Ἡ Ἐθνικὴ Ἐμετοσακκούλα.

Εἴτε συμπαθής, εἴτε ἀντιπαθής, ὁ Γερμανὸς γραφειοκράτης Σώυμπλε εἶναι ἕνας κινητικῶς ἀνάπηρος ἄνθρωπος.

Τὸ ποῖαι εἶναι ἀκριβῶς αἱ ψυχολογικοῦ χαρακτῆρος συνέπειαι μιᾶς κινητικῆς ἀναπηρίας, οὐδεὶς σοβαρὸς ἄνθρωπος δύναται νὰ προσδιορίσῃ ἐν γενικότητι μάλιστα, καθ᾿ ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου -ἐνίοτε- ἀκολουθεῖ διαφόρους ἀτραποὺς καὶ τροπὰς ἐκδηλώσεως ἔναντι ἑνὸς ὑγιειοῦς ἢ ἀσθενοῦς σώματος.

Ὅμως, αἱ κατώταται ψυχαὶ ἔχουν ὡς βασικὸν χαρακτηριστικὸν των τὴν εὐκολίαν κρίσεως καὶ κατατάξεως τοῦ «ἄλλου», ἐν τέλει δὲ τὴν γενίκευσιν, ἀντλοῦσαι συμπεράσματα ἐκ τῆς δικῆς των σαθρὰς ὑποκειμενικότητος, τῆς μεμολυσμένης ἐκ τοῦ μίσους, τῆς ἀρνητικότητος καὶ τῆς χλεύης τοῦ ἀδυνάμου.

Τὸ «πολιτισμικὸν ἀτύχημα» ποὺ ἀκούει εἰς τὸ ὄνομα κ. Λάκης, στηρίζει τὴν ὕπαρξιν καὶ τὸν πλουτισμὸν του εἰς τὴν χλεύην, καθὼς καὶ εἰς τὴν ἀξιωματικὴν consensus ἑνὸς διεφθαρμένου ἀκροατηρίου κάποιων ἑκατομμυρίων παθητικῶν τηλεκαθηλωμένων ὄντων περὶ τὰς ἐννοίας, τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, περὶ τῶν ὑπαιτιοτήτων  τῶν «ἐθνικῶν συμφορῶν», τῆς «ἠθικῆς κατάπτωσης» τῶν (μέχρι τώρα) ἀρχόντων καὶ τοῦ γνωστοῦ ἐθνικοῦ βλακώδους δόγματος  περὶ τοῦ ψαρ(γ)ιοῦ ποὺ «βρομάει ἀπ᾿ τὸ κεφάλι»...

Εἶναι δύσκολον τὸ ἔργον τοῦ γελωτοποιοῦ. Ὅταν τὸ ὄντως γελοῖον ἔχει καταλοιδωρηθεῖ καὶ ὁ σχετλιασμὸς του δὲν παράγει γέλωτα, τότε ὁ γελωτοποιὸς συχνάκις ἐκτρέπεται εἰς γενικὴν ὕβριν, ἀκόμη καὶ τοῦ τραγικοῦ.

Οὔτω, μιὰ μητέρα ποὺ θρηνεῖ πρὸ τοῦ νεκροῦ της τέκνου διὰ τρόπου ἐξόχως ἀκραίου καὶ ἀσυμβάτου πρὸς τὰ κρατοῦντα πεπολιτισμένα «ἀστικὰ» ἤθη, δύναται νὰ διακωμωδηθῇ...

Τὸ αὐτὸ καὶ ἕνας ἀνάπηρος, ὁ ὁποῖος -ἐπειδὴ εἶναι ἀνάπηρος, ἄρα μειονεκτικός-, εἶναι καὶ κακός, διεστραμμένος καὶ μοχθηρός.

Κάτι σὰν μιὰ χυδαία ἀνάγνωσις τοῦ σαιξπηρείου «Ῥιχάρδου τοῦ 3^ου », αὐτοῦ τοῦ ἐξουσιομανοῦς τέρατος, ὁ ὁποῖος κατέστη δολοφονικὸς ἐπειδὴ ἦτο ...χωλὸς καὶ κυφός.

Ὁ κ. Σώυμπλε ἀναμφισβητήτως ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν ὑπηρεσιακῶν του καθηκόντων ἐξωτερικεύει κυνισμόν, συναισθηματικὴν στενότητα καὶ ἐνίοτε ἀπαξίαν διὰ τὸν λαὸν μας.

Ὅμως, πρέπει νὰ εἶσαι κ. Λάκη πολὺ οὐτιδανός καὶ παρασάγγας ἀθλιώτερος τοῦ ἀντικειμένου τῆς χλεύης σου, λέγων τὴν φράσιν:

« ...Ο Σόιμπλε έχει δύο εμμονές. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, το μυαλό του καθηλώνεται σιγά, σιγά σε μία ιδέα. Εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη...».

«Σὲ τελευταία ἀνάλυση» δὲ, -κατὰ τὴν ἀγαπημένην φράσιν τῶν μαρξιστῶν γενικευτῶν τῶν φοιτητικῶν γενικῶν συνελεύσεων καὶ τῶν λοιπῶν λαϊκιστικῶν δημοθοινιῶν-, χαμερπέστατε, θίγεις ὅλους αὐτοὺς ποὺ σὲ παρακολουθοῦν ἐναβρυνόμενοι καὶ καθηλωμένοι εἰς τοὺς καναπέδες καὶ τὰς μπερζέρας των.