Θηβαϊκὴ Νεκρόβιβλος.

Θηβαϊκὴ Νεκρόβιβλος.

Εἰς τὸ τέλος· ὑπὲρ τῶν υἱῶν Κορέ, ὑπὲρ τῶν κρυφίων ψαλμός.

Ψαλμός, με΄

Ἔρχοντ᾿ ἀνάλαφρα σεμνὰ οἱ μοναχοί,

σὰν λύκοι καλοκάγαθοι χαμένων παραδείσων,

σὲ ἥρεμες μονιές λησμονημένες.

σὲ μιὰ μικρὴ πεδιάδα τῶν Θηβῶν.

Πάντα δεόμενοι γιὰ τῶν κακούργων τὲς ψυχές.

Ὁ γέρων Ἰωὴλ ἐκλιπαρεῖ, γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Καπανέως

ποὺ κεραυνὸς τὸν ἔκαψε, στ᾿ ἄη Γιαννιοῦ τὴ μέρα

ποὺ κληδωνίζουν οἱ πυρές.

Ὁ γέρων Ματθαῖος, ἔνδακρυς στὰ γαλανὰ του μάτια,

γιὰ τοῦ Ἀδράστου δέεται τὴν ἕρμη τὴν ψυχή.

Ὁ Γέρων Βαρσανούφιος ἐκεῖθε θυμιατίζει

μορμύρων τὸν ψαλμὸν σαρανταπέντε,

γιὰ τοῦ Τυδέως τὴν βασίλειον ψυχήν.

Ὁ Γέρων Νεῖλος στ᾿ Ἀμφιαράου τὴν μνήμην κολυββίζει,

ποὔφυγ᾿ ὁλόσωμος σὰν κεῖνον τὸν Θεσβίτην,

(ἀπὸ τὴν Θίσβην δηλαδὴ πιό δίπλα, τὸν Ἀρβανίτην, τὸν βιβλικὸν νταῆν).

Ὁ Γέρων Παρθένιος παλιὸς πλωτάρχης,

προτοῦ ντυθῇ στοῦ πένθους τὴν ἐσθῆτα,

Παρθενοπαῖον μνημονεύει.

Ὁ Γέρων Ζώσιμος (παλιὸς Κατουνακιώτης),

δυὸ λόγια μόνον λέγει στοῦ Ἱππομέδοντος τὴν μνήμη.

«Κύρι᾿ ἐλέησον».

Καὶ ὁ ἀββᾶς Ἀντίγονος, παλιὸς κοινοβιάτης,

κρυφὰ στὰ ξημερώματα προτοῦ σημάνει ὄρθρος,

φορεῖ μὲ βιάση τὸ παλτώ, -παλιό ἀπό τσόχα μαύρη-

καὶ βγαίνει παραέξω.

Κοντὰ στὴν Ἐθνικὴν Ὁδό, πρὸς τὸ Νεοχωράκι,

Τύμβος μικρὸς εὑρίσκεται σπαρμένος μὲ τριφύλια.

Ἐκεῖ ὁ γέρων δέεται μὲ δάκρυα στὰ μάτια.

Γιὰ μιὰ ψυχὴ πού ἄλλοτε τὴν λέγαν Πολυνείκη.