Τὸ Κάλλος νικᾷ.

Ἴσως οὐδαμοῦ ἀλλοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ἐν τῇ Ἱστορία, δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν τὴν ἀντίληψιν περὶ ταυτίσεως τῆς Ἀγαθότητος πρὸς τὸ Κάλλος, ὅσον ἐν τῇ Ἀρχαίᾳ Ἑλλάδι.
Βεβαίως «τὸ Κάλλος ἐνυπάρχει παντοῦ, ὁρατὸν καὶ ἀόρατον...», ὡς ἀκούεται καὶ κάπου, πλὴν ὅμως, τὸ «ὑλικὸν» Κάλλος κατὰ τὸν Ἀρχαῖον Ἕλληνα, ἀπετέλει σαφεστάτην ἔνδειξιν θείας εὐνοίας, ὅπως σήμερον οἱ Προτεστάνται θεωροῦν ὡς τοιαύτην τὴν ἀπόκτησιν χρήματος...
Εὐλόγως λοιπὸν ὁ Ἕλλην διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἐταύτισε τὸ Κάλλος πρὸς τὴν Ἀγαθότητα, ὥστε ὁ νεοέλλην λέγων «αὐτὸς εἶναι καλὸς ἄνθρωπος», διὰ τοῦ καλὸς ἐννοεῖ τὸν ἀγαθόν!


Ὁ μέγας ῥήτωρ Ὑπερείδης, ἔχασε τὸ προνόμιον τῆς δικηγορικῆς παραστάσεως παρ᾿ Ἀρείῳ Πάγῳ, κερδίσας ὅμως τὴν δίκην ἐπὶ ἀσεβείᾳ τῆς πελάτιδός του καὶ ἐρωμένης του Φρύνης.

(Τότε, ὅλαι αὐταὶ αἱ ἠθικιστικαὶ καὶ μανατζερίστικαι ἀνοησίαι τοῦ νὰ «μὴν ἀνακατεύωμε τὴν δουλειὰ μὲ τὰ ἀγαπητηλίκια» δὲν ἴσχυον).

Ὅταν ὁ ἔμπειρος δικηγόρος, διέγνωσε τὸν κίνδυνον εἰς τὰς ὄψεις τῶν αὐστηρῶν ἀρεοπαγιτῶν, δι᾿ ἀσταραπιαίας κινήσεως ἐφανέρωσε τὰ κατάλευκα καὶ ὑψιπετῆ στήθη τῆς πανέμορφης Φρύνης.
Ὡραία μᾶς περιγράφει τὴν σκηνὴν ὁ Ἀθήναιος ἐν τοῖς «Δειπνοσοφισταῖς» του:

«...ὁ δὲ Ὑπερείδης συναγορεύων τῇ Φρύνῃ, ὡς οὐδὲν ἤνυε λέγων ἐπίδοξοί τε ἦσαν οἱ δικασταὶ καταψηφιούμενοι, παραγαγὼν αὐτὴν εἰς τοὐμφανὲς καὶ περιρρήξας τοὺς χιτωνίσκους γυμνά τε τὰ στέρνα ποιήσας τοὺς ἐπιλογικοὺς οἴκτους ἐκ τῆς ὄψεως αὐτῆς ἐπερρητόρευσεν δεισιδαιμονῆσαί τε ἐποίησεν τοὺς δικαστὰς καὶ τὴν ὑποφῆτιν καὶ ζάκορον Ἀφροδίτης ἐλέῳ χαρισαμένους μὴ ἀποκτεῖναι...».
Ἔκτοτε ὁ Ἄρειος Πάγος ἐψήφισεν ὥστε ποτὲ πλέον ὁ κατηγορούμενος νὰ εἶναι ὁρατὸς εἰς τοὺς δικαστάς:
«...καὶ ἀφεθείσης ἐγράφη μετὰ ταῦτα ψήφισμα μηδένα οἰκτίζεσθαι τῶν λεγόντων ὑπέρ τινος μηδὲ βλεπόμενον τὸν κατηγορούμενον ἢ τὴν κατηγορουμένην κρίνεσθαι...».
Καὶ συμπληρώνει ὁ σπινθηροβόλος Ἀθήναιος:
«...ἦν δὲ ὄντως μᾶλλον ἡ Φρύνη καλὴ ἐν τοῖς μὴ βλεπομένοις. Διόπερ οὐδὲ ῥᾳδίως ἦν αὐτὴν ἰδεῖν γυμνὴν ἐχέσαρκον γὰρ χιτώνιον ἠμπείχετο καὶ τοῖς δημοσίοις οὐκ ἐχρῆτο βαλανείοις...».

Μόνον εἰς τὰ Ἐλευσίνεια Μυστήρια ἐνεφανίσθη τὴν ἡμέραν «Ἁλαδε Μῦσται» τῶν Καθαρμῶν, ὁλόγυμνη δημοσίᾳ, βαδίζουσα πρὸς τὴν ἀκρογιαλιὰν νὰ λουσθῇ. Τότε τὴν ἠράσθησαν ὁ Ἀπελλῆς καὶ ὁ Πραξιτέλης, καὶ τὴν ἀπεθανάτισαν ὡς «Ἀναδυομένην Ἀφροδίτην»:
«...τῇ δὲ τῶν Ἐλευσινίων πανηγύρει καὶ τῇ τῶν Ποσειδωνίων ἐν ὄψει τῶν Πανελλήνων πάντων ἀποθεμένη θοἰμάτιον καὶ λύσασα τὰς κόμας ἐνέβαινε τῇ θαλάττῃ: καὶ ἀπ᾽ αὐτῆς Ἀπελλῆς τὴν Ἀναδυομένην Ἀφροδίτην ἀπεγράψατο. καὶ Πραξιτέλης δὲ ὁ ἀγαλματοποιὸς ἐρῶν αὐτῆς τὴν Κνιδίαν Ἀφροδίτην ἀπ᾽ αὐτῆς ἐπλάσατο...».

Πάντα ὑπερβολικοὶ οἱ Γαλάται! Ὁ αἰσθησιακὸς Jean-Léon Gérome, δὲν ἠρκέσθη εἰς τὰ «παρ᾿ Ἀρείῳ Πάγῳ» λαχταριστὰ στήθη τῆς Φρύνης. Τὴν ἔγδυσεν ἐντελῶς.
Καλοὶ κι οἱ Γάλλοι! Πάντα τὸ «τερματίζουν»...