Ἡ μέρ᾿αὐτὴ
πολὺ μ᾿ ἔχει κουράσῃ
Πόσο
ποθεῖ ἡ ψυχὴ μου ζωηρά,
Σὰν ἕνα
παιδὶ ἀποκαμωμένο,
Στὸν οὐρανὸ
μὲ τ᾿ ἄστρα νὰ φωλιάσῃ,
Διῶξε μυαλὸ
μακριὰ τὴν κάθε σκέψη!
Ἀναπαυθῆτε
χέρια μου βαρειὰ.
Κάθε
μου αἴσθηση, πόθος ἔχει γίνῃ,
Ἀνάλαφρα
ὁ ὕπνος νὰ μὲ κλέψῃ.
Κι ἐλεύθερ᾿
ἡ ψυχὴ φτεροῦγες ν᾿ ἀποκτήσῃ,
Σὲ
κύκλου μαγικοῦ, νυχτερινοῦ,
Χίλιες
φορὲς,
Σὲ βάθη ἀπόκοσμα
νὰ ζήσῃ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου