Τηλαύγης Ἱππολόχου ἐν Δηλίῳ πίπτει.

Μήνας ἑπτὰ συμπλήρωσεν ὁ ἔφηβος Τηλαύγης,

ὅτε λαβὼν τὸ ὅπλον του στὴν Ἄγλαυρον ὡρκίσθη,

ταχθεὶς ὁπλίτης τῆς γραμμῆς ὑπὸ τὸν Ἱπποκράτην.

Ὡς τότε γυμναζόμενος εἰς τὸ Κυνόσαργες ἐντόνως,

οὐδέποτ᾿ ἔδρεψε μιᾶς νίκης τοὺς καρπούς.

«Θήλυ δέμας» τὸν ἔλεγον οἱ «φίλοι».

Μὲ σῶμ᾿ ἀληθῶς ἀτθίδος μᾶλλον μὲ λείας παρειὰς καὶ μῦς ἀφάντους, παλαίων πάντοτε ἠττᾶτο.

Ἀλλ᾿ οὐδέποτε πίπτων, ἱκέτευσε τὸ ἔλεος τοῦ νικητοῦ στὴν πάλην.

Τὸ σκάνδαλον ἦτο πολλαπλοῦν διὰ τὸν Τηλαύγην.

Νόθος ἐκ –βεβαίου- πατρὸς ἀκλήρου, γόνου πλαγίως γένους παλαιοῦ Ἀλκμεωνίδης. Τοὐτέστιν σύγγονος αὐτοῦ τοῦ Ἀλκιβιάδου!

Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἄλλον χεῖρον πράξας ὁ Τηλαύγης, ἐνέπεσε στὴν χλεύην τῶν ὁμοίων.

Ἔλεγον πὼς ἠράσθη τὸν ὡραῖον Δημοχάρην, ἔχων ὡς μόνην του χαρὰν τοὺς στίχους τοῦ Ὁμήρου.

Ἐκείνους τοὺς σπαρακτικοὺς διὰ τὸν Πηλείδην,

ὅτε αὐτὸς ἐθρήνησε τὸν Πάτροκλον στὴν Τροίαν.

«...τῷ δὲ βαρὺ στενάχοντι παρίστατο πότνια μήτηρ,
ὀξὺ δὲ κωκύσασα κάρη λάβε παιδὸς ἑοῖο,
καί ῥ᾽ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
τέκνον τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ἵκετο πένθος;
ἐξαύδα, μὴ κεῦθε· τὰ μὲν δή τοι τετέλεσται

ἐκ Διός, ὡς ἄρα δὴ πρίν γ᾽ εὔχεο χεῖρας ἀνασχὼν
πάντας ἐπὶ πρύμνῃσιν ἀλήμεναι υἷας Ἀχαιῶν
σεῦ ἐπιδευομένους, παθέειν τ᾽ ἀεκήλια ἔργα.
τὴν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
μῆτερ ἐμή, τὰ μὲν ἄρ μοι Ὀλύμπιος ἐξετέλεσσεν·...»

Καὶ νὰ ποὺ στοῦ τετρακόσια εἱκοσιτέσσαρα τὴν συμφοράν,

τὴν ἐν Δηλίῳ γενομένην,

οἱ Βοιωτοὶ ἐπέτρεψαν τὴν ἄρσιν τῶν νεκρῶν –κι ἦσαν αὐτοὶ τῶν Ἀθηνῶν τὸ ἄνθος-,

ὡσσὰν τοὺς βρῆκαν σωριασμένους οἱ κήρυκες στῆς μάχης τὸ πεδίον,

στὸν κουρνιαχτὸ καὶ στὴν σποδὸν τυμπανιαίους,

ἐκείνους τοὺς ἀριπρεπεῖς τῆς Ἀττικῆς λογάδες,

γύρω ἀπ᾿ τὸν στρατηγὸ τους Ἱπποκράτην σωριασμένους.

Καὶ ἕναν μοναχὰ βρῆκαν ὡραῖον στὸν θάνατόν του.

Πλυμένον καθαρὸν σὰν Σαρπηδόνα,
ἀπ᾿ τῶν ἐχθρῶν, τῶν Βοιωτῶν τὰ χέρια.

Στεκάμενος στὸ πλάγι ἄλλου νέου,

ἐκείνου τοῦ ὡραίου Δημοχάρους.

Πληγὰς ἑπτὰ ᾿χε πάνω στὸ κορμὶ του,

κι ὅλες ἐμπρὸς ἦσαν δοσμένες.

Κι ὡς ῥώτησαν τοὺς Βοιωτοὺς τοὺς παραστάτας,

αὐτοὶ τοὺς εἶπαν μονομιᾶς καὶ δακρυσμένοι.

-Τὸν νιὸν αὐτὸν ποὺ βλέπετε ἐδῷ καλοπλυμένον, ἀπὸ τῆς μάχης  τὴν σποδὸ κι ἀπὸ τὸ μαῦρο αἷμα,

Πρὶν τὸν καλέσῃ ὁ Χάροντας καὶ πέσῃ χτυπημένος,

τὸν εἴδαμε μ᾿ ἄλλους ἑπτὰ δικοὺς μας νὰ  χτυπιέται.
Καὶ πῆρε μαζὶ του τοὺς ἑπτὰ σὰν ἄλλους «ἐπὶ Θήβας».

Γύρω᾿ ἀπ᾿ τὸ σῶμα τούτου δῷ,

ποὺ φίλος του θὲ νἆταν.

Πᾶρτε τον ἄνδρες Ἀθηναῖοι καὶ στὸ κορμὶ του πράξετε ὅσα εἶναι νομισμένα.

Μὰ μὴ τὸν θάψετε αὐτὸν μάζι μ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους,

γιατὶ ᾿ταν ἄλλος, διάφορος, ἄλλων καιρῶν ὁπλίτης.

Ἀπόρησαν οἱ κήρυκες καὶ οἱ νεκροσυλλέκται,

ἰδόντες κατακείμενον μέσ᾿ ὀμορφιὰ καὶ δόξα,

στοῦ Δημοχάρους τὸ πλευρό,
μὲ τ᾿ ὅπλον του στὸ πλάγι

τὸν «θήλυ δέμας» ἔχοντα, 
τὸν γυιὸν τοῦ Ἱππολόχου.

Ἐκλεκταὶ Σελίδες Γκρίνιας: Damnatio Memoriae!

Ὁ «δεύτερος» καὶ ...ὁριστικὸς «θάνατος» κάποιου προσώπου, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἐπερχόμενος διὰ τῆς λησμοσύνης, τῆς Α-ΜΝΗΣΙΑΣ, ἐν ὁλίγοις τῆς ἐξαφανίσεως παντὸς πνευματικοῦ ἢ ἄλλού τινος ἴχνους τῆς γηίνης διελεύσεως τοῦ προσώπου αὐτοῦ.

Τοῦτο, πέραν τῆς συνήθους λήθης τῆς ἐπερχομένης ἐκ τῆς «innumerabilis annorum series», τῆς σειρᾶς τῶν ἀναριθμήτων ἐτῶν, ὡς λέγῃ καὶ ὁ Ὁράτιος εἰς τὴν ΧΧΧ Ὠδὴν του, δύναται νὰ ἐπέλθῃ καὶ διὰ μιᾶς στοχευμένης προσπαθείας τῶν ἐπιγενομένων.

Ὅθεν, κάποιον πρόσωπον τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη καὶ τὸ ὄνομα ἀνακαλεῖ ἀλγεινὰς ἔως «ἐνοχλητικὰς» συνεπείας, εἰς κάποιους κρατούντας, δύναται νὰ ἀποθάνῃ ...ἐντελῶς, διὰ τοῦ λεγομένου νομικοῦ ἐνεργήματος τῆς «Damnatio Memoriae».

Τὶ εἶναι ἡ Damnatio Memoriae; Ἑλληνιστὶ θὰ ἠδυνάμεθα νὰ τὴν ἀποδώσωμεν ὡς Καταδίκην Μνήμης.

Κατ᾿ αὐτήν, οἱ ζῶντες συμφωνοῦν εἰς τὴν ἀπάλειψιν παντὸς ἴχνους μνήμης κάποιου προσώπου, ἀκόμη καὶ ἐκ τῶν στοιχείων ἐκείνων ἐπὶ τῶν ὁποίων οὗτος θὰ ἐδικαιοῦτο νὰ ἀπαθανατισθῇ.

Τὸ ὄνομα τοῦ πρώτου μονοθεϊστοῦ βασιλέως εἰς τὴν ἱστορίαν, τοῦ φαραὼ Ἀμενόφιος τοῦ Δ΄, τοῦ γνωστοῦ καὶ ὡς Ἀχενατῶνος, ἀφαιρεῖται ἐκ τῶν Βασιλικῶν Δέλτων (cartouches), μετὰ τὸν θάνατόν του καὶ τὴν ἐπικράτησιν τοῦ ἐχθρικοῦ ἱερατείου τοῦ Ἄμμωνος.

Αἰώνας ἀργότερον, ὅπου ἐπεκράτησεν ὁ κομμουνισμός, ὅστις ἔχανε τὴν εὔνοιαν τῶν τυράννων, ἔχανε καὶ τὴν ζωὴν του. Μετὰ τῆς ζωῆς του ἐχάνετο καὶ ἡ μνήμη του. Ἐξηφανίζετο ἀκόμη καὶ ἐκ τῶν φωτογραφιῶν τῆς κομματικῆς συμμορίας.

Ἡ Damnatio Memoriae εἶναι ὁ ἀκραῖος ἀντίπους αὐτοῦ τὸ ὁποῖον συμβαίνει ἐν Ἑλλάδι ἀπὸ δεκάδων ἐτῶν καὶ συστηματικῶς.

Ἐν Ἑλλάδι δύναται ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος νὰ διασκεδάσῃ τὴν πλῆξιν του, καταγράφων τοὺς δεκάδας ἀνδριάντας ἐκείνου ὁ ὁποῖος προεκάλεσε τὴν καταστροφὴν τοῦ μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ.

Τὰς προτομὰς καὶ τὰς ὑμνωδίας κάποιου ὁ ὁποῖος ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς «κοινωνικῆς δικαιοσύνης» καὶ τοῦ «ταξικοῦ ἀγῶνα», ἐσφαγίασε χιλιάδας ταλαιπώρων χωρικῶν καὶ ἀστῶν πάσης ἡλικίας «συνεργατῶν τοῦ καταχτητῆ» κατὰ τὴν ναζιστικὴν κατοχήν.

Λεωφόρους φερούσας τὸ ὄνομα τῶν διεφθαρμένων ἐκείνων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι κατέστρεψαν τὰς ἐθνικὰς προσπαθείας 150 ἐτῶν, ἐντὸς μιᾶς ἀθλίας τεσσαρακονταετίας.

Μιᾶς κοκότας ἡ ὁποία ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν «ἐξεπολίτισεν» ἀπὸ ὑπουργικῆς θέσεως ἕνα λαὸν διὰ τοῦ μουσικοῦ μπαγλαμαδισμοῦ, τῆς κακοποιήσεως τῶν ἀρχαίων δραματουργῶν ἐντὸς τῆς ἰδίας των τῆς «οἰκίας», ὡς τὸ Θέατρον τῆς Ἐπιδαύρου, μέσῳ ἐλεεινῶν παραστάσεων κουρελοφόρων, βρυχωμένων θεατρίνων σχολικῶν «σκέτς» καὶ κυρίως, μέσῳ ἑκατοντάδων δραχμοφάγων «πολιτιστικῶν σχημάτων», «ΕΚπολιτιστικῶν Σωματείων» καὶ ἀπιστεύτων «πολιτιστικῶν φεστιβάλ»...

Νοσοκομεῖα καὶ ὁδοὺς φερούσας τὸ ὄνομα ἑνὸς ῥεμπεσκέ κομματικοῦ ῥιγολέτου, ὅστις ἐδημιούργησε αὐτὸ τὸ λειτουργικὸν ἔκτρωμα ποὺ ἀποκαλεῖται Ἐθνικὸ (!) Σύστημα Ὑγείας, διορίζων περισσοτέρους κηπουροὺς καὶ πεντικιουρίστρας εἰς τὰ νοσοκομεῖα, ἢ ἰατρούς.

Ναὶ φίλε ἀναγνώστα! Ἔτσι εἶναι!

Ὁ ἀποτρόπαιος Ἁσμοδαῖος τῆς ἀμαθείας, τῆς ἠλιθιότητος καὶ τοῦ ἐκφυλισμοῦ μιᾶς λαότητος ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ κυβερνᾶται ὑπὸ Τριμμελοῦς Ἀενάου Ἐπιτροπῆς, ἀπαρτιζομένης ὑπὸ τοῦ Πεισιστράτου, τοῦ Ἰβὰν τοῦ Τρομεροῦ καὶ τοῦ Ὀλιβιέρου Κρόμβελ, ἀντὶ τῆς Damnatio Memoriae ἔχει θεσπίσει τὴν ...Divinatio τῶν ἐθνικῶν του λυμεώνων.

Εἶναι ἐκείνη ἡ ἀπομαλακυνθείσα λαότης ἠ γνωστὴ παγκοσμίως καὶ παλαιόθεν, διὰ τὸν διωγμὸν τῶν ἀρίστων της.

Διὰ τὴν κοπὴν παντὸς στάχυος αἰρομένου ὕπερθεν τῶν λοιπῶν, ἐντὸς τοῦ σιτοβολῶνος τῆς ἀσημαντότητος μιᾶς ἐκφύλου φυλῆς, ἡ ὁποία, καθ᾿ ἣν στιγμὴν κόπτεται περὶ τοῦ ὀνόματος ἑνὸς -ἐπίσης- συναθλίου κρατιδίου:

-Ἀποκαλεῖ Βαλκανικὴν τὴν χερσόννησον τὴν ὁποίαν οἱ «πρόγονοί» της ἀπεκάλουν Ἑλληνικήν.

-Ἀποκαλεῖ «Ὑγρὸν Πῦρ», τὸ ἔξοχον ἐκεῖνον ἐξυγειαντικὸν προϊὸν, τὸ ὁποῖον ΑΠΑΝΤΕΣ οἱ λοιποὶ ἐπὶ τοῦ πλανήτου μας ἀποκαλοῦν ...Greek Fire.

-Ἀπ᾿ τὴν μιὰν ἐπαίρεται ὅτι «κατέκτησε διὰ τοῦ πολιτισμοῦ» καὶ ἄλλα τέτοια δεκάρικα, τὴν Ῥωμαϊκὴν Αὐτοκρατορίαν, τὴν ὁποίαν ὅμως ὀνομάζει ...Βυζαντινήν.

-Χρηματοδοτεῖ τὴν ἀναστήλωσιν δεκάδων «μνημείων» τοῦ ὀθωμανικοῦ «πολιτισμοῦ» (sic), καθ᾿ ἣν στιγμὴν ἑκατοντάδες μνημεῖα καὶ τεκμήρια τῶν ἀρχαίων «προγόνων» του παραμένουν ὄρθια ἐκ τοῦ ἐλέους διαφόρων ξένων ἀρχαιολογικῶν ἰνστιτούτων καὶ πιστωτικῶν παρεμβάσεων τῶν «κουτοφράγκων».

-Ἐξοργίζεται ἂν τῆς ἀμφισβητηθῇ ἡ γενεαλογικὴ συνέχεια πρὸς ἐκείνους ποὺ θαυμάζει ὡς προγόνους της, ἀλλὰ μισεῖ τὴν γλῶσσαν των καὶ τὸ πολίτευμά των.

-Ξετρελλαίνεται διὰ τὰ ἀρχαῖα «μας» ὀνόματα, ποὺ οἱ κακοὶ παπάδες καὶ καλόγηροι τὰ ἀντικατέστησαν μὲ ὀβρέϊκα, ἀλλὰ ξελιγώνεται ὅταν ἀκούῃ ὀνόματα τοῦ τύπου, βαλιακάλντα, κιλελέρ, καϊμακτσαλάν, καρατεπέ.

Ἀφήσετε ὄπισθεν ὑμῶν πᾶσαν ἐλπίδα, ἐξερχόμενοι τῆς χώρας ὅσοι τυχεροί δύνασθε εἰσέτι. 
Τῆς χώρας καὶ τοῦ λαοῦ ὁ ὁποῖος, ἀντὶ τῆς Damnatio Memoriae ἐπιφυλλάσσει εἰς τοὺς διαφθορεῖς του τὴν ΑΠΟΘΕΩΣΙΝ.
Καὶ ὡς ὁ ἐθνόληπτος ἐκεῖνος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλός, φεύγων ἐκ τῆς Πρεβέζης ἐν ἀπογοητεύσει, ἐτίναξεν τὰ σανδάλιά του διὰ νὰ μὴ πάρῃ μαζὶ του οὔτε τὸ χῶμα, οὕτω καὶ σὺ τυχηρότατε ἀποτίναξον φεύγων, ΠΑΝ ὅ,τι δύναται νὰ μεταφερθῇ ἐκ τῆς πνευματικῶς λοιμοπλήκτου ταύτης χώρας.