Λουκιανέ, γιατὶ ἀργεῖς; (Ἢ ὅταν διελύθη ἡ ὀμίχλη ἑνὸς Ὀμιχλώδους μηνός...)

9^η Νοεμβρίου 1799. Ἢ ἡ 18^η τοῦ μηνὸς Μπρυμαὶρ-Ὀμιχλώδους (Brumaire) τοῦ ἔτους VIII τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.

Στὸν ἐκπληκτικῆς δραματικότητος αὐτὸν πίνακα τοῦ François Bouchot (1840), κεντρικὸν πρόσωπον εἶναι ὁ στρατηγὸς Βοναπάρτης.

Ἕχει ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ὅπου τὰ κέρδη τῆς ἐπικῆς του παρουσίας ἐκεῖ, ἔχουν ἐξανεμισθεῖ ἀπὸ τὰς δολοπλοκίας καὶ τὴν ὑπονόμευσιν τοῦ διεφθαρμένου Διευθυντηρίου καὶ τῶν χρυσοκανθάρων πεντακοσίων βουλευτῶν του.

Εἶναι περικυκλωμένος ἀπὸ τοὺς βουλευτάς, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν νὰ τὸν λυντσάρουν.

Μὲ πυρίνους λόγους τοὺς κατηγορεῖ εὐθέως διὰ τὴν ὑπόσκαψιν τῆς Αἰγυπτιακῆς Στρατιᾶς.

Ἡ ἐπιθετικότης των κορυφοῦται! Τότε, ὁ Λουκιανὸς Βοναπάρτης φέρνει τοὺς γραναδιέρους του μέσα στο ἀνάκτορον τοῦ Σαὶν Κλοῦ, ὅπου λαμβάνουν χώραν αἱ ἐργασίαι (μακρὰν τοῦ «ὄχλου» τῶν Παρισίων).

Οἱ βλοσυροὶ γρεναδιέροι, πετοῦν τοὺς βουλευτὰς ἔξω. Κάποιοι πηδοῦν ἀπ᾿  τὰ παράθυρα!

Εἰς τὸ πάτωμα ἀπομένουν ἐνδυματολογικοὶ θησαυροί! Χρυσοποίκιλτοι ὁλοπόρφυροι μανδύαι, ὁλοσηρικοὶ πῖλοι μὲ πτερὰ στρουθοκαμήλου καὶ σμαράγδους. Χρυσελεφάντιναι βακτηρίαι.

Καὶ ὅλα αὐτὰ εἰς μίαν λιμοκτονοῦσαν ἐκ τοῦ ἡπειρωτικοῦ ἀποκλεισμοῦ Γαλλίαν, μὲ τὸν ἐνδοξώτερον στρατὸν τοῦ κόσμου ἀπλήρωτον ἐπὶ μήνας, μὲ συνεχεῖς τοκογλυφικοὺς δανεισμοὺς, προκειμένου νὰ πληρωθοῦν οἱ ἀθλίως ἀμειβόμενοι κρατικοὶ της ὑπάλληλοι...

-Καταντήσατε τὴν ὑπερήφανον Στρατιὰν μας τῆς Αἰγύπτου, νὰ ζητιανεύῃ καὶ νὰ λαφυραγωγῇ! Τοὺς ἀξιωματικοὺς μας νὰ παραδίδουν μαθήματα γαλλικῆς στὰ χαρέμια τῶν σεΐχηδων, δι᾿ ὁλίγους χουρμάδες καὶ ἐλάχιστα δηνάρια!

Ὅμως, ἡ δοξασμένη ξιφολόγχη τοῦ Γάλλου γρεναδιέρου «ἐμίλησε»...

-Ὅλοι ἔξω! Πηγαίνετε νὰ ἐργασθῆτε σὰν Γάλλοι πολίται! Allez…

Ἡ «Δημοκρατία» (τους) ἔχει τελειώσει!

Ἀνατέλει ὁ Ἥλιος τῆς Ὑπατείας.

Πίσω, μαζὶ μὲ τὰ πλουμιστὰ καπέλλα καὶ τὰ φρου-φρου, ἀπομένουν αἱ δολοπλοκίαι, ἡ διαφθορά, ἡ τρομοκρατία καὶ ὁ ξεπεσμὸς τῆς Ἐπαναστάσεως, τὰ νέα τζάκια τῶν λωποδυτῶν τοῦ πλούτου τῶν καρατομημένων ἀριστοκρατῶν καὶ τῶν μαυραγοριτῶν.

Μπροστὰ ὁλόφωτος στέκει ἡ ἐλπίς καὶ τὰ ὁράματα, ἡ Ὑπατεία.

Μπροστὰ ὁ Ναπολεόντειος Ἀστικὸς Κῶδιξ, αἱ κοινωνικαὶ ἀσφαλίσεις, οἱ κώδικες τροφίμων, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευσις παντὸς Γάλλου. Ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀούστερλιτς, ἡ Ἰένα, τὸ Μαρένγκο, τὸ Ἐυλάου. Ὅλη ἡ δόξα τῆς Γαλλίας.

Ἐν τέλει, καὶ ἀσχέτως πάσης ἐξελίξεως, μπροστὰ εὑρίσκεται αὐτὸ τὸ ὁποῖον ΕΙΝΑΙ ἡ Γαλλία!

Μὲ νοσταλγίαν κάθε πατριώτης, κάθε παιδὶ τῆς πατρίδος (κάθε λεηλατουμένης πατρίδος), στρέφεται πρὸς τὴν ἔνδοξον 18^ην Μπρυμαίρ, ἀνακράζων:

-Λουκιανὲ Βοναπάρτη! Γιατὶ ἀργεῖς; Οἱ κανάγιες πληθαίνουν! Αἱ θριαμβευτικαὶ των ὑλακαὶ σκεπάζουν τὸν ῥόγχον τῆς πτωχῆς πατρίδος...

Θᾶρρος πατριῶται! Ἀπὸ μακρυὰ ἤδη ἀκούονται οἱ τελευταῖοι στίχοι τοῦ ἐμβατηρίου τῆς Στρατιᾶς τοῦ Ῥήνου, τῆς «Μασαλλιώτιδος», τραγουδισμένοι ἀπὸ ἀπειλητικοὺς πολεμιστὰς ποὺ πλησιάζουν:

Quoi ! des cohortes étrangères Feraient la loi dans nos foyers ! Quoi ! ces phalanges mercenaires Terrasseraient nos fiers guerriers ! Grand Dieu ! par des mains enchaînées Nos fronts sous le joug se ploieraient De vils despotes deviendraient Les maîtres de nos destinées !

Μὰ πῶς;! Ξένες συμμορίες, Θὰ φέρνουν τὸν νόμο μες᾿  στὰ σπίτια μας; Τὶ; αὐτὲς οἱ μίσθαρνες φάλαγγες, θὰ τρομοκρατοῦν τοὺς περήφανους πολεμιστὰς μας; Μεγάλε Θεέ! Μὲ ἀλυσσοδεμένα χέρια, μὲ χαμηλωμένο τὸ κεφάλι, στὸν ζυγὸ τῶν σατραπίσκων, ποὺ θὰ γίνουν οἱ κύριοι τοῦ πεπρωμένου μας;