«Ἄς διέλθῃ μέσῳ τῶν φλογῶν».

Διὰ κάποιους ἡ σχετικὴ διαδικασία διαρκεῖ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου (ὅσοι ἀκόμη τὸ θυμοῦνται) κι ἀφήνει μόνον μιὰν πολεμικὴν ὀσμὴν καιομένου θείου.
Κάτι σὰν μιὰν ἀκτινογραφίαν.
Ἴσως τόσον διήρκεσεν ἡ πλημμελὴς «ἔνδυσις» τοῦ βρέφους τοῦ Πηλέως καὶ τῆς Θέτιδος μέσῳ τῶν φλογῶν διὰ τοῦ «Μανδύου τῆς Ἀτρωτότητος» (ὄχι τῆς Ἀθανασίας! Αὐτὴ ἐκερδήθη διὰ τοῦ Θανάτου του βεβαίως βεβαίως).
Ἄλλωστε, πῶς μποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι νὰ «διέλθωμεν διὰ τῶν φλογῶν» δι᾿ ἀργοῦ τρόπου χωρὶς νὰ καρβουνιάσωμε;
Ξέρω καί γώ; Λές νά μποροῦμε πάλι; Ποῖος θὰ τὸ ἐδοκίμαζε;
«...καὶ ἐὰν διέλθῃς διὰ πυρός, οὐ μὴ κατακαυθῇς, φλὸξ οὐ κατακαύσει σε...». Ἡσαΐας, 43,2.
Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μουσική.
Ὁ μέγας Βάγκνερ καταφέρνει νὰ «κτίσῃ» μουσικῶς τὸ πύρινον τεῖχος προστασίας (firewall) θὰ τὸ ἔλεγον οἱ ψηφιακῶς ἐγγράμματοι, περὶ τὴν Βαλκυρίαν του ἐντὸς μουσικοῦ χρόνου περίπου ἑνὸς 10λέπτου.
Τόσον χρειάζεται μαζὶ μὲ τὸν Ἀποχαιρετισμὸν καὶ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ Βόταν πρὸς τὸν Δαίμονα τοῦ Πυρὸς, τὸν πολυπράγμονα καὶ σοφὸν Λόγκε.
https://www.youtube.com/watch?v=7pTaH8USQH4

Ὁ Σκριάμπιν πάλιν χρειάζεται τὸν μισὸν χρόνον πυρίνης ἀντοχῆς. Μὲ τὸ ἔργον του «Διὰ τῶν Φλογῶν» ἔργ. 72, ἁπλώνει τὴν πυρίνην ἐμπειρίαν ὅπως ὅταν παίρνωμεν ἕνα μικρὸν τεμμάχιον ζύμης καὶ δι᾿ αὐτοῦ φτειάχνομεν μιὰν μεγάλην πίτταν. Ὁ Σκριάμπιν μέσα ἀπὸ τὰς χρωματικὰς ἐντροπίας ἑνὸς καὶ μόνον πιάνου ἀναπτύσσει ὅλην τὴν μυστικιστικὴν ἐμπειρίαν καὶ ...ἐμπυρίαν τοῦ δοκιμαζομένου «διὰ τοῦ πυρός».
https://www.youtube.com/watch?v=bdc9nHRzP1g

Ὡστόσον, ὁ εἰκονιζόμενος εἰς τὸν πίνακα τοῦ Matthias Stom γενναῖος Ῥωμαῖος πολεμιστὴς Γάιος Μούκιος Σκαιώλας (Caius Mucius Scaevola) διὰ νὰ πείσῃ καὶ νὰ ἐξαπατήσῃ τὸν ἐχθρὸν τῆς Ῥώμης βασιλέα Πορσήναν τῶν Ἐτρούσκων, ἄφησε τὸ χέρι του εἰς τὸ πῦρ τοῦ βωμοῦ, μέχρι αὐτὸ νὰ γίνῃ κάρβουνον!
Κάποιοι σκεπτικισταί τὸ ἠμφισβήτησαν, ὅπως οἱ συμμαθηταὶ τοῦ 12ετοῦς Φρειδερίκου Νῖτσε εἰς τὴν περίφημον Σχολὴν Σουλπφόρτα (Schulpforta), ὅπου οἱ μαθηταὶ ὡμίλουν μόνον ἀρχαῖα ἑλληνικὰ καὶ λατινικά.
Τότε ὁ Νέος Ἡράκλειτος ἤρχισε νὰ ψήνῃ ἀπαθῶς τὴν παλάμην του, ἔως ὅτου βιαίως τὸν ἀπεμάκρυνεν ὁ ἐπιστάτης τῆς Σχολῆς.
(Ἐπέπρωτο νὰ «καῇ» μεγαλοπρεπέστερον πολλὰς δεκαετίας ἀργότερον, δι᾿ ἑνὸς Πυρὸς τῆς ὀδυνηρᾶς χάριτος τοῦ ὁποίου ὁλίγοι θνητοὶ ἠξιώθησαν).