Μὴν ἀφήνεις νὰ σὲ θεωροῦν «ἄτομον». Εἶσαι ΠΡΟΣΩΠΟΝ.
Ξαναπέταξε τὰ «ἀτομικὰ» σου δικαιώματα, στὰ μοῦτρα ἐκείνων ποὺ στὰ δίνουν καὶ στὰ παίρνουν ὅποτε θέλουν, βασισμένοι στὴν Ἐξουσίαν ποὺ τοὺς δίδουν χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἀπρόσωπα «ἄτομα».
Ζήτα τὰ προσωπικὰ σου δικαιώματα, ὅπως ζητᾶς κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον ἔχεις προπληρώσει.

Μιὰ αἰγυπτιακωτάτη πυραμίς ἐντὸς ἑνὸς εὐρωπαϊκωτάτου τοπίου. Σχεδὸν τοσκανικοῦ. Με μιὰν Ἴριδα ἐκτινασσομένην ἐκ τῆς κορυφῆς της ἐντὸς ἑνὸς βροχεροῦ οὐρανοῦ;
Ἕνα ἀρχαιοπρεπὲς περιστυλιακὸν οἰκοδόμημα ἐπὶ ὑψώματος, ἄνωθεν παλαιοῦ λατομείου. Ἕνα ῥωμαϊκὸν ὑδραγωγεῖον κάτωθεν (!) τοῦ ὁποίου διέρχεται σιγμοειδῶς ὁ ποταμός.

Πόσαι ἀσυμβατότητες! Πόσα «παράλογα» εἰς τὴν ἐλαιογραφίαν τοῦ Γάλλου μαΐστορος Pierre-Henri de Valenciennes (1750-1819).
Ἀναμφιβόλως ὁ δημιουργὸς ἔζησε τὰς μαγικὰς στιγμὰς τῆς ἐποποιίας τῆς «Αἰγυπτιακῆς Στρατιᾶς» τοῦ Βοναπάρτου.
Ἀναμφιβόλως μὲ τὸν τρόπον του κι᾿ αὐτὸς «ἔφερε» τὴν Αἴγυπτον εἰς τὴν καρδιὰν τῆς Εὐρώπης. Μὲ τὸ οὐράνιον τόξον σὰν γέφυραν τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν.
«Soldats, […] songez que du haut de ces monuments quarante siècles vous contemplent.»
(Στρατιῶται… ἀπὸ τὸ ὕψος αὐτῶν τῶν μνημείων, τεσσαράκοντα αἰῶνες σᾶς ἐποπτεύουν).
Παιδιὰ οἱ Εὐρωπαῖοι (ὡς παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων). Παιδιὰ ποὺ παίζουν καὶ τολμοῦν, «ἐν οὐ παικτοῖς». Παιδιά-γέροντες ὅμως.
Ἔχασαν ἁπλῶς τὰς μνήμας μιᾶς σοφίας τὴν ὁποίαν κάποτε εἶχον.
Δι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ πονηρὸς Αἰγύπτιος ἱερεὺς τὸ θυμίζει:
«…ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεὶ παίδές ἐστε, γέρων δὲ Ἕλλην οὐκ ἔστιν. Νέοι ἐστέ τὰς ψυχὰς πάντες. Οὐδεμίαν γὰρ ἐν αὐταῖς ἔχετε δι’ ἀρχαίαν ἀκοὴν παλαιὰν δόξαν οὐδὲ μάθημα χρόνῳ πολιὸν οὐδέν…».

ΜΟΥΣΙΚΗ: Albert Ketelbey. « In the mystic land of Egypt ».
https://www.youtube.com/watch?v=Dhpu-EWtu70

Βρὲ ἄντε πάγαινε!

Ὄχι! Ἐδῷ ἔξω στὸ «καθαρὸ πελαγίσιο ἀεράκι» σας, βρωμοκοπᾶ «ἐλευθερία» καὶ «ἀνοιχτοὺς ὁρίζοντες».
Ἐς κόρακα!
Πάλι μέσα στὸ σιδεροκούτι μου. Καὶ νὰ σᾶς βλέπω μὲ τὸ περισκόπιο...

Ἐδιδασκόμεθα ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ὅτι -τάχα-, οἱ ἄνθρωποι ποὺ γεννῶνται καὶ ἀνατρέφονται ἐντὸς συντεταγμένης πολιτείας, καθίστανται πνεύματα «ἐλεύθερα», μεγαλόφρονα καὶ ἄλλα τοιαῦτα λιπαρὰ καὶ παχέα ἔπεα.
Ὁ Ἐμμανουὴλ Κάντ(ιος), ἀπεβίωσε τὸ 1804, ἤτοι τεσσαράκοντα ὁκτώ ἔτη πρὸ τοῦ πρώτου πρωσσικοῦ συντάγματος. Ὁ Γκαῖτε ἐπίσης, τεσσαράκοντα ἔτη πρὸ αὐτοῦ.
Λογικῶς, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι οὗτοι ἦσαν πνεύματα ὁλιγώτερον ἐλεύθερα καὶ μεγαλόφρονα, ἔναντι ἑνὸς βουλευτοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη ἐν «συντεταγμένῃ» πολιτείᾳ καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα θὰ ἀποθάνῃ ἐπίσης ἐν τοιαύτῃ καταστάσει;

Μαχόμενος τὴν ὑποκρισίαν καὶ τὰς κοινοτυπίας της...

Εἶναι τραγικῶς γελοῖοι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀναμασοῦν κάθε τρεῖς καὶ λίγο, ἐκείνην τὴν εὐφυοπαπαριὰν τοῦ χαμερποῦς οἰκοτρόφου τοῦ Μεγάλου Φρειδερίκου, τοῦ κυρίου Ἀρρουέ:
-Δὲν συμφωνῶ μὲ αὐτὸ ποὺ λές, ἀλλὰ θὰ ἀγωνίζωμαι διὰ τὸ δικαίωμά σου νὰ τὸ λές…

Ἀκόμη δέ γελοιωδέστεροι, ὅταν -συγχρόνως- υἱοθετῶσι μιὰν ἐλεεινὴν «καζουϊστικήν», προκειμένου νὰ «καταπίωσιν» ἐν τῷ παμφάγῳ ἰδεολογικῷ καταπιῶνι των, πᾶσαν κατάφωρον παραβίασιν πάσης δικονομικῆς καὶ συνταγματικῆς δεοντολογίας ἑνὸς πανικοβλήτου ἐσμοῦ ταρταρίνων, ὑποδυομένων τὸ κράτος, προκειμένου -δῆθεν- νὰ προστατεύσωσι τὸ «ὑπέρτερον ἀγαθόν».
Δηλαδή, τὴν παμφάγον συμμορίαν των.

Ὁ ἀναγεννησιακὸς «Ῥεαλισμός».

Φρειδερῖκος ὁ ἐκ Μοντεφέλτρου

Μία ἐκ τῶν πλέον εὐχαρίστων καὶ ἥκιστα έπιβλαβῶν συνηθειῶν μου εἶναι ἡ ἐνδελεχὴς παρατήρησις λεπτομερειῶν, μεγάλων καὶ πολυπροσώπων εἰκονογραφικῶν συνθέσεων.
Ὁ «ἐν Κανᾷ Γάμος» τοῦ μαίτρ Παύλου Οὐηρονεσίου (Paolo Veronese), μοῦ ἔχει προσφέρει στιγμὰς ἀπιστεύτου χαρᾶς καὶ εὐχαρίστων ἐκπλήξεων.
Ὁ ἀναγεννησιακὸς ἄνθρωπος, ὡς προκύπτῃ ἐκ τῆς εἰκονογραφίας, δὲν στερεῖται πολλῶν ἐλαττωμάτων βεβαίως, ἀλλὰ εἶναι περισσότερον ἀνυπόκριτος ἔναντι τῶν μεταγενεστέρων τοῦ Μπαρὸκ καὶ τοῦ Ῥομαντισμοῦ!
Ποῖος αἴφνης δύναται νὰ μὴν ἐξάρῃ τὴν ῥεαλιστικὴν «ἀσχημίαν» τοῦ περιφήμου ἐκείνου ἄρχοντος τοῦ Οὐϊτέρβου (Φρειδερίκου τοῦ Μοντεφέλτρου), ὡς ἀπεικονίσθη ὑπὸ Πέτρου τοῦ ἐκ Φραγκίσκης (Piero della Francesca);
Μιὰ λεπτομέρεια ἐκ τοῦ «Γάμου» μὲ ἔχει συγκλονίσει, ἰδίως ὅταν σκέπτωμαι τοὺς ἀηδεῖς μορφασμοὺς ἡμῶν τῶν «εὐγενῶν» ἀνθρώπων, ὅταν πρόκειται νὰ καθαρίσωμε τοὺς ὁδόντας μας δι᾿ ὁδοντογλυφίδος δημοσίᾳ. 
Ἰδίως ἐκείνη ἡ παλάμη, ἡ καλύπτουσα τὸ …δρώμενον, ὡς φάκελλος πρὸ τοῦ στόματος «συσκεπτομένου» ἐπαρχιακοῦ εἰρηνοδίκου!
Ἡ ἀξιέραστος πάνξανθος νεάνις μας, ἀμερίμνως καθαρίζει τὰ δοντάκια της, ἄνευ φόβου καὶ πάθους, ὑπὸ τὰς εὐλογίας τοῦ Κυρίου μας.

Τὴν ἔχω ἀγαπήσει πολύ τὴν πιτσιρίκαν αὐτήν!
Διὰ τὴν ἐμορφιὰν της.
Δι᾿ αὐτὸ ποὺ κάνει.
Καὶ κυρίως, ὅπως τὸ κάνει!

Τὸ Περίαπτον τοῦ κυρ Ἀντώνη Φοῦγγερ.

Ὅταν, κάπου εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ ιστ΄ αἰῶνος, ὁ Χριστιανὸς Ζωγράφος ὁ ἐκ Σουαζίου (Hans Maler zu Schwaz) ἱστόρει τὴν προσωπογραφίαν τοῦ συντοπίτου του καὶ σπουδαίου τραπεζίτου, ἀνθρωπιστοῦ, λογίου καὶ μαικήνα Ἀντωνίου Φοῦγγερ (Anton Fugger), 1493-1560, δὲν παρέλειψε μιὰν οὐσιώδη λεπτομέρειαν τῆς ἐνδυματολογικῆς παρουσίας τοῦ μελανείμονος μεγαλοαστοῦ.
Τὸ ἐμφανέστατον ἐπιστήθιον περίαπτον (Pendentif), δὲν εἶναι κάποιον μάταιον «μπιζοῦ».
Ἕνας Φοῦγγερ, ἡ προσωποποίησις τοῦ καπιταλισμοῦ, οὐδέποτε θὰ ἐπέτρεπεν ἑαυτῷ μιὰν τοιαύτην …vanité!

Εἰς τὸν εὐγενῆ του τράχηλον ἀνηρτήθη ἐπίμηκες ἀντικείμενον, ὅπερ συνιστᾶ ἐν τῷ ἑνὶ ἄκρῳ του τὴν προσωπικὴν του curedent, τὴν ὁδοντογλυφίδα του!
Τὸ ἄλλον ἄκρον ἀποτελεῖ τὴν ὠτογλυφίδα του, bourgeon, αὐτὸ τὸ καὶ μπατονέττα λεγόμενον…
Βourgeon! Κατὰ κυριολεξίαν τὸ βομβύκιον, τὸ μπουμπούκι τοῦ ἄνθους,
συνηχεῖ περιέργως πρὸς τὴν λέξιν Bourgeois, ἀστός!
Τὶ οὐσιωδέστερον δι᾿ ἕνα ἀξιόλογον ἀστόν, οἰκονομικὸν πολεμιστήν;
Τίποτε περισσὀτερον τοῦ ἔχειν τοὺς ὁδόντας του καθαροὺς διὰ τῆς ὁδοντογλυφίδος καὶ τὰ ὦτα του ἀνοικτὰ διὰ τῆς ὠτογλυφίδος!