Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Οἱ δακρυλέκται...

Μάταια κρύσταλλα συλλογῆς ματαίων -ἑνίοτε- θρήνων. Μικρὰ ὑελουργικὰ κομψοτεχνήματα ἐκ πεφυσημένου κρυστάλλου, ἁρμοδίως σχηματισθέντα πρὸς συλλογὴν τῶν δακρύων.
Τὰ ἔδιδον οἱ Πέρσαι βασιλεῖς εἰς τὰς κυρίας τοῦ γυναικωνίτου των ὅτε ἐξεστράτευον. Ἐπιστρέφοντες τὰ ἤλεγχον, τὰ συνέκρινον τὰ ἐζύγιζον, ἀναζητοῦντες τὸ πλέον δακρυγεμές, τὸ πλέον πολύκλαυστον, ὡς τεκμήριον νοσταλγίας καὶ περιπαθοῦς ἔρωτος.
Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐαίσθητος ἐκεῖνος προφητάναξ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Ἱεσσαΐδης, ἐν τῷ νε΄ Ψαλμῷ συλλέγει τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας του παρακαταθέτων ταῦτα πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Ἰεχωβᾶ ψάλλων:
«...τὴν ζωήν μου ἐξήγγειλά σοι, ἔθου τὰ δάκρυά μου ἐνώπιόν σου ὡς καὶ ἐν τῇ ἐπαγγελίᾳ σου...».Τεκμήριον τοῦ προαιωνίου διλήμματος, τοῦ μὴ ἰκανοποιουμένου ἐκ τοῦ ματαίου τίλματος μιᾶς μαργαρίτας. Οὔτε ἐκ τῆς ματαίας εὐχῆς τοῦ ἡμετέρου Παπαδιαμάντη γράψαντος τὸ λαϊκὸν ἐκεῖνον: «Θάθελα νὰ πεθήνησκα καὶ πάλε νάταν ψέμμα, γιὰ νάβλεπα ποιὰ γνοιάζεται καὶ ποιὰ πονεῖ γιὰ μένα».
Καὶ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ οἱ Ῥωμαῖοι συνέλεγον τὴν δακρυροὴν τῶν συντετριμμένων οἰκείων τοῦ μάκαρος, θέτοντες τὴν πολύτιμον δακρυδόχην εἰς τὰ μνήματα πρὸς τέρψιν καὶ δόξαν τῶν ἀρχαιολόγων καὶ τῶν λοιπῶν τυμβωρύχων καὶ ταφοτρωκτῶν.

Καὶ κατὰ τὴν Βικτωριανὴν λεγομένην ἐποχήν συνελέγοντο τὰ δάκρυα εἰς περίκομψα φιαλίδια καὶ ἐφυλάσσοντο ἐσαεὶ ὡς τεκμήρια αἰωνίου θλίψεως. Ποιήσεις ἐγράφησαν τότε διὰ τοὺς δακρυλέκτας ἐκείνους, ὡς ἡ παρατιθεμένη τοῦ Ἀμερικανοῦ Frank Dempster Sherman (1860-1916), τοῦ ἐμπνευσθέντος ταύτην ἐκ τοῦ -ἐμπράκτου- θρήνου μιᾶς νεαρᾶς Ἑλληνίδος.

A Tear Bottle


Glass, wherein a Greek girl’s tears
Once were gathered as they fell,
After these two thousand years
Is there still no tale to tell?


                                 Buried with her, in her mound
                               She is dust long since, but you
                             Only yesterday were found
                           Iridescent as the dew,

                                                    Fashioned faultlessly, a form
                                                   Graceful as was hers whose cheek
                                                  Once against you made you warm
                                                 While you heard her sorrow speak.

At your lips I listen long
For some whispered word of her,

For some ghostly strain of song
In your haunted heart to stir.

But your crystal lips are dumb,
Hushed the music in you heart:
Ah, if she could only come
Back again and bid it start!

Long is Art, but Life so brief!
And the end seems so unjust:
This companion of her grief
Here to-day, while she is dust!








Μόνον ἐκεῖνοι οἱ παράξενοι κάτοικοι τῆς ἀρχαίας Σαρδοῦς, κατὰ τὰς ἐκφορὰς τῶν πεφιλημένων νεκρῶν ἀντὶ θρηνητικῶν δακρύων, ἐξέχεον δάκρυα γέλωτος σπαρακτικοῦ, τοῦ γνωστοῦ ἔκτοτε καὶ ὡς  Σαρδωνίου, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ λόγιος Γ. Α. Ἀναστασόπουλος ἐν ταῖς σελίσι τῆς «Ποικίλης Στοᾶς» τοῦ ἔτους 1887:

Δεν υπάρχουν σχόλια: