Θεομηνία καὶ βλακομηνία.

Ἡ λέξις θεομηνία καταδεικνύει ὑψίστην ἀσέβειαν καὶ τὸ χειρότερον, βλακείαν.

Ὁ Θεὸς δὲν μαίνεται, οὔτε διακατέχεται ὑπό μήνιος.

Ἀλλὰ καὶ ἂν ἐμαίνετο καὶ ἄν διακατείχετο ὑπό μήνιος, ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὁ λεβέντης πού μπορεῖ νὰ τὸ διαπιστώσῃ;

Οἱ πλεῖστοι τοὺς ὁποίους ἔχω ὑπ᾿ ὄψιν μου νὰ ἐπικοινωνοῦν ἀπ᾿ εὐθείας μὲ τὸν Θεόν, συνήθως εἶναι θεο-πάλαβοι ἤ ἀπατεῶνες.

Ἀλλὰ κι αὐτὴ ἡ τσιχλώδης φράσις περὶ τῆς «ἐκδικουμένης» δίκην Ζορό φύσεως, τυγχάνει δις μπαρούφα.

Πῶς δύναται κάτι τὸ ὁποῖον στερεῖται συναισθήματος καὶ αἰσθήσεων, νὰ ἐκδικῆται;

Δὲν ὑφίσταται ἐκδίκησις ἐν τῇ φύσει.

Ὑφίσταται ἕνας ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων νόμων. Ἐκεῖνος τοῦ Ἀντιπεπονθότος, ὅστις δὲν ἔχει τὴν παραμικρὰν σχέσιν πρὸς τὰς ἀτόπους -ἐν προκειμένῳ- ἐννοίας τῆς ἐκδικήσεως, τῆς δικαιοσύνης, τοῦ δικαίου κλπ.

Τὸ Ἀντιπεπονθὸς εἶναι μιὰ ΑΥΤΟΜΑΤΙΚΗ - ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΙΚΗ πρόβασις.

Αὐτὴ λαμβάνει χώραν, ὁσάκις διὰ τῆς παραβιάσεως κάποιου ἐκ τῶν λεγομένων «Φυσικῶν Νόμων», εἰς βάθος χρόνου -ἀσχέτως πρὸς τὰς ἡμετέρας ἀντιλήψεις περὶ δικαίου-, παρατηρεῖται μιὰ ἀντιδραστικὴ κίνησις, σκοποῦσα αὐτοματικῶς νὰ ἐπαναφέρῃ τὸ πρότερον καὶ θιγὲν καθεστώς τῆς -ἄλλοτε- τεθείσης τάξεως ἐξ ἑνὸς χάους. Ἕνα χάος τὸ ὁποῖον ὁ ἀτελὴς ψυχικῶς ἄνθρωπος δείχνει νὰ νοσταλγῇ καὶ τὸ προτιμᾷ, δεδομένου ὅτι αυτὸς ἀδυνατεῖ νὰ διαχειρισθῇ τὴν τάξιν.

Kάτι ὡσσὰν τὴν μέριμνάν μας πρὸ ἑνὸς οἰκοδομήματος πρὸς ἀντικατάστασιν ἑνὸς ἀφαιρεθέντος πλίνθου.