Μικροὶ φαντάζουμε στὸν ἴσκιο τοῦ βουνοῦ.
Τὰ μάτια μας συνήθισαν νὰ μὴ κοιτάζουν τὴν κορφή.
Κι ἀφήσαμε σιγὰ σιγά νὰ θρονιαστοῦν ἐκεῖ,
ἀπατεῶνες, σάν ὀλύμπιοι θεοί.
Μία μεγάλη μηχανὴ μ᾿ ἀνεξηγήτων γραναζιῶν περιστροφές,
Ἀπ᾿ τῶν βουνῶν τίς ἀκοίταχτες κορφές,
ζητάει τὰ κεφάλια μας σκυφτά,
κρατώντας τὰ μάτια μας κλειστά.
Κατὰ καιροὺς κάποιοι σηκώνουν τὸ βλέμμα τους ψηλά,
-προσέχοντας ὅμως νἄχῃ συννεφιά-
γιὰ νὰ μὴ δοῦνε τῶν ψεύτικων θεῶνε τὶς μορφὲς
Συνάμα ὅμως γιὰ νὰ ποῦν,
πὼς τόλμησαν κι ἀντίκρυσαν ἐκεῖνες τὶς κορφές.
