Ἐς Μακεδνὴν γῆν. 422 π.Χ.

Ἔπεσαν γενναίως μαχόμενοι. Δαφνοστεφεῖς ἀμφότεροι. Κλέων ὁ «δημαγωγός» καὶ ὁ μεγάθυμος Βρασίδας.
«Ῥατσιστὴν» θὰ τὸν ἔλεγον σήμερον τὰ ὀρθοπολιτικὰ κονδυλώματα, ἐπειδὴ ξεκινώντας τὸν λόγον του πρὸς τούς σκιαγμένους Σπαρτιάτας, ἐκεῖ, μακρὰν τοῦ Μορέως ἔφα:
«...Ἄνδρες Πελοποννήσιοι, ἀπὸ μὲν οἵας χώρας ἥκομεν, ὅτι αἰεὶ διὰ τὸ εὔψυχον ἐλευθέρας, καὶ ὅτι Δωριῆς μέλλετε Ἴωσι μάχεσθαι, ὧν εἰώθατε κρείσσους εἶναι, ἀρκείτω βραχέως δεδηλωμένον· τὴν δὲ ἐπιχείρησιν ᾧ τρόπῳ διανοοῦμαι ποιεῖσθαι, διδάξω, ἵνα μή τῳ τὸ κατ' ὀλίγον καὶ μὴ ἅπαντας κινδυνεύειν ἐνδεὲς φαινόμενον ἀτολμίαν παράσχῃ...».
Ἐκεῖ, στὴν Ἀμφίπολιν, στὴν Νέαν Πέραμον πού λένε οἱ Μακεδόνες, ἐτάφη. Ἀλλ᾿ οὐκ ἐλησμονήθη. Είς τὰ 1976 μ.Χ. εὑρέθη κι ὁ τάφος του ἀκέραιος καὶ ὁ Βρασίδας μεσ᾿ στὸ κιβούρι του συγκόκκαλος.

Κι ὁ μέγας Κλέων, τῆς Σφακτηρίας ὁ πορθητής, ἐκεῖ τριγύρω θἄναι.
Ὅπως ἐκεῖ πλανῶντ᾿ ἀερικῶς τὰ ὄμορφα ὀνόματα τῶν μονοιασμένων «Δωριέων» καὶ «Ἰώνων», εἰς μιὰν -ματαίαν- ἀκόμη πεντηκοντοῦτιν (!) σπονδήν:
«...ταῦτ' οὖν ἀμφοτέροις αὐτοῖς λογιζομένοις ἐδόκει ποιητέα εἶναι ἡ ξύμβασις...».
Κι ὁ ἀγαθὸς τοῦ Νικηράτου γυιὸς, «...Νικίας μὲν βουλόμενος, ἐν ᾧ ἀπαθὴς ἦν καὶ ἠξιοῦτο, διασώσασθαι τὴν εὐτυχίαν, καὶ ἔς τε τὸ αὐτίκα πόνων πεπαῦσθαι καὶ αὐτὸς καὶ τοὺς πολίτας παῦσαι καὶ τῷ μέλλοντι χρόνῳ καταλιπεῖν ὄνομα ὡς οὐδὲν σφήλας τὴν πόλιν διεγένετο, νομίζων ἐκ τοῦ ἀκινδύνου τοῦτο ξυμβαίνειν καὶ ὅστις ἐλάχιστα τύχῃ αὑτὸν παραδίδωσι, τὸ δὲ ἀκίνδυνον τὴν εἰρήνην παρέχειν...».
Κι ἔτσι πού λέτε:
«...Σπονδὰς ἐποιήσαντο Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι καὶ οἱ ξύμμαχοι κατὰ τάδε, καὶ ὤμοσαν κατὰ πόλεις. Περὶ μὲν τῶν ἱερῶν τῶν κοινῶν, θύειν καὶ ἰέναι καὶ μαντεύεσθαι καὶ θεωρεῖν κατὰ τὰ πάτρια τὸν βουλόμενον καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλασσαν ἀδεῶς. τὸ δ' ἱερὸν καὶ τὸν νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ Δελφοὺς αὐτονόμους εἶναι καὶ αὐτοτελεῖς καὶ αὐτοδίκους καὶ αὑτῶν καὶ τῆς γῆς τῆς ἑαυτῶν κατὰ τὰ πάτρια...».
Τὶ τὰ λέγω ὅμως ἐτοῦτα; Ἀφοῦ ἄλλοῦ βρίσκεται τὸ ζουμί;
Καὶ ἅπασα ἡ ἑλληνικὴ ὡραιότης, τὸ Κάλλος πού λέγουν οἱ σοφοί, εἰς τὰ ὀνόματα τῶν συσπόνδων κρύπτεται καὶ δὲν κρύπτεται:
«...ἄρχει δὲ τῶν σπονδῶν <ἐν μὲν Λακεδαίμονι> ἔφορος Πλειστόλας Ἀρτεμισίου μηνὸς τετάρτῃ φθίνοντος, ἐν δὲ Ἀθήναις ἄρχων Ἀλκαῖος Ἐλαφηβολιῶνος μηνὸς ἕκτῃ φθίνοντος. ὤμνυον δὲ οἵδε καὶ ἐσπένδοντο.
Λακεδαιμονίων μὲν <Πλειστοάναξ, Ἆγις,> Πλειστόλας, Δαμάγητος, Χίονις, Μεταγένης, Ἄκανθος, Δάιθος, Ἰσχαγόρας, Φιλοχαρίδας, Ζευξίδας, Ἄντιππος, Τέλλις, Ἀλκινάδας, Ἐμπεδίας, Μηνᾶς, Λάφιλος. Ἀθηναίων δὲ οἵδε. Λάμπων, Ἰσθμιόνικος, Νικίας, Λάχης, Εὐθύδημος, Προκλῆς, Πυθόδωρος, Ἅγνων, Μυρτίλος, Θρασυκλῆς, Θεαγένης, Ἀριστοκράτης, Ἰώλκιος, Τιμοκράτης, Λέων, Λάμαχος, Δημοσθένης...».
Θεέ τῶν Οὐρανῶν!
Πῶς ἔδωκες τόσην λεκτικὴν Ὀμορφιὰν καὶ τόσην ποίησιν εἰς τόσον κακορρίζικον τόπον;