George Butterworth

Μακάριοι

Στὴν μνήμη τοῦ ὑπολοχαγοῦ Τζώρτζ Μπάττεργουέρθ.

(Λονδῖνον, 12 Ἰουλίου 1885 - Σόμ Γαλλία, 5 Αὐγούστου 1916)

Μακάριοι οἱ πεσόντες ἐν νεότητι.

Τὸ πλούσιο χῶμα πάνω τους θὰ πέσῃ

σὰν μέρος τῆς σαρκὸς τους.

Ἡ βροχὴ ποὺ θὰ ξεπλένῃ τὸ αἷμα τῶν κροτάφων τους

τῶν οὐρανῶν ἔσεται προσκύνησις.

Τὰ δάκρυα μακρινῶν ἀγαπημένων καυτὲς ἔσονται σταγόνες

χρυσοῦ τετηγμένου, ποὺ ξέφυγ᾿ ἀπὸ λάθος,

σὲ χυτήριο ἀτσαλένιων κανονιῶν.

Σταγόνες μεταμορφώσεως,

σταγόνες γονίμου ἐκτοξεύσεως

σὲ μῆτρες μιᾶς ἀλλιώτικης ζωῆς.

Δέν θὰ βγοῦν μωρὰ ποὺ κλαῖνε καὶ γερνοῦν.

Θὰ βγοῦν᾿ ἀθάνατα πουλιὰ τοῦ ὠκεανοῦ.

Πουλιὰ ἐλεύθερα κι ἀπροσδόκητα.

Θὰ βγοῦν᾿ ἀχτῖδες σὰν λυτρώσεως λόγχες

πού πέφτουν ἄνωθεν.

Στίχοι θὰ βγοῦν καὶ μουσικές.

Θὰ βγοῦν χρησμοὶ ἀκλόνητοι.

Θὰ βγοῦνε εἰκονίσματα πού θὰ δακρύζουν.

Θὰ βγοῦν ὁλόχρυσα ἱστία σωτηρίων νηῶν.

Μὲ πληρώματα ἁγίους καὶ ὀσίους.

Ὄχι! Ὅταν ὅλα θὰ σήπωνται,

Ἐκεῖνοι θὰ ὑπερίπτανται τῆς Κοιλάδος τῶν Δακρύων.

Φαέθοντες ἐκεῖνοι,

θὰ μᾶς τραβοῦνε βίαια νὰ ξεκολλήσουμ᾿ ἀπ᾿ τὴν λάσπη.

Τὴν λάσπη τῆς Φλάνδρας,

μὰ καὶ τῶν ἄλλων πεδιάδων τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Γιὰ νὰ πετάξουμε μαζὶ τους σὲ νέες τροχιές.

Δικὴ τους σαρκοφάγος ὅλη ἡ Γῆ.

Χωρὶς χρυσάφια, ξῦλα μυριστικὰ καὶ σουδάρια λινά.

Δικὸ τους μνῆμα ὁ πλανήτης,

μὲ τὰ βουνά, τὶς λίμνες, τὰ ποτάμια,

ποὺ πάντα τὶς θάλασσες ποθοῦν.

https://www.youtube.com/watch?v=l1ApBSs18g4

Ἀγυρμός μελανειμόνων οἰωνῶν.

Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ.
Φεύγουν οἱ μελανείμονες τέκτονες,
ποὺ μὲ λάσπη καὶ ξερόχορτα
ἀνήγειραν μικροὺς κρεμάμενους ναοὺς
στῶν μεγάρων μας τ᾿ ἀκοίταχτα γεισώματα,
γιὰ νὰ στεγάσουν μιὰ νέα γενεά.


Φεύγουν οἱ ἀγύρται τ᾿ οὐρανοῦ.
Ὄχι μόνοι!
Ὁ ἀγυρμὸς των εἶναι ἅρπαξ.
(Ψυχάρπαξ πῆγα νὰ πῶ).
Ὁ ἀγυρμὸς των πῆρε καὶ σήκωσε ψηλά,
τὰ θερινὰ κέρδη μας.

Πῆρε πόθους κερδισμένους
καὶ ἡδονὲς βεβαιωμένες.
Δὲν θὰ ξεκολλοῦσαν ἀπὸ πάνω μας,
χωρὶς τοὺς μικροὺς ἀγύρτες.
«...non missura cutem, nisi plena cruoris hirudo...».

Quo vadis, hirundo?
Αὐτὸ πές μας μόνο.
Ποῦ θὰ κομίσῃς τὶς θερινὲς μας ἡδονές,
ποὺ θὰ θεριέψουν σὰν μνῆμες πιά,
ἄτεγκτες κι ἀδήριτες,
ὅταν ἡ νύχτα θὰ καταστῇ μεγίστη
στοῦ Ποσιδεῶνος τὰ στερνά,
(Ὦ, Sterna Hirundo!).
[ ...Tomb hideth trouble. The blade is layed low.

Earthly glory ageth and seareth.

No man at all going the earth's gait,

But age fares against him, his face paleth,

Grey-haired he groaneth, knows gone companions...].
Πέτα ἀσπρόμαυρε ἀγύρτη! Πέτα καὶ φύγε!
Πᾶρε τὴν συγκομιδὴ τῶν θερινῶν καρπῶν.
Κι ἐγὼ θὰ πετάξω.
Ὄχι μαζὶ σου! Ξώψυχος ὁ δικὸς μου ἀγυρμός.
Νάτος! τείνει πρὸς τ᾿ ἀστέρια.
Γυμνὸς καὶ νῆστις πόθων κι ἡδονῶν,
«...ὅπως ἐγὼ μόνος αἰητὴς οὐρανὸν βαίνω καὶ κατοπτεύω πάντα...». 

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΛΕΣ:
-μελανείμων, γεν. μελανείμονος: Ὁ μαυροντυμένος.
-οἰωνός, τὸ ἁρπακτικὸ πουλί. Τὸ πουλὶ ἐν γένει. Ἐκ τῆς πτηνομαντείας τῶν ἀρχαίων οἰωνοσκόπων, ἐπεκράτησε καὶ ὡς θεῖον «σημάδι», αἱ διοσημίαι.
-τέκτων: ὅποιος μαστορεύει καὶ φκειάνει πράματα, καμιά φορὰ ἄγνωστης χρησιμότητας (σὲ μᾶς).
-Hirudo: Στὰ ῥωμέικα ἡ βδέλλα. «...non missura cutem, nisi plena cruoris hirudo...»: Δὲν ξεκολλάει ἀπὸ πάνω μας, ἄν δὲν χορτάσῃ μὲ αἷμα σὰν τὴν βδέλλα. (Κόιντος Ὁράτιος Φλάκκος).
-Hirundo: Στὰ ῥωμέικα τὸ χελιδόνι.
-Sterna Hirundo: Ἕνα θαλασσοπούλι. Στὰ ἐγγλέζικα The Seafarer. Τίτλος μεσαιωνικῆς ἀρχαιοαγγλικῆς ἐλεγείας μὲ πολλὴ πνευματικότητα, ποὺ ἐνέπνευσεν εἰς τὸν Ἔσδραν Πάουντ στὰ 1911, τὸ ὁμώνυμο ποίημά του, ἀπ᾿ τοῦ ὁποίου ἔκλεψα τοὺς παρενθέτους ἐγγλέζικους στίχους.
-Ποσιδεῶν: Ἀττικὸς χειμερινὸς μήν. Ἡ τελευταία του ἡμέρα, εἶναι ἡ μικροτέρα τοῦ ἑνιαυτοῦ. Τὸ χειμωνιάτικο Λιοστάσι.
-Νῆστις: Στὰ ἑλληνικὰ ὁ ξενηστικωμένος, ἀλλὰ καὶ εἶδος κάποιου ἀχόρταστου ψαριοῦ.
-«...ὅπως ἐγὼ μόνος αἰητὴς οὐρανὸν βαίνω καὶ κατοπτεύω πάντα...»: (ὅπως ἐγώ, μοναχικὸς ἀητός τραβῶ γιὰ τὸν οὐρανὸ παρατηρώντας τα ὅλα). Ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ Προοιμίου τῆς λεγομένης «Μιθραϊκῆς Λειτουργίας», ὡς αὐτὴ βρέθηκε στὰ 1850 ὑπὸ τοῦ Giovanni Anastasi, ἐξεδόθη στὰ 1888 ὑπὸ τοῦ Carl Wessely καὶ πρωτοσχολιάσθηκε ὑπὸ τοῦ σπουδαίου Albrecht Dieterich στὰ 1903.
Μέρος τῆς συλλογῆς θεουργικῶν κειμένων «Μέγας Μαγικὸς Πάπυρος τῶν Παρισίων», ἀπόκτημα τῆς ἐν Παρισίοις Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης (PGM iv/475-843).

Τίρυνς 2001 μ.Χ. Ἕνα ὄστρακον (1)

Ἀνάτυπον ἐκ τοῦ  http://themermaidtavern.gr/freantlis-tirins-2001-m-ch-ena-ostrakon/

Τῷ Δαυΐδ Ἡλιοδρόμῳ. (David Solway).

Ὅπως μετὰ ἀπὸ ντουφεκιά,
σηκώνεται ὁ λόγος σὰν πουλί,
φχαριστημένο πού δέν ἤτανε γιὰ κεῖνο.
Ξυπνοῦν ὅλα μαζί καὶ μέρα μεσημέρι,
μές᾿ στὴν μαυρίλα τῆς ἀσφάλτου,
τῆς μ᾿ ἄσφαλτες λευκές γραμμές χαρακωμένης.
Κι ὁρμοῦν σὰν γιαπωνέζοι αὐτόχειρες πιλότοι,
στῶν ἁμαξιῶν τὰ νῶτα, στίς ταμπέλες,
ἐκεῖνα τὰ δέκα τὰ στοιχειὰ τὰ ἐξωσμένα.
Τὰ ξορκισμένα.
Ἀπ᾿ τῶν μητρώων τῆς Νινευῆ, τῆς Βαβυλῶνος τὰ δεφτέρια,
ὄξω μὲ μῖσος πεταμένα:
Τὸ Γάμμα, τοῦ γόου τῶν γυναικῶν, τῶν γοήτων, τῶν γιγάντων.
Τὸ Δέλτα τοῦ δαιτοῦ τῶν Δαναῶν.
Τὸ Θῆτα τῆς θωριᾶς τῶν θεωρῶν.
Τὸ Λάμβδα τῶν Λαβδακιδῶν.
Τὸ Ξῖ τῶν ξαφνικῶν ἐρώτων καὶ τοῦ ξυροῦ πού κόβει τῶν ὀνείρων τὶς κλωστές.
Τὸ Πῖ παρθένων παστοφόρων.
Τὸ Σῖγμα τελευτίων συριγμῶν τοῦ λόγου καὶ τοῦ βίου.
Τὸ Φῖ τῶν ἱερῶν φαλλῶν καὶ τῶν μικρῶν φαινομηρίδων τοῦ Εὐρώτα.
Τὸ Ψῖ τῆς ψάμμου τοῦ χρόνου πού τελειώνει.
Καὶ τὸ Ὦ! Μέγα, ὁ Ἕλλην Στεγαστὴς
στὸ σπίτι τοῦ Ἰαχβέ μὲ τὰ μπαλκόνια καὶ τὶς γλάστρες.

Τίρυνς 2001 μ.Χ. Ἕνα ὄστρακον (2).