Up Pompeii ἢ, ἡ δευτέρα ...ἑτεροκτονία τοῦ Μάρκου Πορκίου Κάτωνος.

Αἱ κεραμίδες συνήθως πίπτουν ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας ἀπροειδοποιήτως.

Ἐνίοτε ὅμως, πρέπει νὰ εἴμεθα πανέτοιμοι ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, διὰ τὴν ...κεράμωσιν, ὁσάκις περιφερόμεθα εἰς τόπους ὅπου εἴτε αἱ στέγαι δὲν ἐπισκευάζονται  ἀφ᾿ ὅτου ἐπεστρώθησαν διὰ τῶν κεράμων, ὡς συνέβη εἰς τὸν ἀτυχέστατον Ἄρειον ὅτε διήρχετο κάτωθεν τῆς οἰκίας τοῦ ταλαιπώρου Μπὲν Χούρ, εἴτε εἰς τόπους ὅπου αἱ οἰκοκυραὶ τὰς ἐκτοξεύουν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῶν διερχομένων, ὡς τοῦτο συνέβη ἐν Ἄργει εἰς τὸν τρομερὸν ἄνακτα τῆς Ἠπείρου τὸν Πύρρον!

Θὰ ἔπρεπε καὶ ὁ γράφων νὰ ἀναμένῃ κάποιαν ῥαδιο-φονικὴν κεραμίδαν, ὡς διατελῶν ἀκροατὴς τοῦ 3^ου Προγράμματος τῆς (ἄλλοτε) Ἐθνικῆς Ῥαδιοφωνίας ἀπὸ τοῦ ἔτους 1973.

Ἡ ἀμάθεια δὲν εἶναι ντροπή. Ντροπὴ εἶναι τὸ νὰ σιτίζεσαι δαψιλῶς ἐν τῷ ἀκενώτῳ πρυτανείῳ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, διὰ νὰ «παράγῃς πολιτισμόν» (sic) καὶ ἀντ᾿ αὐτοῦ νὰ  πωλῇς φύκια ἡμιμαθείας ὡς ...ὁλοσηρικὰς κορδέλλας.

Ἡ ἐκπομπή: Ὥρα 19.05 περίπου, εἰς τὸ 3^ον Πρόγραμμα τῆς 29^ης Δεκεμβρίου τοῦ θορυβωδως ἐκπνέοντος ἔτους 2015.

Κάποια Gallina Vurlensis μὲ ἀρκούντως αἰσθαντικὴν φωνήν, -ὡς εἴθισται νὰ ἀκούωνται αἱ φωναὶ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ «Μεγάλου Τιμονιέρη» τοῦ 3^ου καὶ ἐντεῦθεν-, προσπαθεῖ νὰ σχολιάσῃ διὰ τῶν γνωστῶν σχοινοτενῶν ἐκείνων λογιδρίων ποὺ «γεμίζουν» τὸν χρόνον τῶν ἐκπομπῶν τοῦ διαύλου, ἕνα μελόδραμα τοῦ Ἀντωνίου Βιβάλδη.

Ἐπρόκειτο διὰ τὸ ἔργον «Ὁ Κάτων ἐν Ὑτίκῃ» (Catone in Utica).

Προφανῶς ἡ ἀπαίδευτος κόρη ἔχουσα πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν συσκευασίαν τοῦ δίσκου, προσεπάθησε νὰ μεταφράσῃ «στὰ πεταχτὰ» τὰ ἐπ᾿ αὐτοῦ περὶ τὸν Κάτωνα καὶ τὴν Ὑτίκην γραφόμενα, πρὸς χάριν τῆς ἐνημερώσεως τοῦ κοινοῦ.

«Κατόνε ιν Γιούτικα» κατὰ τὴν ἄποψίν της περὶ ἐκφορᾶς τῆς ἰταλικῆς γλώσσης, ἐλέγετο ἡ ὄπερα. Γιούτικα, ὅπως ἡ πόλις Ἰούτη τῶν ΗΠΑ, ἢ ὁ Γιούδας ποὺ τὸν πυρπολοῦν οἱ ἀπαίσιοι ἀντισημῖται εἰς τὰ Ἄνω Σέκλανα τὴν Κυριακὴν τοῦ Πάσχα.

Καὶ μᾶς εἶπε (τρομάρα της) ὅτι κατὰ τὸν Ἐμφύλιον Πόλεμον μεταξὺ τοῦ Γαΐου Ἰουλίου Καίσαρος καὶ τῶν ...κατοίκων τῆς Πομπηίας, ὁ Κάτων(ας) μετέβη εἰς τὴν Γιούτικαν τῆς Βορείου Ἀφρικῆς, ὅπου καὶ ἔκαμε ῥωμαϊκὸν χαρακίρι.

Τὶ ἤθελε νὰ εἴπῃ ἡ Gallina Vurlensis;

Ἂν εἰς τὸ σχολεῖον ὅπου τὴν ἔστειλαν, ἔδιδε ὁλίγην προσοχὴν κατὰ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας, ἢ ἂν εἶχε διδαχθεῖ εἰς τὰ Λατινικὰ τὸ «De Bello Civili», ἢ τέλος πάντων βρὲ ἀδερφέ!, προτοῦ στήσῃ τὴν ἐκπομπούλαν της ἄνοιγε τὴν ῥημάδαν τὴν  Οὐϊκιπαιδείαν εἰς τὸ https://en.wikipedia.org/wiki/Cato_the_Younger, θὰ ἠδύνατο νὰ γνωρίζῃ ὅτι οὐδέποτε οἱ συβαρῖται καὶ «φιλήσυχοι» κάτοικοι τῆς Πομπηίας ἀνεμείχθησαν εἰς ἐμφυλίους περιπετείας καὶ λοιποὺς λεονταρισμούς,!

Ἁπλῶς, μετὰ τὸν τραγικὸν θάνατον τοῦ Πομπηίου τοῦ Μεγάλου, ὁ Καῖσαρ κατεδίωξε τοὺς ὑπὸ τὸν Κάτωνα πλέον ὁπαδοὺς του (Pompeiani) Πομπηιανούς, μέχρι τὴν Ὑτίκην τῆς Ἀφρικῆς.

Ἐκεῖ ὁ ἀξιοπρεπὴς Κάτων ἔδωσε τέλος εἰς τὴν ζωὴν του, διὰ νὰ μὴ τύχῃ τῆς ἀποδοθείσης εἰς αὐτὸν ἀμνηστίας ὑπὸ τοῦ μεγαθύμου Καίσαρος, πρὸς τὸν ὁποῖον δὲν ἤθελε νὰ «χρωστᾶ χάρες».

Εἶναι ἀξιοθρήνητοι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ὡς οἱ νεώτεροι πολιτικοὶ τῆς ἀτυχοῦς μας χώρας, εἰς αἰφνιδίας καὶ συντόμους μεταστροφὰς τῆς ἀνικανότητός των, προσπαθοῦν νὰ κάμουν κάτι περισσότερον ἐξ αὐτοῦ διὰ τὸ ὁποῖον δύνανται.

Ἀντὶ ἡ ἐν λόγῳ νὰ βγάλῃ τὸν δίσκον ἐκ τοῦ καλύμματος, νὰ τὸν τοποθετήσῃ εἰς τὴν ὁπὴν τοῦ συμπαγοδισκοφώνου τοῦ σταθμοῦ, νὰ πατήσῃ τὸ «πλέυ», νὰ στρίψῃ τσιγάρον, νὰ ἀπολαύσῃ τὸν φρεδοκῖνον καφφέν μὲ τὴν λίμαν τῶν ὀνύχων παρὰ τῷ κοσμοπόλιταν, ἐνεπλάκη εἰς τὰς φρικαλέας περιπετείας τοῦ ῥωμαϊκοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου.

Ἁπλῶς ἦτο τυχερή.  Διότι τὸ «κοινὸν» εἶναι ἀνεκτικὸν καὶ ἐν Τόπῳ Ἀνοχῆς ἐγκαταβιοῦν.

Θὰ μοῦ πῇς φίλε ἀναγνώστα, «ἐδῷ τὸ κοινὸν χάφτει τοὺς λογῆς ταρταρίνους οἵτινες ἄλλοτε συντρίβουν τοὺς νταβατζῆδες, ἄλλοτε πιστοποιοῦν τὴν ὕπαρξιν λεφτῶν ἀνυπάρκτων, ἄλλοτε σκίζουν μνημόνια, συνθήκας καὶ διαθήκας, ἡ ἕρμη ἡ Gallina σὲ ἐμάρανε;».

Ναί, ξέρω! Ἄλλωστε ἔχεις ἔτοιμον τὸ γνωστὸν νεοελληνικίστικον ἐξυπνολόημα περὶ τοῦ ψαρ(γ)ιοῦ ποὺ βρομάει ἀπ᾿  τὸ κεφάλι κλπ., κλπ...

Ὅμως, ἐπειδὴ ὁ Φρεάντλης εἶναι μισο-νησιώτης καὶ ἐξ ἐνδόξου νήσου, κάτι τέτοιες ἀρλοῦμπες δὲν τὲς χάφτει.

Ἔχει «καθαρίσει» καὶ  φάγει χιλιάδας ἰχθύων. Καὶ ξεύρει ὅτι κανένα ψάρι, ἀκόμη καὶ ἡ βορβοροδίαιτος μπάφα, δὲν βρομάει ἐκ τῆς κεφαλῆς.

Ὅλα των βρομοκοποῦν καὶ ζέχνουν ἐκ τῆς κοιλίας, δι᾿ αὐτὸ καὶ ἐν πρώτοις, τὰ ξεκοιλιάζομεν, δὲν τὰ ἀποκεφαλίζομεν!

Ἀλλὰ ποῖος θὰ ἐτόλμα ποτὲ νὰ ἁπλώσῃ χέρι εἰς τὴν παχείαν κοιλίαν τῆς –λεγομένης- κρατικῆς ῥαδιοφωνίας, χωρὶς νὰ τὸ ...χάσῃ;

Ἡ «Μαγεία τῶν Χριστουγέννων».

Χρόνια τώρα ἔχομεν ἐξοικειωθεῖ πρὸς τὸ σημαινόμενον μιᾶς μικρᾶς φάτνης μὲ χριστούληδες, σήφηδες, μαντόνες καὶ τζοπαναραίους, εὐσχήμως ἀκουμπισμένης εἰς τὴν ἄριζον «ῥίζαν» τοῦ «Χριστουγεννιάτικου» Δένδρου.

Ἀπὸ τὴν ἄριζον ταύτην ῥίζαν καὶ ὕπερθεν αὐτῆς, ἁπλοῦται ἕνας «μαγικὸς» κόσμος. Τὸ «Χριστουγεννιάτικο Δένδρο». Μέγα, ἀπαστράπτον. Λαμπιόνια, ἀσπαίροντες καὶ μαρμαίροντες πεντάκτινοι, ἑξάκτινοι καὶ πολυάκτινοι ἀστέρες, ἐρυθρόλευκα ξωτικά, ἱπτάμενα ἐλαφάκια καὶ πάσης συλλήψεως «μαγικαὶ» μορφαὶ καὶ σχήματα.

Ἡ σκηνοθεσία ὄντως ξεγελᾶ τὸν ἀθῶον. Τὸ παιδί δηλαδή, ἀλλὰ καὶ τοὺς –συνήθως- ἐνδυομένους στολὴν ἀθωότητος κατὰ τὰς «ἁγίας» αὐτὰς ἡμέρας ἐνηλίκους, δομοῦσα ἐν τῇ συνειδήσει του τὴν πίστιν ὅτι ἐκ τῆς φάτνης ταύτης φύεται τὸ «Μαγικὸν Δένδρον». Τοὐτέστιν, ἡ Φάτνη εἶναι ἡ μήτρα τῆς Μαγείας.

Ἔτσι ξεκινᾶ τὸ θαυμαστὸν ὁδοιπορικὸν τῆς περιφήμου «Μαγείας τῶν Χριστουγέννων», μὲ τὸ καίριον ἐρώτημα πάντοτε ἀνέκφραστον:

-Ἂν ὑπάρχει Μαγεία τῶν Χριστουγέννων, δεδομένου δέ ὅτι μαγεία ἄνευ μάγου ἢ μαγίσσης δὲν ὑφίσταται, τότε ποῖος εἶναι ὁ «Μάγος ἢ ἡ Μάγισσα τῶν Χριστουγέννων»; Ἒ;

Ἂν πᾶμε τὰ πράγματα κάποιας δεκάδας αἰώνων πίσω, τὸ ὅλον θέμα φανερώνει μιὰν ἐντυπωσιακὴν θρησκοπολιτισμικὴν μάχην Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως.  Νικητὴς καὶ θριαμβευτὴς ὡς ὥρας, ἡ Δύσις, ἢ μᾶλλον ὁ Βορρᾶς!

Ὁ «Σάντα», ἢ «Σνόουμαν» μὲ τὸ ἐλαφήλατον ἔλκηθρον, πλῆρες «δώρων» συσκευασθέντων  ὑπὸ μικρῶν συμπαθῶν ξωτικῶν, ἀρχιξωτικὸν καὶ ὁ ἴδιος, διευθύνει τὴν παρδαλὴν ὀρχήστραν τῆς «Μαγείας τῶν Χριστουγέννων».

Ἡ καθιέρωσις τῶν στερεοτύπων. Χιόνια, ἔλκηθρα, γουναρικά. Ὅλα μακρὰν τοῦ μεσογειακοῦ χειμῶνος, μὲ τὸν παγερὸν ἔναστρον οὐρανόν, ἐν τῷ ὁποίῳ μεσουρανεῖ ὁ Ἀστὴρ τῶν Χαλδαίων Μάγων.

Ὅμως, ὑπὲρ πᾶν ἄλλον, ἡ «Μαγεία». Αὐτὴ ὑποκαθιστᾶ τὴν θρησκειακὴν ὑπερβατικότητα.

Ἅπαντες κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς εἶναι «μαγεμένοι». Οὐδεὶς ἐκστασιασμένος. Ἅπαντες ὑποκύπτουν καὶ ἐπικύπτουν πρὸ τῆς μαγικογενοῦς καλωσύνης. Τὸ κατὰ Χριστὸν θαῦμα, μεταμορφοῦται εἰς μαγικὴν γοητείαν. Ὁ ἀποχρωματισμὸς τῆς πρώτης τῶν Δεσποτικῶν Ἑορτῶν, ἔχει τελεσθεῖ ἤδη. Τώρα ὁ καμβὰς ἐπαναχρωματίζεται  ὡς μιὰ ἐμπριμὲ παγκοσμιοποιητική, ὄχι οἰκουμενική, μαγικὴ εἰκών.

Τὸ δεσπόζον ῥῆμα εἶναι τὸ «Πιπράσκω». Τὸ ἄγχος τῶν ὠνίων, ὑπὸ τὰ «Χό, χό, χό!» γελοίων τελωνίων.

Ἡ «τόνωση τῆς ἀγορᾶς» δεσπόζει ἔναντι τῆς τονώσεως τοῦ ψυχικοῦ ἐγρηγορότος. Ἡ «τιμὴ τῆς γαλοπούλας», τοῦ τούρκου, εἰς τὸ «λιμιτάπ» ἔναντι τῆς τιμῆς τοῦ «Τετιμημένου» Ἀμνοῦ.

Τὰ «Χριστούγεννά» των ὡς μία «παγκόσμιος ἑορτή». Κάτι σὰν τὴν ἐπίσης ...τουρκοφάγον «Θενξγκίβιν Ντέυ».

Τὸ ἂν ὑφίσταται ὄντως ἡ μαγεία ὡς κοσμικὴ δύναμις, δὲν τὸ γνωρίζω, ἀλλὰ καὶ δὲν θέλω νὰ τὸ μάθω, δεδομένου ὅτι πᾶν ὑπονομεῦον τὴν Ἐλευθερίαν τῆς Βουλήσεως τὸ ἀπεχθάνομαι.

Ὅμως, κάποιοι, κάπου, κάπως, ἀπεργάζονται ἔργα πονηρὰ ἐπ᾿ ὀνόματί της.

Τὰ παιδιὰ μας πλέον ἐθίζονται εἰς αὐτήν, ὡς δυνάμεως ἐκ τῆς ὁποίας ἀπορρέει τὸ Καλὸν καὶ τὸ Κακόν.

Αἱ σύγχρονοι «μυθολογίαι» μὲ Ἀρχοντοδαχτύλιδα καὶ Χαρυποτέρια, ἀνατρέπουν τὴν «παραδοσιακὴν» θεολογίαν.

Τὸ Κακὸν ἐκπορεύεται ἐκ τῶν σπλάγχνων τῆς Μαγείας. Τὸ Καλὸν ἐπίσης. Τὸ Θεῖον ἀνύπαρκτον. Τὸ θεῖον, ἐνίοτε καιόμενον ἀντὶ λιβάνου, πανταχοῦ παρόν, ἀναπέμπει τὴν δυσωδεστάτην του αἰθάλην.

Ὁ Κόσμος τῆς Μαγείας. Ὀρφανὸς Θεοῦ. Οἱ «καλοὶ» τῆς μυθολογίας αὐτῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς, δὲν προσεύχονται ποτέ. Τὸ καλὸν ἐκπηγάζει ἔσωθεν αὐτῶν ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν «καλῶν πνευμάτων», μαγικῶν περιάπτων, χαϊμαλιῶν καὶ ξωτικῶν.

Τὰ Χριστούγεννα ὡς χειμερία ἑορτή, ἔλαβον ἀρχικῶς σαφεστάτην πρωτοκαθεδρίαν ἔναντι τοῦ Πάσχα εἰς τὰς κοινωνίας τῶν «ἀνεπτυγμένων» λαῶν τοῦ Βορρᾶ.

Ἐπίμονοι συγκρητισμοὶ ἀρχαίων δοξασιῶν, ἀρρήκτως συνδεδεμένων πρὸς τὰς λατρείας δαιμόνων τῶν δασῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν φυσικῶν φαινομένων ἐν γένει, ἐπιμελῶς διέλυσαν τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων.

Ὁ δρυΐδης ἀπέβαλε τὴν λευχείμονα ἐσθῆτα καὶ ἐνεδύθη ἐρυθρόλευκον ντεπιεσάκι. Δὲν ψάλλει βεβαίως κελτικὰς ἐπῳδοὺς, ἀρκούμενος εἰς τὸ νὰ χασκογελᾶ μὲ κεῖνον τὸ ἀηδὲς «Χό, χό, χό!» τῆς φαινομενικῆς καλοκαγαθίας, ἡ ὁποία εἶναι βεβαίως χαιρεκακία...

Ἐδῷ, εἰς τὴν «ὑπανάπτυκτον» καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολήν, μᾶλλον δὲν θὰ εἶχε καμίαν τύχην, ἂν κάποιοι καπάτσοι ἐμπορευάμενοι  τοῦ 19^ου αἰῶνος δὲν εἶχον μιὰν φαεστάτην ἰδέαν.

Νὰ τὸν «ἐνδύσουν» ὀνομαστικῶς διὰ τοῦ ὀνόματος ἑνὸς λογίου Καππαδόκου Ἱεράρχου, τοῦ Βασιλείου. Οὔτω, ὁ ἀσκητικὸς μαθητὴς τοῦ στωικοῦ Λιβανίου, ἐπάχυνεν ἐκ τῆς τροφικῆς πιμελῆς τοῦ ὑπερβορείου διαιτολογίου, ἐνεδύθη ἐρυθρῶν σαλβαρίων καὶ ἀμπεχώνων ὡς γαριβαλδινός καὶ ἐπέδραμεν εἰς τὰς ἐπικρατείας τοῦ Πνεύματος ὡς πνεῦμα ἀπάτης καὶ σφετερισμοῦ.

Ἀπόλαυσον λοιπὸν φίλε ἀναγνῶστα, τὴν «Μαγείαν τῶν Χριστουγέννων» τους καὶ μὴ σκέπτεσαι ποσῶς τὰ Χριστούγεννά σου.

Ἄλλωστε, κάτι μᾶς ἔχει ἀπομείνει ἐξ αὐτῶν.

Τὰ μελομακάρονα, οἱ κουραμπιέδες, τὰ χοιροσφάγια, καὶ τὰ «τρίγωνα κάλαντα» ἀπὸ διαφόρους κομπανίας – συμμορίας (πλέον) πλανοδίων ἀργυρολόγων μὲ περίεργον προφοράν...

Καθηγηταὶ τρεῖς...

Drei professoren, vaterland verloren. Καθηγηταὶ τρεῖς, ἐχάθη ἡ Πατρίς!

Οὐδεὶς γνωρίζει διὰ ποῖον λόγον ἡ φράσις αὕτη ἀπεδόθη εἰς τὸν Ὄθωνα Βίσμαρκ. Σαφῶς καὶ πρόκειται περὶ «ἀστικοῦ μύθου».

Παραπλήσιος φράσις εἶχε γραφεῖ εἰς τὸν γερμανόφωνον τύπον, κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Διαίτης τῆς Φραγκφούρτης (1^η Μαΐου 1848), προκειμένου νὰ ἐλεεινολογηθῇ ἡ ὑπέρμετρος συμμετοχὴ ἀκαδημαϊκῶν ἀνδρῶν εἰς τὸ πρῶτον ἐκεῖνον γερμανικὸν κοινοβούλιον, τὴν ἐθνοσυνέλευσιν ἀκριβέστερον.

Dreimal 100 Advokaten – Vaterland, du bist verraten; dreimal 100 Professoren – Vaterland, du bist verloren!

Τριακόσιοι Δικηγόροι, Πατρὶς προδομένη. Τριακόσιοι καθηγηταί, Πατρὶς χαμένη!

Ὁ Βίσμαρκ ὅμως, μετὰ 23 ἔτη ἀνασκοπῶν τὰ γεγονότα καὶ τὰ πεπραγμένα τῆς Διαίτης ἐκείνης, τὰς μεγαλοστομίας καὶ τὰς σχοινοτενεῖς φλυαρίας τῶν σπουδαίων (ὄντως)  ἐκπροσώπων τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους, μὲ τὸ γνώριμον πνεῦμα του, -ἕν κρᾶμα κυνισμοῦ, πικρίας καὶ πραγματισμοῦ-, ἔλεγε:

Nicht durch Reden und Majoritätsbeschlüsse werden die großen Fragen der Zeit entschieden — das ist der große Fehler von 1848 und 1849 gewesen — sondern durch Eisen und Blut.

Οὔτε μὲ λόγους, οὔτε μὲ τὰς ψήφους τῆς πλειονοψηφίας ἐπετεύχθη ἡ Μεγάλη Ἰδέα τῶν καιρῶν ἐκείνων. Αὐτὸ ἦτο τὸ λάθος  τοῦ 1848 καὶ τοῦ 1849. Ἐπετεύχθη διὰ σιδήρου καὶ αἵματος (ἐννοῶν διὰ τῶν πολέμων τοῦ 1866 καὶ τοῦ 1870).

Βεβαίως κάποιον ἄλλον ἔθνος τὸ ὁποῖον σαφέστατα ἔχει κουρασθεῖ νὰ ὑπάρχῃ ὡς ἔθνος, ἕνας λαὸς κατοικῶν εἰς τὴν ἐσχατιὰν τῆς χερσοννήσου ἐκείνης, ἡ ὁποία κατὰ τὸν Βίσμαρκ «δὲν ἀξίζει τὰ κόκκαλα ἑνὸς Πομμερανοῦ στρατιώτου», εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήση τὸ περιεχόμενον τῆς φράσεως ποὺ εἶπεν ὁ δαιμόνιος καγκελλάριος.

Ἐξακολουθεῖ τὸ πληθυσμιακὸν αὐτὸ σύμφυρμα, -τὸ ὁποῖον μάλιστα φρονεῖ ὅτι ἀποτελεῖ βιολογικὴν συνέχισιν τῶν συμπατριωτῶν τοῦ Θεμιστοκλέους καὶ τοῦ Λεωνίδου-, νὰ νομίζῃ ὅτι τὸ σύνολον τῶν homunculi ἐκείνων ποὺ σιτιζοπρυτανεύονται καὶ ἀδολεσχοπρυτανεύουν ἐν τῷ παρὰ τῇ πλατείᾳ Συντάγματος Μεγάρῳ Βίττελσβαχ, δύναται νὰ ἐπιλύσῃ τὰ τερατώδη ἐθνικὰ προβλήματά  κατὰ τὰ δεδομένα τῆς Διαίτης τῆς Φραγκφούρτης.

Πόσην ἀνοησίαν μπορεῖ νὰ διαθέτῃ κάποιος ὅστις, ἔχων φθάσει πρὸ τοῦ θαλάμου τῆς «Ἐντατικῆς» πάσχων ἐκ γαγγραίνης τοῦ ποδός, ἀντὶ νὰ εἰσέλθῃ τάχιστα εἰς τὸ χειρουργεῖον, καλεῖ ταξί διὰ νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ ἐπόμενον νοσοκομεῖον...

Οἱ ὑλακτοῦντες κύνες.

Κέρκυρα 2021 μ.Χ.

Ὁ Δῆμος τῶν Κερκυραίων θὰ διεκδικήσῃ τὴν «Πολιτιστικὴν Πρωτεύουσαν» τῆς Εὐρώπης διὰ τὸ ἔτος 2021 μ.Χ.
Εἰς τὸν σχετικὸν «φάκελλον» ὁ ὁποῖος εἴθισται νὰ κατατίθεται εἰς ἀναλόγους περιπτώσεις, ὁ ἀγαθὸς δήμαρχος καὶ οἱ λοιποὶ διεκδικηταί, πέραν τῶν λογῆς «πολιτιστικῶν» στοιχείων, ὅπως τὰ ἐπὶ τῆς νήσου διάφορα ἑνετικά, βρετανικὰ καὶ λοιπὰ κτήρια, τὸ σοφρῖτον, τὴν Φιλαρμονικὴν καὶ τὸ κουμκουάτ, ἂς ἐλπίσωμε νὰ μὴν ἐπεκταθοῦν περαιτέρω, λ.χ. εἰς ἱστορικὰς ἀναπολήσεις!
Αἴφνης, ἂς προσέξουν μὴν καὶ κάνουν καμιὰν ἀναφορὰν εἰς τὸ ὅτι ἐν Κερκύρᾳ τὸ 1716 μ.Χ. ἔγινε ἡ τελευταία βιαία ἀπόπειρα τῆς ἰσλαμικῆς πανώλους νὰ ἁρπάξῃ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ἔδαφος.
Τότε, ὅταν ὁ σπουδαῖος ἐκεῖνος Βραδεμβούργειος, ὁ κόμης Ἰωάννης Ματθίας ντέ Σούλεμβουργ, ἡγούμενος μιᾶς δρακὸς Ἑνετῶν, Ἑλλήνων, Κροατῶν καὶ Γερμανῶν, γαντζωμένος πάνω στὰ δυὸ κάστρα τοῦ νησιοῦ, πέταξε στὴν  θάλασσα τοὺς Τούρκους.
Καλὸν εἶναι λοιπόν, κάτι τέτοια νὰ τὰ ἀποφύγουν, μιὰ καὶ τὰ λογῆς φρόκαλα ποὺ κυβερνοῦν τὰς (ἄλλοτε) εὐρωπαϊκὰς χώρας καὶ τὰ καθ᾿ ἡμέραν συσσωρευόμενα εἰς αὐτὰς ἰσλαμικὰ ἀγρίμια, μπορεῖ νὰ θιγοῦν!

Περὶ τῶν (λεγομένων) Πνεβματικῶν Ἀνθρώπων.

Εἰς τὴν σεπτὴν μνήμην τῶν,

Εὐαγγέλου Λεμπέση

καὶ Ἀμβροσίου Μπήρς.

ΟΡΙΣΜΟΣ:

Πνεβματικὸς Ἄνθρωπος καλεῖται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσῃ ὅτι ἡ ἐκδοτικὴ ἀποτυχία τῆς ποιητικῆς του συλλογῆς «Περικοκλάδες Σιωπῆς», ἢ τοῦ ἐπικοῦ μυθιστορήματός του «Κολασμένες Προσφυγοποῦλες», δὲν ἐπιφέρει χειρότερα ἀποτελέσματα διὰ τὴν ἐξέλιξιν τοῦ παγκοσμίου πνεύματος, οὔτε προσθέτει περισσοτέρους βαθμοὺς εἰς τὸν παγκόσμιον πόνον, ἔναντι τῆς θλίψεως μιᾶς οἰκοκυρᾶς εἰς τὸν Κορυδαλλόν,  τῆς ὁποίας «ἅρπαξαν» τὰ γεμιστὰ εἰς τὸν φοῦρνον.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:

Οἱ Πνεβματικοὶ Ἄνθρωποι ἀρέσκονται νὰ αὐτοπροσδιορίζωνται ὡς «ἐλεύθερα», «ἀνεξάρτητα» κλπ. πνεύματα, πλὴν ὅμως ἡ ἀπόκτησις καὶ ἡ διατήρησις τοῦ τίτλου των ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ἐκ τῶν προθέσεων καὶ τῆς εὐνοίας ἄλλων -ὁμοειδῶν των- Πνεβματικῶν Ἀνθρώπων.

Οἱ Πνεβματικοὶ Ἄνθρωποι διακρίνονται ἔναντι τῶν ΜΗ Πνεβματικῶν Ἀνθρώπων, ἐπειδὴ διαθέτουν Πνέβμα.

Τὸ ὅτι διαθέτουν Πνέβμα ἀποδεικνύεται –βασικῶς- ἐκ μιᾶς καὶ μόνον των ἀρετῆς. Τῆς Ὑπομονῆς.

Δύνανται -ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ΜΗ Πνεβματικοὺς Ἀνθρώπους- νὰ ὑπομείνουν δοκιμασίας μυητικοῦ χαρακτῆρος, ὡς ἡ «ἀπόλαυσις» ἑνὸς κονσέρτου ἡλεκτρονικῆς μουσικῆς, μιᾶς διαλέξεως περὶ τὴν ψυχογραφίαν τῶν θαλασσίων ἀρθροπόδων, μιᾶς κινηματογραφικῆς ταινίας περιγραφούσης τοὺς βηματικοὺς μετεωρισμοὺς ἑνὸς πελαργοῦ, ἢ κάποιας Ζαζὶ εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Τροχιόδρομον τῶν Παρισίων.

Ἀκόμη, δύνανται οἱ Πνεβματικοὶ Ἄνθρωποι νὰ ἀνακαλύπτουν «κρυφὰ νοήματα» εἰς κάποιον σύμπλεγμα λέξεων καλούμενον «ποίημα», ἢ «διασπασμένες μορφές» εἰς κάποιον ἰχνογράφημα χαοτικῆς μορφῆς.

Τέλος, δύνανται νὰ ὑπομείνουν καρτερικῶς τὴν καθυστέρησιν τοῦ παραγγέλματος «Ὁ μπουφὲς εἶναι ἔτοιμος. Περᾶστε!», ἐν ὅσῳ κάποιος ἄλλος φλύαρος Πνεβματικὸς Ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἀπαγγείλῃ ἐκ τοῦ βήματος τὴν Θείαν Κωμῳδίαν ἀπ᾿ τὴν ...ἀνάποδην.

ΟΙ ΒΙΟΤΟΠΟΙ ΤΩΝ ΠΝΕΒΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ:

Ἡ κατανομὴ τῶν Πνεβματικῶν Ἀνθρώπων εἰς τὰ ἠθοβόρα ποιμνιοστάσια, τὰ ἀποκαλούμενα καὶ πολιτικὰ κόμματα, εἶναι ἀνισοβαρής.

Κατὰ κανόνα οἱ Πνεβματικοὶ Ἄνθρωποι στεγάζονται εἰς τὰ ποιμνιοστάσια τῆς ἀριστερᾶς ὄχθης (Rive Gauche) τοῦ Πυριφλεγέθοντος Ποταμοῦ.

Ἡ στέγασίς των αὐτή, πέραν κάποιων ἐνδυματολογικῶν καὶ κομμωτικῶν χαρακτηριστικῶν, διαμορφώνει καὶ τὴν γνωστὴν παλαιόθεν σχιζοειδῆ των σχέσιν πρὸς τὴν ΕΞΟΥΣΙΑΝ, τὴν ὁποίαν ὅταν εὑρίσκονται «entre nous» ἐλεεινολογοῦν, ἀλλ᾿ ὅποτε τὴν προσεγγίζουν μεμονωμένως μετατρέπονται εἰς λειχοπίνακας καὶ τυρογλύπτας μῦς, ἐνίοτε δέ καὶ εἰς ...ῥιγολέτους της, ὡς ὁ γνωστὸς γλωσσοπλάστης καθηγητὴς.

Οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν, κινούμενοι ἐπιδεξίως καὶ ἀθεάτως ἐν τοῖς ποιμνιοστασίοις τῆς Rive Gauche, ἀποφεύγουν τὰς μαζικὰς ἐκδηλώσεις τῶν «χυδαίων» ὁπαδῶν, ὡς τὰς συγκεντρώσεις, τὰς διαδηλώσεις καὶ τὰς πορείας, καθ᾿ ὅτι ἀποτελοῦν τὴν «χρυσὴν ἐφεδρείαν» τῶν ποιμνιοστασίων, ὁσάκις παραστῇ ἀνάγκη συντάξεως κάποιου «ψηφίσματος» ἢ «κειμένου στήριξης» κάποιου ἀπατεῶνος, ἢ κάποιας κατεργαριᾶς εἰς βάρος τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς κοινωνίας, ὁπότε –τότε- οἱ Πνεβματικοὶ Ἄνθρωποι ἐμφανίζονται ἐν πλήρει δόξῃ ὡς ὑπογράφοντες τὸ ἐν λόγῳ λιβελούργημα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΡΙΑ:

Ἐνῷ εἶναι ἐμφανέστατον ὅτι, ὁ κατοικῶν τὴν χώραν τῶν -ἄλλοτε- Ἑλλήνων λαός, ἐκ τῆς προϊούσης ἀποκολοκυνθώσεώς του λόγῳ:

α΄. τῆς παρατεταμένης τηλοψίας,

β΄. τῆς καταναλώσεως ἐλεεινῶν οἰνοπνευμάτων ποὺ τὰ ἀποκαλεῖ συνήθως μὲ τὰς γελοίας ὀνομασίας «νέκταρ», «διαμάντι», «μπριλλάντι» καὶ λοιπὰ φληναφήματα τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου καὶ τῆς γεμολογίας.

γ΄. τῆς καταναλώσεως τεραστίων μαζῶν λίπους ὑπὸ τὴν ἡμιειρωνικὴν – σχετλιάζουσαν ὁνομασίαν «βρόμικο», τυγχάνει ἄκρως διαχειρίσιμος καὶ διαποιμάνσιμος, τίθεται τὸ ἐρώτημα:

Ποία ἡ ἀνάγκη διατηρήσεως τῶν  Πνεβματικῶν Ἀνθρώπων εἰς τὰ ὁπλοστάσια τῶν ποιμένων, παρὰ τοῖς ποιμενικοῖς κυσίν (μαντρόσκυλα), τοῖς ποιμενικοῖς αὐλοῖς (φλογέραις), ταῖς ποιμενικαῖς βακτηρίαις (γκλίτσαις) καὶ τοῖς λοιποῖς ἐξαρτήμασιν (μαϊτάπια) τῆς τζοπανικῆς τέχνης;

Θὰ μοῦ πῆτε, καὶ ὁ ἐν τῆ νεότητί του δεινὸς θηλυσκόλωψ καὶ νῦν ἐσχατόγηρος διαθέτει τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν ὄργανον διακρίσεως τοῦ φύλου του ἐκ τῆς ἐσχατογραίας. Μήπως τάχα δύναται νὰ ποιήσῃ δι᾿ αὐτοῦ ἄλλον τί πέραν τῆς παροχετεύσεως τῶν πλεοναζόντων ὑγρῶν του;