὴν του. Καὶ τὶ μ᾿ αὐτὸ φίλε ἀναγνώστα; Μήπως οὗτος δὲν εἶναι ὁ κακὸς δαίμων παντὸς ἱστορικοῦ; Αἱ ἐπιγενόμεναι πηγαί! Ὁ ἱστοριοδίφης εἶναι μία τραγικὴ προσωπικότης. Τελεῖ πάντοτε ὑπὸ τὸ σχιζοειδοῦς φύσεως συναίσθημα τῆς ἀδημονίας καὶ τοῦ φόβου συνάμα, μιᾶς νέας «ἀποκαλύψεως». Κλασσικὸν εἰς τὴν ἐποχὴν μας τὸ πάθημα τοῦ σπουδαίου Βρετανοῦ Τρέβορ-Ῥόπερ, τοῦ πιστοποιήσαντος σφαλερῶς τὴν γνησιότητα τῶν περιλαλήτων «ἡμερολογίων» τοῦ Ἀδ. Χίτλερ...

Ὁ Στρατηγὸς Σύλλας καὶ οἱ Ἐπίγονοι αὐτοῦ

-->

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΟΥ

Ή

(ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΣΥΜΜΕΤΡΙΚΩΤΑΤΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ, ΕΠ᾿ ΑΦΟΡΜΗ ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΠΥΡΚΑΪΩΝ ΤΟΥ 2007).

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ! ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΕΙΣ «ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΝ» ΙΔΙΩΜΑ, ΛΟΓΩ ΒΛΑΒΗΣ Η/Υ.

ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑ (ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΟΙ ΤΟΥ ΑΔΡΙΑΝΟΥ).

Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας Φήλιξ (LUCIUS CORNELIUS SULLA FELIX), που τ’ όνομά του σημαίνει: LUCIUS Φωτεινός-Λύκειος-Άνθρωπος του Φωτός + CORNELIUS εκ της ενδόξου πιθανώς Ετρουσκικής Κορνηλίας γενεάς (Gens Cornelia) της Ρώμης + SULLA Σύλλας το όνομά του + FELIX ευτυχισμένος, έζησε και έδρασε από το 138 μέχρι το 78 π. Χ.

Υπήρξε εκπληκτικών ικανοτήτων πολυνίκης στρατηγός, νικητής του Ιουγούρθα, του Μιθριδάτου, των Κίμβρων και των Τευτόνων και ένας από τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορας της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Έπασχε από κάποιο περίεργο δερματικό νόσημα, ίσως αφροδίσιο, το οποίο τον έκανε να αισθάνεται ότι καίγεται σ’ όλο του το σώμα. Οι συνάνθρωποί του τον πλησίαζαν με τρόμο για την σκληρότητά του και αηδία για την αποφορά του. Μόνη ανακούφιση εύρισκε βυθιζόμενος στα θαυματουργά νερά της Αιδηψού, όπου σήμερα ακόμη το λαμπρότερο ξενοδοχείο της φέρει το όνομά του «ΘΕΡΜΑΙ ΣΥΛΛΑ». Όπως “καιγόταν” ο ίδιος, αρεσκόταν να πυρπολεί ο,τιδήποτε ήταν χαρίεν, δροσερό και ευχάριστο στον άνθρωπο.

Η κακή μοίρα του τόπου αυτού, που άλλοτε κατωκείτο από Έλληνας, ήτοι ανθρώπους του ΣΈΛΛΑΟΣ -του φωτός-, τώρα δε από μισοκάλλους, μωροδόξους και εθελοδούλους BALKANSKII, έφερε τον στρατηγό μας στην Αττική να πολιορκεί το Δαιμόνιον Πτολίεθρον του Θησέως κατά τον α΄ Μιθριδατικό πόλεμο. Το κακό μάτι του έπεσεν αμέσως στα πλούσια αττικά δάση και άλση. Αφού από ‘κεί προμηθεύθηκε τα χρειαζούμενα για τις πολιορκητικές του μηχανές, τα παρέδοσε στη φωτιά. Τα αυτιά του ήσαν σαν των σημερινών κατοίκων της χώρας. Άκουγαν μόνο τον φρικαλέο κρότο των φλεγομένων παλαιών κωνοφόρων. Δεν άκουγαν καθόλου τον θρήνο των Δρυάδων, των Σατύρων και των άλλων ντροπαλών πλασμάτων του μυστηριώδους και μυσταγωγικού σελλασφόρου Ελληνικού Λυκόφωτος…

Και άλλοι είχαν πριν τον Σύλλα «επισκεφθεί» την Ατθίδα Γην. Ο Ξέρξης, ο Αρχίδαμος της Σπάρτης, ο Λύσσανδρος. Πολλοί εξ αυτών, εις τα πλαίσια της «οικονομίας του πολέμου», κατέκοψαν τα παραγωγικά της δένδρα, τις συκιές, τις ελιές και τ’ αμπέλια της. ‘Όμως κανείς μέχρι τότε δεν είχε στραφεί κατά των αθώων ακάρπων δένδρων τα οποία προσέφεραν απλώς την ομορφιά, τις θείες οσμές των και στέγην εις τις ελαφροϊσκιωτες υπάρξεις.

Η Pax Romana και η Αυτοκρατορία, μέσα από την μέριμνα σπουδαίων ΕΛΛΗΝΩΝ (ελληνοψύχων δηλαδή) ανδρων, αυτοκρατόρων και μη (Νέρων, Αδριανός, Φιλόπαππος, Ηρώδης ο Αττικός και πλείστοι άλλοι), έφεραν την αναζωογόνηση των Αθηνών και του Αττικού τοπίου. Τα άλση και τα δάση ανεβλάστησαν και έγιναν περισσότερα. Μετά ακολούθησε ο μαύρος Μεσαίων. Νέοι καταστροφείς και πυρποληταί. Ο Αλάριχος, οι Τούρκοι και τέλος η τρομερωτάτη φυλή των BALKANSKII, φρικαλέον συμπίλημα όλων των προασελγησάντων.

Αξιοποίηση ονομάστηκε κάθε δραστηριότης των BALKANSKII επί της γης του Θησέως (και πάσης πόλεως χώρας και των αισχρότητι οικούντων εν αυτή). Λες και μέχρι τότε όλα ήσαν ανάξια και οι BALKANSKII θα εποίουν αξίαν επ’ αυτών…

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ.

Συχνότατα, είτε υπό το κράτος ισχυρών συναισθηματικών συγκινήσεων, είτε εξ ανεπαρκείας λογικής προσεγγίσεως ενός ζητήματος, τρεπόμεθα εις ένα τύπον θεωρήσεως κάποιων ζητημάτων, τον καλούμενον «μεταφυσικόν».

Βυθιζόμενος ο γράφων κατά καιρούς εις σκέψεις και στοχασμούς σχετικούς προς την μοίραν και τας τύχας, τόσον του ανθρωπίνου στοιχείου, το οποίον έζησε και ζεί επί του γεωγραφικού χώρου ΕΛΛΑΣ, των καταλοίπων αυτού (γραπτού, εικαστικού ή αρχιτεκτονικού χαρακτήρος), όσον και αυτού τούτου του τόπου, ως γεωμορφολογία, ως ιδιοσυστασία, ως πανίς, ως χλωρίς, απεκόμιζεν (ο γράφων) ποικίλα συμπεράσματα και θεωρήσεις.

Αφού ούτος εξήλθεν, εις σχετικώς όψιμον ηλικίαν, εκ της πεποιθήσεως περί μιας εγγενούς υπεροχής του πληθυσμιακού στοιχείου της Ελλάδος, έναντι άλλων, κατέληξεν εις συμπεράσματα αναστρόφου προελεύσεως. Αλλά επ’ αυτού αργότερον…

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΣ-ΠΟΛΙΤΗΣ

(ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΘΕΙΣ ΟΠΛΙΤΗΣ).

Αυτό το οποίον χαρακτηρίζομεν ως «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ» και όντως τούτο αποτελεί ως φαινόμενον παγκόσμιον πρωτοτυπίαν, είναι κατ΄ουσίαν μια εκδήλωσις δράσεων, συμπεριφορών και στοχασμών του όντος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, καινοφανούς και αρχετυπικού χαρακτήρος.

Πυρήν του φαινομένου αυτού, υπέρ παν άλλον ήτο η δια πρώτην φοράν εν τη ανθρωπίνη ιστορία συγκρότησις κοινωνίας, υπό τον τύπον της ΠΟΛΕΩΣ. Άπαντα τα λοιπά πρωτότυπα στοιχεία, δια των οποίων ακόμη και σήμερον τρέφεται αυτό το οποίον καλείται ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, εξεπήγασαν εκ της ΠΟΛΕΩΣ.

Η ΠΟΛΙΣ, όχι υπό την συμβατικήν και κοινήν τωρα πλέον έννοιαν μιας οικιστικής συνάξεως ανθρώπων, αλλά Η ΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ήτοι των ΣΥΝΟΙΚΩΝ εκείνων οι οποίοι εδόμησαν την κοινωνίαν των επί των τριών κιόνων της ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΠΟΛΕΩΣ.

-Επί της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, πρωτίστως του ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι, του δραν.

-Επί της ΙΣΟΤΗΤΟΣ (ισοτιμίας, ισηγορίας και ισονομίας), δια της οποίας ημποδίζετο συστηματικώς και μανιωδώς πάσα διάκρισις συμπολίτου, μη προερχομένη εκ της γενικής, ή έστω πλειοψηφικής παραδοχής των λοιπών συμπολιτών. Απεδίδετο βεβαίως είς αρχεγόνου φύσεως σεβασμός προς τους επιγόνους κάποιων γενών, των οποίων τα ίχνη επί της ιστορίας της ΠΟΛΕΩΣ διεπλέκοντο προς το στοιχείον της ιερότητος, του πατριωτισμού και κάποιων αξίων συντηρήσεως θεσμών, αλλά ως εκεί! Κάθε υπέρβασις των ορίων αυτών υπέκειτο εις καταστολήν μέσω μιας συμπαγούς, όσον και ετεροκλήτου πολιτικής δυνάμεως, απαρτιζομένης υπό φιλοσόφων, εμπόρων, πολεμιστών, ιερέων, φορτοεκφορτωτών της αγοράς, μεταπραττών κλπ. Είτε διά του ξίφους, είτε διά του υπερόπλου της πολιτείας (σάτιρα-γελοιοποίησις), ο ζηλωτής των ανατολικών δεσποτειών, ταχέως ή βραδέως κατέληγεν επί του εδάφους, ενός εδάφους το οποίον φαίνεται ότι έπαιζε σπουδαίον ρόλον εις την όλην εξέλιξιν των πραγμάτων.

-Επί ενός είδους φιλότητος, μιας ΑΔΕΛΦΟΣΎΝΗΣ, η οποία διέρρεε σύμπαντα τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ, εκδηλουμένης ΜΟΝΟΝ εις στιγμάς δυσκόλους και καθοριστικάς. Κατά τον λοιπόν χρόνον, η φιλότης αυτή κατεσιγάζετο, προκειμένου να εκδηλωθή το ΝΕΙΚΟΣ, όπερ παρήγαγε πέραν των συνήθων συμφορών, άξια λόγου προϊόντα, ως η φιλοσοφία, αι ιδεολογίαι, οι αποικισμοί και αι πάσης φύσεως πολιτισμικαί εκρήξεις, αίτινες δημιουργούν το γοητευτικώτερον μωσαϊκόν ιστορίας όλων των εποχών.

Ολα αυτά τα στοιχεία παρήγαγον μιαν διασποράν του Ελληνικού (πολιτικού δηλαδή) στοιχείου, τουλάχιστον εις τον εγγύς της Ελλάδος χώρον. Κυριώτερον αποτέλεσμα υπήρξεν η σύστασις δύο μεγάλων ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ τεκτονήσεως ιδεών δύο κατευθύνσεων.

Εν τη Ελληνική ΙΩΝΙΑ κατά κανόνα εγένετο η καταγραφή και η επεξεργασία μιας εντόνου ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ.

Εν τη Ελληνική ΙΤΑΛΙΑ, τη χώρα των μεγάλων και τρομερών ηφαιστείων, κατά κύριον λόγον εγένοντο βυθίσεις εντός του χαώδους κόσμου του ΒΑΘΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Χωρίς τα ανωτέρω να είναι απόλυτα και αποκλειστικά, η σύνθεσις των ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ αυτών εγένετο εν τη κοιτίδι του ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, εν Ελλάδι. Το προϊόν της συνθέσεως αυτής, δεν εφυλάσσετο ζηλοτύπως, αλλά εξήγετο προς παγκόσμιον χρήσιν, δια του τελειωτέρου και αποτελεσματικωτέρου πολιτιστικού όπλου όπερ παρήχθη ποτέ, ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ, ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ.

Αι εποχαί παρήρχοντο και λογής φθοραί επήρχοντο επί των ανθρώπων της Ελλάδος της Ιωνίας και της Ιταλίας. Κατακτήσεις, παρακμαί, αφανισμοί, αφομοιώσεις, επέτυχον την εξάλειψιν του ελληνικού στοιχείου εις τας δύο τελευταίας και ηλλοίωσαν δραματικώς την υπόστασιν των κατοίκων της κοιτίδος, της Ελλάδος. Φοβεραί χειρουργικαί επεμβάσεις, διεξαχθείσαι δι’ ελληνικών χειρών, έπληξαν τον κορμόν του ΕΘΝΟΥΣ των Ελλήνων καθ’ όλον το εύρος αυτού. Μία αργόσυρτος και μεθοδική επέμβασις, ωδήγησε εν τέλει και εις αυτήν την κατάργησιν της γλώσσης των Ελλήνων, γενομένη εν μέσω γλοιωδών πανηγυρισμών, περί τα τέλη του κ΄ αιώνος, όπως επανηγύριζον οι πεπτωκότες Αθηναίοι, όταν ο Λύσσανδρος εκρήμνιζε τα Μακρά Τείχη του Άστεός των…

Αμέσως μετά, ήρξατο νέος αγών αποδομήσεως του οργάνου μεταδόσεως της γλώσσης αυτής, ήτοι του αλφαβήτου της και του εν γένει τρόπου γραφής της, του ενισχυμένου δια στοιχείων καταλλήλων να την καταστήσουν επεκτάσιμον και περαιτέρω παραγωγικήν.

Άλλαι δράσεις αποδομητικού χαρακτήρος συνεχούς διαρκείας, ευρίσκονται εν εξελίξει, αλλά δεν δυνάμεθα να υποστηρίξωμεν ότι αύται συνιστούν τι το διαφορετικόν εξ όσων συμβαίνουν παγκοσμίως, δια τούτο πάσα ελεεινολογία εμπίπτει μάλλον εις τον χώρον της γεροντικής μεμψιμοιρίας…

Είναι σαφές μάλλον, το ότι ο γράφων υιοθετεί τα λεγόμενα «σενάρια συνομωσίας», κομίζων γλαύκας εις Αθήνας, χωρίς μάλιστα να αποκαλύπτη τα στοιχεία των συνομωτών.

Όμως ταύτα όλα δεν αποτελούν τον στόχον αυτού του κειμένου. Τα ανωτέρω γίνονται δεκτά ως υφιστάμενα βεβαίως και έκαστος ας τα χαρακτηρίση ως επιθυμή. Ο στόχος είναι άλλος και εξηγούμεθα.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΕΛΛΑΔΙΣΜΟΝ.

Φαίνεται ότι κατά καιρούς (χαλεπούς), κάποιοι ευφυείς κατά κανόνα καταστροφείς του ελληνικού φαινομένου, ωδηγήθησαν εις μιαν διαπίστωσιν, η οποία δεν αφορά τόσον εις το ΠΟΙΟΣ κατοικεί την Ελληνίδα Γην, όσον εις το γεγονός ότι κατά κάποιον μυστηριώδη λόγον, προς το παρόν …μεταφυσικής υποστάσεως, η Γη αυτή έχει την θαυμαστήν ικανότητα να ανασχηματίζη τον άνθρωπον όστις έτυχε να την κατοική, ασχέτως φυλετικής προελεύσεως, δημιουργούσα ορατούς κινδύνους αναβιώσεως όλων εκείνων τα οποία τόσον κοπιωδώς καθηρέθησαν. Η Γη αυτή εξελληνίζει νέας και παραδόξους θρησκείας. Εξελληνίζει (ακόμη) βαρβάρους και κτηνώδεις κατακτητάς. Λογική όθεν προκύπτει η διαπίστωσις των καταστροφέων, μήπως είναι περισσότερον επάναγκες, πάσα φθορά κατά του πολιτισμού, να μην επιχειρήται κατά των φορέων αυτού, αλλά κατά του φέροντος και παράγοντος οργανισμού, όστις δεν είναι άλλος, ει μη αυτή ταύτη η ΕΛΛΗΝΙΣ ΓΗ.

Από της χρήσεως του πεντελικού μαρμάρου δια κατασκευήν ανοήτων ορθομαρμαρικών κατασκευασμάτων, αποπάτων, νεροχυτών και ιακουζίων, μέχρις της καύσεως εν μια νυκτί όσων δεν επέτυχεν ο Ιμβραήμ εις έξ μήνας, απαιτούνται ιδεολογικαί υποτυπώσεις και ερείσματα.

Εις τον εμπερίστατον και κεχηνότα λαόν, παρέχονται εξηγήσεις μακράν πάσης συνειρμικής υποψίας, δυναμένης να συνάξη συμπεράσματα κείμενα πέραν της γνωστής θεωρίας των οικοπεδοφάγων. Προς τούτο επιστρατεύονται ιθαγενείς Εκβλακισταί Του Ποιμνίου, συνεπικουρούμενοι υπό αλλοεθνών, λες και είναι επάναγκες δια την πραγματοποίησιν ενός τόσον πρωτοτύπου στόχου ως η καύσις των δασών, να συνομωτήσουν πλείονες του ενός χτιζοσπιτά και να συμπράξη απλώς και επικουρικώς, έν παράλυτον και οθωμανίζον κράτος…

Συνομωσία υφίσταται βεβαίως, αλλά το οικοπεδοφαγικόν στοιχείον αποτελεί παρεμπίπτον κεκτημένον του όλου ΑΝΘΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ.

Οι «εγκέφαλοι» του όλου εγχειρήματος είναι σαφές ότι κατέχουν καλώς ουσιώδεις εκφάνσεις της ελληνικής παιδείας. Γνωρίζουν εκ της μελέτης των υφισταμένων δεδομένων περί την Ελευσινιακήν Μυστηριακήν Ιδεολογίαν, το γεγονός της μεγίστης σημασίας της ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΓΗΣ.

Αν μας επιτραπή είς συσχετισμός του ελληνικού προς το ιουδαϊκόν φαινόμενον, καθίσταται σαφές το ότι εις τον κεφαλαιώδη ρόλον τον οποίον παίζει ο παράγων ΘΡΗΣΚΕΙΑ δια τον Ιουδαίον, δια τον Έλληνα αντιστοιχεί ο ρόλος του παράγοντος ΓΗ.

Αμφότερα τα ιστορικώτατα ταύτα γένη της Μεσογείου, τα μόνα επιζήσαντα εκ του κονιορτού της ιστορίας, υπέστησαν απηνείς διωγμούς. Το ιουδαϊκόν έθνος εξεβλήθη της πατρίδος αυτού, επιζήσαν και κρατυνθέν μέσω της προγονικής αυτού θρησκείας, την οποίαν μάλιστα κατέστησε και εξαγώγιμον…

Το ελληνικόν έθνος, παραμένον πάντοτε και υφ’ οιονδήποτε δυνάστην αγκιστρωμένον επί της γης αυτού, επετύγχανε μυστηριωδώς την αφομοίωσιν παντός επήλυδος, λαμβανομένης υπ’ όψιν πάσης φθοράς και απωλείας. Όμως, πάσα απομάκρυνσις αυτού του έθνους εκ της κοιτίδος του, μακροπροθέσμως επέφερε τον «αποχρωματισμόν» του και την αφομοίωσίν του προς τον περιβάλλοντα πολιτισμικόν ιστόν (βλ. τρίτην και τετάρτην γενεάν μεταναστών).

Άρα ανακεφαλαιούντες, μοναδικά ερείσματα συντηρήσεως του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ, είναι η ΓΛΩΣΣΑ και υπέρ παν άλλον η ΓΗ. Δεν αδικούμε την ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ (όχι χριστιανικήν) θρησκείαν, αλλά την προσμετρώμεν χάριν του κεφαλαιώδους, μοναδικού και σωτηριώδους ρόλου της, έναντι του στοιχείου της ΓΛΩΣΣΗΣ.

Με την ΓΗΝ όμως; Τι γίνεται με την ΓΗΝ;

Η ΕΛΛΗΝΙΣ ΓΗ επιτελεί πολλαπλούς ρόλους, οίτινες εν πολλοίς δεν αφίστανται ή διαφέρουν του ρόλου τον οποίον παίζει η γη παντός άλλου λαού. Όμως φαίνεται η ΓΗ αυτή, η ΕΛΛΗΝΙΣ, να διαδραματίζη καί τινας άλλους ρόλους εξαιρετικού χαρακτήρος.

ΜΕΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ.

ΜΕΡΙΣΤΗ ΓΗ.

Υπό την έννοιαν αυτήν χαρακτηρίζομε την γην εκείνην, η οποία είναι αναγκαία δια την εξατομικευμένην δραστηριότητα του Έλληνος Ανθρώπου. Αν δεχθώμεν ως ουσιώδεις συστατικούς πυλώνας των πεπολιτισμένων κοινωνιών, την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΝ και το ΚΡΑΤΟΣ, πρέπει να σημειωθή η διαχρονική προτίμησις του ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ προς τον πρώτον εξ αυτών. Πέραν της διαπιστώσεως ταύτης, είναι σαφές το ότι μέγα μέρος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ έχει ως προωρισμόν την επιβίωσιν, την διαβίωσιν, την κερδοφορίαν και την αυτοπροβολήν του ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ακόμη λογικόν είναι ούτος να επιδιώκη την δια παντός μέσου ΔΙΑΣΤΟΛΗΝ της εξατομικευμένης εκτάσεως, είτε οριζοντίως εις άλλους ηρωικότερους χρόνους, είτε καθέτως τώρα.

Η γη αύτη, είναι επεκτάσιμος, εκμεταλλεύσιμος και μεταβιβάσιμος προς δόξαν του γένους εν τη στενη εννοία.

Η γη αύτη εις εποχάς ακμής του ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ εμφανίζεται κεκοσμημένη δια των στοιχείων του κάλλους, μέσω οικοδομημάτων προσηρμοσμένων αισθητικώς και λειτουργικώς, προς το ποικιλόμορφον ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΤΟΠΙΟΝ. Αι οικιστικαί συσσωματώσεις των ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΩΝ αυτών, παράγουν νέας μορφάς συνθετικού κάλλους, το οποίον συναντά και συνδράμει το ΑΜΕΡΙΣΤΟΝ κάλλος της ανθρωπίνως ατεκτονήτου συνόλου ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ.

Η ΑΜΕΡΙΣΤΟΣ ΓΗ είναι τεκτονημένη υπό άλλου Αρχιτέκτονος, ο οποίος, μέσω αυτού του Ποιήματος της ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΓΗΣ και δια των εν γένει φυσικών νόμων, παρέδωσε προς επίλεκτα πνεύματα πλήρη και εμπεριστατωμένην προσταγήν δράσεως και δημιουργίας.

Η ΑΜΕΡΙΣΤΟΣ ΓΗ συνίσταται εκ των κοινών εκείνων αγαθών, τα οποία πρέπει να παραμένουν διαθέσιμα τοις πάσι, πέραν πάσης επικαίρου αναγκαιότητος ή σκοπιμότητος.

Η τήρησις των προϋποθέσεων εκείνων αι οποίαι καθιστούν τον συγκερασμόν ΜΕΡΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΣΤΟΥ ΓΗΣ, αρμονικόν σύνολον, καθιστούν το εν λόγω σύνολον χαρίεν, φιλίμερον, πάγκαλον και τερπνόν.

Πέραν παντός άλλου και εντεύθεν των αισθητικών τούτων χαρακτηρισμών του ΚΑΛΛΟΥΣ, δια της τηρήσεως αυτής, καταδεικνύεται μια γνησία ΣΟΦΙΑ συστατική του αποτελέσματος και εκπηγάζει μία ΙΣΧΥΣ, διαχεομένη προς τους εκάστοτε κατοίκους της ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΓΗΣ. Η ΙΣΧΥΣ αυτή, τους καθιστά ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ, ήτοι υπερηφάνους γνώστας της υποστάσεώς των ως γένος και το φοβερώτερον (δια τους αποδομητάς και τους Εκβλακιστάς Του Ποιμνίου), επιθετικούς και μεταδοτικούς του μεγάλου εμπεπιστευμένου αγαθού.

Ούτοι αντλούν ΙΣΧΥΝ και ΣΟΦΙΑΝ, τόσον εκ του ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΥΣ δεδομημένου χώρου των, όστις απεικονίζει και ιστορεί τα κλέη και την πατραγαθίαν εκλεκτών ΑΡΧΟΝΤΩΝ προγόνων, όσον και του ΙΜΕΡΤΟΥ αδομήτου-ΑΜΕΡΙΣΤΟΥ χώρου, ως ο μυθικός εκείνος Ανταίος.

Και μόνη η ενατένισις ενός τόσον τερπνού αποτελέσματος, ως η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ, προσπορίζει πνεύμα άλκιμον, μιας ψυχής ολκίμου και διεσταλμένης, καλεί δε το σώμα να αίρεται εις το ύψος ενός τέτοιου γενικευμένου κάλλους. Η άρσις αύτη ως επεσήμαναν εις τας αρχάς του κ΄ αι. οι μεγάλοι στοχασταί και αναμορφωταί Σπ. Νάγος, Αντ. Αδριανόπουλος, Ιω. Βασιλής, Πλ. Δρακούλης κ.ά., επιτυγχάνεται δια της διαρκούς μεθέξεως του ανθρώπου προς τον ΑΜΕΡΙΣΤΟΝ-ΑΔΟΜΗΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΦΥΣΙΚΟΝ ΧΩΡΟΝ. Η μέθεξις αύτη δέον όπως είναι ισόρροπος, επιτυγχανομένη δια λατρευτικών ούτως ειπείν εκδρομών του εις τα άλση και τα δάση του χώρου αυτού και δια καταδύσεων εις τον δεσπότην και πανδοχέα θαλάσσιον περίγυρον του όλου αυτού αρμονικού θαύματος.

Η αδυναμία ή η άρνησις της μεθέξεως ταύτης ΑΦΕΛΛΗΝΙΖΕΙ τον ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ και ούτω άρχεται μια αμφίδρομος αποσυνθετική δράσις. Καταπιπτούσης της εκτιμήσεώς του προς τον ΑΜΕΡΙΣΤΟΝ-ΑΔΟΜΗΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΦΥΣΙΚΟΝ ΧΩΡΟΝ, καταπίπτει και ο ίδιος, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ, ΣΩΜΑΤΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΣ και ΑΙΣΘΗΤΙΚΩΣ. Καταπίπτων ΥΠΟΧΕΙΡΙΑΖΕΤΑΙ και ποδηγετείται υπό των Εκβλακιστών Του Ποιμνίου.

Ούτοι, τον κατευθύνουν προς περαιτέρω αποσύνθεσιν ωθούντες αυτόν εις περαιτέρω καταστροφήν του ΑΜΕΡΙΣΤΟΥ-ΑΔΟΜΗΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, καθ’ ον τρόπον κάποιος πειραματιστής δύναται να ωδηγήση ένα βιολογικόν οργανισμόν εις καχεξίαν και θάνατον, ελαττώνων προοδευτικώς τας αναγκαίας θρεπτικάς ουσίας. Ακολούθως δαιμονοποιούν τον φυσικόν αυτόν χώρον, εισάγοντες το ψυχολογικόν στοιχείον της ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΣ –υποτίθεται ποιητική αδεία-, ώστε δια του δολίου αυτού ψυχαναγκαστικού ιδεολογήματος, να διαστείλουν έτι περαιτέρω την όλην δυσαρμονίαν ανθρώπου-φύσεως.

ΔΙΑΤΙ ΤΑ ΔΑΣΗ;

Εξ όλων των προοδευτικώς αφανιζομένων στοιχείων φυσικού κάλλους και ισχύος, το δάσος αποτελεί πολυμορφικήν φυσικήν οντότητα, ουσιαστικού, συμβολικού και ιδεολογικού χαρακτήρος. Η συσσωρευμένη ηπία φυσική ισχύς του, τρέπει τον άνθρωπον εις κρυπτικάς ενατενίσεις μορφών, απηχουσών το μεγαλείον τόσον της ενότητος του συνόλου των δένδρων, όσον και της ανεπαναλήπτου ιδιοπροσωπίας και μοναδικότητος ενός εκάστου δένδρου. Το δάσος αποτελεί το κατ’ εξοχήν σύμβολον, του εν τω Ελληνικώ Άστει βιούντος ανθρώπου. Μοναδικαί προσωπικότητες βιούσαι και αρμοζόμεναι εν συναλληλία μορφικού λόγου.

Ως εν τω ΕΛΛΗΝΙΚΩ ΔΑΣΕΙ βιούν μυστηριώδεις αιθερικαί μορφαί, ιλαραί, φιλοπαίγμονες, εράσμιοι, στοιχειώνουσαι τα πανάρχαια δένδρα[1], ενίοτε όμως και αποτρόπαιοι και αλάστορες, ούτω και εν τω ΕΛΛΗΝΙΚΩ ΑΣΤΕΙ βιούν ποικιλόμορφοι και εν-διαφέροντες πολίτες-άνθρωποι, αδιανόητοι εις τους ανωνύμους μυρμηκανθρώπους των επικρατειών της δεσποτείας και της ιεροκρατείας.

Η φθορά ενός δάσους κατά κανόνα επιτυγχάνεται δια του πυρός. Το δάσος, προκειμένου να δημιουργηθη και να συγκροτηθή, αντλεί εκ του τετραστοιχειακού τας δυνάμεις του. Εκ του χοός της ΓΗΣ και εκ του ΥΔΑΤΟΣ τρέφεται, εκ δε του ΑΕΡΟΣ επικονιάζεται και αναπαράγεται. Το ΠΥΡ ως σκληρά ευλογία του Κεραυνίωνος Πατρός, αναγεννά και ανακαινίζει το δάσος. Ως όπλον του ανθρώπου, αφανίζει αυτό.

Καθαιρουμένου ενός δάσους δι’ ανθρωπίνου πυρός, διαρρηγνύεται μια πνευματική ενότης δυνάμεων εχουσών άμεσον συνέπειαν και αναφοράν εις τον βίον του διαφθορέως.

ΠΟΙΟΙ;

Η καταληκτική αυτή παράγραφος των στοχασμών του γράφοντος, δεν είναι και αποκαλυπτική κατά την αστυνομικήν έννοιαν.

Πρόθεσίς του, αγαπητέ αναγνώστα, ήτο ο τονισμός της σημασίας του δάσους, πέραν των στενών –και εν χρήσει– ερμηνειών οικοπεδοφαγικής υποστάσεως, των υποβοηθουσών εις την εύπεπτον κατάποσιν του φαρμακερού δισκίου των δασικών πυρκαϊών των τελευταίων (ελπίζω όχι και κυριολεκτικώς) ημερών.

Η γενικευμένη και στρατηγικώς συντονισμένη αύτη χρήσις του πυρός, υπηρετεί σαφώς –και το αντιλαμβάνονται όλοι- βαθυτέραν αναγκαιότητα του ΑΝΘΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ. Τούτο επίσης, μας καθιστά φιλυπόπτους έναντι της ισχυράς πιθανότητος μιας απλής μάχης, ενός πολέμου έχοντος βάθος και μέλλον χρόνου. Όθεν, το ερώτημα ΠΟΙΟΙ; καθίσταται πολυσύνθετον, ως διαλαμβάνον πλείστα ενδεχόμενα.

Η εκδοχή των οικοπεδοφάγων, δεν αποκλείει επίσης, ακόμη και εκ του αποτελέσματος, την ακούσιον και ανεπίγνωστον δράσιν αυτών εις την υπηρεσίαν ενός γενικωτέρου και επιτελικωτέρου εγχειρήματος ΑΛΛΩΝ.

Οι πυρφόροι του δάσους, ενδέχεται να είναι πολυποίκιλοι και ετερόκλητοι.

Αυτό το οποίον ημείς οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Έλληνες πρέπει να κατανοήσωμεν είναι το εξής.

Πρέπει να μάθωμε, χρησιμοποιούντες τα υπέροχα πνευματικά πατρογονικά όπλα του ορθού λόγου, της διορατικότητος και της καχυποψίας, να διακρίνωμεν όλον το φάσμα του φρικαλέου ανθελλαδικού στρατεύματος, χωρίς να αναλωνώμεθα, εις δαιδαλώδεις ερεύνας περί του αρχιστρατήγου του.

Τούτον, αγαπητέ αναγνώστα μου, δύναμεθα να σας τον περιγράψωμεν, αλλά δεν δυνάμεθα (ίσως και δεν επιθυμούμε) να τον κατονομάσωμε.

Είναι ένα ον περίεργον και ΥΒΡΙδικόν, ως εκπηγάσαν εκ της ΥΒΡΕΩΣ. Έχει τεραστίαν (δηλαδή τερατώδη) κεφαλήν πλήρη γνώσεων. Το σώμα του είναι ασύμμετρον, ίνα μη είπω ανύπαρκτον.

Μικραί απολήξεις, του επιτρέπουν να χειρίζεται μέσω πλήκτρων απιστεύτους αριθμούς ανθρώπων. Οι πόδες του έχουν ατροφήσει διότι όσα θα εχρειάζετο να πράξη δι’ αυτών, του παρέχονται δια των ποδών του αναριθμήτου στρατεύματός του.

Δεν αναπαράγεται και τρέφεται δια της ενεργείας την οποίαν περικλείουν τα δι’ αναπαραγωγής προκύψαντα ανθρώπινα όντα. Ο ενεργειακός αυτός βαμπίρος, έχει διασταυρωθεί μετά του αλαζόνος εκείνου όντος, το οποίον ότε είχε την ευλογίαν της ανθρωπίνης μορφής, προσέβαλε την θειοτάτην Εργάνην Αθηνάν, ισχυριζόμενον ότι πλέκει ιστόν καλύτερον Αυτής, της Διδαξάσης την Τέχνην. Τώρα διαπλέκει τον άθλιον ιστόν του καθ’ άπασαν την οικουμένην.

Μην τον αναζητήσεις φίλε αναγνώστα. Ο μόνος τρόπος αντιμετωπίσεώς του δεν είναι ΕΝ ΤΗ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙ ΤΟΥ, αλλ’ ΕΝ ΤΩ ΕΡΓΩ ΤΟΥ.

Μάθε να διακρίνης τα στρατεύματα του, διότι ταύτα δεν φέρουν στολήν και δεν υπερασπίζονται σημαίας και ακροπόλεις.

Το στράτευμά του είναι κανονικώς συγκεκροτημένον, ως κάθε συμβατικός στρατός.

Ούτω, δύνασαι να πλήξης τους επιτελείς ψυχολογικού πολέμου και προπαγάνδας. Τους γνωρίζεις. Τους βλέπεις ακιζομένους και μεγαλαυχούντας εις τα διαλείμματα των διαφημήσεων της τηλοψίας.

Ούτω, δύνασαι να πλήξης τους επιτελείς των διαβιβάσεών του. «Μοιράζονται» μαζί σου την μετάδοσιν των σκέψεων και των μηνυμάτων σου.

Ούτω, δύνασαι να πλήξης τους επιτελείς των μαχίμων του τμημάτων. Δυστυχώς ούτοι ενδέχεται να ίστανται πλησίον σου, ως έγγιστα…

Ούτω, δύνασαι να πλήξης τους επιτελείς της επιμελητείας του. Ούτοι χειρίζονται μηχανισμούς παραγωγής και αποθηκεύσεως σκέψεως, τροφοδοτούντες διαρκώς τους επιτελείς ψυχολογικού πολέμου και προπαγάνδας.

Όλοι ούτοι, είναι εξαιρετικώς ευάλωτοι, ευθύς ως διαγνωσθούν. Ευάλωτοι, διότι είναι πλήρεις παθών και φρικαλέων ελαττωμάτων. Μόνον ούτως είναι χρήσιμοι εις τον αρχιστράτηγον. Μόνον ούτω πειθαρχούν και μάχονται. Κίναιδοι, εγωπαθείς, μισόκαλοι, ανισόρροποι, έμφοβοι.

Χρησιμοποίησε φίλε μου, τα αλάνθαστα ελληνικά διαγνωστικά εργαλεία και όπλα.

Την ΣΟΦΙΑΝ, την ΙΣΧΥΝ και το ΚΑΛΛΟΣ.

Δες ποίοι αντί της ΣΟΦΙΑΣ προκρίνουν την ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΝ.

Δες ποίοι αντί της ΙΣΧΥΟΣ ορέγονται την ΔΥΝΑΜΙΝ.

Δες ποίοι αντί του ΚΑΛΛΟΥΣ βυθίζονται εις την προσωρινότητα της εφημέρου ωραιότητος της μορφής, την ΕΥΜΟΡΦΙΑΝ.

Ο πόλεμος αυτός δεν τελειώνει εις τα δάση…

---

[1] Βλ. Αλ. Παπαδιαμάντη «Υπό την Βασιλικήν Δρυν».

ΙΩΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ α΄.

ΙΩΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ α΄.
Πιστεύοντες ὅτι κάποια γεγονότα ἔχουν τύχει κάποιας γενικῆς παραδοχῆς, δυνάμεθα, ἀναμένοντες πᾶσαν ἀντίρρησιν προερχομένην ὄχι ἐξ ἰδεοληπτικῆς διαθέσεως, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ἐπισημάνσεως ἐκ μέρους τοῦ ἀντιλέγοντος σημείων τὰ ὁποῖα ὁ λέγων (ἡμεῖς ἐν προκειμένῳ), παρηρμήνευσε, προβαίνομε διὰ τοῦ παρόντος εἰς τὴν σχηματοποίησιν μιᾶς καθιερωθείσης μυθοπλασίας, ἥτις προοδευτικῶς (ἐν τῇ κυριολεκτικῇ καὶ πολιτικῇ ἐννοίᾳ) συνεκρότησε ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΝ.
ΜΥΘΟΣ α΄: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919 ἐξεστράτευσεν εἰς Ἰωνίαν προτιθεμένη νὰ ἀπολυτρώσῃ τοὺς ἑλληνορθοδόξους πληθυσμοὺς της ἐκ τῆς ἐκδικητικῆς μανίας, τόσον τῶν ἐλαχίστων σουλτανοφρόνων γερμανοκινήτων Τούρκων, ὅσον καὶ τῶν τραπέντων εἰς ἄκρατον ἐθνικισμὸν Νεοτούρκων, ἐξ ὧν ἐπρόκειτο νὰ πηγάσῃ τὸ δυσῶδες ἄνθος τοῦ Κεμαλισμοῦ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919, συνεπὴς εἰς τὰς συμβατικὰς της ὑποχρεώσεις, τὰς συσταθείσας ἀπὸ τοῦ πραξικοπήματος τῆς «Ἐθνικῆς Ἀμύνης», συμμετέσχεν εἰς τὸ σχέδιον διαλύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, σχέδιον τοῦ ὁποίου μόνος στόχος ἦτο ἡ περιαγωγὴ συγκεκριμμένων ἐπικρατειῶν της (μὴ ἰωνικῶν) εἰς καθεστὼς ἐντολῆς τῶν Βρετανῶν, διὰ λόγους οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἀναφερθοῦν ἐδὼ καὶ τώρα. Ἡ συνέπειά της ἔδωσε τὰ πρῶτα σαφῆ δείγματα περὶ τοῦ τὶ ἐπρόκειτο ν᾿ ἀκολουθήσῃ, διὰ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν λεγομένην Οὐκρανικὴν Ἐκστρατείαν, ἥτις ἀποτυχοῦσα ἀπέφερεν εἰς τὴν παλαιὰν Ἑλλάδα τὰ πρῶτα κύματα προσφύγων. Ἡ ἐκκρίζωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Ἑλληνισμοῦ παρῆλθεν ἀπαρατήρητος διὰ ποικίλους λόγους. Πρῶτον ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ μπολσεβικικὸν κράτος ἤδη εἶχεν ἀποτελέσει διὰ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνας ἰκανὴν αἰτίαν δυσαρεσκείας ἕνεκα εὐνοήτων οἰκονομικῶν λόγων. Δεύτερον, διότι ἡ κορύφωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Δράματος συνέπεσε πρὸς τὰς εὐτυχεστέρας στιγμὰς τῆς Ἰωνικῆς Ἐκστρατείας. Τρίτον, διότι οἱ ἀφιχθέντες ἐξ Οὐκρανίας πρόσφυγες ὑπέστησαν κατάλληλον διαφώτισιν, -εἰς παρομοίαν θὰ ὑπέκειντο καὶ οἱ Ἴωνες (καὶ οἱ Πόντιοι) μετὰ δύο ἔτη-, καθ᾿ ἥν ὁ τότε Ἐθνάρχης, δὲν τοὺς ἐξερίζωσεν, ἀλλὰ τοὺς ἔφερεν ἀσφαλῶς εἰς τὴν πατρίδα, κομίζοντας μάλιστα ἰκανὰ -καὶ εὐπρόσδεκτα- περιουσιακὰ των στοιχεῖα. Τέταρτον, διότι ἠφίχθησαν εἰς μίαν χώραν πάλιν ἐλευθέρας οἰκονομίας, μὴ ἔχουσαν εἰσέτι γνωρίσει τὴν ἔννοιαν πρόσφυξ, παρέξασαν αὐτοῖς, δικαίως, καλὴν περιαστικὴν γῆν (βλ. Ἑλληνορώσσων κλπ.).
Ἡ ἐν συνεχείᾳ παρουσία τῶν ἑλληνικῶν ἐνόπλων δυνάμεων εἰς Ἰωνίαν, ἀπετέλεσεν ἁπλῶς λογικὴν ἐξέλιξιν τοῦ παλαιοῦ «ἀρρεβῶνος» Ἀντάντ-Ἐθνάρχου, ὅστις δὲν ἐπρόκειτο ποτὲ νὰ ἀπολήξῃ εἰς «γάμον», καθ᾿ ὅτι καὶ οἱ νηφαλιώτεροι γαμβροὶ ἐκνευρίζονται ὅταν ἡ μέλλουσα σύζυγος λαμβάνει πρωτοβουλίας ἀσυμβάτους πρὸς τὰς ἐν γένει ἀπόψεις περὶ σεμνότητος.
Τὸ δυσάρεστον ἦτο ὅτι ὁ ἀρρεβὼν οὗτος ἔπασχεν ἐξ ἀρχῆς τόσον ἀπὸ στρατιωτικῆς, ὅσον καὶ ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς.
Ἀπὸ στρατιωτικῆς διότι εἶχεν ἀγκιστρωθεῖ εἰς τὸ ὅλον ψυχαναγκαστικὸν τσωρτσιλικὸν θεώρημα τῆς προαναφερθείσης διαλύσεως τῆς ὀθωμανίας, πάντοτε διὰ τοὺς προλεχθέντας λόγους. Εἶναι τὸ ἴδιον θεώρημα διὰ τοῦ ὁποίου, ἕν ἔτος πρὸ τοῦ ἀνταντοεθναρχικοῦ ἀρρεβῶνος, ὁ πρῶτος λόρδος κ. Τσώρτσιλ, συνέτριψε τὴν χώραν του (καὶ ὄχι μόνον) παρὰ τὰς πολυκλαύστους ἀκτὰς τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ τῆς Καλλιπόλεως. Κατὰ τὸ θεώρημα αὐτό, ἔπρεπε ἡ νύμφη νὰ ἀκολουθήσῃ τὰς πάσης φύσεως πολεμικὰς καὶ μεταπολεμικὰς ἐπιταγὰς τοῦ γαμβροῦ, ἐκστρατεύουσα ὅ,που ἤθελε διαταχθῇ, ἀποχωροῦσα δὲ ἐκ πάσης περιοχῆς ἥτις ἔπαυε νὰ προκαλῇ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ γαμβροῦ. Ἀκόμη δυνάμει τῶν ἰδεοληψιῶν αὐτῶν, τὸ στέλεχος τῶν ἡγητόρων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατεύματος, ἔπρεπε νὰ ὑποστῇ τὴν πρώτην ἐκ τῶν πολλῶν ἔκτοτε κακοποιήσεων διὰ καρατομήσεως καὶ ἐξορίας μεγάλου ἀριθμοῦ ἀξιωματικῶν οἱ ὁποῖοι δὲν ἔπραξαν τὶ ἄλλον, ἀπὸ τοῦ νὰ τηρήσουν τοὺς ὄρκους των, ἐξαιρέσει τοῦ ἐξωλεστάτου διοικητοῦ τῶν «φιλοξενηθέντων» ἐν Γκαίρλιτς. Τοῦτο καθ᾿ ἡμᾶς συνιστᾶ καὶ τὸ μόνον μεμπτὸν τῶν τότε βασιλοφρόνων.
Ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς ἔπασχε διότι ἀπετέλει μίαν παράδοξον ὡς φαίνεται συμφωνίαν, καθ᾿ ἣν τὸ ἑλληνικὸν κράτος θὰ ἠδύνατο νὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ (ἀμφίβολα) ἀγαθὰ τοῦ ἀρρεβῶνος αὐτοῦ, ἐφ᾿ ὅσον πολιτικῶς παρέμενεν ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἐθνάρχου, πολιτειακῶς δὲ ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἐπανολίσθαινεν εἰς τὸ πολίτευμα τῆς βασιλείας. Ἄρα ὁ Ἐθνάρχης ὑποθήκευσε τὸ μέλλον τῆς πατρίδος διὰ μιᾶς ἐξηρμένης καὶ προσωποπαγοῦς ἀντιλήψεως τοῦ γνωστοῦ κατόπιν δόγματος «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ὅπερ ἔμελε ν᾿ ἀποτελέσῃ τὸ motto μεταγενεστέρου ἐθνάρχου.
ΜΥΘΟΣ β΄.: Ὁ «καφφὲς τοῦ Γούναρη». Φράσις μᾶλλον εἰπωθεῖσα ὑπὸ τοῦ θυελλώδους Ἀχαιοῦ πολιτικοῦ. Ἀλλὰ τὶ καὶ ἂν δὲν εἰπώθη; Ἐγράφη εἰς τὰς ἐφημερίδας. Τοῦτο ἐν Ἑλλάδι εἶναι σημαντικώτερον τῶν γεγονότων... Ὁ πρωθυπουργὸς τῶν ἐκλογῶν τοῦ Νοεμβρίου 1920 Δημ. Γούναρης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, ἀντὶ νὰ «σταθεροποιήσουν» τὰ κεκτημένα τοῦ ἐνδόξου βενιζελικοῦ στρατεύματος, ἐτράπησαν πρὸς μίαν περαιτέρω κατακτητικὴν πορείαν, στοχοθετήσαντες τὴν νέαν κεμαλικὴν πρωτεύουσαν Ἄγκυραν. Τοῦτο βεβαίως ἀπεδυνάμωσε τὸ μέτωπον καὶ ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς Τούρκους νὰ ἐπικρατήσουν.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Δι᾿ ὅσους γνωρίζουν στοιχειωδῶς τὰ τῆς στρατηγικῆς, ἀπὸ τοῦ Ναπολέοντος καὶ ἐντεῦθεν, ἡ κτῆσις καὶ διατήρησις ἐδαφῶν εἰς ἕνα ὁλοκληρωτικὸν πόλεμον, ἀποτελεῖ παράγραφον ἁπλῶς τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος.
Ὁ κύριος στόχος συνίσταται εἰς τὴν προσπάθειαν νὰ ὑποχρεωθῇ ὁ ἐχθρὸς νὰ δώσῃ γενικὴν μάχην, καθ᾿ ἣν θὰ συντριβῇ, κατὰ τέτοιον τρόπον ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ ἐπ᾿ ἀρκετῷ διαστήματι νὰ παραταχθῇ εἰς νέαν μάχην. Τοῦτο οὐδεὶς ἐκ τῶν τότε στρατηγησάντων ἠρνήθη, ἀπὸ τοῦ ἀτυχοῦς, ἐμπεριστάτου ψυχικῶς Χατζανέστη, ἔως καὶ τοὺς ἐμπειρωτάτους Παπούλαν καὶ Παρασκευόπουλον. Οὔτε ὁ Γούναρης, οὔτε καὶ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἔθεσαν ὡς στόχον τὸν περίφημον «καφφέν». Στόχος ἦτο καὶ ἔδει νὰ εἶναι ἡ ὑποχρέωσις τοῦ Κεμὰλ καὶ τοῦ Ἰνονοῦ, νὰ δώσουν μάχην. Ἂν τοῦτο θὰ ἐγένετο πρὸ ἢ μετὰ τὴν Ἄγκυραν, ἦτο θέμα παρεμπίπτον καὶ δευτερεῦον. Ἄρα, καθ᾿ ἡμᾶς ἐπράχθη στρατηγικῶς τὸ δέον, πάσης μομφῆς ἐπιφυλασσομένης εἰς τὸ πῶς τοῦτο ἐπράχθη τακτικῶς καὶ εἰς τὸ πῶς ἐλειτούργησεν ὁ στρατὸς μας. Ἐὰν τὸ ἐκστρατευτικὸν μας σῶμα ἤθελε περιχαρακωθῇ ἐν τοῖς κεκτημμένοις του, συντόμως ἐπρόκειτο ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ καλῶς καὶ ἀνέτως συγκεκροτημένας δυνάμεις ὁρμωμένας ἐκ καθαρῶς τουρκικῶν περιοχῶν. Ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ πρέπει νὰ ἐξαρθῇ ὁ ῥόλος τοῦ ἐξωλεστάτου πράκτορος τοῦ πρ. αὐτοκράτορος τῆς Γερμανίας γνωστοῦ ὑπὸ τὸ πρακτορικὸν ψευδώνυμον Λένιν.
Οὗτος, ἤδη διὰ τοῦ γνωστοῦ πραξικοπήματος, ὅπερ εὐφημιστικῶς ἀποκαλεῖται ὑπὸ τινων ἰδεοληπτικῶν ὡς «Ὁκτωβριανὴ Ἐπανάστασις», ἔχων ἐπιβεῖ τοῦ ῥωσσικοῦ κράτους, ἀνατρέψας τὴν νόμιμον κοινοβουλευτικὴν κυβέρνησιν τῆς χώρας του, ἀνέτρεψεν καὶ ὅλον τὸ σύστημα προβολῆς τῆς ῥωσσικῆς ἰσχύος ἐν τῷ παρευξεινίῳ χώρῳ. Ἐν τοῖς πλαισίοις αὐτοῖς, ἀπέσυρεν ἁπάσας τὰς πρώην αὐτοκρατορικὰς δυνάμεις τὰς ἐπιχειρούσας καὶ ὑπερασπιζομένας τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ Πόντου, κλείσας ὑπὲρ τοῦ Κεμὰλ τὸ χειρότερον μέτωπον δι᾿ αὐτόν. Ταῦτα ἐπετεύχθησαν διὰ τῶν ἐπαισχύντων ἐν τῇ ῥωσσικῇ ἱστορίᾳ τερατογενῶν, Συμφώνου τῆς Μόσχας (16/3/1921), γνωστοῦ ὡς «Σύμφωνον Φιλίας & Ἀδελφότητος (!!!) Σοβ. Ἑνώσεως καὶ Τουρκίας» καὶ Συνθήκης τοῦ Κὰρς (22/10/1921). Σημειωτέον ὅτι ὁ τρισάθλιος πρακτορίσκος τοῦ Κάιζερ, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Κεμὰλ καὶ τὰ κερδηθέντα ἐδάφη τοῦ Ῥωσσοτουρκικοῦ Πολέμου 1877...! Ἠκολούθησεν εἷς ὀχετὸς οἰκονομικῆς καὶ στρατιωτικῆς βοηθείας τῆς λιμωτούσης Σ.Ε. πρὸς τὴν Τουρκίαν. Τὸ κυριώτερον ὅμως ἦτο, τὸ ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ ἀδελφότης τοῦ ἐπιληπτικοῦ πράκτορος μετὰ τοῦ συφιλιδικοῦ πασᾶ, ἐπέφεραν τὴν ἄνεσιν τοῦ δευτέρου εἰς τὸ νὰ συντριβῇ ἡ Ποντιακὴ Ἐπανάστασις.
Ἐν κατακλείδι, φρονοῦμεν ὅτι ἂν ὁ στρατὸς μας ἤθελε περιχαρακωθῇ εἰς τὰ κεκτημμένα, συντόμως θὰ ὑπέκειτο ἐκ μέρους τοῦ Κεμὰλ ὅσα ὁ ἴδιος ἔπρεπε νὰ κατορθώσῃ κατ᾿ αὐτοῦ.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Ἐπανάστασις τοῦ 1922».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Εἶναι γνωστὴ ἡ μανία τῶν νεοελλήνων νὰ βαπτίζουν τὰ πραξικοπήματα εἰς ἐπαναστάσεις. Μέρος μιᾶς γενικωτέρας λαϊκῆς κυρίως ῥητορικῆς, τὴν ὁποίαν συναντῶμε καὶ εἰς τοὺς ἐπικηδείους...
Οὕτω, ὁ στρατηγὸς ποὺ δὲν παρέδοσε τὰς σημαίας του εἰς τὸν ἐχθρὸν ἀποκαλεῖται ἥρως. Ὁ δικαστὴς ποὺ δὲν ἐδεκάσθη, ἀδαμάντινος τιτὰν δικαιοσύνης. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ δὲν μετέτρεψε τὸ σχολεῖον του εἰς ὑπνωτήριον ἢ σφαιριστήριον, διδάσκαλος τοῦ γένους. Ὁ κατσαπλιᾶς ποὺ ἀξιοποίησεν ὀρθῶς τὰς ἀγγλικὰς λίρας, λαϊκὸς ἀγωνιστής. Ὁ στοχαστὴς ἐπιφυλλιδογράφος ἢ ὁ «blogger» ὡς ἡμεῖς, φιλόσοφος. Ὁ κοπρίτης, ὁ ἀναλώσας εἰς τὰ φοιτητικὰ ἕδρανα ὅσον χρόνον διήρκεσεν ὁ πλοῦς τοῦ Ὀδυσσέως διὰ νὰ πάρῃ τὸ ἄθλιον «χαρτί»,ἀγωνιστὴς στὰ μετερίζια τῶν λαϊκῶν καὶ ταξικῶν ἀγώνων κ.ο.κ.
Οἱ «ἐπαναστάται» τοῦ 1922, δὲν ἦσαν βεβαίως ἄλλον τι, ἢ διψαλέοι δι᾿ ἐξουσίαν καὶ ἐκδίκησιν κολονέλοι νοτιοαμερικανικοῦ τύπου, οἱ ὁποῖοι μυρισθέντες τὴν παραπαίουσαν καὶ σαστισμένην βασιλικὴν κυβέρνησιν, ἔσπευσαν πρὸς τὰς Ἀθήνας μετημφιεσμένοι εἰς Ναπολέοντας τῆς 18ης Ὀμιχλώδους, ἢ Καίσαρας πρὸ τοῦ Ῥουβίκωνος. Τὸ ἐνοχλητικὸν εἶναι ὅτι πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν, ἀντὶ νὰ στήσουν τὰς πτέρνας ἐπὶ τῆς παραλίας τῆς Σμύρνης καὶ νὰ πέσουν μέχρις ἑνὸς, ἐξεκίνησαν τὰς ἀξιοθρηνήτους των πολιτικὰς καρριέρας, τὰς πλήρεις παλινωδιῶν, ἀλληλοεξοντώσεων, δικτατορικῶν δαφνῶν, γραφικοτήτων, ἐπιστολῶν πρὸς «μεγάλους» ἡγέτας τύπου Μουσολίνι καὶ Χίτλερ καὶ πολλὰ ἄλλα.
Τὸ τεράστιον κενὸν τῶν ἀξιοθρηνήτων αὐτῶν «Μαυροκαβαλαραίων», «Κεραυνῶν» καὶ λογῆς ταρταρίνων τοῦ μεσοπολέμου, τῶν μὴ ἐχόντων οὔτε τὸ ἀκαταλόγιστον ἑνὸς παράφρονος, ὡς ὁ Χατζανέστης, ἀνεπληρώθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὑπὸ τοῦ ματωμένου ῥάσου, ἑνὸς Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ πολλῶν ἄλλων.
Λέγουν ὅτι ἡ «Ἐπανάστασις» ἠνώρθωσε τὴν χώραν, λὲς καὶ οἱαδήποτε χώρα ἐξερχομένη καταστρεπτικοῦ πολέμου, δὲν ἀνορθοῦται. Τὶ εἶχεν ὅμως ὑποστεῖ ἡ χώρα διὰ ν᾿ ἀνορθωθῇ; Ἐρρίφθη τουρκικὴ ὀβὶς ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους; Κατεστράφη μήπως κάποιον ἐργοστάσιον ἢ κάποια γέφυρα; Ἐχάθη ὁ στόλος καὶ ἀπητεῖτο ἡ ἀγορὰ νέου; Μήπως αἱ ἐθναρχικαὶ ῥαδιουργίαι καὶ αἱ βασιλικαὶ ἀνοησίαι δὲν ἐπολλαπλασίασαν τὸν πληθυσμὸν τῆς χώρας καὶ μάλιστα προσενεγκόντες αὐτῇ ἀρίστης ποιότητος καὶ ἄκρως δελεαστικῆς πενίας ἐργατικὰς χείρας; Ποῖον τὸ ἔργον τῆς «Ἐπαναστάσεως»; Ἡ τακτοποίησις τῶν προσφύγων, τοὺς ὁποίους ἔρριψαν χύδην ὅπου εὕρισκον εἰς βάλτους (Ν. Κίος) καὶ εἰς κατσικοβούνια; Ἀπεκατέστησαν λέγουν τὴν ἐθνικὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὸ κοινὸν περὶ δικαιοσύνης αἴσθημα μὲ τὴν «Δίκην τῶν Ἓξ».
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Δίκη τῶν Ἓξ». Δι᾿ αὐτῆς ἐδικάσθησαν καὶ κατεδικάσθησαν εἰς θάνατον οἱ «ὑπεύθυνοι» (sic), τῆς Ἰωνικῆς Καταστροφῆς.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Κάπως ἔτσι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ ε΄ π.Χ. αἰῶνος, προκαλέσαντες τὴν Ἰωνικὴν Ἐπανάστασιν, ἥτις ἀπέληξεν ἐπίσης εἰς καταστροφήν, δὲν ἐτιμώρησαν τοὺς τυχοδιώκτας τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ τὸν ποιητὴν Φρύνιχον, διότι μὲ ἕν θεατρικὸν του δρᾶμα, τὸ «Μιλήτου Ἅλωσις», τοὺς ἔκαμε νὰ κλαίγουν μὲ μαῦρον δάκρυ...
Παρέδοσαν οἱ Ἓξ, ἔλεγε τὸ μνημειῶδες κατηγορητήριον τῶν μεγάλων νομομαθῶν τῆς ἐποχῆς Ὀθωναίου καὶ Παγκάλου, ἑλληνικὰ ἐδάφη εἰς τοὺς Τούρκους. Ὁ ὑπερμέτρωψ ἱστορικὸς φορεῖ τὰς διόπτρας του καὶ ψάχνει, ψάχνει, μὰ δὲν εὑρίσκει ἐλληνικὸν κρατικὸν ἔδαφος εἰς τὴν Ἰωνίαν τοῦ κ΄ αἰῶνος.
Ὄχι μόνον ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ δὲν εὐηργέτησε τὸ λαϊκὸν αἴσθημα, ἀλλὰ ἤνοιξε χάσμα τερατῶδες, ἕνα ἐκδικητικὸν Μολὼχ, ὅστις ἔμελε νὰ καταπίῃ πολὺν κόσμον ἀκόμη, ὅπως τὸν δυστυχῆ Παπούλαν, κατὰ τὰ ἐθναρχικὰ πραξικοπηματικὰ καμώματα τοῦ 1935. Ἀντιθέτως κανεὶς δὲν εὑρέθη ποτὲ νὰ δικάσῃ τοὺς ὑπευθύνους τῆς ...Συνθήκης τῆς Λωζάννης.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Συνθήκη τῆς Λωζάννης». Ἐν αὐτῇ, «κυβερνώσης» (ὑποτίθεται) τῆς «Ἐπαναστάσεως», οἱ κ.κ. Κακλαμᾶνος καὶ Ἐθνάρχης, -ὁ δεύτερος εἶχε νὰ πατήσῃ εἰς τὴν χώραν ...τρία ἔτη (!)-, πιστεύοντες ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς εἶχεν ὅλος παραδοθεῖ εἰς τοὺς Τούρκους, τὸ δὲ Ναυτικὸν ὅτι ἐβυθίσθη εἰς ἀσκήσεις παρὰ τῇ Θαλάσσῃ τῶν Σαργασσῶν, κατήγαγον θρίαμβον, ὑποχρεώσαντες τοὺς Τούρκους ν᾿ ἀρκεσθοῦν μόνον εἰς τὴν Ἴμβρον καὶ τὴν Τένεδον...
Τὸ ἂν ὑφίστατο τότε τοὐλάχιστον μία ἐξαιρέτου συγκροτήσεως καὶ ἐξοπλισμοῦ στρατιά, ἡγουμένου μάλιστα αὐτῆς τοῦ μέχρι τότε βενιζελικοῦ στρατηγοῦ Παγκάλου, ὅστις ματαίως ἀνέμενε τὸ «ΟΚ» τῶν συνεπαναστατῶν του διὰ νὰ πράξῃ τὰ δέοντα εἰς τὸ θρακικὸν μέτωπον, μᾶλλον ἠγνοήθη ὑπὸ τῶν κ.κ. Κακλαμάνου καὶ Ἐθνάρχου. Ἀντὶ τοῦ «Ἐμπρὸς» ὁ ἀτυχὴς Πάγκαλος, ἔλαβε μήνυμα τοῦ Πλαστήρα, δι᾿ οὗ ἐγνωστοποιεῖτο ὅτι ὁ Ἐθνάρχης κατήγαγεν ἐν Λωζάννῃ μέγαν νέον διπλωματικὸν θρίαμβον. Διὰ τοῦ συμφώνου αὐτοῦ, ἐπεστρέφετο σὺν τοῖς ἄλλοις ἡ Ἴμβρος καὶ ἡ Τένεδος, νῆσοι αἱ ὁποῖαι ἀπετέλουν ἐθνικὸν καὶ κρατικὸν ἔδαφος de jure, διὰ τῆς προηγουμένης συνθήκης τῶν Σεβρῶν.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ: Ποῖος παρέδοσεν ἐθνικὸν ἔδαφος; Ὁ Γούναρης, ἢ ὁ Ἐθνάρχης καὶ ἡ «Ἐπανάστασις»; Διὰ ποίου στόλου ἡ Τουρκία τοῦ Κεμὰλ, ἂν ὁ Ἐθνάρχης ἀνθίστατο, ἤθελεν ἁλώσῃ τὰς δύο ταύτας νήσους; Ἀλλὰ καὶ ἂν συνεκέντρωνεν ὁ Κεμὰλ τὰ ἄθλια ὑπολείμματα τοῦ πρώην Ὀθωμανικοῦ ναυτικοῦ, ἂν συνήγαγε τὰ θλιβερὰς ποιότητος ἀπομένοντα ναυτικὰ δῶρα τοῦ Κάιζερ καὶ τοῦ Λένιν, εἶναι ἀμφίβολον ὡς ναύαρχος ἂν θὰ ἐξησφάλιζε τὴν ἰδίαν ὑστεροφημίαν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς τοῦ ἐξησφαλίσαμεν ὡς στρατηγοῦ.
Αὐταὶ φρονῶ πὼς εἶναι αἱ πρῶται καὶ κυριώτεραι ὑστερόγραφοι μυθολογικαὶ διαστάσεις μιᾶς προαναγγελθείσης τραγωδίας. «Προαναγγελθείσης», διότι εἶχον ὑπάρξει φωναὶ σωφροσύνης, ὡς αὐτὴ τοῦ στρατιωτικοῦ ἀκόμη τότε (ἀλλὰ πάντοτε πολιτικοῦ φρονήματος) Ἰωάννου Μεταξᾶ.
Τὸ τραγικὸν ἐρώτημα ἐν τῇ ἑλληνικῇ ἱστορίᾳ εἶναι˙ πῶς συχνότατα, (τὸ βιώνομε καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας), καταφέρνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔσπασαν τὸ βάζον μὲ τὸ γλυκόν, νὰ στήνουν πρὸ αὐτοῦ κάποιον ἄλλον, πασαλειμένον μὲ σιρόπια καὶ μὲ τὸ κλειδί τοῦ ἑρμαρίου ἀνὰ χείρας;
Ὑπομονή! Ἴσως μᾶς ἀπαντήσουν εἰς τὸ ἐρώτημα, οἱ ἡττημένοι τῶν προσεχῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν... (Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἀκούεται μελαγχολικὸν μουσικὸν τεμμάχιον, ἀφθάστου θλίψεως, κατὰ προτίμησιν ὀριεντάλ).
Περαίνων, προκαταλαμβάνω τὸ φυσικὸν ἐρώτημα πρὸς τὸν γράφοντα:
«Καὶ τὶ ἔπρεπε κατὰ τὴν γνώμην σου ἐξυπνάκια νὰ γίνῃ τότε; Νὰ παραμείνῃ ἡ Ἑλλὰς παρατηρητὴς τῶν ὅσων συνέβαινον εἰς τὴν γειτονιὰν της, ἀκούουσα ἀπαθῶς τὰς κραυγὰς τῶν γενοκτονουμένων ὁμογενῶν;».
Θὰ συζητηθῇ καὶ αὐτὸ, ἀλλ᾿ εἰς ἐπομένην ἀνάρτησιν....