Ὁ Ἡρόστρατος ἐν τῷ Σανσουσί.

Διθυραμβικὸν στιχούργημα Φρεαντλίωνος τοῦ Κυνικοῦ, πάνυ διδακτικόν, ἀναζητοῦν μελουργὸν ἵνα τονίσῃ αὐτὸ κατὰ προτίμησιν εἰς ῥυθμὸν ...μυξολύδιον!

Ἀφιεροῦται τῷ ἀξιοτ. κυρίῳ Π.Π., ἐξοχοτάτῳ πολιτικῷ ἀνδρὶ, τὸν ὁποῖον ἐσαεὶ θὰ μνημονεύωμεν ὡς ἀναμορφωτὴν τῶν Ἀθηνῶν, ἐνιαυσίως καὶ ἀνήμερα τοῦ Ἄη Νικόλα...

Εἶχον οἱ Ἐφέσιοι μέγαν ναὸν κι᾿ ὡραῖον

Θαῦμα τοῦ κόσμου εἶπον τον

Μὰ δὲν ὑπάρχει πλέον!

Νύκτα τινά ἀσέληνον, ἐλθῶν ἐπιτηδείως,

Μισόκαλλος, τερατουργὸς ἀνὴρ

Τὸν ἔκαυσε τελείως.

Ἡρόστρατον τὸν ἤξευρον τινὲς τῶν Ἐφεσίων,

Καὶ τοῦτον ἦτο! τὸ «τινὲς»,

Ποὺ τὸν ἠνόχλει πλεῖον.

Διότι ὁ Ἡρόστρατος τὸ ἔφερε βαρέως,

Καὶ ἐκ τῆς ἀσημίας του

Κατέστη σμερδαλέος.

Λυπούμενος, περίφροντις, ἄγνωστος ἐν ἀγνώστοις,

Φθονήσας φήμην ἔνδοξον, ἀνδρῶν ἐπιφανῶν,

Ἐτύγχανεν ἡρωικῶν βιβλίων ἀναγνώστης.

Ἐτέχθη λέγουσί τινες κι ὁ Μέγας Μακεδὼν

Τὴν νύκτα ἐκείνην τὴν οἰκτρὰν,

Ὅτε ὁ θαυμαστὸς ναὸς ἐτράπη εἰς σποδόν.

Λέγουν προσέτι αἱ γραφαὶ τῶν παλαιῶν Ἐλλήνων,

Τῶν Ἐφεσίων ὁ λαὸς ζωγρήσας τὸν ἀχρεῖον ,

Θάνατον ἔδωκεν οἰκτρὸν στὸ βδέλυγμα ἐκεῖνον.

Ὅμως φιλίστορ φίλε μου ἡ ἀδικία μένει!

Κατὰ τὰς νέας ἐρεύνας σοφῶν ἐπιστημόνων,

Ἄλλη ὑπῆρξε - δυστυχῶς – αὐτοῦ ἡ εἰμαρμένη.

Πλεύσας πλοῦν σωτήριον ἡ τύχη του ἠνεώχθη.

Πείσας λαὸν τινα βλακῶν, γνωστὸν ὡς Ἀθηναῖοι,

Πὼς -τάχα- οὗτος ἀκραιφνῶς, πολιτικῶς ἐδιώχθη.

Πὼς τάχα ἡ καύσις τοῦ ναοῦ ἦτο δι᾿ αὐτὸν καθῆκον,

Ἵνα μὴ ἐρεθίζονται οἱ Πέρσαι τῆς Ἐφέσου,

Ἀπὸ τὰς τόσας τελετὰς τῶν γηγενῶν κατοίκων.

Θαυμάσας ἅπας ὁ λαὸς καὶ Ἀθηνῶν ὁ δῆμος,

Τὴν τόσην ὀξυδέρκειαν αὐτοῦ  τοῦ Ἡροστράτου

Ἔκριναν ὁμοθυμαδὸν πὼς ὁμιλεῖ ἐντίμως.

Φεῦ! Ὅτ᾿ αὐτὰ συνέβαινον ἠργάζετο κι ὁ Χάρων!

Ὁ Ἄρχων ὁ Ἐπώνυμος τῆς θείας Πολιτείας,

Ἔλαβε τὴν ἄγουσαν πρὸς Νῆσον τῶν Μακάρων.

Συνῆλθον ἐμπερίστατοι οἱ τοῦ Ἄστεος ἡγέται,

Μακρὰς συσκέψεις ἔκαμον κι ἔλαβον ἀποφάσεις.

Τῷ Ἡροστράτῳ σπεύσαντες ὡς ταπεινοὶ ἱκέται.

-Ἡρόστρατε ὀξυνούστατε, τῶν Ἀθηνῶν ἡ πόλις,

Εὔνους φανεῖσα πρὸς ἐσέ,

Τιμὴν σοῦ ἐπεφύλαξε καὶ σ᾿ ἀπονέμει μόλις!

Ἔχει θεσμὸν τρισένδοξον καὶ κενωθέντα χθές,

Θρόνος λαμπρὸς προσμένει σε.

Θρόνος ἐφ᾿ ᾦ ἐκάθησεν ἄλλοτε κι ὁ ...Θησεύς!

Οὔτω θ᾿ ἀπόσχῃς τῆς ἀρᾶς βίου ἀνωνύμου!

Εἰς ὄνειδος δέ ἀχάριδων, ἀθλίων Ἐφεσίων.

Τοῦ θώκου σὺ θὰ ἐπιβῇς Ἄρχοντος Ἐπωνύμου.

Εἶναι ἀρχὴ ἀμέριμνος, Μὴ γνοιάζεσαι ἐσύ.

Ξάπλες, πομπές, συμπόσια,

Θὰ εἶν᾿ ἡ ζωὴ σου Ἄρχον μας σ᾿ αὐτὸ τὸ Σανσουσί!

-Θάχης καλούδια θαμαστὰ τὴν κότα καὶ τὴν πίττα!

(Εἶπ᾿ ἕνας γέρων δημαγωγός)

-Μὰ σὲ παρακαλῶ πολύ! Μὴν παίζεις μὲ τὰ ...σπίρτα!