«Τὸ βανδαλογράφημα».

Ἀπὸ τῶν παλαιοτάτων χρόνων, ἀφ᾿ ὅτου ὁ ἄνθρωπος κατόρθωσεν ἀρχικῶς νὰ ἰχνογραφῇ, ἔπειτα δὲ νὰ γράφῃ, ἐφύτρωσεν ἐντὸς του ζωηρὰ ἡ ἐπιθυμία ὅπως, ποιούμενος χρῆσιν τῶν τρόπων αὐτῶν τῆς ἀπαθανατίσεως, καταλείπῃ ὄπισθεν αὐτοῦ ὀπτικὰς τινας μνήμας τῶν (συνήθως ἀσημάντων ἔως βλακωδῶν) πνευματικῶν του συλλήψεων.
Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ τραπῶ εἰς ψυχοαναλυτικοῦ τύπου προσεγγίσεις ἐπὶ τοῦ διατὶ κάποιος φλέγεται ἐκ τῆς ἐπιθυμίας νὰ καύση τὸν Ναὸν τῆς Ἀρτέμιδος ἐν Ἐφέσῳ, ἄλλος νὰ ἀναγράψῃ τὰς ἠλιθιότητάς του εἰς τὸν φρεσκοβαμμένον τοῖχον μιᾶς ὡραίας οἰκίας, ἤ ἐπὶ τοῦ βάθρου ἑνὸς ἀνδριάντος, ἤ ἐπὶ ἑνὸς κίονος τοῦ Ζαππείου. Ὅπως ἄλλος νὰ «δακτυλίσῃ» ἕνα κείμενον λογίως συντεταγμένον, διὰ νὰ τὸ «ἐκσυγχρονίσῃ», νὰ τὸ κάμῃ πχιὸ «κατανοητὸ» γιὰ τὰ «νέα παιδιὰ ποὺ τὸ ἄτιμο τὸ Σύστημα τοὺς στέρησε τὴν κλασσικὴ παιδεία» καὶ τὰ τοιαῦτα...
Ἐξ ὅλων αὐτῶν βεβαίως, τὸ βανδαλογράφημα, γνωστὸν καὶ ὡς «γκράφιτι», στέκει ἐπιβλητικῶς ὡς μιὰ καθημερινὴ ὑπόμνησις τοῦ διεστραμμένου κατασκευαστοῦ του πρὸς ἡμᾶς.
Μιὰ ὑπόμνησις περὶ τοῦ πόσον εἴμεθα ὑποχρεωμένοι κάθε πρωί ποὺ σὰν «ὑποταγμένοι ἀστούληδες» πᾶμε στὴν «δουλίτσα» μας, νὰ βλέπωμε τὴν συγκεκριμένην βανδαλογραφίαν, ὡς μιὰν διαρκὴ ὑποβλητικὴν σήμανσιν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ αἰσθητική διαμόρφωσις τοῦ ἀστικοῦ μας τοπείου ἀνήκει κατὰ κύριον λόγον εἰς τὴν ἀλητοκρατίαν. Ἐκεῖνα τὰ κοινωνικὰ σκύβαλα, ποὺ κατὰ τὰς νύκτας τοῦ μακαρίου ὕπνου μας, μὰ τὰ «σπρέυ» τους μᾶς ἐπιβάλουν τὴν ὄψιν τοῦ ὀπτικοῦ μας ὁρίζοντος.
Ἡ ὀπτικὴ ἐξαθλίωσις τοῦ ἀστικοῦ τοπείου δὲν εἶναι ἕνα τυχαῖον, παρεμπίπτον «φαινόμενον τῶν καιρῶν», ἀλλὰ μέρος ἑνὸς συγκεκριμένου ἐπιτελικοῦ σχεδίου ψυχικῆς θλίψεως (πρεσσαρίσματος) τῶν «ἀστούληδων», τῶν «νοικοκυραίων», ποὺ πρέπει νὰ ἀποτοξινωθοῦν ἐκ τοῦ «ἀστικοῦ δηλητηρίου» τῆς τάξεως, τῆς εὐπρεπείας καὶ τῆς «αἰσθητικῆς ἰσοπέδωσης».
Εἶναι ἕνα καλῶς κατηρτισμένον σχέδιον διὰ τοῦ ὁποίου, -ἀπὸ τὰς ἀλαμπουρνέζικας ψυχεδελικὰς βανδαλογραφίας καὶ τὰς «χιουμοριστικὰς» ἐκφάνσεις μαγαρίσεως τῆς ἰδιοκτησίας μας, ἔως τὰς παραταξιακὰς μπουρδολογίας «Θάνατος στοὺς...», «Κρεμάλα στοὺς ...» καὶ τὰ συναφῆ (ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς) ἡρωικά-, ἐπιδιώκεται ἡ ψυχικὴ σύνθλιψις τοῦ μονίμου στόχου ὅλων τῶν διαχρονικῶν παλιανθρώπων, τοῦ Ἀστοῦ.
Αὐτὸς, προτοῦ κακομοιριασμένος μάθει νὰ βλέπῃ μὲ «κατανόησιν» τὴν περιουσίαν του νὰ «ἀπαλλοτριοῦται» κατὰ τὸ ξέσπασμα μιᾶς «αὐθόρμητης ἐκδήλωσης» τῶν «παιδιῶν», πρέπει νὰ ἔχῃ προϋποταγεῖ ΑΙΣΘΗΤΙΚΩΣ εἰς τὴν ἐπιβλητικὴν γραφιστικὴν παρουσίαν τῆς ἀλητείας, ἐπὶ τῶν ἐπιφανειῶν τῆς καθημερινότητός του.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
Διὰ κάποια «ῥυπαρᾶ γένη» ὁ βιασμὸς τῶν ἡττηθέντων ὡς ἀπόρροια μιᾶς νικηφόρου μάχης των, δὲν συνιστᾷ πρᾶξιν σεξουαλικῆς σημασίας.
Εἶναι ἀπολύτως πολιτικὴ πρᾶξις κι ὁ νοῶν νοείτω!
Ἐν προκειμένῳ ὅμως, ὁ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ βιασμὸς μας προηγεῖται τῆς ἐπερχομένης ἥττης μας.