Τηλαύγης Ἱππολόχου ἐν Δηλίῳ πίπτει.

Μήνας ἑπτὰ συμπλήρωσεν ὁ ἔφηβος Τηλαύγης,

ὅτε λαβὼν τὸ ὅπλον του στὴν Ἄγλαυρον ὡρκίσθη,

ταχθεὶς ὁπλίτης τῆς γραμμῆς ὑπὸ τὸν Ἱπποκράτην.

Ὡς τότε γυμναζόμενος εἰς τὸ Κυνόσαργες ἐντόνως,

οὐδέποτ᾿ ἔδρεψε μιᾶς νίκης τοὺς καρπούς.

«Θήλυ δέμας» τὸν ἔλεγον οἱ «φίλοι».

Μὲ σῶμ᾿ ἀληθῶς ἀτθίδος μᾶλλον μὲ λείας παρειὰς καὶ μῦς ἀφάντους, παλαίων πάντοτε ἠττᾶτο.

Ἀλλ᾿ οὐδέποτε πίπτων, ἱκέτευσε τὸ ἔλεος τοῦ νικητοῦ στὴν πάλην.

Τὸ σκάνδαλον ἦτο πολλαπλοῦν διὰ τὸν Τηλαύγην.

Νόθος ἐκ –βεβαίου- πατρὸς ἀκλήρου, γόνου πλαγίως γένους παλαιοῦ Ἀλκμεωνίδης. Τοὐτέστιν σύγγονος αὐτοῦ τοῦ Ἀλκιβιάδου!

Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἄλλον χεῖρον πράξας ὁ Τηλαύγης, ἐνέπεσε στὴν χλεύην τῶν ὁμοίων.

Ἔλεγον πὼς ἠράσθη τὸν ὡραῖον Δημοχάρην, ἔχων ὡς μόνην του χαρὰν τοὺς στίχους τοῦ Ὁμήρου.

Ἐκείνους τοὺς σπαρακτικοὺς διὰ τὸν Πηλείδην,

ὅτε αὐτὸς ἐθρήνησε τὸν Πάτροκλον στὴν Τροίαν.

«...τῷ δὲ βαρὺ στενάχοντι παρίστατο πότνια μήτηρ,
ὀξὺ δὲ κωκύσασα κάρη λάβε παιδὸς ἑοῖο,
καί ῥ᾽ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
τέκνον τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ἵκετο πένθος;
ἐξαύδα, μὴ κεῦθε· τὰ μὲν δή τοι τετέλεσται

ἐκ Διός, ὡς ἄρα δὴ πρίν γ᾽ εὔχεο χεῖρας ἀνασχὼν
πάντας ἐπὶ πρύμνῃσιν ἀλήμεναι υἷας Ἀχαιῶν
σεῦ ἐπιδευομένους, παθέειν τ᾽ ἀεκήλια ἔργα.
τὴν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
μῆτερ ἐμή, τὰ μὲν ἄρ μοι Ὀλύμπιος ἐξετέλεσσεν·...»

Καὶ νὰ ποὺ στοῦ τετρακόσια εἱκοσιτέσσαρα τὴν συμφοράν,

τὴν ἐν Δηλίῳ γενομένην,

οἱ Βοιωτοὶ ἐπέτρεψαν τὴν ἄρσιν τῶν νεκρῶν –κι ἦσαν αὐτοὶ τῶν Ἀθηνῶν τὸ ἄνθος-,

ὡσσὰν τοὺς βρῆκαν σωριασμένους οἱ κήρυκες στῆς μάχης τὸ πεδίον,

στὸν κουρνιαχτὸ καὶ στὴν σποδὸν τυμπανιαίους,

ἐκείνους τοὺς ἀριπρεπεῖς τῆς Ἀττικῆς λογάδες,

γύρω ἀπ᾿ τὸν στρατηγὸ τους Ἱπποκράτην σωριασμένους.

Καὶ ἕναν μοναχὰ βρῆκαν ὡραῖον στὸν θάνατόν του.

Πλυμένον καθαρὸν σὰν Σαρπηδόνα,
ἀπ᾿ τῶν ἐχθρῶν, τῶν Βοιωτῶν τὰ χέρια.

Στεκάμενος στὸ πλάγι ἄλλου νέου,

ἐκείνου τοῦ ὡραίου Δημοχάρους.

Πληγὰς ἑπτὰ ᾿χε πάνω στὸ κορμὶ του,

κι ὅλες ἐμπρὸς ἦσαν δοσμένες.

Κι ὡς ῥώτησαν τοὺς Βοιωτοὺς τοὺς παραστάτας,

αὐτοὶ τοὺς εἶπαν μονομιᾶς καὶ δακρυσμένοι.

-Τὸν νιὸν αὐτὸν ποὺ βλέπετε ἐδῷ καλοπλυμένον, ἀπὸ τῆς μάχης  τὴν σποδὸ κι ἀπὸ τὸ μαῦρο αἷμα,

Πρὶν τὸν καλέσῃ ὁ Χάροντας καὶ πέσῃ χτυπημένος,

τὸν εἴδαμε μ᾿ ἄλλους ἑπτὰ δικοὺς μας νὰ  χτυπιέται.
Καὶ πῆρε μαζὶ του τοὺς ἑπτὰ σὰν ἄλλους «ἐπὶ Θήβας».

Γύρω᾿ ἀπ᾿ τὸ σῶμα τούτου δῷ,

ποὺ φίλος του θὲ νἆταν.

Πᾶρτε τον ἄνδρες Ἀθηναῖοι καὶ στὸ κορμὶ του πράξετε ὅσα εἶναι νομισμένα.

Μὰ μὴ τὸν θάψετε αὐτὸν μάζι μ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους,

γιατὶ ᾿ταν ἄλλος, διάφορος, ἄλλων καιρῶν ὁπλίτης.

Ἀπόρησαν οἱ κήρυκες καὶ οἱ νεκροσυλλέκται,

ἰδόντες κατακείμενον μέσ᾿ ὀμορφιὰ καὶ δόξα,

στοῦ Δημοχάρους τὸ πλευρό,
μὲ τ᾿ ὅπλον του στὸ πλάγι

τὸν «θήλυ δέμας» ἔχοντα, 
τὸν γυιὸν τοῦ Ἱππολόχου.