Ἡ ἀγανάκτησις τῆς κοινοτυπίας καὶ ἡ κοινοτυπία τῆς ἀγανακτήσεως.

... κωμῳδοδιδασκαλίαν εἶναι χαλεπώτατον ἔργον ἁπάντων·
πολλῶν γὰρ δὴ πειρασάντων αὐτὴν ὀλίγοις χαρίσασθαι...

ἈριστοφάνΟΥΣ, Ἱππῆς, 516-517.

Οἱ «διανοούμενοι» τοῦ «Προοδευτισμοῦ», ἔχουν ἐπιτύχει ὡς καλοὶ ἀλχημισταί, ἐκ τοῦ πολυσυνθέτου σωζωμένου ἔργου τοῦ Ἀριστοφάνους, τὴν ἀπομόνωσιν τῶν «χρησίμων» εἰς αὐτοὺς στοιχείων.

Κατέχοντες ἐπαξίως τὴν «φιλοσοφικὴν λίθον» τῆς ἰδεολογικῆς βασάνου παντὸς διανοήματος, εἴτε αὐτὸ προέρχεται ἐκ τῆς ἐποχῆς τῆς 13^ης Αἰγυπτιακῆς Δυναστείας, εἴτε πρόκειται δι᾿ ἕνα ποίημα τοῦ Καρυωτάκη ἢ τοῦ Καββαδία, ἐπιτυγχάνουν πάντοτε σχεδὸν –μέσῳ καταλλήλου «ἐπεξεργασίας»- νὰ τὸ ἐντάξουν εἰς τὸν μέγαν λάκκον τῆς «προοδευτικῆς κουλτούρας».

Κάποια «παράσταση Ἀριστοφάνη» (sic), γενομένη εἰς τὴν ἀχαϊκὴν πρωτεύουσαν καὶ μέλλουσα λόγῳ γειτνιάσεως (ὑποτεθήσθω καλοβούλως) νὰ «ἀνέβῃ» καὶ εἰς τὸ Αἴγιον, προὐκάλεσε, ὡς ἀνεμένετο ἐκ τοῦ γνωστοῦ «διαλεχτικοῦ προτσές», τὴν «στοχευμένη δράση - ἀναμενόμενη ἀντίδραση» τῶν «προοδευτικῶν ἀνθρώπων», ὡς καὶ τὴν ἀντίδρασιν τοῦ ἐκεῖ σεβ/του μητροπολίτου Αἰγιαλείας κλπ., τὴν ἐκφρασθείσαν διὰ τῶν συνήθων του ἐκδηλώσεων ἀγανακτήσεως.

Τὸ ἐπόμενον στάδιον τοῦ «διαλεχτικοῦ προτσές», περιελάμβανε τὴν «ἱερᾶν ἀνταγανάκτησιν» τῶν ἀπανταχοῦ τῆς ἐπικρατείας, «φιλοτέχνων», λογίων, εὐαισθήτων καὶ τῶν ἐν γένει πεφωτισμένων μαστιχομασητῶν τοῦ ἀηδοῦς ἐν τῇ κοινοτύπῳ ὑποκριτικότητί του τσιτάτου τοῦ κ. Ἀρρουέ «Διαφωνῶ μὲ αὐτὸ ποὺ λές, ἀλλὰ θὰ ἀγωνίζωμαι γιὰ τὸ δικαίωμά σου νὰ τὸ λές»...

(Βλ. σχετ. http://freantles.blogspot.gr/2016/03/blog-post_31.html)

Συνηγανάκτησαν λοιπὸν οἱ εὐαίσθητοι, ἐπειδὴ ὁ ἐν λόγῳ μητροπολίτης, δὲν εἶδε «χριστιανικῶς» τὴν προσωπικὴν του διακωμώδησιν, ὅπως αὐτὴ λαμβάνει χώραν εἰς τὸ ἐν λόγῳ θεατρούργημα τὸ σφετεριζόμενον τὸ ὄνομα τοῦ Ἀριστοφάνους.

Ἐκ τῆς ἀγανακτητικῆς ταύτης ἀλληλουχίας προέκυψε μέγα ὄφελος παντάπασιν.

Ὁ θίασος διεφημίσθη, ὁ πρωθιερεὺς προκληθεὶς καὶ ἀντιδράσας ἐδυσφημίσθη, πλὴν ὅμως, ἑνώπιον  τοῦ ποιμνίου του, ἐμεγαλύνθη.

Οἱ προοδευτικοί καὶ οἱ συναυλιζόμενοι μετ᾿ αὐτῶν, ἠδυνήθησαν διὰ μιὰν εἰσέτι φοράν -ὁλόφωτοι καὶ ἀσπαίροντες-  νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγανάκτησίν των «κατὰ τοῦ μεσαιωνικοῦ σκοταδισμοῦ».

Μόνον θῦμα τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ὁ ἀτυχὴς Ἀριστοφάνης...

Ὁ Ἀριστοφάνης λοιπόν, ὡς σημαίνῃ καὶ τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ κυρίως τὸ ἔργον του, ἦτο ἕνας ἀριστοκράτης ἐκ τῆς Ἱππικῆς Τάξεως, προσηλωμένος καθ᾿ ἅπαντα τὸν βίον του εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς συντηρήσεως τῶν ὑψηλῶν ταξικῶν ΤΟΥ ἀξιῶν.

Μάστιξ τῶν δημαγωγῶν, τῆς ὀχλοκρατίας – δημοκρατίας, τῶν λογῆς σαλταδόρων τῆς πολιτικῆς, ἐχθρὸς τοῦ δήμου καὶ τοῦ ὀλεθρίου λαϊκοῦ δημοσιονομικοῦ διανεμισμοῦ, τοῦ γνωστοῦ εἰς τὰ καθ᾿ ἡμᾶς καὶ ὡς «κοινωνικό κράτος», ἥτοι παρασιτοκρατία.

Ἥγουν, ὁ τέλειος ...ἀριστερός! 

Καὶ ὅμως, εἰς χείρας καταλλήλων «μεταφραστῶν», σκηνοθετῶν καὶ λοιπῶν ἐργατῶν τοῦ Μεγάλου Χαλκείου τῆς «Προόδου», μετατρέπεται εἰς ...ῥιζοσπαστικὸν στοιχεῖον, ἀναρχίζων, ἐπανιστάμενος, κατερχόμενος καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἄλλων ἀνυπερασπίστων νεκρῶν δημιουργῶν, ὄχι εἰς τὸν Ἄδην, ἀλλὰ ...«στὰ μετερίζια τῶν λαϊκῶν καὶ ταξικῶν ἀγώνων».

Ἀνυπεράσπιστος μετὰ θάνατον, ὁ πτωχὸς Ἀριστοφάνης, θυσιάζεται ὡς ἑνιαύσιον θῦμα μιᾶς ἀναγκαίας πανδήμου θυσίας, εἰς τοὺς ἀενάως βεβηλουμένους ναοὺς τοῦ Διονύσου, κατὰ προτίμησιν εἰς τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ. Θέατρα τὰ λέγουν ἁπλῶς, ὅπως π.χ. τὸ «Περοκέ» ἢ τὸ «Δελφινάριον».

Θυσιάζεται ὑπὸ τὴν μάχαιραν τῶν τριπλοθυτῶν του κατ᾿ ἔτος ὅτε, «ἄμα τῷ ἤρι ἀρχομένῳ», ἀρχίζουν αἱ ἐτοιμασίαι διὰ τὴν θερινὴν ἀτίμωσιν τοῦ μεγάλου δραματουργοῦ.

Τριπλοθῦται, ἐπειδὴ τὸν θυσιάζουν τρίς!

Πρῶτον, «μεταφράζοντες» αὐτὸν διὰ νὰ τὸν «κάνουν χτῆμα ὅλου τοῦ κόσμου», ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀπηυθύνθη πρὸς ὅλον τὸν κόσμον διὰ νὰ διδάξῃ τὸ ΠΟΣΟΝ ἄθλιος εἶναι «ΟΛΟΣ ὁ κόσμος».

Δεύτερον, σκηνοθετοῦντες (παραποιοῦντες) τὰ ἔργα του διὰ τῆς κουρελοειδοῦς καὶ ἀηδοῦς περιφορᾶς ἐπὶ σκηνῆς διαφόρων κακοφώνων, ἀμαθῶν καὶ ἀνεπιδέκτων παιδείας, κυρίων καὶ κυριῶν, μαρτύρων μιᾶς ὀκλαζούσης σκηνοθετικῆς ἀντιλήψεως περὶ τὸ Ἑλληνικὸν Δρᾶμα.

Τρίτον καὶ χείριστον, τὸν θυσιάζουν ἰδεολογικῶς, ἐντάσσοντες αὐτὸν εἰς τὸ καραβὰν σεράι τῶν «προοδευτικῶν πνεβματικῶν ἀνθρώπων».

Συνήθης ἡ τακτικὴ των, ὅτε ἡ δυσώδης δεξαμενὴ τῶν «γνησίων» ἡρώων τῆς LEFTουργιᾶς στερεύῃ ἢ μπαγιατεύῃ, ὁ ψυχάρπαξ  «προοδευτικὸς» διανοούμενος, δρασκελίζων τὸν Ἀχέροντα, ἁπλώνει τὴν χείρα του εἰς τὸν κόσμον τῶν τιμίων καὶ δικαίων σκιῶν.

Ἔτσι δύνασαι ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, νὰ ἀπολαμβάνῃς σήμερον εἰς κάποιαν λαοσύναξιν προοδευτικῶν καὶ εἰς ἄλλας παρομοίας κομμουνιζούσας δημοθοινίας, τὴν ἀνάκρουσιν τοῦ γνωστοῦ ὕμνου «Τὸ Γελαστὸ παιδί».

Θὰ μοῦ πῇς τώρα καὶ σὺ -δικαίως-, τὶ -στὰ κομμάτια- σχέσιν ἔχει τὸ «Γελαστὸ Παιδὶ»  τοῦ κ. Θεοδωράκη μὲ τὸν Ἀριστοφάνην;

 Ἔχει καὶ παραέχει! Διότι καὶ ὁ τελευταῖος Ἰρλανδὸς γνωρίζει ὅτι ὁ (ἐθνικιστὴς) ποιητὴς Μπρένταν Μπῆαν, ὁ ἀπ᾿ τὰ δεκατέσσαρά του χρόνια μέλος τῆς νεολαιίστικης «ἐγκληματικῆς ἐθνικιστικῆς ὀργάνωσης» Fianna Éireann ἔγραψε τοὺς στίχους ποὺ παραποιημένους ἀκοῦμε ἀπὸ τὰς γνωστὰς στομφώδεις φωνὰς τῶν καθ᾿ ἡμᾶς ἑρμηνευτῶν, πρὸς τιμὴν τοῦ (ἐθνικιστοῦ) συμπατριώτου του Μάικλ Κόλινς.

Ἀλλὰ θὰ μοῦ πῇς, «ἡ τέχνη ἀνήκει σὲ ὅλους» καὶ στὸ κάτω-κάτω, ποιὸς σκοτίζεται γιὰ τὸν Μπρένταν Μπῆαν;

Τὴν πλατεία νὰ γιομίζουμε συντρόφια, 
(καὶ τὰ βοῦρλα νὰ κυματίζουν ὁμοιομόρφως εἰς τὸν μυρίπνουν ζέφυρον)...