Ἑξῆντα χρόνια ζήσαμε τὸν τρόμο,
μιᾶς ἥρεμης κι ἀπόστροφης ζωῆς,
σ᾿ ἕνα πλανήτη μ᾿ ἀέρα καὶ νερά.
σ᾿ ἕνα πλανήτη μ᾿ ἀέρα καὶ νερά.
Ἑξῆντα χρόνια ζήσαμε τὸν τρόμο,
ἀνάμεσα σὲ ὕλη ποὺ μονάχη της σαλεύει,
σὲ ὄντα ποὺ κινούνταν ὅπως θέλαν.
ἀνάμεσα σὲ ὕλη ποὺ μονάχη της σαλεύει,
σὲ ὄντα ποὺ κινούνταν ὅπως θέλαν.
Κι ὁ νοῦς μας, πάντα μ᾿ εὐλάβεια στραμμένος,
σέ κεῖνες τὶς σφαῖρες τ᾿ οὐρανοῦ,
ποὺ ξανοιγμένες σὲ μιὰν ἀπειροσύνη,
μᾶς προσκαλοῦν σ᾿ ἀνοιχτοσύνη,
ψυχῆς, σωμάτου καὶ τοῦ νοῦ.
σέ κεῖνες τὶς σφαῖρες τ᾿ οὐρανοῦ,
ποὺ ξανοιγμένες σὲ μιὰν ἀπειροσύνη,
μᾶς προσκαλοῦν σ᾿ ἀνοιχτοσύνη,
ψυχῆς, σωμάτου καὶ τοῦ νοῦ.
Γιάν Φερμέερ, «The Glass of Wine» 1661.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου