Selva oscura.

Τὰ «τρίτα μάτια» καὶ αἱ διανοίξεις των.

Καλῶς ἔπραξεν ὁ νεαρὸς τότε Ἀνουπάμ Καπουρχάτρι, ἀφήσας τὸ βαλτῶδες μικρὸν κτῆμα τοῦ πατρὸς του εἰς τὰ περίχωρα τῆς Σανδερναγόρης καὶ ἀκολουθήσας τὸν δρόμον τῆς ἁγιότητος.
Ἤδη φέρων νέον ὄνομα, κάτι σὰν Βραχμαπούτρα σρί Ῥατζπουτάνα, μὲ λευκὴν γενειάδα, μόνιμον τεθλιμμένον μειδίαμα (διὰ τὸν Παγκόσμιον Πόνον), μὴ ἐγγίζων ποτὲ (δημοσίως) τὰ λάπτοπ, οὔτε κἂν τὸ κινητὸν του, διαποιμαίνει πνευματικῶς καὶ ἄλλως πως, πλειάδα βαριεστημένων εὐκαταστάτων κυρίων καὶ -κυρίως- κυριῶν.
Αὗται, καταλλήλως δασκαλευθεῖσαι, ἥναψαν ἐντὸς των τὸν «θεῖον σπινθῆρα», ἀναμένουσαι τῇ καθοδηγήσει τοῦ διδασκάλου Βραχμαπούτρα μιὰν σειρὰν μυστηριωδῶν ...διανοίξεων.
Τὴν διάνοιξιν ἑνὸς τρίτου ὀφθαλμοῦ εἰς τὸ μέτωπόν των, ἀφοῦ -προηγουμένως- ἕνας περίεργος ἐσωτερικὸς ὑπναλέος ὄφις, ἀφυπνούμενος δι᾿ ἐπιδεξίων περιεδρικῶν τεχνικῶν τοῦ διδασκάλου Βραχμαπούτρα, -αἵτινες εἰς ἐκλαϊκευτικὴν μορφὴν συνηθίζονται καὶ εἰς τὰς φυλακάς-, θέλει διατρέξῃ τὴν σπονδυλικὴν ἀτραπὸν τῆς ῥάχεως, διὰ νὰ ἐξέλθη ἐκ τοῦ μετώπου, διανοίγων τὸν περιπόθητον τρίτον ὀφθαλμόν.
Διὰ νὰ συμβοῦν αὐταὶ αἱ διανοίξεις, πρέπει ὁ μυούμενος / -νη, νὰ δώσῃ ἁπτὰς ἐνδείξεις τῆς περιφρονήσεώς του πρὸς τὴν ὕλην, διανοίγων γενναίως τὸ πορτοφόλι του καὶ ἐπιδαψιλεύων τῷ διδασκάλῳ τὰ μύητρα τῆς διανοίξεως.
Αὐτὰ συμβαίνουν ἀπὸ πολλῶν δεκαετιῶν εἰς τὰς χώρας τῶν «κουτοφράγκων». Χονδραὶ Ἀμερικανίδες πρώην θεατρίναι τοῦ Χόλυγουδ καὶ νευρωτικαὶ σύζυγοι γηραιῶν χρηματιστῶν, θέλουν ἐναγωνίως ἕνα τρίτον ὀφθαλμὸν καὶ τὴν πολυύμνητον ἀξιοποίησιν τοῦ «ὑπόλοιπου ἀναξιοποίητου 99% τοῦ ἐγκεφάλου των»!
Εἰς τὴν Χαζολάνδην τῶν Βαλκανίων, τοιαῦται πολυτέλειαι ἐνεφανίσθησαν περὶ τὰς ἐποχὰς τῆς ζωοπανυγύρεως 1980 καὶ ἐντεῦθεν, χαλνώντας τὴν σεπτὴν πιάτσαν διαφόρων ἰθαγενῶν Βραχμαπουτρῶν, παπαδοκαλογερικῆς, ἐθνικολαϊκῆς, ἀρχαιολαγνικῆς καὶ λοιπῶν «ἐσωτεριστικῆς» μορφῆς προελεύσεων.
Τώρα ὅμως, ποὺ ἡ Ἁγία Πενία μεσουρανεῖ, θεραπεύουσα πᾶσαν νόσον καὶ μαλακίαν, οἱ Βραχμαποῦτραι θὰ ἠδύνατό τις νὰ εἰκάσῃ ὅτι θὰ ἀνεζήτουν ἀλλοῦ «χονδρὰς Ἀμερικάνας».
Ὄχι! Ἐδῷ καὶ τώρα, προκόβουν περισσότερον. Καζάντια καὶ μπερκέτια. 
Ἔριξαν τὰ τιμολόγια καὶ δουλεύουν πιὸ ζεστὰ τὸ προτσές τῶν περιεδρικῶν ...«διανοίξεων».
Ὁ δυστυχὴς λαουτζῖκος τοὺς ὑπεραγαπᾶ σχεδὸν λαγνικῶς.
Καὶ τοὺς ξεύρει μὲ τὴν γενικὴν ὀνομασίαν:
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Ἡ ἀγανάκτησις τῆς κοινοτυπίας καὶ ἡ κοινοτυπία τῆς ἀγανακτήσεως.

... κωμῳδοδιδασκαλίαν εἶναι χαλεπώτατον ἔργον ἁπάντων·
πολλῶν γὰρ δὴ πειρασάντων αὐτὴν ὀλίγοις χαρίσασθαι...

ἈριστοφάνΟΥΣ, Ἱππῆς, 516-517.

Οἱ «διανοούμενοι» τοῦ «Προοδευτισμοῦ», ἔχουν ἐπιτύχει ὡς καλοὶ ἀλχημισταί, ἐκ τοῦ πολυσυνθέτου σωζωμένου ἔργου τοῦ Ἀριστοφάνους, τὴν ἀπομόνωσιν τῶν «χρησίμων» εἰς αὐτοὺς στοιχείων.

Κατέχοντες ἐπαξίως τὴν «φιλοσοφικὴν λίθον» τῆς ἰδεολογικῆς βασάνου παντὸς διανοήματος, εἴτε αὐτὸ προέρχεται ἐκ τῆς ἐποχῆς τῆς 13^ης Αἰγυπτιακῆς Δυναστείας, εἴτε πρόκειται δι᾿ ἕνα ποίημα τοῦ Καρυωτάκη ἢ τοῦ Καββαδία, ἐπιτυγχάνουν πάντοτε σχεδὸν –μέσῳ καταλλήλου «ἐπεξεργασίας»- νὰ τὸ ἐντάξουν εἰς τὸν μέγαν λάκκον τῆς «προοδευτικῆς κουλτούρας».

Κάποια «παράσταση Ἀριστοφάνη» (sic), γενομένη εἰς τὴν ἀχαϊκὴν πρωτεύουσαν καὶ μέλλουσα λόγῳ γειτνιάσεως (ὑποτεθήσθω καλοβούλως) νὰ «ἀνέβῃ» καὶ εἰς τὸ Αἴγιον, προὐκάλεσε, ὡς ἀνεμένετο ἐκ τοῦ γνωστοῦ «διαλεχτικοῦ προτσές», τὴν «στοχευμένη δράση - ἀναμενόμενη ἀντίδραση» τῶν «προοδευτικῶν ἀνθρώπων», ὡς καὶ τὴν ἀντίδρασιν τοῦ ἐκεῖ σεβ/του μητροπολίτου Αἰγιαλείας κλπ., τὴν ἐκφρασθείσαν διὰ τῶν συνήθων του ἐκδηλώσεων ἀγανακτήσεως.

Τὸ ἐπόμενον στάδιον τοῦ «διαλεχτικοῦ προτσές», περιελάμβανε τὴν «ἱερᾶν ἀνταγανάκτησιν» τῶν ἀπανταχοῦ τῆς ἐπικρατείας, «φιλοτέχνων», λογίων, εὐαισθήτων καὶ τῶν ἐν γένει πεφωτισμένων μαστιχομασητῶν τοῦ ἀηδοῦς ἐν τῇ κοινοτύπῳ ὑποκριτικότητί του τσιτάτου τοῦ κ. Ἀρρουέ «Διαφωνῶ μὲ αὐτὸ ποὺ λές, ἀλλὰ θὰ ἀγωνίζωμαι γιὰ τὸ δικαίωμά σου νὰ τὸ λές»...

(Βλ. σχετ. http://freantles.blogspot.gr/2016/03/blog-post_31.html)

Συνηγανάκτησαν λοιπὸν οἱ εὐαίσθητοι, ἐπειδὴ ὁ ἐν λόγῳ μητροπολίτης, δὲν εἶδε «χριστιανικῶς» τὴν προσωπικὴν του διακωμώδησιν, ὅπως αὐτὴ λαμβάνει χώραν εἰς τὸ ἐν λόγῳ θεατρούργημα τὸ σφετεριζόμενον τὸ ὄνομα τοῦ Ἀριστοφάνους.

Ἐκ τῆς ἀγανακτητικῆς ταύτης ἀλληλουχίας προέκυψε μέγα ὄφελος παντάπασιν.

Ὁ θίασος διεφημίσθη, ὁ πρωθιερεὺς προκληθεὶς καὶ ἀντιδράσας ἐδυσφημίσθη, πλὴν ὅμως, ἑνώπιον  τοῦ ποιμνίου του, ἐμεγαλύνθη.

Οἱ προοδευτικοί καὶ οἱ συναυλιζόμενοι μετ᾿ αὐτῶν, ἠδυνήθησαν διὰ μιὰν εἰσέτι φοράν -ὁλόφωτοι καὶ ἀσπαίροντες-  νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγανάκτησίν των «κατὰ τοῦ μεσαιωνικοῦ σκοταδισμοῦ».

Μόνον θῦμα τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ὁ ἀτυχὴς Ἀριστοφάνης...

Ὁ Ἀριστοφάνης λοιπόν, ὡς σημαίνῃ καὶ τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ κυρίως τὸ ἔργον του, ἦτο ἕνας ἀριστοκράτης ἐκ τῆς Ἱππικῆς Τάξεως, προσηλωμένος καθ᾿ ἅπαντα τὸν βίον του εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς συντηρήσεως τῶν ὑψηλῶν ταξικῶν ΤΟΥ ἀξιῶν.

Μάστιξ τῶν δημαγωγῶν, τῆς ὀχλοκρατίας – δημοκρατίας, τῶν λογῆς σαλταδόρων τῆς πολιτικῆς, ἐχθρὸς τοῦ δήμου καὶ τοῦ ὀλεθρίου λαϊκοῦ δημοσιονομικοῦ διανεμισμοῦ, τοῦ γνωστοῦ εἰς τὰ καθ᾿ ἡμᾶς καὶ ὡς «κοινωνικό κράτος», ἥτοι παρασιτοκρατία.

Ἥγουν, ὁ τέλειος ...ἀριστερός! 

Καὶ ὅμως, εἰς χείρας καταλλήλων «μεταφραστῶν», σκηνοθετῶν καὶ λοιπῶν ἐργατῶν τοῦ Μεγάλου Χαλκείου τῆς «Προόδου», μετατρέπεται εἰς ...ῥιζοσπαστικὸν στοιχεῖον, ἀναρχίζων, ἐπανιστάμενος, κατερχόμενος καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἄλλων ἀνυπερασπίστων νεκρῶν δημιουργῶν, ὄχι εἰς τὸν Ἄδην, ἀλλὰ ...«στὰ μετερίζια τῶν λαϊκῶν καὶ ταξικῶν ἀγώνων».

Ἀνυπεράσπιστος μετὰ θάνατον, ὁ πτωχὸς Ἀριστοφάνης, θυσιάζεται ὡς ἑνιαύσιον θῦμα μιᾶς ἀναγκαίας πανδήμου θυσίας, εἰς τοὺς ἀενάως βεβηλουμένους ναοὺς τοῦ Διονύσου, κατὰ προτίμησιν εἰς τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ. Θέατρα τὰ λέγουν ἁπλῶς, ὅπως π.χ. τὸ «Περοκέ» ἢ τὸ «Δελφινάριον».

Θυσιάζεται ὑπὸ τὴν μάχαιραν τῶν τριπλοθυτῶν του κατ᾿ ἔτος ὅτε, «ἄμα τῷ ἤρι ἀρχομένῳ», ἀρχίζουν αἱ ἐτοιμασίαι διὰ τὴν θερινὴν ἀτίμωσιν τοῦ μεγάλου δραματουργοῦ.

Τριπλοθῦται, ἐπειδὴ τὸν θυσιάζουν τρίς!

Πρῶτον, «μεταφράζοντες» αὐτὸν διὰ νὰ τὸν «κάνουν χτῆμα ὅλου τοῦ κόσμου», ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀπηυθύνθη πρὸς ὅλον τὸν κόσμον διὰ νὰ διδάξῃ τὸ ΠΟΣΟΝ ἄθλιος εἶναι «ΟΛΟΣ ὁ κόσμος».

Δεύτερον, σκηνοθετοῦντες (παραποιοῦντες) τὰ ἔργα του διὰ τῆς κουρελοειδοῦς καὶ ἀηδοῦς περιφορᾶς ἐπὶ σκηνῆς διαφόρων κακοφώνων, ἀμαθῶν καὶ ἀνεπιδέκτων παιδείας, κυρίων καὶ κυριῶν, μαρτύρων μιᾶς ὀκλαζούσης σκηνοθετικῆς ἀντιλήψεως περὶ τὸ Ἑλληνικὸν Δρᾶμα.

Τρίτον καὶ χείριστον, τὸν θυσιάζουν ἰδεολογικῶς, ἐντάσσοντες αὐτὸν εἰς τὸ καραβὰν σεράι τῶν «προοδευτικῶν πνεβματικῶν ἀνθρώπων».

Συνήθης ἡ τακτικὴ των, ὅτε ἡ δυσώδης δεξαμενὴ τῶν «γνησίων» ἡρώων τῆς LEFTουργιᾶς στερεύῃ ἢ μπαγιατεύῃ, ὁ ψυχάρπαξ  «προοδευτικὸς» διανοούμενος, δρασκελίζων τὸν Ἀχέροντα, ἁπλώνει τὴν χείρα του εἰς τὸν κόσμον τῶν τιμίων καὶ δικαίων σκιῶν.

Ἔτσι δύνασαι ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, νὰ ἀπολαμβάνῃς σήμερον εἰς κάποιαν λαοσύναξιν προοδευτικῶν καὶ εἰς ἄλλας παρομοίας κομμουνιζούσας δημοθοινίας, τὴν ἀνάκρουσιν τοῦ γνωστοῦ ὕμνου «Τὸ Γελαστὸ παιδί».

Θὰ μοῦ πῇς τώρα καὶ σὺ -δικαίως-, τὶ -στὰ κομμάτια- σχέσιν ἔχει τὸ «Γελαστὸ Παιδὶ»  τοῦ κ. Θεοδωράκη μὲ τὸν Ἀριστοφάνην;

 Ἔχει καὶ παραέχει! Διότι καὶ ὁ τελευταῖος Ἰρλανδὸς γνωρίζει ὅτι ὁ (ἐθνικιστὴς) ποιητὴς Μπρένταν Μπῆαν, ὁ ἀπ᾿ τὰ δεκατέσσαρά του χρόνια μέλος τῆς νεολαιίστικης «ἐγκληματικῆς ἐθνικιστικῆς ὀργάνωσης» Fianna Éireann ἔγραψε τοὺς στίχους ποὺ παραποιημένους ἀκοῦμε ἀπὸ τὰς γνωστὰς στομφώδεις φωνὰς τῶν καθ᾿ ἡμᾶς ἑρμηνευτῶν, πρὸς τιμὴν τοῦ (ἐθνικιστοῦ) συμπατριώτου του Μάικλ Κόλινς.

Ἀλλὰ θὰ μοῦ πῇς, «ἡ τέχνη ἀνήκει σὲ ὅλους» καὶ στὸ κάτω-κάτω, ποιὸς σκοτίζεται γιὰ τὸν Μπρένταν Μπῆαν;

Τὴν πλατεία νὰ γιομίζουμε συντρόφια, 
(καὶ τὰ βοῦρλα νὰ κυματίζουν ὁμοιομόρφως εἰς τὸν μυρίπνουν ζέφυρον)...

«Ψῆφος στὰ δεκαεφτά», ἢ ἡ ἐφηβολειχία ὡς κοινωνικὴ διαστροφή.

Μονόπρακτον εἰς τὸ βαγόνι τοῦ τροχιοδρόμου (τραμβάυ) «Πλάτωνας» (sic).

Τρεῖς νεαραὶ σχολικῆς ἡλικίας. Καρφιά, νοβοπανόβιδες, στριφόνια καὶ κοσκινόπροκες παντοῦ στὸ σῶμα των. Δερμοστιξίαι Μαορί. Βολβοὶ ματιῶν διαγράφοντες ἀσκόπους ἡμικυκλικὰς τροχιάς, ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν διαφόρων ἐξωτικῆς ὅσον καὶ ἐργαστηριακῆς προελεύσεως οὐσιῶν. Κρατοῦν μπύρες. Ἔχουν καὶ συνοδούς. Παρομοία ἐμφάνισις, ἐπιπλέον κυρτοὶ ὡς σουγιάδες κολοκοτρωνέικοι, καὶ ἅπαντες μὲ ζαρωμένα τὰ μέτωπα. Ἀπὸ τρεῖς ἔως πέντε ῥυτίδες. Κάτι σὰν τὸ κούτελον τοῦ Παντελῆ Ζερβοῦ φορεμένον εἰς λυκειόπαιδα. Κάθονται, -ἀκριβέστερον ἔχουν χυθεῖ- στὰ βιζαβί καθίσματα τοῦ τράμ σὰν σάκκοι μὲ καφφὲν Αἰθιοπίας.

Ἡ πλέον κουρασμένη ἐξ αὐτῶν, ἁπλώνει κάτι ἔργα γραφιστικῆς τέχνης, τὰ ὁποῖα ἐκτελοῦν καὶ χρέη ποδῶν, εἰς τὸ ἀπέναντι ἐλεύθερον κάθισμα.

Προτοῦ  ὁμιλήσω λέγων αὐτὸ ποὺ λέγω πάντοτε εἰς ἀναλόγους περιπτώσεις: «Κατεβάστε τὰ πόδια σας ἀπὸ τὸ κάθισμα, ἐπειδὴ σ᾿ αὐτὸ κάθονται ΚΑΙ ἄνθρωποι», μὲ προλαμβάνει μιὰ μεσόκοπος μανδὰμ καθημένη μὲ βρεμένον μπανιερὸν εἰς τὸ βελούδινον κάθισμα παρακεῖ μετὰ τὴν λουτροθεραπείαν της εἰς τὰ Φάληρα. Μὲ μιὰν ὑστερικὴν φωνὴν κάτι γρυλλίζει πρὸς τὸ ζωντανὸν ἔκθεμα τοῦ Κλίμτ.

Ἡ νέα κάνει ὑπακοὴν καὶ κατεβάζει τὰ κάτω ἄκρα της. Ἡ μανδὰμ ὑποτονθορίζει  μετὰ σχετλιαστικῆς διαθέσεως πρὸς προσκείμενον πρεσβύτην κύριον, τὰς συνήθεις καὶ κοινοτύπους ἐλεεινολογίας περὶ «χαλασμένων νέων» κοκ.

Ἐκεῖνος, (κόμη εἰς τὸ χρῶμα τῆς ἀλώπεκος -αὐγουστιάτικης ὡς πρὸς τὴν πυκνότητα-, μπλουτζὴν ξυραφισμένον, κάποια χαϊμαλιὰ καὶ ἐνώτιον), λαμβάνων τὸ ἀνάλογον σιρωπιῶδες ὕφος καὶ κοιτάζων τὴν -ἤδη ἡμίυπνον- ἐν δυνάμει ἐγγονὴν του, ἐκτοξεύει στομφωδῶς τὸ ἐπίσης κοινότυπον μπαρουφολόγημα:

«Ἡ νεολαία μας εἶναι καλή! Ἐμεῖς τὴν χαλάσαμε!».

Εἰς τὸν ἰδιωτικὸν βίον, τὸ ἐπιμελὲς γλείψιμον, ἢ καλαφάτισμα τοῦ νέου ἐκ μέρους τοῦ γέροντος, δύναται νὰ ἔχῃ κίνητρα παντοῖα, ἐνδεχομένως καὶ ἐρειδόμενα ἐπὶ τῶν ὁσονούπω καὶ βαθμηδὸν ἀτονουσῶν ὀχλήσεων τοῦ κεκμηκότος βιολογικοῦ του ὁπλοστασίου, τοῦ κειμένου εἰς τὰς κάτωθεν τοῦ ἡλιακοῦ πλέγματος περιοχάς.

Ταῦτα θὰ μοῦ εἴπῃς φίλε ἀναγνῶστα εἶναι πανάρχαια πάθη καὶ καμώματα τῶν παρηκμασμένων σκαριῶν, τῶν δυστροπούντων ἐπὶ τῇ ἐμφανίσει τοῦ διαλυτηρίου των.

Ἀνιχνεύονται ἀρχαιόθεν, εἴτε εἰς τὰς σουλαμιτικὰς διεξόδους τοῦ Προφητάνακτος τοῦ σεμνοπρεποῦς ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, εἴτε εἰς τὰ γλοιώδη τσαλίμια ἀρχαίων –σοφῶν πάντοτε- Ἑλλήνων γεροκιναίδων, ἢ παρηκμασμένων ἐν γένει θηλυδριῶν, πρὸς ὡραίους καλολαδωμένους ἐφήβους καὶ ζουμερὰς αὐλητρίδας.

Ὅμως, ἡ ἀπόστασις μεταξὺ τοῦ νὰ ἐπιδιώκῃς τὰ νεανικὰ χαϊδολογήματα καὶ τοῦ νὰ γλείφῃς τὴν νεολαίαν ἐπὶ σκοπῷ χρήσεώς της εἴτε πολιτικῶς, εἴτε πολεμικῶς, εἶναι ἀπείρως ἀηδεστέρα ἔναντι παντὸς πορνογέροντος καὶ πάσης «τεκνατζοῦς» ἰουρασικῆς λάμιας.

Πιθανότατα ὁ Βοναπάρτης ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος ὅστις ἐξέθεσε τὴν νεολαίαν εἰς τὰ πεδία τῶν –ματαίων- μαχῶν του.

«Μαρίες Λουΐζες» ἀπεκαλοῦντο τὰ πιτσιρίκια ποὺ ἐθερίζοντο ὑπὸ τῶν ῥωσσοαυστριακῶν σφαιρῶν εἰς τὰ περίχωρα τῶν Παρισίων.

Ἔκτοτε, πᾶς ἔκφρων ἡγέτης ἔχων μέσα του ἐκεῖνον τὸν πανάρχαιον πλατωνικὸν καὶ μωσαϊκὸν σκώληκα τῆς νεολειχίας, ὁραματίζεται μιὰν βαθμιαίαν ἐξόντωσιν τῶν ἡλικιωμένων, (διε)φθαρμένων πολιτῶν -ὑπηκόων καὶ τὴν ἀντικατάστασίν των ὑπὸ μιᾶς «νέας γενεᾶς» γαλουχημένης διὰ τῶν ζειδώρων ναμάτων τοῦ καθεστῶτος του.

Ἡ κολακεία καὶ τὸ πατόκορφο γλείψιμο τῆς νεολαίας. Χαρακτηριστικὸν τῶν χαμερπεστέρων πολιτικῶν δυνάμεων παγκοσμίως. Αἱ λογῆς «τάμπουλες ράζες», τὸ «καινούργιο ποὺ προβάλλει ὁλόφωτο, μές᾿ ἀπ᾿ τὶς στάχτες τοῦ παλιοῦ» καὶ ἄλλαι τοιαῦται ζουρλαμάρες τῶν διαφόρων πολιτικοκομματικῶν ταρταρίνων.
Ἡ Hitlerjugend τοῦ φρενοβλαβοῦς αὐστριακοῦ δεκανέως, αἱ balille τοῦ Ντοῦτσε, οἱ κομσομόλοι τοῦ ὁκτωβριανοῦ πράκτορος τῶν Γερμανῶν. Τὰ τσογλάνια τῆς «Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης», ποὺ ἔσερναν τοὺς δασκάλους ξεβράκωτους στοὺς δρόμους καὶ ἔκαιγαν τὰ αὐτοκρατορικὰ ἀρχεῖα τῆς Κίνας. Τὰ κτηνώδη ἀληταρόνια τοῦ Sompoan Yuvakok τοῦ Πόλ Πότ. Τὰ ἀφρικανικὰ ἄνηβα αἱμοβόρα σκουλήκια τῆς Μπόκο Χαρὰμ καὶ τῶν λογῆς φονταμενταλιστῶν ὁπαδῶν τοῦ ἐπιληπτικοῦ ἄραβος καμηλεμπόρου.

«Γνωρίζεις τὴν χώραν ὅπου ἀνθεῖ ἡ φαιδρὰ πορτοκαλέα (Gayorangeland);»

Ὅπου ζεῖ ἕνας λαὸς ἀποκεκτηνωμένος ἐκ τῆς παρατεταμένης τηλοψίας, τῆς πεισματώδους ἐμμονῆς του εἰς τὴν ἐξάσκησιν τοῦ χαρακτηριστικωτέρου ἐφηβικοῦ ἐλαττώματος, τῆς βουλιμικῆς καταναλώσεως ζωικῶν λιπῶν τοῦ τύπου «βρόμικο», τῆς ἀπολαύσεως λαθραίων καπνῶν, φονικῶν ἀποσταγμάτων οἰνοπνεύματος καὶ - κυρίως- τοῦ «μερακλώματος» ὑπὸ τὴν ἐπήρρειαν τῶν ἀνωτέρω καὶ ὑπὸ τοὺς ἤχους ἐρωτομανῶν γαϊδάρων – λαϊκῶν τραγουδιστῶν;

Ἐκεῖ στὴν χώραν ταύτην, ἐξ ΑΥΤΟΥ τοῦ λαοῦ, ἐπιλέγονται τὰ πλέον χαρακτηριστικὰ πρόσωπα, ἥτοι χλιδάεργοι φραπεδενεργούμενοι τενεκέδες, ὡς ἡγέται, στηριζόμενοι ὑπὸ μιᾶς τσέτας κροτώνων (χυδ. τσιμπούρια) τοῦ δημοσίου μπεζαχτᾶ, γνωστῶν καὶ ὡς «πνεβματικοὶ ἄνθρωποι».

Ὅλοι αὐτοί, οἱ «πολιτικοί», μεγαλωμένοι καὶ γαλουχημένοι διὰ τοῦ μαρξιστικοῦ γάλακτος, ὅπως τὸ σύνολον σχεδὸν τοῦ λαοῦ, «δεξιοῦ» καὶ «ἀριστεροῦ», μισοῦν τὴν κοινοβουλευτικὴν δημοκρατίαν, στηρίζοντες ὅμως τὸν κοινοβουλευτισμὸν ὡς πηγὴν ἐσόδων καὶ γομώσεως τῆς ἀσημαντότητός των.

Στόχος των, ἐμφανέστατος πλέον, ἡ κατάργησίς της, ἡ καταστροφὴ της, πρὶν τὸ Μεγάλο Βῆμα, τὸ ὄνειρον παντὸς μαρξιστοῦ...

Οἱ τρόποι διὰ νὰ καταστρέψῃς μιὰν κοινοβουλευτικὴν δημοκρατίαν εἶναι –βασικῶς- δύο:

Διὰ πραξικοπήματος καὶ διὰ τῆς ...διευρύνσεως τοῦ ἐκλεκτορικοῦ της σώματος, παρεισάγων εἰς τοὺς ἐκλογικοὺς καταλόγους ὅλον καὶ περισσότερα πρόσωπα μειωμένης πολιτικῆς εὐθύνης.
Ἔτσι λοιπόν, τὶ πιὸ δίκαιον;
Εἰς τοὺς καμμένους «ἐνήλικας» ἐγκεφάλους, ἂς προστεθοῦν καὶ τὰ 17άρια τὰ «καμμένα» τοῦ «μπάφου», τοῦ 20αώρου πρὸ τῆς παιχνιδοκονσόλας, καὶ τῶν «βρόμικων» ἐδεσμάτων.
Ἔτσι, ντερβίση λαὲ μου.

Ἂς «ἀνθίσουν πχιὰ ἕνα ἑκατομμύριο ἐκλογικοὶ κατάλογοι».

Σὰν τὰ ῥόδα τοῦ Ἰσπαχάν. Ἢ καλύτερον, σὰν τὶς ...φοῦντες τοῦ Κανταχάρ.
Ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν κάποιοι ἀκόμη «κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία» ἔχει ξοφλήσει. 
Μιὰ ματιὰ στὸ ποιοὶ πισινοὶ στέκονται στὶς καρέκλες τοῦ γνωστοῦ βαυαρικοῦ μεγάρου τῆς Πλ. Συντάγματος, ἐκεῖ ποὺ ἐκάθησαν κάποτε ΚΑΙ πολιτικοί. 
Οὐδὲν ἕτερον.