Ὠριγένης

Ἀπ᾿ τὸν δερμάτινο χιτῶνα του βγαλμένος,

Λήγει τὴν ἐξορία του στὴν Ὕλη.

Σέρνει μέ βιάση θαμαστή, ψυχὲς βασανισμένες.

Μόναχικὸ στὸ Σκότος τῆς Φθορᾶς χρυσὸ καντήλι.

Μαχαίρι κοφτερὸ τοὺς κάβους κόβει,

Χωμάτινης ζωῆς τὴν πρόσκαιρη ἀρτηρία.

Ἀνηλεὴς στὴν μοιρασιὰ τοῦ ἐλέους,

Σάρκα σφαγμένη στὰ μάρμαρα τὰ κρύα.

Καὶ νάτος! ἐπιστρέφει ὁ Ἱππότης τῆς Μονάδος,

Τοὺς πεπτωκότας καὶ τὸν Δαίμονα τραβώντας,

Ἀπὸ τοῦ Λάκκου τῆς Ἀρᾶς τὰ σκότεινα τὰ βάθη,

Μιὰ Νέα Τάξι, Οὐρανοῦ καὶ Γῆς ὑμνολογώντας.