Καθηγηταὶ τρεῖς...

Drei professoren, vaterland verloren. Καθηγηταὶ τρεῖς, ἐχάθη ἡ Πατρίς!

Οὐδεὶς γνωρίζει διὰ ποῖον λόγον ἡ φράσις αὕτη ἀπεδόθη εἰς τὸν Ὄθωνα Βίσμαρκ. Σαφῶς καὶ πρόκειται περὶ «ἀστικοῦ μύθου».

Παραπλήσιος φράσις εἶχε γραφεῖ εἰς τὸν γερμανόφωνον τύπον, κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Διαίτης τῆς Φραγκφούρτης (1^η Μαΐου 1848), προκειμένου νὰ ἐλεεινολογηθῇ ἡ ὑπέρμετρος συμμετοχὴ ἀκαδημαϊκῶν ἀνδρῶν εἰς τὸ πρῶτον ἐκεῖνον γερμανικὸν κοινοβούλιον, τὴν ἐθνοσυνέλευσιν ἀκριβέστερον.

Dreimal 100 Advokaten – Vaterland, du bist verraten; dreimal 100 Professoren – Vaterland, du bist verloren!

Τριακόσιοι Δικηγόροι, Πατρὶς προδομένη. Τριακόσιοι καθηγηταί, Πατρὶς χαμένη!

Ὁ Βίσμαρκ ὅμως, μετὰ 23 ἔτη ἀνασκοπῶν τὰ γεγονότα καὶ τὰ πεπραγμένα τῆς Διαίτης ἐκείνης, τὰς μεγαλοστομίας καὶ τὰς σχοινοτενεῖς φλυαρίας τῶν σπουδαίων (ὄντως)  ἐκπροσώπων τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους, μὲ τὸ γνώριμον πνεῦμα του, -ἕν κρᾶμα κυνισμοῦ, πικρίας καὶ πραγματισμοῦ-, ἔλεγε:

Nicht durch Reden und Majoritätsbeschlüsse werden die großen Fragen der Zeit entschieden — das ist der große Fehler von 1848 und 1849 gewesen — sondern durch Eisen und Blut.

Οὔτε μὲ λόγους, οὔτε μὲ τὰς ψήφους τῆς πλειονοψηφίας ἐπετεύχθη ἡ Μεγάλη Ἰδέα τῶν καιρῶν ἐκείνων. Αὐτὸ ἦτο τὸ λάθος  τοῦ 1848 καὶ τοῦ 1849. Ἐπετεύχθη διὰ σιδήρου καὶ αἵματος (ἐννοῶν διὰ τῶν πολέμων τοῦ 1866 καὶ τοῦ 1870).

Βεβαίως κάποιον ἄλλον ἔθνος τὸ ὁποῖον σαφέστατα ἔχει κουρασθεῖ νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἔθνος, ἕνας λαὸς κατοικῶν εἰς τὴν ἐσχατιὰν τῆς χερσοννήσου ἐκείνης, ἡ ὁποία κατὰ τὸν Βίσμαρκ «δὲν ἀξίζει τὰ κόκκαλα ἑνὸς Πομμερανοῦ στρατιώτου», εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήση τὸ περιεχόμενον τῆς φράσεως ποὺ εἶπεν ὁ δαιμόνιος καγκελλάριος.

Ἐξακολουθεῖ τὸ πληθυσμιακὸν αὐτὸ σύμφυρμα, -τὸ ὁποῖον μάλιστα φρονεῖ ὅτι ἀποτελεῖ βιολογικὴν συνέχισιν τῶν συμπατριωτῶν τοῦ Θεμιστοκλέους καὶ τοῦ Λεωνίδου-, νὰ νομίζῃ ὅτι τὸ σύνολον τῶν homunculi ἐκείνων ποὺ σιτιζοπρυτανεύονται καὶ ἀδολεσχοπρυτανεύουν ἐν τῷ παρὰ τῇ πλατείᾳ Συντάγματος Μεγάρῳ Βίττελσβαχ, δύναται νὰ ἐπιλύσῃ τὰ τερατώδη ἐθνικὰ προβλήματά  κατὰ τὰ δεδομένα τῆς Διαίτης τῆς Φραγκφούρτης.

Πόσην ἀνοησίαν μπορεῖ νὰ διαθέτῃ κάποιος ὅστις, ἔχων φθάσει πρὸ τοῦ θαλάμου τῆς «Ἐντατικῆς» πάσχων ἐκ γαγγραίνης τοῦ ποδός, ἀντὶ νὰ εἰσέλθῃ τάχιστα εἰς τὸ χειρουργεῖον, καλεῖ ταξί διὰ νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ ἐπόμενον νοσοκομεῖον...