Γιὰ ὅ,τι στὴ ζωὴ μας μένει ἀτέλειωτο...

                                   Οὗγος φὸν Χόφφμανσταλ 

Hugo von Hoffmanstahl (1874-1929)

Στὴν Χ.

Die Beiden (1896)

Sie trug den Becher in der Hand
— Ihr Kinn und Mund glich seinem Rand —,
So leicht und sicher war ihr Gang,
Kein Tropfen aus dem Becher sprang.

So leicht und fest war seine Hand:
Er ritt auf einem jungen Pferde,
Und mit nachlässiger Gebärde
Erzwang er, daß es zitternd stand.

Jedoch, wenn er aus ihrer Hand
Den leichten Becher nehmen sollte,
So war es beiden allzuschwer;
Denn beide bebten sie so sehr,
Daß keine Hand die andre fand
Und dunkler Wein am Boden rollt.

Ξεδιάντροπη Φρεάντλους Ἀπόδοσις. 

"Οἱ Δύο".

ΕΚΕΙΝΗ

Τὸ κρύσταλλο στὸ χέρι της κρατοῦσε

Κι᾿ εἶχε λαιμὸ καὶ στόμα στοῦ κρυστάλλου τὴ μορφή.

Μὲ βῆμ᾿ ἀνάλαφρο καὶ στέριο πρὸς ἐκεῖνον προχωροῦσε,

Χωρὶς μιὰ στάλα κάτω νὰ χυθῇ.

 ΕΚΕΙΝΟΣ

Μὲ χέρι ἀνάλαφρο συνάμα καὶ γερό,

Καβάλα ἐρχόταν σ᾿ ἄτι νεαρό.

Ποὺ ἥρεμα τὄκαμε γιὰ λίγο νὰ σταθῇ,

μπροστὰ στὴ νιὰ, τρεμάμενο, θαρρῶ.

Η ...ΣΠΟΝΔΗ

Σὰν ἅπλωσε ἀπ᾿ τὸ χέρι της τὸ κρύσταλλο νὰ πάρῃ,

Καὶ στῶν δυονῶν πόσο βαρὺ τὸ χέρι τους ἐφάνη!

Κι᾿ οἱ δυὸ τους νοιώθωντας μιὰ ῥίγη περισσή,

Τὰ χέρια τους νὰ σμίξουνε ἀδύνατον ἐστάθη.

Καὶ τὸ ᾿ματόχρωμο κρασί,

Στὸ χῶμα πέφτοντας, ἄδικα ἐχάθη.

Τὸ μπρούτζινον στέμμα.

Πρὸ ὁλίγων ἐτῶν ἐγένετο ἐν τῇ Ἐθνικῇ Πινακοθήκῃ, ἔκθεσις ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἀθήνα-Μόναχο». Ἐντὸς προθήκης ἐξετέθησαν τὰ κοσμήματα τοῦ στέμματος τοῦ ἀειμνήστου βασιλέως Ὄθωνος. Παρετήρησα τότε ὅτι αὐτὰ ἦσαν ἐξ ἐπιχρυσωθέντος ὀρειχάλκου (μπρούντζου), μάλιστα τόσον τὸ στέμμα, ὅσον καὶ τὸ σκῆπτρον ἔφερον καὶ τινα στοιχεῖα ὀξειδώσεως...

20-12-1959. Μετὰ 107 ἔτη, Γερμανοὶ διπλωμάται, παραδίδουν τελετουργικῶς,εἰς τὸν βασιλέα Παῦλον, τὸ Στέμμα, τὸ Σκῆπτρον καὶ τὸ Ξῖφος τοῦ Ὄθωνος

Πολὺς κατὰ καιροὺς λόγος γίνεται περὶ τῆς περιφήμου «ἑλληνικότητος», διαφόρων προσωπικοτήτων, ἐμπλακεισῶν εἴτε πολιτικῶς εἴτε πολιτειακῶς εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ τόπου μας. 
Τώρα βεβαίως, διὰ τῆς ἐπεκτάσεως καὶ ἀποδόσεως τῆς «τιμῆς» τοῦ ἰθαγενοῦς ὑπὸ τοῦ συγχρόνου Καρακάλλα τῆς πατρίδος μας, εἰς πάντα προστυχόντα κάτοικον αὐτῆς, ὅλα ταῦτα καθίστανται περιττά...
(ΣΗΜ.: Ὁ αὐτοκράτωρ Καρακάλλας ἦτο ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, προκειμένου νὰ καλύψῃ τὰς σπατάλους ἀνάγκας του, ἐπεξέτεινε τὴν ἀπόδοσιν τῆς ἰδιότητος τοῦ Ῥωμαίου πολίτου καθ᾿ ἅπασαν τὴν ἐπικράτειαν, ὥστε νὰ δρέψῃ φόρους).
Ὁ ἀείμνηστος βασιλεὺς Ὄθων λοιπὸν δὲν ἦτο «γνήσιος Ἕλλην», ἦτο Βαυαρός. Ὀρθόν!
Ἀλλὰ καὶ ὁ τελευταῖος καὶ ἡρωικὸς βασιλεὺς τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὁ Κωνσταντῖνος Δραγάσις Παλαιολόγος, ἐκ μητρὸς ἦτο Σέρβος. Παρὰ τῷ πλευρῷ του τότε ἠγωνίσθησαν ὑπὲρ πατρίδος οἱ μὴ Ἕλληνες Ἰωάννης Ἰουστινιάνης καὶ Νικόλαος Βάρβαρος, Γενουήσιος καὶ Ἑνετὸς ἀντιστοίχως. 
Οἱ πλεῖστοι «Ἕλληνες» εὐγενεῖς τῆς Βασιλευούσης τότε, ὡς καὶ οἱ «γνήσιοι» Ἕλληνες ἀπόγονοί των σήμερον, ἠσχολοῦντο κυρίως ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...
Ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ὁ Ἰωάννης Ἀντωναμαρία Καποδίστριας, ἐγεννήθη Ἑνετὸς ὑπήκοος καὶ ἦτο ἐκ πατρὸς, κροατικῆς καταγωγῆς.
Ὁ ποιητὴς τοῦ ἐθνικοῦ μας (ἀκόμη) ὕμνου ἦτο ἐξ ἀπωτάτης καταγωγῆς ἐκ Σαλέρνου τῆς Ἰταλίας.
Ὁ «ἐθνάρχης» Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐγεννήθη Ὀθωμανος ὑπήκοος, πιθανῶς δὲ ἑνετικῆς καταγωγῆς. Ὁ «ἐθνάρχης» Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς sr. ἐγεννήθη Ὀθωμανος ὑπήκοος.
Ὁ μέγας λαϊκὸς ἡγέτης Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου, ἦτο ἐκ μητρὸς ἀπόγονος Πολωνολιθουανοῦ εὐγενοῦς, τοῦ Σιγισμούνδου Μινέικο.
Ὁ πρῶτος συνοπτικὸς ἱστορικὸς μας, Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ἐγεννήθη Ὀθωμανος ὑπήκοος. Ὁ πατὴρ του ἐσφάγη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὰ γεγονότα τοῦ 1821.
Ὁ ἴδιος περὶ τὸ 1844 ζῶν καὶ ἐργαζόμενος πλέον ἐν Ἑλλάδι, ἀπελύθη ἐκ τῆς θέσεώς του ...ὡς ἑτερόχθων, διὰ τοῦ ἐπαισχύντου νόμου τῆς τότε ἀναθεωρητικῆς βουλῆς, ὁ ὁποῖος ἐχώριζε τοὺς κατοίκους τῆς Ἑλλάδος εἰς γνησίους Ἕλληνας καὶ εἰς ἑτερόχθονας. (Ἀσχέτως ἂν οἱ πλεῖστοι, ὡς οἱ πρόγονοί μου Ὑδραῖοι, «γνήσιοι Ἕλληνες» ...ἠλβανοφώνουν).
Ὁ Βαυαρὸς Ὄθων φέρων φουστανέλλαν καὶ τουζλούκια μετὰ τῆς ὀλδεμβουργιανῆς συζύγου του φερούσης κουλουριώτικην ἐνδυμασίαν, ἐδιώχθη ὑπὸ «γνησίων» Ἑλλήνων πολιτικῶν, φερόντων ἡμίψηλον πῖλον ἐκ Λονδίνου καὶ γαλλικὰς ῥεδιγότας. Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ εἰς τὸν διαπρεπέστερον ποιητὴν τοῦ 19ου αἰῶνος τὸν λόρδον Γεώργιον Βύρωνα, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε κακῆν κακῶς ἐν Μεσολογγίῳ φέρων σουλιωτικὴν ἐνδυμασίαν, καθυβριζόμενος ὑπὸ πολλῶν ὡς κίναιδος καὶ πράκτωρ τῶν Βρετανῶν...
Καὶ ἐξώσθη ἀπένταρος ὁ Ὄθων, ὁ κομίσας ἐν Ἑλλάδι ὀχετὸν βαυαρικοῦ χρυσοῦ. Ὁ μέσῳ τοῦ πατρὸς του περιθάλψας, σπουδάσας καὶ ἀποκαταστήσας ἑκατοντάδας πτωχῶν ἑλληνοπαίδων. Σύμπασα σχεδὸν ἡ ἐθνικὴ μας Σχολὴ τῆς Ζωγραφικῆς καὶ τῆς Γλυπτικῆς, ἠνδρώθη ἐν Μονάχῳ. Βρυζάκης, Λύτρας, Ἰακωβίδης, Βολανάκης, Γύζης, ἐσπούδασαν καὶ ἔλαμψαν διὰ τῶν χρημάτων τοῦ Βαυαροῦ βασιλέως.
Ἐν πτωχείᾳ ὁ ἐξόριστος Ὄθων, ἔζη ἐν Βαυαρίᾳ, σιτιζόμενος διὰ μηνιαίου ἐμβάσματος τοῦ βασιλέως ἀδελφοῦ του Μαξιμιλιανοῦ, κατώτερον τοῦ μισθοῦ ἑνὸς Βαυαροῦ ὑπουργοῦ. Ἔκαμεν ὅμως οἰκονομίας! Τὸν ἐπεσκέφθη, ὁλίγον πρὸ τοῦ θανάτου του, ὁ πρέσβυς μας Ῥαγκαβῆς καὶ τὸν ἐνημέρωσε περὶ τῶν δραματικῶν ἐξελίξεων τῆς «Μεγάλης Κρητικῆς Ἐπαναστάσεως» (1866).

1865. Ἡ τελευταία φωτογραφία.  Ἐξόριστος καὶ (ὄχι μόνον ἐνδυματολογικῶς) ἀμετανόητος.

«Ἐφαίνετο ἄρρωστος», σημειώνει ὁ διπλωμάτης, «ἔτρεμεν ὁλίγον, ἐκ τῆς ἐμφανοῦς ἀσθενείας, ἢ μήπως ἐκ τῆς συγκινήσεως διὰ τὰ γεγονότα ποὺ τοῦ ἀφηγούμην; Διὰ τὸ Ἀρκάδι, τοὺς καταδρομεῖς μας. Συντόμως ἐλύθη ἡ ἀπορία μου. Μὲ δάκρυα ὁ μεγαλειότατος ἐξήγαγε ἀπὸ ἕνα χαρτοφύλακα μίαν ἐπιταγήν. Σημειώσας τὸ ποσόν ...., ὑπέγραψεν.
-Δὲν ἔχω ἄλλα χρήματα πιά. Νὰ τὰ δώσῃς στὸν ἀδελφὸν μας τὸν Γεώργιον (ἐνν. τὸν νέον βασιλέα τῆς Ἑλλάδος). Διὰ τὴν Κρήτην μας»...
Κατόπιν τοῦ ἐζήτησε τοῦτο νὰ μὴν ἀποκαλυφθῇ πρὸ τῆς λυτρώσεως τῆς Κρήτης, διὰ νὰ μὴ δημιουργηθοῦν προβλήματα εἰς τὸν Γεώργιον.
Ὁ Ὄθων δὲν ἀπώλεσε τὸν θρόνον του ἐπειδὴ δὲν εἶχε διάδοχον. Οὔτε ἐπειδὴ δὲν τὸν ἠγάπα ὁ λαός. Ὁ θρόνος του εἶχεν ἤδη χαθεῖ δέκα περίπου ἔτη πρὸ τῆς ἐκθρονίσεώς του, ὅτε υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημον πολιτικὴν του τὴν «Μεγάλην Ἰδέαν», τὴν ὁποίαν ἀπὸ ἁπλοῦ ῥητορικοῦ πυροτεχνήματος τοῦ Κωλέττη, μετεσχημάτισεν εἰς ἐπίσημον πολιτικήν. Μίαν πολιτικὴν ἡ ὁποία ἔμελε νὰ ταφῇ τελικῶς μετὰ τοῦ πλέον τραγικοῦ καὶ λαοφιλοῦς βασιλέως τοῦ 20ου αἰῶνος, τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ α΄. Ἀπόλεσε τὸν θρόνον συναπολέσας τὴν «ἐκτίμησιν» τῶν Ἄγγλων, οἱ ὁποῖοι εἶχον τὴν ἀπαίτησιν οὗτος νὰ πολιτεύηται ὡς «Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος», ἐνῶ ὁ ἴδιος ἐθεώρει ἑαυτὸν «Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων».
Ὡς «Βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων» ἐπραγματοποίησε ἐκεῖνον τὸ συγκλονιστικὸν ταξίδιόν του εἰς τὴν Σμύρνην http://www.kryphoscholio.com/istoria/kingottosmyrna.html διὰ τοῦ ὁποίου τόσον ἐνεψύχωσε τοὺς σκιαγμένους ἀκόμη τῆς μεγάλης σφαγῆς τοῦ 1821 ὁμογενεῖς μας. Δι᾿ αὐτὴν τὴν σφαγὴν οὐδεὶς μιλᾶ, διότι τότε δὲν εἴχομεν «συνωστισμούς» ὄπως τὸ 1922.
Οἱ βασιλεῖς τῆς Ἑλλάδος ἦσαν «ξένοι», μάλιστα κατὰ γνωστὴν ἔκφρασιν τῶν «προοδευτικῶν», «ξενόφερτοι».
Βεβαίως εἶναι σχετικῶς δύσκολον νὰ ἀνακαλύψῃς ἰθαγενῆ βασιλέα εἰς οἱονδήποτε εὐρωπαϊκὸν κράτος. Ἰθαγενεῖς μονάρχαι ἐνδημοῦν κυρίως εἰς χώρας τῶν ...ἄλλων ἠπείρων.
Ὅμως ΠΟΤΕ Ἕλλην βασιλεύς, προκειμένου νὰ περισώσῃ τὸν θρόνον του δὲν ἔστρεψε τὰ ὅπλα κατὰ τοῦ λαοῦ του, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ λαὸς αὐτὸς τὸν ἠγάπα καὶ τὸν ἤθελεν, ἀλλὰ δὲν τὸν ἤθελον ἐκεῖνοι –ξένοι καὶ ἰθαγενεῖς- οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὰ δικὰ των σχέδια.
Ἔφυγεν ἀμαχητὶ ὁ Ὄθων τὸ 1862. Παρητήθη ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Στρατηλάτης τοῦ 12-13, ὅταν ἐπεκράτησε τὸ ξενοκίνητον πραξικόπημα τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τὰ ἀγγλογαλλικὰ πυροβόλα ἐστόχευσαν τὰς Ἀθήνας τὸ 1916.
Ἔφυγεν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ β΄, ὅταν οἱ ἐπίορκοι ἡγέται τοῦ στρατοῦ μας ἠρνήθησαν νὰ τὸν ὑπακούσουν καὶ  νὰ κινηθοῦν κατὰ τῶν παρανόμων τοῦ 1967.
Κανεὶς τους δὲν ἐπέστρεψε χωρὶς τὴν θέλησιν τοῦ λαοῦ, ἄνευ δημοψηφίσματος. Ἑνὸς θεσμοῦ τὸν ὁποῖον οἱ σύγχρονοι «προοδευτικοὶ» «δημοκράται» τρέμουν ὡς ὁ διάβολος τὸ λιβάνι....
Ἐν θλίψει σκέπτομαι συχνῶς, ἐσχάτως δὲ συχνότερον, πόσα ἀπὸ τὰ πλέον σιχαμερὰ νομοθετήματα τῶν ἐτῶν τῆς ἐλεεινῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἂν ἀντὶ νὰ εἶχον ὑπογραφῇ παρὰ διαφόρων «Προέδρων» της, εἶχον σταλεῖ εἰς τὸ γραφεῖον ἑνὸς βασιλέως, κατὰ πόσον ἡ ὑπογραφὴ αὕτη θὰ ἐτίθετο... Ὑποθετικὰ ἐρωτήματα θὰ μοῦ πῆτε. Ναὶ, ὑποθετικά, ἀλλὰ... ὑπάρχει μέγα καὶ τραγικὸν «ἀλλά»!
Ὁ βασιλεὺς «γνήσιος» ἥ μὴ Ἕλλην, δὲν ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν ἐπανεκλογὴν του, οὔτε παύει νὰ λέγεται καὶ νὰ εἶναι βασιλεύς, ὅ,τι καὶ νὰ συμβῇ.
Ὁ βασιλεὺς δὲν περιμένει νὰ δοξασθῇ ὑπὸ τῶν κομμάτων καὶ διὰ τῶν κομμάτων.
Μπορεῖ κάποιοι νὰ τὸν βλέπουν ἁπλῶς ὡς χρυσοστόλιστον παγώνι, ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσον ἁπλᾶ.
Ἑκατομμύρια πολιτῶν, ἐν μέσῳ προβεβλημένων καὶ κρατούντων πόρνων καὶ πορνῶν, κιναίδων καὶ ἀπατεώνων, καραγκιόζηδων καὶ κανάγηδων, ἔχουν ἀνάγκην ἑνὸς ἀνθρωπίνου προτύπου προσωπικῆς καὶ οἰκογενειακῆς ζωῆς.
Συνήθως εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑπὸ τῶν «προοδευτικῶν», «πνευματικῶν», «ἐπωνύμων» συμπολιτῶν (;) μας, ἀποκαλοῦνται «ἀνθρωπάκια». Δηλαδὴ ἐκεῖνοι ποὺ πληρώνουν φόρους, ποὺ μὲ καμάρι πᾶνε στὴν ὀρκωμοσίαν τοῦ υἱοῦ τους εἰς τὴν Τρίπολιν, ποὺ δακρύζουν ὅταν περνᾶ ἡ σημαῖα, ποὺ ἂν γίνῃ πόλεμος, πετοῦν τὸ διαβατήριόν τους στὰ σκουπίδια!
Τ᾿ «ἀνθρωπάκια» αὐτά, ὄχι οἱ «ἄλλοι», ἔχουν χρείαν ἑνὸς τελευταίου «φίλτρου» ἀξιοπρεπείας καὶ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Κάποιου ποὺ θὰ ἀρνηθῇ αἴφνης νὰ ὑπογράψῃ κάποιον κατάπτυστον ἔγγραφον διὰ τοῦ ὁποίου κάποιος σύγχρονος «Καρακάλλας» δύναται νὰ μετατρέψῃ τὴν Ἑλλάδα εἰς ...«τέως Ἑλλάδα»!