Τοῦ φθινοπωρινοῦ Μαΐου ἡ Ὕδρα, σὲ γελᾷ.
Τὴν χαιρετᾶς νομίζοντας γιὰ πάντα,Ἐκεῖ ποὺ νομίζεις πὼς θωρεῖς,
τὰ γνώριμα τὰ βράχια της μὲ τὰ κρυφὰ νοήματα
καὶ τοὺς προσωπικοὺς συμβολισμούς,
γιὰ ἔσχατη φορά.
Μὲ μιὰ γαλάζιαν ἀποπλάνησι, μέσ᾿ ἀπ᾿ ἀσβέστες λερωμένους,
Μέσ᾿ ἀπὸ θάμνους κι ἀφάνες αὐχμηρές,
ὀρθώνει λόγο μιᾶς δελφικῆς παρηγορίας:
-Ἐδῷ θὰ ἔρθῃς πάλι.
(Ἀκόμη κι ἂν σὲ φέρουν)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου