Σ.Υ.Σ. (Σεμνότης, Ὑπομονετικότης, Σθένος).

Ὁ ἡρωισμὸς δὲν ἔχει κωμικὸν χαρακτῆρα,

ΜΟΝΟΝ ὅτε ἐπιδεικνύεται ἐνώπιον ὁρατοῦ καὶ

βεβαίου ἐχθροῦ.

Φρεάντλης.

Πλεῖστοι ὅσοι κατὰ τὰ τελευταῖα ἐμπερίστατα καὶ αὐχμηρὰ ἔτη τοῦ συντηρουμένου δημοσίου πτωχοβινεδισμοῦ, τοῦ ἐπιβεβλημένου χάριν τοῦ ἐπικρατοῦντος ἰδιωτικοῦ συβαριτισμοῦ, ἔχουν ἀνακαλύψει καὶ διατυμπανίσει ἕνα μεσοπολεμικὸν συμβᾶν.

Ἀναφερόμεθα εἰς τὴν (ἐσχάτως) περιλάλητον προσφυγὴν τοῦ Καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου, δύο ἔτη μετὰ τὴν ἐγκαθίδρυσίν του πρὸς τὸ ἐν Χάγῃ ἑδρεῦον «Διαρκὲς Κριτήριον Διεθνοῦς Δικαιοσύνης», ἐπ᾿ ἀφορμῇ τῆς ἀναμενομένης βεβαίας ὀξύνσεως τοῦ προβλήματος τῆς οἰκονομικῆς ἐπιβιώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὡς ἀποτέλεσμα μιᾶς συνεποῦς τοκοχρεωλυτικῆς ἀνταποκρίσεώς του εἰς τοὺς δυσμενεῖς δανειακοὺς ὅρους ἔναντι τῆς πιστωτρίας του «Société Commerciale de Belgique».

Τὰ περὶ τὴν δίκην ταύτην καὶ τὰ -μᾶλλον- εὐνοϊκὰ διὰ τὴν χώραν ἀποτελέσματά της, ἔχομεν ἤδη ἐκθέσει διὰ πρώτην φορὰν ἡμεῖς εἰς ἄλλα ἡλεκτρονικὰ μέσα, ἔκτοτε δέ ἔχομεν ἀπολαύσει οὐρανομήκεις ἰαχὰς καταγγελτικοῦ λόγου καὶ ἐθνολεονταρισμῶν, κατὰ τῶν «αἱμοβόρων» καὶ «ἀνθελλήνων» (πάντοτε) πιστωτῶν μας, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν ἐπὶ τέλους τὰ πασιφανέστατα ἀξίωματα:

1. Τὸ Σύμπαν χρωστᾶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τὴν ὕπαρξίν του.

2. Ἡ βροχὴ ἐφηυρέθη διὰ νὰ πλένωνται τὰ μάρμαρα τοῦ Παρθενῶνος.

3.  Ἡ Ἀμερικὴ ἀνεκαλύφθη ὑπὸ τοῦ (Ἕλληνος) Κολόμβου, προκειμένου -πληρωθέντος τοῦ χρόνου- νὰ διαδωθῇ ἐν ταῖς Ἡνωμέναις αὐτῇς Πολιτείαις ἡ κατανάλωσις τοῦ μουσακᾶ καὶ τοῦ τζατζικίου. 

Ἐγράφησαν κατὰ καιροὺς ἀπιθάνως ἡρωικοπρεπῆ πράγματα διὰ τὸν Ἐθνικὸν Κυβερνήτην Ἰωάννην Μεταξᾶν, ὅμοια δεκάρικων ἡρωικῶν λόγων δημοδιδασκάλων, πρὸ τῆς ὀρειχαλκίνης πεσκανδρίτσης ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου, τῆς ὑπερρεαλιστικῶς συμβολιζούσης τοὺς ἡρωισμοὺς κάποιων μηδέποτε θανόντων νεκρῶν καὶ διαφόρων σημερινῶν τετραπάχων μανδαρίνων.

Ἐγράφησαν διὰ νὰ προτρέψουν τοὺς σημερινοὺς ταρταρίνους, οἵτινες ὑποδύονται τοὺς ἡγέτας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως δείξωσι παρόμοιον «ἡρωισμόν, καταγγέλλοντες τὸ διεθνὲς χρέος τῆς Ἑλλάδος»  καὶ λοιπὰς σαχλεπισάχλους ἀρετάς, παντελῶς ἀχρήστους εἰς τὰς κοινωνίας τῶν ὀρθο-λογιστῶν...

Ὁ Ἐθνικὸς καὶ Σώφρων Κυβερνήτης Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦτο τόσον ἀνόητος ὥστε νὰ «καταγγείλῃ τὸ διεθνὲς χρέος τῆς Ἑλλάδος»!

Περίμενε ἁπλῶς δύο χρόνια, ἀφ᾿ ὅτου ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν καὶ τότε, προέβη εἰς κίνησιν ἐπαναδιαπραγματεύσεως τῶν τοκοχρεωλυτικῶν δεδομένων ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ χρέους πρὸς τὸ προαναφερθὲν πιστωτικὸν ἵδρυμα τῆς Βελγικῆς.

α΄.  Περίμενε δύο χρόνια (1936-1938), ἀναμένων τὴν (προβλεφθείσαν ὑπ᾿ αὐτοῦ, ὡς συνάγεται ἐκ τοῦ Ἡμερολογίου του) ἐπιδείνωσιν τοῦ προπολεμικοῦ κλίματος καὶ τὴν «ἄνοδον τῶν μετοχῶν» τῆς χώρας ἐπὶ τῆς μελλούσης πολεμικῆς «σκακιέρας».

β΄.  Ἐντὸς τῆς διετίας αὐτῆς προέβη εἰς παραγγελίας πολεμικοῦ ὑλικοῦ, καθιστῶν συγχρόνως ἐμφανὲς πρὸς τοὺς ὑψηλοὺς παραγγελιοδόχους, ὅτι ἡ «καλὴ πληρωμὴ» των θέλει ἐξαρτηθῇ καὶ ἐκ τῆς εὐνοϊκῆς ἀντιμετωπίσεως ἑνὸς ...ἐνδεχομένου αἰτήματος τῆς χώρας πρὸς ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΝ τοῦ συγκεκριμένου χρέους.

γ΄. Ὅταν ἐτέθη θέμα συμμετοχῆς καὶ κάποιου Ἕλληνος εἰς τὴν σύνθεσιν τοῦ Δικαστηρίου, ὁ Μεταξᾶς δὲν ὑπέδειξε κάποιον «ἔμπειρον» καθηγητὴν πανεπιστημίου ἐκ τῶν «ἡμετέρων» τοῦ Καθεστῶτος. Ἀνεκάλυψεν, τὸν σμυρναϊκῆς καταγωγῆς ἐπιστήμονα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, Κωνσταντῖνον (Κόκον)  Τενεκίδην (συγγενῆ τῶν Σεφεριάδηδων), συμπαθούντα τοῦ Κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καὶ  φίλον τοῦ μακαρίτου Βενιζέλου.

(…As the Court does not include upon the Bench a judge of Greek nationality, the Greek Government availed itself of its right under Article 31 of the Statute and nominated M. C. G. Tenekides…).

δ΄. Ὁ Σώφρων Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ἀπηγόρευσε πᾶσαν ἀναφορὰν τοῦ γεγονότος, τόσον εἰς τὸ προδικαστικὸν στάδιον, ὅσον καὶ …μετὰ τὴν ἀπόφασιν, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ δημιουργήσῃ ἐλπίδας εἰς τὸν λαὸν καὶ ἐχθρότητα εἰς τοὺς «ἀπέξω».

ε΄. Μὲ τὴν σεμνότητα καὶ τὴν ταπεινότητα τοῦ ὀφειλέτου κατετέθη ἡ ἀγωγή τῶν νομικῶν Χρ. Διαμαντοπούλου καὶ Ἰω. Γιούπη (…The two Governments appointed as their Agents: the Belgian Government, M. F. Muuls, assisted by Maitres Sand and Levy Morelle, and the Greek Government, M. Ch. Diamantopoulos, assisted by M. Jean Youpis…), -μνημεῖον δεοντολογικῆς καὶ νομικῆς ἐναργείας- καὶ μιὰ κορυφαία σύνθεσις διεθνῶν δικαστῶν, ἔλαβε τὴν δικαίαν καὶ εὔνουν δι᾿ ἡμᾶς ἀπόφασιν.

Αἱ ὑποθέσεις αὗται, φίλε ἀναγνῶστα, δὲν διατυμπανίζονται, οὔτε συνοδεύονται διὰ βεγγαλικῶν. Πολλῷ μᾶλλον δὲν σύρονται εἰς τὰς ἀγυιὰς καὶ τὰς τριόδους ὑπὸ τύπον «δημοψηφισμάτων», σφυγμομετρήσεων καὶ λοιπῶν ἐπιφατικῶν τῆς δημο(ὀχλο)κρατίας ἀνοησιῶν.
«Στήνονται» μεθοδικῶς, σκακιστικῶς καὶ μελετημένως, καὶ ἐκδηλοῦνται ἐπικαίρως κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ μεγάλου ἡγέτου, ἂν τέτοιος …ὑφίσταται.

Καὶ δύο τυχαῖα (;) «ντεσοῦ» τῶν σκακιστικῶν κινήσεων:

1. Ὁ πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, δρ. José Gustavo Guerrero ἐκ Σαλβαδόρ, χώρας μὲ τεράστιον τότε ἐξωτερικὸν χρέος, ἀνέλαβε καθήκοντα τὸ 1937…

Ὁ δρ. δρ. José Gustavo Guerrero (δεύτερος ἐκ δεξιῶν).

2. Ἔτυχε νὰ ἀναλάβῃ ἀντιπρόεδρος καὶ ὁ Sir Cecil James Barrington Hurst, φιλικῶν αἰσθημάτων πρὸς τὸν βασιλέα Γεώργιον (καὶ μέλος ὡς καὶ ἐκεῖνος κάποιου συγκεκριμένου «κλάμπ»), ἀπ᾿ τὰ χρόνια τῆς ἐν Ἀγγλίᾳ ἐξορίας τοῦ τελευταίου.

Λουκιανέ, γιατὶ ἀργεῖς; (Ἢ ὅταν διελύθη ἡ ὀμίχλη ἑνὸς Ὀμιχλώδους μηνός...)

9^η Νοεμβρίου 1799. Ἢ ἡ 18^η τοῦ μηνὸς Μπρυμαὶρ-Ὀμιχλώδους (Brumaire) τοῦ ἔτους VIII τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.

Στὸν ἐκπληκτικῆς δραματικότητος αὐτὸν πίνακα τοῦ François Bouchot (1840), κεντρικὸν πρόσωπον εἶναι ὁ στρατηγὸς Βοναπάρτης.

Ἕχει ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ὅπου τὰ κέρδη τῆς ἐπικῆς του παρουσίας ἐκεῖ, ἔχουν ἐξανεμισθεῖ ἀπὸ τὰς δολοπλοκίας καὶ τὴν ὑπονόμευσιν τοῦ διεφθαρμένου Διευθυντηρίου καὶ τῶν χρυσοκανθάρων πεντακοσίων βουλευτῶν του.

Εἶναι περικυκλωμένος ἀπὸ τοὺς βουλευτάς, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν νὰ τὸν λυντσάρουν.

Μὲ πυρίνους λόγους τοὺς κατηγορεῖ εὐθέως διὰ τὴν ὑπόσκαψιν τῆς Αἰγυπτιακῆς Στρατιᾶς.

Ἡ ἐπιθετικότης των κορυφοῦται! Τότε, ὁ Λουκιανὸς Βοναπάρτης φέρνει τοὺς γραναδιέρους του μέσα στο ἀνάκτορον τοῦ Σαὶν Κλοῦ, ὅπου λαμβάνουν χώραν αἱ ἐργασίαι (μακρὰν τοῦ «ὄχλου» τῶν Παρισίων).

Οἱ βλοσυροὶ γρεναδιέροι, πετοῦν τοὺς βουλευτὰς ἔξω. Κάποιοι πηδοῦν ἀπ᾿  τὰ παράθυρα!

Εἰς τὸ πάτωμα ἀπομένουν ἐνδυματολογικοὶ θησαυροί! Χρυσοποίκιλτοι ὁλοπόρφυροι μανδύαι, ὁλοσηρικοὶ πῖλοι μὲ πτερὰ στρουθοκαμήλου καὶ σμαράγδους. Χρυσελεφάντιναι βακτηρίαι.

Καὶ ὅλα αὐτὰ εἰς μίαν λιμοκτονοῦσαν ἐκ τοῦ ἡπειρωτικοῦ ἀποκλεισμοῦ Γαλλίαν, μὲ τὸν ἐνδοξώτερον στρατὸν τοῦ κόσμου ἀπλήρωτον ἐπὶ μήνας, μὲ συνεχεῖς τοκογλυφικοὺς δανεισμοὺς, προκειμένου νὰ πληρωθοῦν οἱ ἀθλίως ἀμειβόμενοι κρατικοὶ της ὑπάλληλοι...

-Καταντήσατε τὴν ὑπερήφανον Στρατιὰν μας τῆς Αἰγύπτου, νὰ ζητιανεύῃ καὶ νὰ λαφυραγωγῇ! Τοὺς ἀξιωματικοὺς μας νὰ παραδίδουν μαθήματα γαλλικῆς στὰ χαρέμια τῶν σεΐχηδων, δι᾿ ὁλίγους χουρμάδες καὶ ἐλάχιστα δηνάρια!

Ὅμως, ἡ δοξασμένη ξιφολόγχη τοῦ Γάλλου γρεναδιέρου «ἐμίλησε»...

-Ὅλοι ἔξω! Πηγαίνετε νὰ ἐργασθῆτε σὰν Γάλλοι πολίται! Allez…

Ἡ «Δημοκρατία» (τους) ἔχει τελειώσει!

Ἀνατέλει ὁ Ἥλιος τῆς Ὑπατείας.

Πίσω, μαζὶ μὲ τὰ πλουμιστὰ καπέλλα καὶ τὰ φρου-φρου, ἀπομένουν αἱ δολοπλοκίαι, ἡ διαφθορά, ἡ τρομοκρατία καὶ ὁ ξεπεσμὸς τῆς Ἐπαναστάσεως, τὰ νέα τζάκια τῶν λωποδυτῶν τοῦ πλούτου τῶν καρατομημένων ἀριστοκρατῶν καὶ τῶν μαυραγοριτῶν.

Μπροστὰ ὁλόφωτος στέκει ἡ ἐλπίς καὶ τὰ ὁράματα, ἡ Ὑπατεία.

Μπροστὰ ὁ Ναπολεόντειος Ἀστικὸς Κῶδιξ, αἱ κοινωνικαὶ ἀσφαλίσεις, οἱ κώδικες τροφίμων, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευσις παντὸς Γάλλου. Ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀούστερλιτς, ἡ Ἰένα, τὸ Μαρένγκο, τὸ Ἐυλάου. Ὅλη ἡ δόξα τῆς Γαλλίας.

Ἐν τέλει, καὶ ἀσχέτως πάσης ἐξελίξεως, μπροστὰ εὑρίσκεται αὐτὸ τὸ ὁποῖον ΕΙΝΑΙ ἡ Γαλλία!

Μὲ νοσταλγίαν κάθε πατριώτης, κάθε παιδὶ τῆς πατρίδος (κάθε λεηλατουμένης πατρίδος), στρέφεται πρὸς τὴν ἔνδοξον 18^ην Μπρυμαίρ, ἀνακράζων:

-Λουκιανὲ Βοναπάρτη! Γιατὶ ἀργεῖς; Οἱ κανάγιες πληθαίνουν! Αἱ θριαμβευτικαὶ των ὑλακαὶ σκεπάζουν τὸν ῥόγχον τῆς πτωχῆς πατρίδος...

Θᾶρρος πατριῶται! Ἀπὸ μακρυὰ ἤδη ἀκούονται οἱ τελευταῖοι στίχοι τοῦ ἐμβατηρίου τῆς Στρατιᾶς τοῦ Ῥήνου, τῆς «Μασαλλιώτιδος», τραγουδισμένοι ἀπὸ ἀπειλητικοὺς πολεμιστὰς ποὺ πλησιάζουν:

Quoi ! des cohortes étrangères Feraient la loi dans nos foyers ! Quoi ! ces phalanges mercenaires Terrasseraient nos fiers guerriers ! Grand Dieu ! par des mains enchaînées Nos fronts sous le joug se ploieraient De vils despotes deviendraient Les maîtres de nos destinées !

Μὰ πῶς;! Ξένες συμμορίες, Θὰ φέρνουν τὸν νόμο μες᾿  στὰ σπίτια μας; Τὶ; αὐτὲς οἱ μίσθαρνες φάλαγγες, θὰ τρομοκρατοῦν τοὺς περήφανους πολεμιστὰς μας; Μεγάλε Θεέ! Μὲ ἀλυσσοδεμένα χέρια, μὲ χαμηλωμένο τὸ κεφάλι, στὸν ζυγὸ τῶν σατραπίσκων, ποὺ θὰ γίνουν οἱ κύριοι τοῦ πεπρωμένου μας;

 

«γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις». (Ματθ. ι' 16).

Τὸ γλυπτόν: Ἁγαλματίδιον τοῦ συμπαθεστάτου Γλύκωνος, τοῦ θαυματουργοῦ ὄφεως ἐκείνου, τοῦ καλοκαγάθου μάγου Ἀλεξάνδρου τοῦ Ἀβωνοτειχίτου.

Ἡ παρουσία του γεννᾶ ἀκραῖα συναισθήματα.
Φόβον, μίσος, γοητείαν, σεβασμόν, ὑστερικὰς ἐκδηλώσεις, ἄμεσον ἔκλυσιν φονικῆς διαθέσεως, ἑνίοτε δέ (εἴς τινας) καὶ στοχασμόν.
Πανάρχαιος, ἀρχέγονος, χαμερπής, αἰσχυντηλός, μονήρης, μεγαλοπρεπής, εὐέλικτος, ἐπικίνδυνος, εὔτρωτος, μεταμορφούμενος, ἀνανεούμενος, νυκτοβάτης, ἡμερόφοβος, ψύχραιμος.
Ἐλατρεύθη παρὰ τοῖς ἀρχαίοις, διὸ καὶ ἐμισήθη «ἀργότερον».

Φθινόπωρον 20....
Τὸν (τὴν;) συνήντησα τότε, ὁλίγον μακρὰν τῆς ἐν Σύρῳ οἰκίας μου.
Ὕπερθεν, ἐν τῷ νεφελώδει οὐρανῷ τῆς ἰσημέρου ταύτης προβαινούσης νυκτός, αἱ χελιδόνες ἀφίπταντο ἐν φρενήρει ἀγυρμῷ ἀποδημίας.
Καὶ οὗτος ἐκινεῖτο ἡρέμως ἐν μέσῳ τῶν σκονισμένων λίθων πρὸς τὸ χειμέριον ὑποχθόνιον κατάλυμμά του, πρὸς τὸν τόπον τοῦ μακροῦ ὕπνου του.
Ἐστάθη. Ὕψωσε τὴν ἐπίφοβον κεφαλήν. Ἐστήσατο τὸ δόλιχον σῶμα, τὸ ἄπουν, τὸ ἕρπον, τὸ πεποικιλμένον. Τὸ φέρον ἐπὶ τῆς ῥάχεως τὴν Εὐκλείδειον Γεωμετρίαν. Τὴν ἐπιπέδωσιν τῶν Πλατωνικῶν Στερεῶν.
Δὲν μὲ ἠπείλησε.
Ἀμοιβαῖος σεβασμὸς ἑκατέρωθεν. Μὲ ἐχαιρέτισε διὰ διττοῦ γλωσσονεύματος. Καὶ ἠκολούθησε τὴν προαιώνιον πεπατημένην του (ἢ μᾶλλον τὴν ..διεσυρμένην του).
-Καλὸν ὕπνον κυρία ὀχιά, τῆς εἶπον. Καὶ τοῦ χρόνου. Πάλιν ἐδώ. Στὰ σκονισμένα θυμάρια. Ὑπὸ τὸ ἧσσον φῶς τῆς κυκλαδικῆς ἰσημερίας.
Θὰ συναναστηθῶμεν. Ἕκαστος κατὰ τὸν ἑαυτοῦ τρόπον.

Νεκρολογίαι ἐκλεκτῶν μελῶν τῆς Λέσχης μας.

Ὁ λόρδος Σάιλας Τσάλονερ Πίττυ-ντε λα Μότ, βαρωνέττος τοῦ Πίκεριν (1830-1913).
Ἡρωικὸς κυβερνήτης τῆς θωρακοβάριδος HMS Tarantula, ποὺ ἡ θρυλικὴ μονομαχία της ἐν ταῖς θαλάσσαις τῆς Κογχιγκίνης καὶ τοῦ Τονκιναίου Κόλπου καθ᾿ ὑπερτέρων δυνάμεων τοῦ Σινικοῦ Αὐτοκρατορικοῦ Ναυτικοῦ, ἄφησεν ἐποχήν.
Ἐξερευνητὴς τῆς Ὠκεανίας καὶ συγγραφεὺς τῆς μνημειώδους πραγματείας «Περὶ τῶν Ἀμφιβίων Γαστεροπόδων ἐν τῇ Βαφφιναίᾳ Γῇ», βραβευθείσης καὶ ὑπὸ τῆς Βερολιναίας Αὐτοκρατορικῆς Ἀκαδημίας, διὰ τοῦ γέραος «Ἀλέξανδρος τοῦ Οὑμβόλδου».
Ἥρως τοῦ Βοερικοῦ Πολέμου, ἀπηνὴς καταδιώκτης τῶν βοερικῶν Blockade Runners, ἐπὶ τοῦ ἀτμηλάτου μυοπάρωνος HMS Pimpernel.
Ὁ τραγικὸς του θάνατος εἰς τὸ φουαγιέ τῆς Λέσχης τῶν Πεισιθανάτων, ἐθρηνήθη καθ᾿ ἅπασαν τὴν Αὐτοκρατορίαν.
Τὸ τραγικὸν γεγονὸς ἐπῆλθεν ὅτε οὗτος, φέρων μεταξὺ τῶν ὁδόντων του τὴν περίφημον καπνοσύριγγά του ἐκ κέρατος οὑδσωνείου ἄλκης, ἐστάθη ὄπισθεν τῆς θύρας τοῦ καπνιστηρίου, λαθρακούων -διὰ τὸ καλὸν τῆς Αὐτοκρατορίας-, δολίαν τινα τονθορίζουσαν συζήτησιν τοῦ πρέσβεως τοῦ τσάρου, κόμητος Ἰουστίνου Παύλοβιτς Μπουράχωφ-Φροῦμπε μετὰ τινος Βαλκανίου.
Τὸ τρομερὸν συμβὰν ἐπῆλθεν ὅτε ὁ σέφ τῆς Λέσχης μας, ἤνοιξεν ἀποτόμως τὴν θύραν, ὅπερ ἔσχεν ὡς ἀποτρόπαιον ἀποτέλεσμα τὴν κάρφωσιν τῆς καπνοσύριγγος εἰς τὸν λάρυγγα τοῦ γέροντος εὐπατρίδου!
Ἐλαφρὺς ἔστω ὁ καλύπτων αὐτὸν χοῦς!

Περὶ τῶν ἐν Βαλουκλῇ ἡμιπεφρυγμένων ἰχθύων.

Χρήσιμος -ἀναμφισβητήτως- ἡ μελέτη τῆς ἀρχαίας ἡμῶν ἱστορίας, ὡς πηγὴ ἐξαγωγῆς  συμπερασμάτων τινων περὶ τὴν νοοτροπίαν καὶ τὸν συλλογικὸν ψυχισμὸν τοῦ Νεοέλληνος, πλὴν ὅμως ἀσφαλεστέρα καὶ πλουσιωτάτη πηγὴ τυγχάνει ἡ μελέτη τῆς μεσαιωνικῆς τοιαύτης, ὡς πλέον «ἐπικαιροποιημένη» ποὺ λέγουν καὶ οἱ νεολόγοι μας.
Εἰδικῶς μάλιστα ἡ προσεκτικὴ καὶ ἀπροκατάληπτος μελέτη τῶν καταγεγραμμένων ἱστορικῶν -ἀλλὰ καὶ μυθοπλαστικῶν- τεκμηρίων τῆς περιόδου πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἅλωσιν.
Πολλὰ ἐκ τῶν τότε φρικωδῶν συμβάντων δύνανται ἴσως νὰ ἐπεξηγήσωσιν ἢ νὰ διαφωτίσωσι συμπεριφορὰς καὶ «μανταλιτέ» τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς Ἑλληνικῆς Χερσοννήσου.
Δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν εἰς τοὺς κακεστάτους «Λατίνους», Ἑνετοὺς καὶ Γενουάτας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαχόμενοι ἐπὶ τῶν ἀρχαίων τειχῶν τῆς Βασιλευούσης, διότι «εἶχαν συμφέροντα».
Δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν εἰς τοὺς ἀριστοκράτας οἱ ὁποῖοι ἐνεφανίσθησαν πρὸ τοῦ ἀνωμάλου καὶ κιναίδου Πορθητοῦ, κομίζοντες τὰ πλουσιοπάροχα καὶ τιμαλφῆ δῶρα, αὐτὰ ποὺ πρὸ ὁλίγων ἡμερῶν εἶχον καταχωνιάσει, διὰ νὰ μὴ βοηθήσουν τὸν ἀτυχῆ βασιλέα των, τὸν ἀναζητούντα χρήματα πρὸς πληρωμὴν τῶν ...μισθοφόρων.
Θὰ ἀναφερθῶμεν εἰς ἕνα μῦθον, τὸν ὁποῖον κατέγραψεν ὁ σπουδαῖος λαογράφος μας Νικόλαος Γ. Πολίτης περὶ τὰς ἀρχὰς τῆς παρελθούσης ἑκατονταετίας εἰς τὸ περίφημον ἔργον του «Μελέται περὶ τοῦ βίου καὶ τῆς γλώσσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ».
Κατὰ τὴν ἐν λόγῳ μυθοπλασίαν γέρων τις, καθ᾿ ὃν χρόνον οἱ γενίτσαροι εἶχον ἤδη εἰσέλθει εἰς τὴν Πόλιν καὶ ἔσφαζον τοὺς ἀνθισταμένους καὶ ἐζώγρουν τοὺς λοιποὺς τοὺς ...προσευχομένους καὶ ἔσυρον τὲς καλοβαλμένες κυράδες ἀπ᾿  τὸ μαλλί, οὗτος ...ἐτηγάνιζεν ἑπτὰ (!) ὡραῖα μπαρμπουνάκια πλησίον τοῦ ἁγιάσματος τῆς Ζῳοδόχου Πηγῆς τοῦ Βαλουκλῆ.
Ὁ Γεώργιος Βιζυηνὸς, δραματοποιεῖ ἔτι περαιτέρω τὸν μῦθον διὰ τοῦ ποιήματός του «Τὸ Μπαλουκλί».

«... Το λάδι βάλλει στην φωτιά μες στ' αργυρό τηγάνι,

για να τα τηγανίση.

Τα τηγανίζ' από την μια, και πά' να τα γυρίση 

κι από το άλλο μέρος.

Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση, 

και τάχασεν ο γέρος! 

–Μην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι 

στην Πόλη την μεγάλη!

Την Πόλη την εξακουστή οι Τούρκοι έχουν πάρει,

μας κόβουν το κεφάλι!

–Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια! 

Με φαίνεται σαν ψεύμα!

Μ' αν είν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια 

να πέσουν μες στο ρεύμα!

Ακόμ' ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι' απ' το τηγάνι, 

την μια μεριά ψημένα,

πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη,

γερά, ζωντανεμένα...».

Τὶ νὰ λέμε τώρα καὶ τὶ νὰ φλυαρῶμεν; Φρονοῦντες, φίλε ἀναγνώστα, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ μῦθος χαρακτηρίζει πλήρως τὸν μέσον νεοέλληνα ἐν τοῖς διανυομένοις καιροῖς, ἂς ἀφήσωμε τοὺς νοσηροὺς στοχασμοὺς καὶ ἂς πᾶμε σὲ κανένα ΑΤΜ νὰ ἴδωμεν τὶ ...«ψάρια πιάσαμε»!

«Ἂν γίνῃ ὁ Ἀρμένης τσέλιγκας

καὶ μπαλικτζὴς ὁ Τοῦρκος,

Κλάφτονε τότε τὸ Ῥωμηὸ

Τὶ θὰ τὸν φάῃ ὁ βοῦρκος».

(Παλαιὰ παφλαγονικὴ παροιμία).

Ἡ ἐξαπάτησις τῶν ἐξαπατούντων.

Ἀξιοσέβαστος ὁ ἀγὼν τινων ὄπως καταδείξωσι τὸ πλῆθος καὶ τὴν δολιότητα τῶν μοχθηρῶν Φράγκων, τῶν ἀπὸ διακοσαετίας (τοὐλάχιστον) πειρωμένων νὰ ὑφαρπάσωσι τὸν καλοκάγαθον κάτοικον τῆς χώρας ὅπου ἔζων ἄλλοτε οἱ Ἕλληνες, ἐκ τῆς φιλοστόργου ἀγκάλης τῆς Ἀσίας.
Ὅμως θὰ εἶχε μέγα ἐνδιαφέρον καὶ ἡ συγκρότησις μιᾶς «Μελαίνης Βίβλου».
Μιᾶς «Μελαίνης Βίβλου» ἐν τῇ ὁποίᾳ ὁ ῥέκτης καὶ φιλέρευνος ἵστωρ, θὰ ἀναγράψῃ τὰς ἀπὸ τοῦ 1981 καὶ ἐντεῦθεν ΑΠΑΤΑΣ τῶν ἰθαγενῶν «ἡγετῶν» καὶ λοιπῶν ταρταρίνων τῆς κρατικῆς ἐξουσίας.
Ποίας ἀπάτας; Μὰ βεβαίως ὅλας ἐκείνας αἱ ὁποῖαι συνώδευσαν τὴν διαβουκόλησιν τοῦ ποιμνίου, ὑπὸ τὸ ἀηδὲς 
«Αὐτὸ μᾶς τὸ ἐζήτησαν οἱ ...Εὐρωπαῖοι».

Φαλιμέντον

Τοῦ ἐπικαίρου λογιστικοῦ φαλιμέντου, ἔχει (ἐπιβεβαιωμένως) προηγηθεῖ τὸ λογικὸν φαλιμέντον.
Τοῦτο ἐπιτέμνεται καὶ πιστοποιεῖται εἰς τὸ θλιβερὸν ἐγρηγορὸς τῆς λαότητος ἥτις κατοικεῖ εἰς τὴν χώραν ὅπου ἔζησαν οἱ Ἕλληνες, δι᾿ ἑνὸς παραλόγου (absurdum) ἐνδοερωτήματος τῶν κατοίκων αὐτῶν:

ΝΑΙ εἰς τὸ ΟΧΙ;

ἢ

ΟΧΙ εἰς τὸ ΝΑΙ;