ΙΩΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ α΄.
Πιστεύοντες ὅτι κάποια γεγονότα ἔχουν τύχει κάποιας γενικῆς παραδοχῆς, δυνάμεθα, ἀναμένοντες πᾶσαν ἀντίρρησιν προερχομένην ὄχι ἐξ ἰδεοληπτικῆς διαθέσεως, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ἐπισημάνσεως ἐκ μέρους τοῦ ἀντιλέγοντος σημείων τὰ ὁποῖα ὁ λέγων (ἡμεῖς ἐν προκειμένῳ), παρηρμήνευσε, προβαίνομε διὰ τοῦ παρόντος εἰς τὴν σχηματοποίησιν μιᾶς καθιερωθείσης μυθοπλασίας, ἥτις προοδευτικῶς (ἐν τῇ κυριολεκτικῇ καὶ πολιτικῇ ἐννοίᾳ) συνεκρότησε ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΝ.
ΜΥΘΟΣ α΄: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919 ἐξεστράτευσεν εἰς Ἰωνίαν προτιθεμένη νὰ ἀπολυτρώσῃ τοὺς ἑλληνορθοδόξους πληθυσμοὺς της ἐκ τῆς ἐκδικητικῆς μανίας, τόσον τῶν ἐλαχίστων σουλτανοφρόνων γερμανοκινήτων Τούρκων, ὅσον καὶ τῶν τραπέντων εἰς ἄκρατον ἐθνικισμὸν Νεοτούρκων, ἐξ ὧν ἐπρόκειτο νὰ πηγάσῃ τὸ δυσῶδες ἄνθος τοῦ Κεμαλισμοῦ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919, συνεπὴς εἰς τὰς συμβατικὰς της ὑποχρεώσεις, τὰς συσταθείσας ἀπὸ τοῦ πραξικοπήματος τῆς «Ἐθνικῆς Ἀμύνης», συμμετέσχεν εἰς τὸ σχέδιον διαλύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, σχέδιον τοῦ ὁποίου μόνος στόχος ἦτο ἡ περιαγωγὴ συγκεκριμμένων ἐπικρατειῶν της (μὴ ἰωνικῶν) εἰς καθεστὼς ἐντολῆς τῶν Βρετανῶν, διὰ λόγους οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἀναφερθοῦν ἐδὼ καὶ τώρα. Ἡ συνέπειά της ἔδωσε τὰ πρῶτα σαφῆ δείγματα περὶ τοῦ τὶ ἐπρόκειτο ν᾿ ἀκολουθήσῃ, διὰ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν λεγομένην Οὐκρανικὴν Ἐκστρατείαν, ἥτις ἀποτυχοῦσα ἀπέφερεν εἰς τὴν παλαιὰν Ἑλλάδα τὰ πρῶτα κύματα προσφύγων. Ἡ ἐκκρίζωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Ἑλληνισμοῦ παρῆλθεν ἀπαρατήρητος διὰ ποικίλους λόγους. Πρῶτον ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ μπολσεβικικὸν κράτος ἤδη εἶχεν ἀποτελέσει διὰ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνας ἰκανὴν αἰτίαν δυσαρεσκείας ἕνεκα εὐνοήτων οἰκονομικῶν λόγων. Δεύτερον, διότι ἡ κορύφωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Δράματος συνέπεσε πρὸς τὰς εὐτυχεστέρας στιγμὰς τῆς Ἰωνικῆς Ἐκστρατείας. Τρίτον, διότι οἱ ἀφιχθέντες ἐξ Οὐκρανίας πρόσφυγες ὑπέστησαν κατάλληλον διαφώτισιν, -εἰς παρομοίαν θὰ ὑπέκειντο καὶ οἱ Ἴωνες (καὶ οἱ Πόντιοι) μετὰ δύο ἔτη-, καθ᾿ ἥν ὁ τότε Ἐθνάρχης, δὲν τοὺς ἐξερίζωσεν, ἀλλὰ τοὺς ἔφερεν ἀσφαλῶς εἰς τὴν πατρίδα, κομίζοντας μάλιστα ἰκανὰ -καὶ εὐπρόσδεκτα- περιουσιακὰ των στοιχεῖα. Τέταρτον, διότι ἠφίχθησαν εἰς μίαν χώραν πάλιν ἐλευθέρας οἰκονομίας, μὴ ἔχουσαν εἰσέτι γνωρίσει τὴν ἔννοιαν πρόσφυξ, παρέξασαν αὐτοῖς, δικαίως, καλὴν περιαστικὴν γῆν (βλ. Ἑλληνορώσσων κλπ.).
Ἡ ἐν συνεχείᾳ παρουσία τῶν ἑλληνικῶν ἐνόπλων δυνάμεων εἰς Ἰωνίαν, ἀπετέλεσεν ἁπλῶς λογικὴν ἐξέλιξιν τοῦ παλαιοῦ «ἀρρεβῶνος» Ἀντάντ-Ἐθνάρχου, ὅστις δὲν ἐπρόκειτο ποτὲ νὰ ἀπολήξῃ εἰς «γάμον», καθ᾿ ὅτι καὶ οἱ νηφαλιώτεροι γαμβροὶ ἐκνευρίζονται ὅταν ἡ μέλλουσα σύζυγος λαμβάνει πρωτοβουλίας ἀσυμβάτους πρὸς τὰς ἐν γένει ἀπόψεις περὶ σεμνότητος.
Τὸ δυσάρεστον ἦτο ὅτι ὁ ἀρρεβὼν οὗτος ἔπασχεν ἐξ ἀρχῆς τόσον ἀπὸ στρατιωτικῆς, ὅσον καὶ ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς.
Ἀπὸ στρατιωτικῆς διότι εἶχεν ἀγκιστρωθεῖ εἰς τὸ ὅλον ψυχαναγκαστικὸν τσωρτσιλικὸν θεώρημα τῆς προαναφερθείσης διαλύσεως τῆς ὀθωμανίας, πάντοτε διὰ τοὺς προλεχθέντας λόγους. Εἶναι τὸ ἴδιον θεώρημα διὰ τοῦ ὁποίου, ἕν ἔτος πρὸ τοῦ ἀνταντοεθναρχικοῦ ἀρρεβῶνος, ὁ πρῶτος λόρδος κ. Τσώρτσιλ, συνέτριψε τὴν χώραν του (καὶ ὄχι μόνον) παρὰ τὰς πολυκλαύστους ἀκτὰς τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ τῆς Καλλιπόλεως. Κατὰ τὸ θεώρημα αὐτό, ἔπρεπε ἡ νύμφη νὰ ἀκολουθήσῃ τὰς πάσης φύσεως πολεμικὰς καὶ μεταπολεμικὰς ἐπιταγὰς τοῦ γαμβροῦ, ἐκστρατεύουσα ὅ,που ἤθελε διαταχθῇ, ἀποχωροῦσα δὲ ἐκ πάσης περιοχῆς ἥτις ἔπαυε νὰ προκαλῇ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ γαμβροῦ. Ἀκόμη δυνάμει τῶν ἰδεοληψιῶν αὐτῶν, τὸ στέλεχος τῶν ἡγητόρων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατεύματος, ἔπρεπε νὰ ὑποστῇ τὴν πρώτην ἐκ τῶν πολλῶν ἔκτοτε κακοποιήσεων διὰ καρατομήσεως καὶ ἐξορίας μεγάλου ἀριθμοῦ ἀξιωματικῶν οἱ ὁποῖοι δὲν ἔπραξαν τὶ ἄλλον, ἀπὸ τοῦ νὰ τηρήσουν τοὺς ὄρκους των, ἐξαιρέσει τοῦ ἐξωλεστάτου διοικητοῦ τῶν «φιλοξενηθέντων» ἐν Γκαίρλιτς. Τοῦτο καθ᾿ ἡμᾶς συνιστᾶ καὶ τὸ μόνον μεμπτὸν τῶν τότε βασιλοφρόνων.
Ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς ἔπασχε διότι ἀπετέλει μίαν παράδοξον ὡς φαίνεται συμφωνίαν, καθ᾿ ἣν τὸ ἑλληνικὸν κράτος θὰ ἠδύνατο νὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ (ἀμφίβολα) ἀγαθὰ τοῦ ἀρρεβῶνος αὐτοῦ, ἐφ᾿ ὅσον πολιτικῶς παρέμενεν ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἐθνάρχου, πολιτειακῶς δὲ ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἐπανολίσθαινεν εἰς τὸ πολίτευμα τῆς βασιλείας. Ἄρα ὁ Ἐθνάρχης ὑποθήκευσε τὸ μέλλον τῆς πατρίδος διὰ μιᾶς ἐξηρμένης καὶ προσωποπαγοῦς ἀντιλήψεως τοῦ γνωστοῦ κατόπιν δόγματος «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ὅπερ ἔμελε ν᾿ ἀποτελέσῃ τὸ motto μεταγενεστέρου ἐθνάρχου.
ΜΥΘΟΣ β΄.: Ὁ «καφφὲς τοῦ Γούναρη». Φράσις μᾶλλον εἰπωθεῖσα ὑπὸ τοῦ θυελλώδους Ἀχαιοῦ πολιτικοῦ. Ἀλλὰ τὶ καὶ ἂν δὲν εἰπώθη; Ἐγράφη εἰς τὰς ἐφημερίδας. Τοῦτο ἐν Ἑλλάδι εἶναι σημαντικώτερον τῶν γεγονότων... Ὁ πρωθυπουργὸς τῶν ἐκλογῶν τοῦ Νοεμβρίου 1920 Δημ. Γούναρης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, ἀντὶ νὰ «σταθεροποιήσουν» τὰ κεκτημένα τοῦ ἐνδόξου βενιζελικοῦ στρατεύματος, ἐτράπησαν πρὸς μίαν περαιτέρω κατακτητικὴν πορείαν, στοχοθετήσαντες τὴν νέαν κεμαλικὴν πρωτεύουσαν Ἄγκυραν. Τοῦτο βεβαίως ἀπεδυνάμωσε τὸ μέτωπον καὶ ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς Τούρκους νὰ ἐπικρατήσουν.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Δι᾿ ὅσους γνωρίζουν στοιχειωδῶς τὰ τῆς στρατηγικῆς, ἀπὸ τοῦ Ναπολέοντος καὶ ἐντεῦθεν, ἡ κτῆσις καὶ διατήρησις ἐδαφῶν εἰς ἕνα ὁλοκληρωτικὸν πόλεμον, ἀποτελεῖ παράγραφον ἁπλῶς τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος.
Ὁ κύριος στόχος συνίσταται εἰς τὴν προσπάθειαν νὰ ὑποχρεωθῇ ὁ ἐχθρὸς νὰ δώσῃ γενικὴν μάχην, καθ᾿ ἣν θὰ συντριβῇ, κατὰ τέτοιον τρόπον ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ ἐπ᾿ ἀρκετῷ διαστήματι νὰ παραταχθῇ εἰς νέαν μάχην. Τοῦτο οὐδεὶς ἐκ τῶν τότε στρατηγησάντων ἠρνήθη, ἀπὸ τοῦ ἀτυχοῦς, ἐμπεριστάτου ψυχικῶς Χατζανέστη, ἔως καὶ τοὺς ἐμπειρωτάτους Παπούλαν καὶ Παρασκευόπουλον. Οὔτε ὁ Γούναρης, οὔτε καὶ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἔθεσαν ὡς στόχον τὸν περίφημον «καφφέν». Στόχος ἦτο καὶ ἔδει νὰ εἶναι ἡ ὑποχρέωσις τοῦ Κεμὰλ καὶ τοῦ Ἰνονοῦ, νὰ δώσουν μάχην. Ἂν τοῦτο θὰ ἐγένετο πρὸ ἢ μετὰ τὴν Ἄγκυραν, ἦτο θέμα παρεμπίπτον καὶ δευτερεῦον. Ἄρα, καθ᾿ ἡμᾶς ἐπράχθη στρατηγικῶς τὸ δέον, πάσης μομφῆς ἐπιφυλασσομένης εἰς τὸ πῶς τοῦτο ἐπράχθη τακτικῶς καὶ εἰς τὸ πῶς ἐλειτούργησεν ὁ στρατὸς μας. Ἐὰν τὸ ἐκστρατευτικὸν μας σῶμα ἤθελε περιχαρακωθῇ ἐν τοῖς κεκτημμένοις του, συντόμως ἐπρόκειτο ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ καλῶς καὶ ἀνέτως συγκεκροτημένας δυνάμεις ὁρμωμένας ἐκ καθαρῶς τουρκικῶν περιοχῶν. Ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ πρέπει νὰ ἐξαρθῇ ὁ ῥόλος τοῦ ἐξωλεστάτου πράκτορος τοῦ πρ. αὐτοκράτορος τῆς Γερμανίας γνωστοῦ ὑπὸ τὸ πρακτορικὸν ψευδώνυμον Λένιν.
Οὗτος, ἤδη διὰ τοῦ γνωστοῦ πραξικοπήματος, ὅπερ εὐφημιστικῶς ἀποκαλεῖται ὑπὸ τινων ἰδεοληπτικῶν ὡς «Ὁκτωβριανὴ Ἐπανάστασις», ἔχων ἐπιβεῖ τοῦ ῥωσσικοῦ κράτους, ἀνατρέψας τὴν νόμιμον κοινοβουλευτικὴν κυβέρνησιν τῆς χώρας του, ἀνέτρεψεν καὶ ὅλον τὸ σύστημα προβολῆς τῆς ῥωσσικῆς ἰσχύος ἐν τῷ παρευξεινίῳ χώρῳ. Ἐν τοῖς πλαισίοις αὐτοῖς, ἀπέσυρεν ἁπάσας τὰς πρώην αὐτοκρατορικὰς δυνάμεις τὰς ἐπιχειρούσας καὶ ὑπερασπιζομένας τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ Πόντου, κλείσας ὑπὲρ τοῦ Κεμὰλ τὸ χειρότερον μέτωπον δι᾿ αὐτόν. Ταῦτα ἐπετεύχθησαν διὰ τῶν ἐπαισχύντων ἐν τῇ ῥωσσικῇ ἱστορίᾳ τερατογενῶν, Συμφώνου τῆς Μόσχας (16/3/1921), γνωστοῦ ὡς «Σύμφωνον Φιλίας & Ἀδελφότητος (!!!) Σοβ. Ἑνώσεως καὶ Τουρκίας» καὶ Συνθήκης τοῦ Κὰρς (22/10/1921). Σημειωτέον ὅτι ὁ τρισάθλιος πρακτορίσκος τοῦ Κάιζερ, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Κεμὰλ καὶ τὰ κερδηθέντα ἐδάφη τοῦ Ῥωσσοτουρκικοῦ Πολέμου 1877...! Ἠκολούθησεν εἷς ὀχετὸς οἰκονομικῆς καὶ στρατιωτικῆς βοηθείας τῆς λιμωτούσης Σ.Ε. πρὸς τὴν Τουρκίαν. Τὸ κυριώτερον ὅμως ἦτο, τὸ ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ ἀδελφότης τοῦ ἐπιληπτικοῦ πράκτορος μετὰ τοῦ συφιλιδικοῦ πασᾶ, ἐπέφεραν τὴν ἄνεσιν τοῦ δευτέρου εἰς τὸ νὰ συντριβῇ ἡ Ποντιακὴ Ἐπανάστασις.
Ἐν κατακλείδι, φρονοῦμεν ὅτι ἂν ὁ στρατὸς μας ἤθελε περιχαρακωθῇ εἰς τὰ κεκτημμένα, συντόμως θὰ ὑπέκειτο ἐκ μέρους τοῦ Κεμὰλ ὅσα ὁ ἴδιος ἔπρεπε νὰ κατορθώσῃ κατ᾿ αὐτοῦ.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Ἐπανάστασις τοῦ 1922».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Εἶναι γνωστὴ ἡ μανία τῶν νεοελλήνων νὰ βαπτίζουν τὰ πραξικοπήματα εἰς ἐπαναστάσεις. Μέρος μιᾶς γενικωτέρας λαϊκῆς κυρίως ῥητορικῆς, τὴν ὁποίαν συναντῶμε καὶ εἰς τοὺς ἐπικηδείους...
Οὕτω, ὁ στρατηγὸς ποὺ δὲν παρέδοσε τὰς σημαίας του εἰς τὸν ἐχθρὸν ἀποκαλεῖται ἥρως. Ὁ δικαστὴς ποὺ δὲν ἐδεκάσθη, ἀδαμάντινος τιτὰν δικαιοσύνης. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ δὲν μετέτρεψε τὸ σχολεῖον του εἰς ὑπνωτήριον ἢ σφαιριστήριον, διδάσκαλος τοῦ γένους. Ὁ κατσαπλιᾶς ποὺ ἀξιοποίησεν ὀρθῶς τὰς ἀγγλικὰς λίρας, λαϊκὸς ἀγωνιστής. Ὁ στοχαστὴς ἐπιφυλλιδογράφος ἢ ὁ «blogger» ὡς ἡμεῖς, φιλόσοφος. Ὁ κοπρίτης, ὁ ἀναλώσας εἰς τὰ φοιτητικὰ ἕδρανα ὅσον χρόνον διήρκεσεν ὁ πλοῦς τοῦ Ὀδυσσέως διὰ νὰ πάρῃ τὸ ἄθλιον «χαρτί»,ἀγωνιστὴς στὰ μετερίζια τῶν λαϊκῶν καὶ ταξικῶν ἀγώνων κ.ο.κ.
Οἱ «ἐπαναστάται» τοῦ 1922, δὲν ἦσαν βεβαίως ἄλλον τι, ἢ διψαλέοι δι᾿ ἐξουσίαν καὶ ἐκδίκησιν κολονέλοι νοτιοαμερικανικοῦ τύπου, οἱ ὁποῖοι μυρισθέντες τὴν παραπαίουσαν καὶ σαστισμένην βασιλικὴν κυβέρνησιν, ἔσπευσαν πρὸς τὰς Ἀθήνας μετημφιεσμένοι εἰς Ναπολέοντας τῆς 18ης Ὀμιχλώδους, ἢ Καίσαρας πρὸ τοῦ Ῥουβίκωνος. Τὸ ἐνοχλητικὸν εἶναι ὅτι πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν, ἀντὶ νὰ στήσουν τὰς πτέρνας ἐπὶ τῆς παραλίας τῆς Σμύρνης καὶ νὰ πέσουν μέχρις ἑνὸς, ἐξεκίνησαν τὰς ἀξιοθρηνήτους των πολιτικὰς καρριέρας, τὰς πλήρεις παλινωδιῶν, ἀλληλοεξοντώσεων, δικτατορικῶν δαφνῶν, γραφικοτήτων, ἐπιστολῶν πρὸς «μεγάλους» ἡγέτας τύπου Μουσολίνι καὶ Χίτλερ καὶ πολλὰ ἄλλα.
Τὸ τεράστιον κενὸν τῶν ἀξιοθρηνήτων αὐτῶν «Μαυροκαβαλαραίων», «Κεραυνῶν» καὶ λογῆς ταρταρίνων τοῦ μεσοπολέμου, τῶν μὴ ἐχόντων οὔτε τὸ ἀκαταλόγιστον ἑνὸς παράφρονος, ὡς ὁ Χατζανέστης, ἀνεπληρώθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὑπὸ τοῦ ματωμένου ῥάσου, ἑνὸς Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ πολλῶν ἄλλων.
Λέγουν ὅτι ἡ «Ἐπανάστασις» ἠνώρθωσε τὴν χώραν, λὲς καὶ οἱαδήποτε χώρα ἐξερχομένη καταστρεπτικοῦ πολέμου, δὲν ἀνορθοῦται. Τὶ εἶχεν ὅμως ὑποστεῖ ἡ χώρα διὰ ν᾿ ἀνορθωθῇ; Ἐρρίφθη τουρκικὴ ὀβὶς ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους; Κατεστράφη μήπως κάποιον ἐργοστάσιον ἢ κάποια γέφυρα; Ἐχάθη ὁ στόλος καὶ ἀπητεῖτο ἡ ἀγορὰ νέου; Μήπως αἱ ἐθναρχικαὶ ῥαδιουργίαι καὶ αἱ βασιλικαὶ ἀνοησίαι δὲν ἐπολλαπλασίασαν τὸν πληθυσμὸν τῆς χώρας καὶ μάλιστα προσενεγκόντες αὐτῇ ἀρίστης ποιότητος καὶ ἄκρως δελεαστικῆς πενίας ἐργατικὰς χείρας; Ποῖον τὸ ἔργον τῆς «Ἐπαναστάσεως»; Ἡ τακτοποίησις τῶν προσφύγων, τοὺς ὁποίους ἔρριψαν χύδην ὅπου εὕρισκον εἰς βάλτους (Ν. Κίος) καὶ εἰς κατσικοβούνια; Ἀπεκατέστησαν λέγουν τὴν ἐθνικὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὸ κοινὸν περὶ δικαιοσύνης αἴσθημα μὲ τὴν «Δίκην τῶν Ἓξ».
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Δίκη τῶν Ἓξ». Δι᾿ αὐτῆς ἐδικάσθησαν καὶ κατεδικάσθησαν εἰς θάνατον οἱ «ὑπεύθυνοι» (sic), τῆς Ἰωνικῆς Καταστροφῆς.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Κάπως ἔτσι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ ε΄ π.Χ. αἰῶνος, προκαλέσαντες τὴν Ἰωνικὴν Ἐπανάστασιν, ἥτις ἀπέληξεν ἐπίσης εἰς καταστροφήν, δὲν ἐτιμώρησαν τοὺς τυχοδιώκτας τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ τὸν ποιητὴν Φρύνιχον, διότι μὲ ἕν θεατρικὸν του δρᾶμα, τὸ «Μιλήτου Ἅλωσις», τοὺς ἔκαμε νὰ κλαίγουν μὲ μαῦρον δάκρυ...
Παρέδοσαν οἱ Ἓξ, ἔλεγε τὸ μνημειῶδες κατηγορητήριον τῶν μεγάλων νομομαθῶν τῆς ἐποχῆς Ὀθωναίου καὶ Παγκάλου, ἑλληνικὰ ἐδάφη εἰς τοὺς Τούρκους. Ὁ ὑπερμέτρωψ ἱστορικὸς φορεῖ τὰς διόπτρας του καὶ ψάχνει, ψάχνει, μὰ δὲν εὑρίσκει ἐλληνικὸν κρατικὸν ἔδαφος εἰς τὴν Ἰωνίαν τοῦ κ΄ αἰῶνος.
Ὄχι μόνον ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ δὲν εὐηργέτησε τὸ λαϊκὸν αἴσθημα, ἀλλὰ ἤνοιξε χάσμα τερατῶδες, ἕνα ἐκδικητικὸν Μολὼχ, ὅστις ἔμελε νὰ καταπίῃ πολὺν κόσμον ἀκόμη, ὅπως τὸν δυστυχῆ Παπούλαν, κατὰ τὰ ἐθναρχικὰ πραξικοπηματικὰ καμώματα τοῦ 1935. Ἀντιθέτως κανεὶς δὲν εὑρέθη ποτὲ νὰ δικάσῃ τοὺς ὑπευθύνους τῆς ...Συνθήκης τῆς Λωζάννης.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Συνθήκη τῆς Λωζάννης». Ἐν αὐτῇ, «κυβερνώσης» (ὑποτίθεται) τῆς «Ἐπαναστάσεως», οἱ κ.κ. Κακλαμᾶνος καὶ Ἐθνάρχης, -ὁ δεύτερος εἶχε νὰ πατήσῃ εἰς τὴν χώραν ...τρία ἔτη (!)-, πιστεύοντες ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς εἶχεν ὅλος παραδοθεῖ εἰς τοὺς Τούρκους, τὸ δὲ Ναυτικὸν ὅτι ἐβυθίσθη εἰς ἀσκήσεις παρὰ τῇ Θαλάσσῃ τῶν Σαργασσῶν, κατήγαγον θρίαμβον, ὑποχρεώσαντες τοὺς Τούρκους ν᾿ ἀρκεσθοῦν μόνον εἰς τὴν Ἴμβρον καὶ τὴν Τένεδον...
Τὸ ἂν ὑφίστατο τότε τοὐλάχιστον μία ἐξαιρέτου συγκροτήσεως καὶ ἐξοπλισμοῦ στρατιά, ἡγουμένου μάλιστα αὐτῆς τοῦ μέχρι τότε βενιζελικοῦ στρατηγοῦ Παγκάλου, ὅστις ματαίως ἀνέμενε τὸ «ΟΚ» τῶν συνεπαναστατῶν του διὰ νὰ πράξῃ τὰ δέοντα εἰς τὸ θρακικὸν μέτωπον, μᾶλλον ἠγνοήθη ὑπὸ τῶν κ.κ. Κακλαμάνου καὶ Ἐθνάρχου. Ἀντὶ τοῦ «Ἐμπρὸς» ὁ ἀτυχὴς Πάγκαλος, ἔλαβε μήνυμα τοῦ Πλαστήρα, δι᾿ οὗ ἐγνωστοποιεῖτο ὅτι ὁ Ἐθνάρχης κατήγαγεν ἐν Λωζάννῃ μέγαν νέον διπλωματικὸν θρίαμβον. Διὰ τοῦ συμφώνου αὐτοῦ, ἐπεστρέφετο σὺν τοῖς ἄλλοις ἡ Ἴμβρος καὶ ἡ Τένεδος, νῆσοι αἱ ὁποῖαι ἀπετέλουν ἐθνικὸν καὶ κρατικὸν ἔδαφος de jure, διὰ τῆς προηγουμένης συνθήκης τῶν Σεβρῶν.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ: Ποῖος παρέδοσεν ἐθνικὸν ἔδαφος; Ὁ Γούναρης, ἢ ὁ Ἐθνάρχης καὶ ἡ «Ἐπανάστασις»; Διὰ ποίου στόλου ἡ Τουρκία τοῦ Κεμὰλ, ἂν ὁ Ἐθνάρχης ἀνθίστατο, ἤθελεν ἁλώσῃ τὰς δύο ταύτας νήσους; Ἀλλὰ καὶ ἂν συνεκέντρωνεν ὁ Κεμὰλ τὰ ἄθλια ὑπολείμματα τοῦ πρώην Ὀθωμανικοῦ ναυτικοῦ, ἂν συνήγαγε τὰ θλιβερὰς ποιότητος ἀπομένοντα ναυτικὰ δῶρα τοῦ Κάιζερ καὶ τοῦ Λένιν, εἶναι ἀμφίβολον ὡς ναύαρχος ἂν θὰ ἐξησφάλιζε τὴν ἰδίαν ὑστεροφημίαν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς τοῦ ἐξησφαλίσαμεν ὡς στρατηγοῦ.
Αὐταὶ φρονῶ πὼς εἶναι αἱ πρῶται καὶ κυριώτεραι ὑστερόγραφοι μυθολογικαὶ διαστάσεις μιᾶς προαναγγελθείσης τραγωδίας. «Προαναγγελθείσης», διότι εἶχον ὑπάρξει φωναὶ σωφροσύνης, ὡς αὐτὴ τοῦ στρατιωτικοῦ ἀκόμη τότε (ἀλλὰ πάντοτε πολιτικοῦ φρονήματος) Ἰωάννου Μεταξᾶ.
Τὸ τραγικὸν ἐρώτημα ἐν τῇ ἑλληνικῇ ἱστορίᾳ εἶναι˙ πῶς συχνότατα, (τὸ βιώνομε καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας), καταφέρνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔσπασαν τὸ βάζον μὲ τὸ γλυκόν, νὰ στήνουν πρὸ αὐτοῦ κάποιον ἄλλον, πασαλειμένον μὲ σιρόπια καὶ μὲ τὸ κλειδί τοῦ ἑρμαρίου ἀνὰ χείρας;
Ὑπομονή! Ἴσως μᾶς ἀπαντήσουν εἰς τὸ ἐρώτημα, οἱ ἡττημένοι τῶν προσεχῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν... (Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἀκούεται μελαγχολικὸν μουσικὸν τεμμάχιον, ἀφθάστου θλίψεως, κατὰ προτίμησιν ὀριεντάλ).
Περαίνων, προκαταλαμβάνω τὸ φυσικὸν ἐρώτημα πρὸς τὸν γράφοντα:
«Καὶ τὶ ἔπρεπε κατὰ τὴν γνώμην σου ἐξυπνάκια νὰ γίνῃ τότε; Νὰ παραμείνῃ ἡ Ἑλλὰς παρατηρητὴς τῶν ὅσων συνέβαινον εἰς τὴν γειτονιὰν της, ἀκούουσα ἀπαθῶς τὰς κραυγὰς τῶν γενοκτονουμένων ὁμογενῶν;».
Θὰ συζητηθῇ καὶ αὐτὸ, ἀλλ᾿ εἰς ἐπομένην ἀνάρτησιν....
Πιστεύοντες ὅτι κάποια γεγονότα ἔχουν τύχει κάποιας γενικῆς παραδοχῆς, δυνάμεθα, ἀναμένοντες πᾶσαν ἀντίρρησιν προερχομένην ὄχι ἐξ ἰδεοληπτικῆς διαθέσεως, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ἐπισημάνσεως ἐκ μέρους τοῦ ἀντιλέγοντος σημείων τὰ ὁποῖα ὁ λέγων (ἡμεῖς ἐν προκειμένῳ), παρηρμήνευσε, προβαίνομε διὰ τοῦ παρόντος εἰς τὴν σχηματοποίησιν μιᾶς καθιερωθείσης μυθοπλασίας, ἥτις προοδευτικῶς (ἐν τῇ κυριολεκτικῇ καὶ πολιτικῇ ἐννοίᾳ) συνεκρότησε ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΝ.
ΜΥΘΟΣ α΄: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919 ἐξεστράτευσεν εἰς Ἰωνίαν προτιθεμένη νὰ ἀπολυτρώσῃ τοὺς ἑλληνορθοδόξους πληθυσμοὺς της ἐκ τῆς ἐκδικητικῆς μανίας, τόσον τῶν ἐλαχίστων σουλτανοφρόνων γερμανοκινήτων Τούρκων, ὅσον καὶ τῶν τραπέντων εἰς ἄκρατον ἐθνικισμὸν Νεοτούρκων, ἐξ ὧν ἐπρόκειτο νὰ πηγάσῃ τὸ δυσῶδες ἄνθος τοῦ Κεμαλισμοῦ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις τοῦ 1919, συνεπὴς εἰς τὰς συμβατικὰς της ὑποχρεώσεις, τὰς συσταθείσας ἀπὸ τοῦ πραξικοπήματος τῆς «Ἐθνικῆς Ἀμύνης», συμμετέσχεν εἰς τὸ σχέδιον διαλύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, σχέδιον τοῦ ὁποίου μόνος στόχος ἦτο ἡ περιαγωγὴ συγκεκριμμένων ἐπικρατειῶν της (μὴ ἰωνικῶν) εἰς καθεστὼς ἐντολῆς τῶν Βρετανῶν, διὰ λόγους οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἀναφερθοῦν ἐδὼ καὶ τώρα. Ἡ συνέπειά της ἔδωσε τὰ πρῶτα σαφῆ δείγματα περὶ τοῦ τὶ ἐπρόκειτο ν᾿ ἀκολουθήσῃ, διὰ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν λεγομένην Οὐκρανικὴν Ἐκστρατείαν, ἥτις ἀποτυχοῦσα ἀπέφερεν εἰς τὴν παλαιὰν Ἑλλάδα τὰ πρῶτα κύματα προσφύγων. Ἡ ἐκκρίζωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Ἑλληνισμοῦ παρῆλθεν ἀπαρατήρητος διὰ ποικίλους λόγους. Πρῶτον ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ μπολσεβικικὸν κράτος ἤδη εἶχεν ἀποτελέσει διὰ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνας ἰκανὴν αἰτίαν δυσαρεσκείας ἕνεκα εὐνοήτων οἰκονομικῶν λόγων. Δεύτερον, διότι ἡ κορύφωσις τοῦ Κριμαϊκοῦ Δράματος συνέπεσε πρὸς τὰς εὐτυχεστέρας στιγμὰς τῆς Ἰωνικῆς Ἐκστρατείας. Τρίτον, διότι οἱ ἀφιχθέντες ἐξ Οὐκρανίας πρόσφυγες ὑπέστησαν κατάλληλον διαφώτισιν, -εἰς παρομοίαν θὰ ὑπέκειντο καὶ οἱ Ἴωνες (καὶ οἱ Πόντιοι) μετὰ δύο ἔτη-, καθ᾿ ἥν ὁ τότε Ἐθνάρχης, δὲν τοὺς ἐξερίζωσεν, ἀλλὰ τοὺς ἔφερεν ἀσφαλῶς εἰς τὴν πατρίδα, κομίζοντας μάλιστα ἰκανὰ -καὶ εὐπρόσδεκτα- περιουσιακὰ των στοιχεῖα. Τέταρτον, διότι ἠφίχθησαν εἰς μίαν χώραν πάλιν ἐλευθέρας οἰκονομίας, μὴ ἔχουσαν εἰσέτι γνωρίσει τὴν ἔννοιαν πρόσφυξ, παρέξασαν αὐτοῖς, δικαίως, καλὴν περιαστικὴν γῆν (βλ. Ἑλληνορώσσων κλπ.).
Ἡ ἐν συνεχείᾳ παρουσία τῶν ἑλληνικῶν ἐνόπλων δυνάμεων εἰς Ἰωνίαν, ἀπετέλεσεν ἁπλῶς λογικὴν ἐξέλιξιν τοῦ παλαιοῦ «ἀρρεβῶνος» Ἀντάντ-Ἐθνάρχου, ὅστις δὲν ἐπρόκειτο ποτὲ νὰ ἀπολήξῃ εἰς «γάμον», καθ᾿ ὅτι καὶ οἱ νηφαλιώτεροι γαμβροὶ ἐκνευρίζονται ὅταν ἡ μέλλουσα σύζυγος λαμβάνει πρωτοβουλίας ἀσυμβάτους πρὸς τὰς ἐν γένει ἀπόψεις περὶ σεμνότητος.
Τὸ δυσάρεστον ἦτο ὅτι ὁ ἀρρεβὼν οὗτος ἔπασχεν ἐξ ἀρχῆς τόσον ἀπὸ στρατιωτικῆς, ὅσον καὶ ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς.
Ἀπὸ στρατιωτικῆς διότι εἶχεν ἀγκιστρωθεῖ εἰς τὸ ὅλον ψυχαναγκαστικὸν τσωρτσιλικὸν θεώρημα τῆς προαναφερθείσης διαλύσεως τῆς ὀθωμανίας, πάντοτε διὰ τοὺς προλεχθέντας λόγους. Εἶναι τὸ ἴδιον θεώρημα διὰ τοῦ ὁποίου, ἕν ἔτος πρὸ τοῦ ἀνταντοεθναρχικοῦ ἀρρεβῶνος, ὁ πρῶτος λόρδος κ. Τσώρτσιλ, συνέτριψε τὴν χώραν του (καὶ ὄχι μόνον) παρὰ τὰς πολυκλαύστους ἀκτὰς τοῦ Ἑλλησπόντου καὶ τῆς Καλλιπόλεως. Κατὰ τὸ θεώρημα αὐτό, ἔπρεπε ἡ νύμφη νὰ ἀκολουθήσῃ τὰς πάσης φύσεως πολεμικὰς καὶ μεταπολεμικὰς ἐπιταγὰς τοῦ γαμβροῦ, ἐκστρατεύουσα ὅ,που ἤθελε διαταχθῇ, ἀποχωροῦσα δὲ ἐκ πάσης περιοχῆς ἥτις ἔπαυε νὰ προκαλῇ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ γαμβροῦ. Ἀκόμη δυνάμει τῶν ἰδεοληψιῶν αὐτῶν, τὸ στέλεχος τῶν ἡγητόρων τοῦ ἑλληνικοῦ στρατεύματος, ἔπρεπε νὰ ὑποστῇ τὴν πρώτην ἐκ τῶν πολλῶν ἔκτοτε κακοποιήσεων διὰ καρατομήσεως καὶ ἐξορίας μεγάλου ἀριθμοῦ ἀξιωματικῶν οἱ ὁποῖοι δὲν ἔπραξαν τὶ ἄλλον, ἀπὸ τοῦ νὰ τηρήσουν τοὺς ὄρκους των, ἐξαιρέσει τοῦ ἐξωλεστάτου διοικητοῦ τῶν «φιλοξενηθέντων» ἐν Γκαίρλιτς. Τοῦτο καθ᾿ ἡμᾶς συνιστᾶ καὶ τὸ μόνον μεμπτὸν τῶν τότε βασιλοφρόνων.
Ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς ἔπασχε διότι ἀπετέλει μίαν παράδοξον ὡς φαίνεται συμφωνίαν, καθ᾿ ἣν τὸ ἑλληνικὸν κράτος θὰ ἠδύνατο νὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ (ἀμφίβολα) ἀγαθὰ τοῦ ἀρρεβῶνος αὐτοῦ, ἐφ᾿ ὅσον πολιτικῶς παρέμενεν ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἐθνάρχου, πολιτειακῶς δὲ ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἐπανολίσθαινεν εἰς τὸ πολίτευμα τῆς βασιλείας. Ἄρα ὁ Ἐθνάρχης ὑποθήκευσε τὸ μέλλον τῆς πατρίδος διὰ μιᾶς ἐξηρμένης καὶ προσωποπαγοῦς ἀντιλήψεως τοῦ γνωστοῦ κατόπιν δόγματος «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ὅπερ ἔμελε ν᾿ ἀποτελέσῃ τὸ motto μεταγενεστέρου ἐθνάρχου.
ΜΥΘΟΣ β΄.: Ὁ «καφφὲς τοῦ Γούναρη». Φράσις μᾶλλον εἰπωθεῖσα ὑπὸ τοῦ θυελλώδους Ἀχαιοῦ πολιτικοῦ. Ἀλλὰ τὶ καὶ ἂν δὲν εἰπώθη; Ἐγράφη εἰς τὰς ἐφημερίδας. Τοῦτο ἐν Ἑλλάδι εἶναι σημαντικώτερον τῶν γεγονότων... Ὁ πρωθυπουργὸς τῶν ἐκλογῶν τοῦ Νοεμβρίου 1920 Δημ. Γούναρης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, ἀντὶ νὰ «σταθεροποιήσουν» τὰ κεκτημένα τοῦ ἐνδόξου βενιζελικοῦ στρατεύματος, ἐτράπησαν πρὸς μίαν περαιτέρω κατακτητικὴν πορείαν, στοχοθετήσαντες τὴν νέαν κεμαλικὴν πρωτεύουσαν Ἄγκυραν. Τοῦτο βεβαίως ἀπεδυνάμωσε τὸ μέτωπον καὶ ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς Τούρκους νὰ ἐπικρατήσουν.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Δι᾿ ὅσους γνωρίζουν στοιχειωδῶς τὰ τῆς στρατηγικῆς, ἀπὸ τοῦ Ναπολέοντος καὶ ἐντεῦθεν, ἡ κτῆσις καὶ διατήρησις ἐδαφῶν εἰς ἕνα ὁλοκληρωτικὸν πόλεμον, ἀποτελεῖ παράγραφον ἁπλῶς τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος.
Ὁ κύριος στόχος συνίσταται εἰς τὴν προσπάθειαν νὰ ὑποχρεωθῇ ὁ ἐχθρὸς νὰ δώσῃ γενικὴν μάχην, καθ᾿ ἣν θὰ συντριβῇ, κατὰ τέτοιον τρόπον ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ ἐπ᾿ ἀρκετῷ διαστήματι νὰ παραταχθῇ εἰς νέαν μάχην. Τοῦτο οὐδεὶς ἐκ τῶν τότε στρατηγησάντων ἠρνήθη, ἀπὸ τοῦ ἀτυχοῦς, ἐμπεριστάτου ψυχικῶς Χατζανέστη, ἔως καὶ τοὺς ἐμπειρωτάτους Παπούλαν καὶ Παρασκευόπουλον. Οὔτε ὁ Γούναρης, οὔτε καὶ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἔθεσαν ὡς στόχον τὸν περίφημον «καφφέν». Στόχος ἦτο καὶ ἔδει νὰ εἶναι ἡ ὑποχρέωσις τοῦ Κεμὰλ καὶ τοῦ Ἰνονοῦ, νὰ δώσουν μάχην. Ἂν τοῦτο θὰ ἐγένετο πρὸ ἢ μετὰ τὴν Ἄγκυραν, ἦτο θέμα παρεμπίπτον καὶ δευτερεῦον. Ἄρα, καθ᾿ ἡμᾶς ἐπράχθη στρατηγικῶς τὸ δέον, πάσης μομφῆς ἐπιφυλασσομένης εἰς τὸ πῶς τοῦτο ἐπράχθη τακτικῶς καὶ εἰς τὸ πῶς ἐλειτούργησεν ὁ στρατὸς μας. Ἐὰν τὸ ἐκστρατευτικὸν μας σῶμα ἤθελε περιχαρακωθῇ ἐν τοῖς κεκτημμένοις του, συντόμως ἐπρόκειτο ν᾿ ἀντιμετωπίσῃ καλῶς καὶ ἀνέτως συγκεκροτημένας δυνάμεις ὁρμωμένας ἐκ καθαρῶς τουρκικῶν περιοχῶν. Ἐπὶ τοῦ σημείου αὐτοῦ πρέπει νὰ ἐξαρθῇ ὁ ῥόλος τοῦ ἐξωλεστάτου πράκτορος τοῦ πρ. αὐτοκράτορος τῆς Γερμανίας γνωστοῦ ὑπὸ τὸ πρακτορικὸν ψευδώνυμον Λένιν.
Οὗτος, ἤδη διὰ τοῦ γνωστοῦ πραξικοπήματος, ὅπερ εὐφημιστικῶς ἀποκαλεῖται ὑπὸ τινων ἰδεοληπτικῶν ὡς «Ὁκτωβριανὴ Ἐπανάστασις», ἔχων ἐπιβεῖ τοῦ ῥωσσικοῦ κράτους, ἀνατρέψας τὴν νόμιμον κοινοβουλευτικὴν κυβέρνησιν τῆς χώρας του, ἀνέτρεψεν καὶ ὅλον τὸ σύστημα προβολῆς τῆς ῥωσσικῆς ἰσχύος ἐν τῷ παρευξεινίῳ χώρῳ. Ἐν τοῖς πλαισίοις αὐτοῖς, ἀπέσυρεν ἁπάσας τὰς πρώην αὐτοκρατορικὰς δυνάμεις τὰς ἐπιχειρούσας καὶ ὑπερασπιζομένας τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ Πόντου, κλείσας ὑπὲρ τοῦ Κεμὰλ τὸ χειρότερον μέτωπον δι᾿ αὐτόν. Ταῦτα ἐπετεύχθησαν διὰ τῶν ἐπαισχύντων ἐν τῇ ῥωσσικῇ ἱστορίᾳ τερατογενῶν, Συμφώνου τῆς Μόσχας (16/3/1921), γνωστοῦ ὡς «Σύμφωνον Φιλίας & Ἀδελφότητος (!!!) Σοβ. Ἑνώσεως καὶ Τουρκίας» καὶ Συνθήκης τοῦ Κὰρς (22/10/1921). Σημειωτέον ὅτι ὁ τρισάθλιος πρακτορίσκος τοῦ Κάιζερ, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Κεμὰλ καὶ τὰ κερδηθέντα ἐδάφη τοῦ Ῥωσσοτουρκικοῦ Πολέμου 1877...! Ἠκολούθησεν εἷς ὀχετὸς οἰκονομικῆς καὶ στρατιωτικῆς βοηθείας τῆς λιμωτούσης Σ.Ε. πρὸς τὴν Τουρκίαν. Τὸ κυριώτερον ὅμως ἦτο, τὸ ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ ἀδελφότης τοῦ ἐπιληπτικοῦ πράκτορος μετὰ τοῦ συφιλιδικοῦ πασᾶ, ἐπέφεραν τὴν ἄνεσιν τοῦ δευτέρου εἰς τὸ νὰ συντριβῇ ἡ Ποντιακὴ Ἐπανάστασις.
Ἐν κατακλείδι, φρονοῦμεν ὅτι ἂν ὁ στρατὸς μας ἤθελε περιχαρακωθῇ εἰς τὰ κεκτημμένα, συντόμως θὰ ὑπέκειτο ἐκ μέρους τοῦ Κεμὰλ ὅσα ὁ ἴδιος ἔπρεπε νὰ κατορθώσῃ κατ᾿ αὐτοῦ.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Ἐπανάστασις τοῦ 1922».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Εἶναι γνωστὴ ἡ μανία τῶν νεοελλήνων νὰ βαπτίζουν τὰ πραξικοπήματα εἰς ἐπαναστάσεις. Μέρος μιᾶς γενικωτέρας λαϊκῆς κυρίως ῥητορικῆς, τὴν ὁποίαν συναντῶμε καὶ εἰς τοὺς ἐπικηδείους...
Οὕτω, ὁ στρατηγὸς ποὺ δὲν παρέδοσε τὰς σημαίας του εἰς τὸν ἐχθρὸν ἀποκαλεῖται ἥρως. Ὁ δικαστὴς ποὺ δὲν ἐδεκάσθη, ἀδαμάντινος τιτὰν δικαιοσύνης. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ δὲν μετέτρεψε τὸ σχολεῖον του εἰς ὑπνωτήριον ἢ σφαιριστήριον, διδάσκαλος τοῦ γένους. Ὁ κατσαπλιᾶς ποὺ ἀξιοποίησεν ὀρθῶς τὰς ἀγγλικὰς λίρας, λαϊκὸς ἀγωνιστής. Ὁ στοχαστὴς ἐπιφυλλιδογράφος ἢ ὁ «blogger» ὡς ἡμεῖς, φιλόσοφος. Ὁ κοπρίτης, ὁ ἀναλώσας εἰς τὰ φοιτητικὰ ἕδρανα ὅσον χρόνον διήρκεσεν ὁ πλοῦς τοῦ Ὀδυσσέως διὰ νὰ πάρῃ τὸ ἄθλιον «χαρτί»,ἀγωνιστὴς στὰ μετερίζια τῶν λαϊκῶν καὶ ταξικῶν ἀγώνων κ.ο.κ.
Οἱ «ἐπαναστάται» τοῦ 1922, δὲν ἦσαν βεβαίως ἄλλον τι, ἢ διψαλέοι δι᾿ ἐξουσίαν καὶ ἐκδίκησιν κολονέλοι νοτιοαμερικανικοῦ τύπου, οἱ ὁποῖοι μυρισθέντες τὴν παραπαίουσαν καὶ σαστισμένην βασιλικὴν κυβέρνησιν, ἔσπευσαν πρὸς τὰς Ἀθήνας μετημφιεσμένοι εἰς Ναπολέοντας τῆς 18ης Ὀμιχλώδους, ἢ Καίσαρας πρὸ τοῦ Ῥουβίκωνος. Τὸ ἐνοχλητικὸν εἶναι ὅτι πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν, ἀντὶ νὰ στήσουν τὰς πτέρνας ἐπὶ τῆς παραλίας τῆς Σμύρνης καὶ νὰ πέσουν μέχρις ἑνὸς, ἐξεκίνησαν τὰς ἀξιοθρηνήτους των πολιτικὰς καρριέρας, τὰς πλήρεις παλινωδιῶν, ἀλληλοεξοντώσεων, δικτατορικῶν δαφνῶν, γραφικοτήτων, ἐπιστολῶν πρὸς «μεγάλους» ἡγέτας τύπου Μουσολίνι καὶ Χίτλερ καὶ πολλὰ ἄλλα.
Τὸ τεράστιον κενὸν τῶν ἀξιοθρηνήτων αὐτῶν «Μαυροκαβαλαραίων», «Κεραυνῶν» καὶ λογῆς ταρταρίνων τοῦ μεσοπολέμου, τῶν μὴ ἐχόντων οὔτε τὸ ἀκαταλόγιστον ἑνὸς παράφρονος, ὡς ὁ Χατζανέστης, ἀνεπληρώθη διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ὑπὸ τοῦ ματωμένου ῥάσου, ἑνὸς Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ πολλῶν ἄλλων.
Λέγουν ὅτι ἡ «Ἐπανάστασις» ἠνώρθωσε τὴν χώραν, λὲς καὶ οἱαδήποτε χώρα ἐξερχομένη καταστρεπτικοῦ πολέμου, δὲν ἀνορθοῦται. Τὶ εἶχεν ὅμως ὑποστεῖ ἡ χώρα διὰ ν᾿ ἀνορθωθῇ; Ἐρρίφθη τουρκικὴ ὀβὶς ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους; Κατεστράφη μήπως κάποιον ἐργοστάσιον ἢ κάποια γέφυρα; Ἐχάθη ὁ στόλος καὶ ἀπητεῖτο ἡ ἀγορὰ νέου; Μήπως αἱ ἐθναρχικαὶ ῥαδιουργίαι καὶ αἱ βασιλικαὶ ἀνοησίαι δὲν ἐπολλαπλασίασαν τὸν πληθυσμὸν τῆς χώρας καὶ μάλιστα προσενεγκόντες αὐτῇ ἀρίστης ποιότητος καὶ ἄκρως δελεαστικῆς πενίας ἐργατικὰς χείρας; Ποῖον τὸ ἔργον τῆς «Ἐπαναστάσεως»; Ἡ τακτοποίησις τῶν προσφύγων, τοὺς ὁποίους ἔρριψαν χύδην ὅπου εὕρισκον εἰς βάλτους (Ν. Κίος) καὶ εἰς κατσικοβούνια; Ἀπεκατέστησαν λέγουν τὴν ἐθνικὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὸ κοινὸν περὶ δικαιοσύνης αἴσθημα μὲ τὴν «Δίκην τῶν Ἓξ».
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Δίκη τῶν Ἓξ». Δι᾿ αὐτῆς ἐδικάσθησαν καὶ κατεδικάσθησαν εἰς θάνατον οἱ «ὑπεύθυνοι» (sic), τῆς Ἰωνικῆς Καταστροφῆς.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Κάπως ἔτσι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ ε΄ π.Χ. αἰῶνος, προκαλέσαντες τὴν Ἰωνικὴν Ἐπανάστασιν, ἥτις ἀπέληξεν ἐπίσης εἰς καταστροφήν, δὲν ἐτιμώρησαν τοὺς τυχοδιώκτας τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ τὸν ποιητὴν Φρύνιχον, διότι μὲ ἕν θεατρικὸν του δρᾶμα, τὸ «Μιλήτου Ἅλωσις», τοὺς ἔκαμε νὰ κλαίγουν μὲ μαῦρον δάκρυ...
Παρέδοσαν οἱ Ἓξ, ἔλεγε τὸ μνημειῶδες κατηγορητήριον τῶν μεγάλων νομομαθῶν τῆς ἐποχῆς Ὀθωναίου καὶ Παγκάλου, ἑλληνικὰ ἐδάφη εἰς τοὺς Τούρκους. Ὁ ὑπερμέτρωψ ἱστορικὸς φορεῖ τὰς διόπτρας του καὶ ψάχνει, ψάχνει, μὰ δὲν εὑρίσκει ἐλληνικὸν κρατικὸν ἔδαφος εἰς τὴν Ἰωνίαν τοῦ κ΄ αἰῶνος.
Ὄχι μόνον ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ δὲν εὐηργέτησε τὸ λαϊκὸν αἴσθημα, ἀλλὰ ἤνοιξε χάσμα τερατῶδες, ἕνα ἐκδικητικὸν Μολὼχ, ὅστις ἔμελε νὰ καταπίῃ πολὺν κόσμον ἀκόμη, ὅπως τὸν δυστυχῆ Παπούλαν, κατὰ τὰ ἐθναρχικὰ πραξικοπηματικὰ καμώματα τοῦ 1935. Ἀντιθέτως κανεὶς δὲν εὑρέθη ποτὲ νὰ δικάσῃ τοὺς ὑπευθύνους τῆς ...Συνθήκης τῆς Λωζάννης.
ΜΥΘΟΣ γ΄.: Ἡ «Συνθήκη τῆς Λωζάννης». Ἐν αὐτῇ, «κυβερνώσης» (ὑποτίθεται) τῆς «Ἐπαναστάσεως», οἱ κ.κ. Κακλαμᾶνος καὶ Ἐθνάρχης, -ὁ δεύτερος εἶχε νὰ πατήσῃ εἰς τὴν χώραν ...τρία ἔτη (!)-, πιστεύοντες ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς εἶχεν ὅλος παραδοθεῖ εἰς τοὺς Τούρκους, τὸ δὲ Ναυτικὸν ὅτι ἐβυθίσθη εἰς ἀσκήσεις παρὰ τῇ Θαλάσσῃ τῶν Σαργασσῶν, κατήγαγον θρίαμβον, ὑποχρεώσαντες τοὺς Τούρκους ν᾿ ἀρκεσθοῦν μόνον εἰς τὴν Ἴμβρον καὶ τὴν Τένεδον...
Τὸ ἂν ὑφίστατο τότε τοὐλάχιστον μία ἐξαιρέτου συγκροτήσεως καὶ ἐξοπλισμοῦ στρατιά, ἡγουμένου μάλιστα αὐτῆς τοῦ μέχρι τότε βενιζελικοῦ στρατηγοῦ Παγκάλου, ὅστις ματαίως ἀνέμενε τὸ «ΟΚ» τῶν συνεπαναστατῶν του διὰ νὰ πράξῃ τὰ δέοντα εἰς τὸ θρακικὸν μέτωπον, μᾶλλον ἠγνοήθη ὑπὸ τῶν κ.κ. Κακλαμάνου καὶ Ἐθνάρχου. Ἀντὶ τοῦ «Ἐμπρὸς» ὁ ἀτυχὴς Πάγκαλος, ἔλαβε μήνυμα τοῦ Πλαστήρα, δι᾿ οὗ ἐγνωστοποιεῖτο ὅτι ὁ Ἐθνάρχης κατήγαγεν ἐν Λωζάννῃ μέγαν νέον διπλωματικὸν θρίαμβον. Διὰ τοῦ συμφώνου αὐτοῦ, ἐπεστρέφετο σὺν τοῖς ἄλλοις ἡ Ἴμβρος καὶ ἡ Τένεδος, νῆσοι αἱ ὁποῖαι ἀπετέλουν ἐθνικὸν καὶ κρατικὸν ἔδαφος de jure, διὰ τῆς προηγουμένης συνθήκης τῶν Σεβρῶν.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ: Ποῖος παρέδοσεν ἐθνικὸν ἔδαφος; Ὁ Γούναρης, ἢ ὁ Ἐθνάρχης καὶ ἡ «Ἐπανάστασις»; Διὰ ποίου στόλου ἡ Τουρκία τοῦ Κεμὰλ, ἂν ὁ Ἐθνάρχης ἀνθίστατο, ἤθελεν ἁλώσῃ τὰς δύο ταύτας νήσους; Ἀλλὰ καὶ ἂν συνεκέντρωνεν ὁ Κεμὰλ τὰ ἄθλια ὑπολείμματα τοῦ πρώην Ὀθωμανικοῦ ναυτικοῦ, ἂν συνήγαγε τὰ θλιβερὰς ποιότητος ἀπομένοντα ναυτικὰ δῶρα τοῦ Κάιζερ καὶ τοῦ Λένιν, εἶναι ἀμφίβολον ὡς ναύαρχος ἂν θὰ ἐξησφάλιζε τὴν ἰδίαν ὑστεροφημίαν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς τοῦ ἐξησφαλίσαμεν ὡς στρατηγοῦ.
Αὐταὶ φρονῶ πὼς εἶναι αἱ πρῶται καὶ κυριώτεραι ὑστερόγραφοι μυθολογικαὶ διαστάσεις μιᾶς προαναγγελθείσης τραγωδίας. «Προαναγγελθείσης», διότι εἶχον ὑπάρξει φωναὶ σωφροσύνης, ὡς αὐτὴ τοῦ στρατιωτικοῦ ἀκόμη τότε (ἀλλὰ πάντοτε πολιτικοῦ φρονήματος) Ἰωάννου Μεταξᾶ.
Τὸ τραγικὸν ἐρώτημα ἐν τῇ ἑλληνικῇ ἱστορίᾳ εἶναι˙ πῶς συχνότατα, (τὸ βιώνομε καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας), καταφέρνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔσπασαν τὸ βάζον μὲ τὸ γλυκόν, νὰ στήνουν πρὸ αὐτοῦ κάποιον ἄλλον, πασαλειμένον μὲ σιρόπια καὶ μὲ τὸ κλειδί τοῦ ἑρμαρίου ἀνὰ χείρας;
Ὑπομονή! Ἴσως μᾶς ἀπαντήσουν εἰς τὸ ἐρώτημα, οἱ ἡττημένοι τῶν προσεχῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν... (Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἀκούεται μελαγχολικὸν μουσικὸν τεμμάχιον, ἀφθάστου θλίψεως, κατὰ προτίμησιν ὀριεντάλ).
Περαίνων, προκαταλαμβάνω τὸ φυσικὸν ἐρώτημα πρὸς τὸν γράφοντα:
«Καὶ τὶ ἔπρεπε κατὰ τὴν γνώμην σου ἐξυπνάκια νὰ γίνῃ τότε; Νὰ παραμείνῃ ἡ Ἑλλὰς παρατηρητὴς τῶν ὅσων συνέβαινον εἰς τὴν γειτονιὰν της, ἀκούουσα ἀπαθῶς τὰς κραυγὰς τῶν γενοκτονουμένων ὁμογενῶν;».
Θὰ συζητηθῇ καὶ αὐτὸ, ἀλλ᾿ εἰς ἐπομένην ἀνάρτησιν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου