ATITLON.

Καράβια ἔχουν νὰ περάσουν,

ἀπ᾿ τῶν δικαίων βασιλέων τὸν καιρό.

Καράβια ἔχουν πλησίστια νὰ διαβοῦν,

ἀπ᾿ τοὺς καιροὺς τῶν ῥοδίνων ὁριζόντων.

Οἱ ῥόδινοι ὁρίζοντες γινήκανε γραμμές,

ποὺ χέρι παιδικὸ τὶς ζωγραφίζῃ.

Παιδὶ ποὺ ἄφρονες μεγάλοι,

ζάρια τοῦ δώσανε, νὰ χτίζῃ ῥιζικά.

Καράβια δὲν διαβαίνουν πιά!

Λές καὶ τὰ κύματα νάχουνε πετρώσῃ.

Καράβια πιὰ δὲν θὰ φανοῦν,

τὶ τὰ κατάπιε τῆς μνήμης Λεβιάθαν γελαστός.

Μικρές φελοῦκες μείναν μόνο

κι ἕνα τσαχπίνικο μαῦρο ἀβιζό,

πού πρὸ ἐτῶν τὸ ἔστειλαν νὰ πάῃ

σὲ νήσους ν᾿ ἀναγγείλῃ ἀγγέλων ἐρχομούς.

Καὶ κεῖνο καβατζάρησε τὸν κάβο τὸν παλιό,

πούχει τὸν φάρο μας γιὰ μόνο του στολίδι

καὶ χάθηκ᾿ ἔκτοτε στὸν ἕκτο ὠκεανό,

(πού κάποτε εἶχε τ᾿ ὄνομά σου).

Κιτρίνισαν οἱ γλάροι μας σὰν δάχτυλα γέρου καπνιστῆ.

Πάν᾿ ἀπ᾿ τὸ φάρο μας πετοῦν βαριεστημένα.

Ῥάθυμοι σύντροφοι μιᾶς ἄλλης Κιβωτοῦ,

φέρνουν μηνύματα κλούβι᾿ ἀποθαμένα.

Σταμάτησε ὁ χρόνος σ᾿ ἐκεῖνο πάνω τὸ χαρτί,

ποὺ βγῆκε ἀπ᾿ τὸ μπουκάλι τοῦ κονιάκ τὸ πεταμένο.

Κι ἔγραφε μόνο μιὰ φράση μαγική:

«O Wedding-Guest! this soul hath been

Alone on a wide wide sea:

So lonely 'twas, that God himself

Scarce seemèd there to be».