Σκέψεις ἐπὶ μιᾶς προσωπογραφίας, τοῦ Ῥαφαήλ.

Τὸν μέγαν Οὑμανιστὴν Θωμᾶν Ἰνγκιράμι (Tommaso Inghirami 1470-1516), ὁ Ῥαφαὴλ ἱστόρησεν ὡς κισσοστεφῆ «Ἐπίκουρον» εἰς τὴν περίφημον «Σχολὴν τῶν Ἀθηνῶν», ἀλλὰ καὶ εἰς μίαν ἄκρως ῥεαλιστικὴν προσωπογραφίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ στραβισμὸς τοῦ σοφοῦ ἀνδρὸς δὲν κρύπτεται, οὔτε καλλωπίζεται, ὅπως κάμνωμεν σήμερον εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν φώτων, τῆς εὐθύτητος καὶ τῆς εἰλικρινείας...
Ὁ στραβισμὸς τοῦ Ἰνγκιράμι δύναται, πέραν τῆς δυσμορφίας, νὰ «συλληφθῇ» ἐν μιᾷ κάποιᾳ ἀλληγορηκότητι καὶ ὡς ἔνας τρόπος ὄψεως τῶν πραγμάτων, διάφορος ἐκείνου τοῦ γνωστοῦ, τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς προσηλωτικοῦ ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου, ὡς ὁ ἀπερισπάστου προσοχῆς παρωπιδοφόρος ἡμίονος.
Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ πάντοτε ἐφρόνουν ὅτι, τόσον ἡ «παρατήρησις τῶν φαινομένων», ὅσον καὶ ἡ «κάθοδος εἰς τὸ βάθος τῆς συνειδήσεως» κρύπτουν παγίδας τινάς.
Εἰς μὲν τὴν «παρατήρησιν» ὁ παρατηρῶν ἐνδέχεται ἐν τῇ σεβαστῇ προσπαθείᾳ του ὅπως «ἐξηγήσῃ» τὰ φαινόμενα, νὰ παραμείνῃ ἰσόβιος παρατηρητὴς αὐτῶν, ὁ δὲ «κατερχόμενος», ἐν τῇ εὐγενεστάτῃ ἀποπείρᾳ του ὅπως καλλιεργήσῃ τὸ περιλάλητον «Γνῶθι σεαυτόν», ἐνδέχεται νὰ βυθισθῇ εἰς τὴν ἄβυσσον τοῦ ὀμφαλοῦ του.