Ἑβδομήκοντα τέσσαρα ἔτη...

Οἱ ἐπαιτοῦντες ὡς ἀπαιτοῦντες.

 Ὁ ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς,  

οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει.

 Ἡράκλειτος

Μέγα μέρος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνικοπολιτικῆς νοσηρότητος, ἐνδέχεται νὰ ὀφείλεται καὶ εἰς τὴν σκανδαλώδη συνήχησιν τοῦ ῥήματος ΕΠΑΙΤΩ πρὸς τὸ ῥῆμα ΑΠΑΙΤΩ.

Συνδυαζόμενον τοῦτο πρὸς τὴν ἐγγενῆ τοῖς Ἕλλησιν ἀδυναμίαν κατανοήσεως τῆς ὑπεροχῆς τοῦ ἀντιπάλου, ὅτε αὕτη ὑφίσταται, γεννᾶ ἄλλοτε χρυσᾶς σελίδας ἐθνικῆς δόξης καὶ ἀπέλπιδος ἡρωισμοῦ, δυστυχῶς ὅμως -συνηθέστερον-  ...ἐθνικὰς καταστροφάς.

Τινὲς ἐκ τῶν ἀντιπάλων, μεριμνοῦν ἑνίοτε διὰ τρόπου ἐξόχως φιλελληνικοῦ, νὰ καθυποδείξουν τῷ ἐπαιτοῦντι -  ἀπαιτοῦντι Ἕλληνι, τὰ ὅρια καὶ νὰ τὸν προφυλάξουν ἐκ τῶν περαιτέρω περιπετειῶν.

Ὁσάκις ὁ ἡγούμενος τῶν Ἑλλήνων εἶναι σώφρων καὶ συνετός, «λαμβάνει τὸ μήνυμα» καὶ πράττει τὰ δέοντα. Ὁσάκις ὅμως εἶναι ὑπερφίαλος, τελικῶς στέλνει πλοῖα εἴτε στὴν Οὐκρανίαν, εἴτε στὴν Σμύρνην πρὸς μεταφορὰν διαφόρων ἀτυχῶν «συνωστισθέντων» συν-Ἑλλήνων.

Καὶ τὸ σχετικὸν ἀνεκδοτάκι μας, ἐκ τοῦ ἀκενώτου καὶ πολυπαθοῦς συνέλληνος Πολυβίου.

Ἐκ τοῦ ΛΑ΄ βιβλίου παρ. iv τῶν «Ἱστοριῶν» του.

Ὁ Ἀντίοχος Δ΄ Ἐπιφανής καὶ 

ἕνας Ῥωμαῖος Δημόσιος Ὑπάλληλος. 

(6ος Συριακὸς Πόλεμος)

Εὑρισκόμεθα εἰς τὸ 168 π.Χ. Ἡ Ῥωμαϊκὴ Πολιτεία κινητοποιεῖται εἰς τὸν χῶρον τῆς Αἰγύπτου, βλέπουσα μετ᾿ ἀνησυχίας τὰς προόδους τοῦ Σελευκιδικοῦ Κράτους καὶ τοῦ τρομεροῦ Ἀντιόχου Δ΄ τοῦ Ἐπιφανοῦς (ἐκείνου ποὺ ἔστησε τὸ ἅγαλμά του στὸν Ναὸν τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἐδημιούργησε δεύτερος μετὰ τὸν Μωυσῆν τὸν ἰουδαϊκὸν ἐθνικισμόν).

Οἱ Ῥωμαῖοι βλέποντες τὰ μακροπρόθεσμα σχέδιά των διὰ τὴν Ἀνατολικὴν Μεσόγειον νὰ ἀπειλοῦνται ἐκ μιᾶς καταρρεύσεως τῶν Πτολεμαίων ἀποστέλλουν εἰς τὸ Πηλούσιον, ὅπου εὑρίσκεται ὁ Ἀντίοχος ἔτοιμος νὰ κινηθῇ κατὰ τῆς Ἀλεξανδρείας, στρατιωτικὰς δυνάμεις ὑπὸ τὸν γηραιὸν καὶ ἔμπειρον εἰς τὴν διαχείρισιν τέτοιων κρίσεων ὕπατον Γάιον Ποπίλιον Λαίναν.

Αὐτὸς δίδει ἰδιοχείρως πρὸς τὸν Ἀντίοχον τὸ Senatus Consultum Ultimum (τελεσίγραφον ψήφισμα τῆς Συγκλήτου), δι᾿ οὗ καλοῦνται αἱ σελευκιδικαὶ δυνάμεις ὅπως ἀποχωρήσουν ἐκ τῶν αἰγυπτιακῶν ἐδαφῶν καὶ ἐκ τῆς καταληφθείσης Κύπρου (ἄλλα χρόνια τότε). Νὰ σημειωθῇ διὰ τὸ ὅλον «στήσιμον» τοῦ δρωμένου ὅτι ὁ Ἀντίοχος ἐξ ἀποστάσεως ἔγνεψε φιλικῶς πρὸς τὸν Ποπίλιον, ἀλλ᾿ ἐκεῖνος ἁπλῶς τοῦ ἔδωσε τὸ βουγιουρδίον.

( ...Ὅτι τοῦ Ἀντιόχου πρὸς Πτολεμαῖον ἕνεκεν τοῦ Πηλούσιον κατασχεῖν ἀφικομένου, ὁ Ποπίλιος ὁ τῶν Ῥωμαίων στρατηγός, τοῦ βασιλέως πόρρωθεν ἀσπαζομένου διὰ τῆς φωνῆς καὶ τὴν δεξιὰν προτείνοντος, πρόχειρον ἔχων τὸ δελτάριον, ἐν ᾧ τὸ τῆς συγκλήτου δόγμα κατετέτακτο, προύτεινεν αὐτῷ καὶ τοῦτ' ἐκέλευσε πρῶτον ἀναγνῶναι τὸν Ἀντίοχον, ὡς μὲν ἐμοὶ δοκεῖ, μὴ πρότερον ἀξιώσας τὸ τῆς φιλίας σύνθημα ποιεῖν πρὶν ἢ τὴν προαίρεσιν ἐπιγνῶναι τοῦ δεξιουμένου, πότερα φίλιος ἢ πολέμιός ἐστιν....).

Ὁ Ἀντίοχος, λαβῶν τὸ ἔγγραφον, δηλοῖ ὅτι θὰ τὸ ...μελετήσῃ μετὰ τῶν τεχνοκρατῶν του ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ ...ὀθωμανοπρεπῶς.

(...ἐπεὶ δ' ὁ βασιλεὺς ἀναγνοὺς ἔφη βούλεσθαι μεταδοῦναι τοῖς φίλοις ὑπὲρ τῶν προσπεπτωκότων...) 

 Τότε ὁ ὑπατος Ποπίλιος ἔκαμε κάτι «βαρὺ» κατὰ τὸν Πολύβιον. Μ᾿ ἕνα ῥαβδί ἀπὸ κληματαριὰν ποὺ ἐκράτει, ἐχάραξεν ἐπὶ τοῦ χώματος ἕνα κύκλον περὶ τὸν ἔκπληκτον βασιλέα, διατάξας (!) αὐτὸν νὰ μὴ ἐξέλθῃ ἐξ αὐτοῦ προτοῦ ἀπαντήσῃ.

(...ἀκούσας ὁ Ποπίλιος ἐποίησε πρᾶγμα βαρὺ μὲν δοκοῦν εἶναι καὶ τελέως ὑπερήφανον· ἔχων γὰρ πρόχειρον ἀμπελίνην βακτηρίαν περιέγραφε τῷ κλήματι τὸν Ἀντίοχον ἐν τούτῳ τε τῷ γύρῳ τὴν ἀπόφασιν ἐκέλευσε δοῦναι περὶ τῶν γεγραμμένων· ...).

Τότε, ὁ (σώφρων εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν) Ἀντίοχος, ἀφοῦ ἐπ᾿ ὁλίγῳ περιέπεσεν εἰς συλλογισμούς, ἐδήλωσεν ὅτι θὰ πράξῃ ὅτι τὸν ...παρεκάλεσαν (LOL) οἱ Ῥωμαῖοι.

(...ὁ δὲ βασιλεὺς ξενισθεὶς τὸ γινόμενον καὶ τὴν ὑπεροχήν, βραχὺν χρόνον ἐναπορήσας ἔφη ποιήσειν πᾶν τὸ παρακαλούμενον ὑπὸ Ῥωμαίων...).

Ἕκαστος τὰ συμπεράσματά του, φίλε ἀναγνώστα, καὶ ἂς προσηλωθῇ τοῖς κύκλοις του. 

Ἀλλὰ μὴ τὸ παρακάνετε κιόλας! Οἱ σώφρονες Ῥωμαῖοι ἦσαν ἄλλωστε οἱ εἰπόντες τὸ Abusus non tollit usum (ἡ κατάχρησις δὲν ἀναιρεῖ τὴν χρῆσιν).

Καὶ ὁ πάνσοφος ἐκεῖνος Συρρακόσιος, ποὺ δὲν τὸν ἐχώρει ἡ Γῆ διὰ νὰ σταθῇ, ἀπὸ Ῥωμαῖον ἔχασε τὴν πολύτιμον κεφαλὴν του, δίδων περισσοτέραν προσοχὴν τοῦ δέοντος εἰς τοὺς ...κύκλους!

Καλὴν ψῆφον ...ἐλπίζοντες συμπολῖται!

Languebam: sed tu comitatus protinus ad me
Venisti centum, Symmache, discipulis.
Centum me tetigere manus aquilone gelatae:
Non habui febrem, Symmache, nunc habeo.

Τζίοττο ντὶ Μποντόνε «Ἡ Βλακεία»...

Ζαβλακωμένος λίγο ὁ καψερὸς,

Τὸν γιατρὸ Σύμμαχο ἐκάλεσα στὸ σπίτι.

Καὶ κεῖνος μοὖρθε εὐθὺς καμαρωτός,

Μὲ ἑκατὸ τσιράκια, σκέτα στίφη!

Μαλάξαν τὸ κορμάκι μου χέρια ἑκατό,

Ξεπαγιασμένα σὰν βορεινοὶ ἀνέμοι.

Δὲν εἶχα ὅταν ἦρθαν πυρετό, 

Μὰ τώρα τρέμω σύγκορμος μὲ θέρμη!

Μάρκος Οὐαλέριος Μαρτιάλης (1ος μ.Χ. αἰών)
Epigrammaton LiberV,  ix.
Ἀπόδοσις: Φρεάντλης.

Le Cocher de Varennes.

Εἴθισται παρὰ τοῖς λογῆς ἀνοήτοις, ὅταν οὗτοι πολιτικολογοῦν ἢ ἱστορικοφιλοσοφοῦν, ἡ χρησιμοποίησις τοῦ λαϊκιστικοῦ ὅρου «Τὸ χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας», διαλαμβάνοντες ἐν αὐτῷ πᾶσαν ἐξορκιστικοῦ χαρακτῆρος ἔννοιαν, κατάστασιν, πολιτικήν, θεσμόν κλπ.
Εἰς τὸ «χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας» αἴφνης, εἶχον τεθεῖ οἱ λεγόμενοι «θρησκευτικοὶ πόλεμοι», ὅταν ἀπὸ ἑκατονταετίας καὶ πλέον, ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν μαρξικῶν ἑρμηνευτικῶν παρακαταθηκῶν, ὅλα ἔπρεπε νὰ «ἀναλύωνται» ὡς οἰκονομικὰ δρώμενα.
Ἐχρειάσθη ὁ τρομερὸς Ἰνδοπακιστανικὸς Πόλεμος τῆς δεκαετίας τοῦ 1940-1950, τὸ Νοτιοσλαυϊκὸν Δρᾶμα τῆς δεκαετίας 1990-2000, μὲ τὰς ἀκρότητας καὶ τὰς γενοκτονίας των, διὰ νὰ καταδεχθοῦν οἱ ἀνόητοι νὰ καθαρίσουν τὰ ἀκάθαρτα ἐκ τῆς μονομανίας ὀμματοϋάλιά των.
Εἰς τὸ «χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας» εἶχον τεθεῖ καὶ ἔθνη ὁλόκληρα, ὡς τὸ ἑλληνικὸν καὶ τὸ ἰσραηλιτικόν.
Ἐχρειάσθη ἡ ΕΘΝΙΚΗ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 καὶ ἡ ἵδρυσις τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ τὸ 1948, προκειμένου οἱ ἀνόητοι νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι τὰ ἔθνη «θνήσκουν» ΜΟΝΟΝ ὅταν ΑΥΤΑ θελήσουν νὰ ἀποθάνουν, μὴ ὑποκείμενα οὔτε εἰς χρονικοὺς περιορισμοὺς χιλιετηρίδων, μηδὲ εἰς βιαίους ἐκπατρισμούς.
Δὲν εἶναι ὁλίγοι, -ἀντιθέτως συνιστοῦν τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν-, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὡς κορυφαῖον χαρακτηριστικὸν τοῦ Δημοκρατικοῦ Φαινομένου, τὴν ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΝ τυπικῶς μορφὴν του ὡς Προεδρικὴ ἢ Προεδρευομένη Δημοκρατία - Ῥεπούμπλικα.
Κατ᾿ αὐτούς, μιὰ «Δημοκρατία» τῆς κεντρικῆς Ἀφρικῆς, ἢ μιὰ νοτιοαμερικανικὴ προεδρευομένη ἢ προεδρικὴ «Δημοκρατία», εἶναι «πιὸ δημοκρατία» ἔναντι τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου ἢ τῆς Νορβηγίας...
Εἰς τὴν χώραν μας, ἡ ἀντίληψις αὐτή ἔλαβε σάρκαν καὶ ὀστᾶ, συχνάκις κατόπιν δημοψηφισμάτων ἐν τῷ 20ῷ αἰῶνι, προκειμένου νὰ «ἀπαλλαγῇ» ἡ χώρα ἐκ τῶν μοναρχῶν καὶ νὰ κρατήσῃ ἡ «πλέργια καὶ ἀμόλευτη» δημοκρατία, πάντοτε προεδρευομένη, προκειμένου οἱ «γνήσιοι» φορεῖς της (τὰ κόμματα), διὰ τῶν ἡγετῶν των νὰ ἀπολαύσουν τὸ μέγιστον τῆς ἐκτελεστικῆς καὶ νομοθετικῆς ἀσυδοσίας των, μέσῳ τῆς ἀνοχῆς κάποιου ὑποκαταστάτου τοῦ μονάρχου, ὅστις ἄλλωστε, μέσῳ τῆς ἐνδοκοινοβουλευτικῆς διαδικασίας ἐπιλογῆς του, θὰ εἶναι καὶ τῆς προτιμήσεως τῶν κομμάτων, ἄρα καὶ ...τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐκφράζεται» διὰ τῶν κομμάτων.
Ὅλα ταῦτα, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν τρέχουσαν καὶ καθ᾿ ἡμᾶς «3ην Ἑλληνικὴν Δημοκρατίαν», μὲ πᾶσαν ἐπιφύλαξιν ὡς πρὸς τὴν ἀρίθμησιν τῶν προϋπαρξασῶν ἑλληνικῶν «Δημοκρατιῶν», ἔχουν λάβει ἐπικαίρως, μιὰν ἄκρως κωμικοτραγικὴν χροιάν.
Οἱ σοφοὶ μας νομοθέται τῶν ἐτῶν 1974-1975, ἐλογάριασαν τὰ πράγματα καὶ τὰς περὶ τὸ πρόσωπον τοῦ πολιτειακῶς «ἐκλεκτοῦ» των ἀνδρός ἐπὶ τῇ βάσει τῶν δεδομένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίζετο:
α'. Ὑπὸ μιᾶς ἐντυπωσιακῆς κοινοβουλευτικῆς ἰσχύος τῶν ἐναλλασσομένων ἐν τῇ ἐξουσίᾳ κομμάτων καὶ τῆς δεδομένης των εὐκολίας εἰς τὸ νὰ ἐξασφαλίζουν τὸν ἀναγκαῖον πρὸς ἐκλογὴν Προέδρου ἀριθμὸν ἑδρῶν.
β΄. Ὑπὸ μιᾶς καθιερωμένης -τότε- κοινῆς ἀντιλήψεως τοῦ τύπου «δὲν παίζουμε» μὲ τοὺς θεσμούς, ἀλλὰ μόνον μὲ τὰ ...χρώματα τῶν ψηφοδελτίων.
γ΄. Ὑπὸ μιᾶς λυσσαλέας λιβιδικοῦ χαρακτῆρος ἐπιθυμίας τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς τοῦ τρέχοντος πολιτειακοῦ καθεστῶτος, τοῦ καὶ «Ἐθνάρχου» ὑπὸ τινων καλουμένου, ὅπως αὐτὸς -ἐπιτέλους- κατοικήσῃ εἰς τὰ -ἄλλοτε- βασιλικὰ ἀνάκτορα καὶ ἀπολαύσῃ τῶν τιμῶν τὰς ὁποίας ἀφήρεσεν ἐκ τῶν χειρῶν ἐκείνων διὰ τῶν ὁποίων εἶχε κάποτε ἐξέλθει ἐκ τῆς ἀσημότητος.
Τὸ τρέχον καθεστὼς καὶ διὰ τὸν πλέον νοητικῶς μειονεκτοῦντα, ἔχει περιτράνως ἀποδειχθεῖ ὅτι ἐστηρίχθη ἐπὶ σειρᾶς πολιτικοινωνικῶν μυθοπλασιῶν, αἱ ὁποῖαι ἀσμένως υἱοθετήθησαν ὑπὸ τῶν μέσων καὶ κατωτέρων τάξεων, ἐνῷ μιὰ ἔνοχος σιγὴ ἀνοχῆς τῶν «ἀνωτέρων» τάξεων, ὑπαγορεύει τὴν θεατρικὴν καὶ ὑποκριτικὴν ἀποδοχὴν τῶν ἐν λόγῳ μύθων, ἐφ᾿ ὅσον αὕτη βαυκαλίζει ἐμμελῶς τὸν «λαουτζῖκον».
Οὔτω, πολιτικοί, θρησκευτικοί καὶ «πνεβματικοί» ἄνθρωποι, παρ᾿ ὅτι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τὴν ἀλήθειαν, κατ᾿ ἔτος ἀποτίουν φόρον τιμῆς, ἀνθοδέσμας καὶ δεδακρυσμένα μουσουάρ, εἰς τὸν ἐν τῇ ὁδῷ τῶν Πατησίων Βωμὸν τοῦ Ὑπερτάτου Μεταπολιτευτικοῦ Ψεύδους, ὡς οἱ ἄθεοι Ἰακωβῖνοι τοῦ Διευθυντηρίου προσηύχοντο δημοσίως εἰς τὸν Βωμὸν τοῦ «Ὑπερτάτου Ὄντος» των.
Ὅμως οἱ καιροὶ τῶν κοινοβουλευτικῶν παντοδυναμιῶν παρῆλθον, δεδομένου ὅτι αἱ χονδραὶ ἐργολαβίαι τῶν κομμάτων καὶ τῶν «χαρισματικῶν» ἀρχηγῶν των χάριν καὶ ἐντολαῖς τῶν κατὰ καιροὺς ὑπερορίων ἐντολέων των παρῆλθον. Ποῖαι ἦσαν αἱ ἐργολαβίαι αὐταὶ καὶ πῶς ἐξετελέσθησαν;
α΄. Ἡ ἀποδόμησις τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ἐπιτεύγματος 160 ἐτῶν συγκροτήσεως ἑνὸς ΕΘΝΙΚΟΥ κράτους, ἐπετεύχθη. Ἡ ΕΘΝΙΚΗ ὁμοιογένεια τοῦ ταλαιπώρου κράτους κατηργήθη.
β΄. Οἱ παραδοσιακοὶ θεσμοὶ τοῦ γνωστοῦ συμπαγοῦς -ἄλλοτε- τριπτύχου Π-Θ-Ο διεσκεδάσθησαν, εὐτελισθέντες ἀρχικῶς ὑπὸ τῶν Ἐπιόρκων τοῦ 1967, καταπολεμηθέντες ἐν συνεχείᾳ ὑπὸ τῶν ἐλεεινῶν καμποτίνων τῆς πολιτικῆς, τῆς θρησκείας καὶ τοῦ «πνέβματος». Ἀποτέλεσμα τῆς διασκεδάσεως ταύτης, ἦτο:
1. Ἡ συστολὴ τῆς κυριαρχίας τῆς Πατρίδος.
2. Ἡ ἀντικατάστασις τῆς Θρησκείας ὑπὸ ἑνὸς νεφελώδους συνονθυλεύματος δοξασιῶν ἡμιπαγανιστικοῦ, βυζαντινολατρικοῦ, προτεσταντικοῦ, χαρυποτερικοῦ μορφώματος.
3. Ἡ καταστροφὴ τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας μέσῳ τῆς ἀπαξιώσεως καὶ καταδιώξεως τῆς πολυτεκνίας καὶ ἡ διὰ τῆς ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΗΣ ἀνεργίας παρεμπόδισις τῆς συστάσεώς της.
γ΄. Ἡ τελικὴ (;) πρᾶξις τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ δράματος, ὡς σειρὰ ἐκχωρητικῶν συμβάσεων ΕΘΝΙΚΩΝ δικαιωμάτων, παγίου ΕΘΝΙΚΟΥ κεφαλαιουχικοῦ ἐξοπλισμοῦ καὶ ΕΘΝΙΚΩΝ πόρων πρὸς τοὺς λογῆς κονκισταδόρους τῶν πιστωτικῶν μηχανισμῶν, τετέλεσται.
δ΄. Ἡ πλήρης καὶ ἄνευ ὅρων προσχώρησις τοῦ κράτους εἰς πᾶσαν σύμβασιν καὶ συμφωνίαν, ὁμοσπονδίαν καὶ διεθνικὴν συλλογικότητα, ἀσχέτως μακροπροθέσμων συνεπειῶν, ἤγαγε τὴν ταλαίπωρον χώραν εἰς κατάστασιν Διεθνοῦς Προμηθέως Δεσμώτου.
Ὅλα ταῦτα, συντελεσθέντα ἐντὸς μιᾶς τεσσαρακονταετίας περίπου, ἐπήνεγκον καὶ τὴν ἄρσιν τῆς ἀναγκαιότητος ὑπάρξεως ἰσχυρῶν κομμάτων. Αἱ νέαι ἀναγκαιότητες ἐπέβαλον καὶ νέον συσχετισμὸν κοινοβουλευτικῆς ἰσχύος.
Τώρα πλέον δὲν ὑφίσταται ἀναγκαιότης μιᾶς ἰσχυρᾶς κομματικῆς κυβερνήσεως δυναμένης νὰ σύρῃ ἀνεμποδίστως τὴν χώραν εἰς μιὰν ΕΟΚ, εἰς ἕνα Μάαστριχτ, μιὰν Λισσαβῶνα, εἰς μιὰν νομισματικὴν ἕνωσιν, εἰς ἕνα γενικευμένον ΕΘΝΙΚΩΣ ἐνυπόθηκον δανεισμόν.
Ἀνέτειλεν ἡ Νέα Ἐποχὴ τῶν κοινοβουλευτικῶς εὐθραύστων συνεργαζομένων συμμοριῶν, τῶν ὑποκειμένων εἰς τὸν τρόμον τῆς ἀκαίρου διαλύσεως τῆς Βουλῆς, αἱ ὁποῖαι δὲν θὰ δυνηθοῦν ποτὲ νὰ ἀναθεωρήσουν ἐπὶ τῷ λογικώτερον τὸ ὑφιστάμενον θεσμικὸν τερατούργημα ποὺ ἀποκαλεῖται Σύνταγμα.
Δὲν θὰ δυνηθοῦν ποτὲ νὰ καταγγείλουν οἱανδήποτε σύμβασιν κυρωθείσαν ὑπὸ τῶν προηγουμένων «ἰσχυρῶν» κυβερνήσεων, ὅσον αὕτη καὶ ἂν εἶναι ...καρχηδονιακοῦ τύπου.
Ὁ ἐξευτελισμός, ἡ παρακμὴ καὶ ἡ ποσοτικὴ συρρίκνωσις τῶν ἄλλοτε ἰσχυρῶν κομμάτων, ἡ ΠΡΟΪΟΥΣΑ ἀδυναμία των νὰ κυβερνήσουν, ἀπότοκος τῆς ΕΓΓΕΝΟΥΣ encanaillemency τῶν ἱδρυτῶν των καὶ τῆς ἀνικανότητος τῶν ἐπιγόνων των, ἐπέφερον καὶ τὰς -ἀναμενομένας- συνεπείας των ἐπὶ τοῦ θεσμοῦ ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἐπὶ σειρὰν δεκαετιῶν «δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» τῆς χώρας, ἀπετέλεσε τὸ λευκοσιδηροῦν ...στέμμα τοῦ καθεστῶτος.
Ἤτοι, τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας (των).
Ὁ μετὰ τὸ 1985 ΠτΔ ἀπὸ πλευρᾶς σημαντικότητος καὶ ῥόλου, εἶναι ἕνα πρόσωπον προσομοιάζον εἰς τὸν Λουδοβῖκον ιστ΄ τῆς Γαλλίας ὁλίγον πρὸ τῆς καρατομήσεώς του.
Συνηθίζούν τινες μεμψίμοιροι νὰ ἐλεεινολογοῦν τὰ πρόσωπα ποὺ προκύπτουν ἐκ τῶν διακομματικῶν συναλλαγῶν ὡς πρόεδροι τῆς Δημοκρατίας, ἐπικεντρούμενοι εἰς τὴν προσωπικότητα αὐτῶν, τὰς ἰδιομορφίας των καὶ τὸ παρελθὸν των, παρορῶντες τὸ ὅτι αὐτὰ εἶναι παντελῶς ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ἀσήμαντα.
Κατ᾿ οὐσίαν ἀναπαράγουν τὰς γνωστὰς ἀνοησίας τῶν ἄλλοτε ἀντιμοναρχικῶν γονέων καὶ πάππων των, οἱ ὁποῖοι, ἐντολῇ καὶ ἐπινεύσει τῶν ῥεπουμπλικανιζόντων καὶ -κυρίως- τῶν κομμουνιστικῶς ἐνσυρμάτων κομμάτων, ἐλεεινολόγουν καὶ ἀνεκδοτολόγουν εἰς βάρος τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ βασιλέων, διαδόχων, πριγκήπων καὶ -κυρίως- ...βασιλισσῶν.
Ὅμως, τὸ πρόβλημα -ἂν φίλε ἀναγνώστα ἀναγνωρίζῃς τὴν ὕπαρξιν προβλήματος-, δὲν ἐκπορεύεται ποτὲ ἐκ τοῦ προσώπου, ὅταν ὁ θεσμικὸς μανδύας διὰ τοῦ ὁποίου αὐτὸ ἐνδύεται εἶναι ...ἀνύπαρκτος!
Ὅταν ὁ Ἐξωλέστατος καὶ οἱ λοιποὶ καμποτῖνοι τοῦ Κοινοβουλίου ἐν ἔτει 1985 ἀφήρεσαν καὶ τὰ τελευταῖα ψελλία ἐκ τοῦ προεδρικοῦ «στέμματος», προκειμένου ὁ θεσμὸς οὐσιαστικῶς νὰ ἀχρηστευθῇ, κατ᾿ οὐσίαν ἐδημιούργησαν τὴν λαιμητόμον αὐτοῦ τούτου τοῦ Καθεστῶτος των.
Τοῦτο τὸ λέγομεν διότι μετὰ τὸ μοιραῖον αὐτὸ ἔτος, ὁ ΠτΔ ἀποτελεῖ τὸ ἰσχυρότερον ἴσως ἀντεπιχείρημα εἰς τὸ γνωστὸν φληνάφημα ποὺ ἀναμασοῦν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, στοχασταὶ καὶ λοιποὶ ψιττακοί, «Στὴν Δημοκρατία δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα».
Ναί, εἰς τὴν Δημοκρατίαν (των) δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι πολλὰ τὰ ...ἔξοδα.
Τώρα πλέον ὁ ΠτΔ χρησιμεύει ὡς μιὰ (ἀσφαλεστάτη) ἅμαξα διαφυγῆς ἑκάστου ἀποτυχημένου ἡγετίσκου, ὅταν αὐτὸς κρίνῃ ὅτι δὲν δύναται νὰ πράξῃ οὐδὲν ἄλλον ἐν τῷ κυβερνητικῷ του ἔργει, πέραν τῆς ἀσφαλοῦς του ἀποχωρήσεως.
Μιὰ ἅμαξα μιᾶς Fuite de Varennes.
Ἡ Πατρὶς μας ἔχει βιώσει ἀρκετὰς τέτοιας «ἀποχωρήσεις». Ἀπὸ τὰς ἐκλογὰς τοῦ Νοεμβρίου 1920, ἐκείνας τοῦ 2009, ὡς καὶ τὰς ἐπικειμένας τοῦ 2015.
Αἱ δύο προαναφερθεῖσαι τελευταῖαι ἔχουν ὡς ἀφορμὴν τῆς διεξαγωγῆς των τὴν ἀδυναμίαν τῆς Βουλῆς, (δηλαδὴ τῆς κυβερνήσεως) νὰ ἐκλέξῃ αὐτὸ τὸ πολιτειακὸν ἄθυρμα ποὺ ἀποκαλεῖται ΠτΔ. Ἐπίσης εἰς τὴν ἐλεεινὴν των κομματικοδημοσιογραφικὴν «ἀργκώ» αὐτὸ τὸ πρόβλημα τὸ ἀποκαλοῦν διὰ τῆς γελοιωδεστάτης περιφράσεως «ἡ παρούσα Βουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκλέξῃ πρόεδρο»!
Τὸ «Πολιτειακὸν» ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε ἐπανατίθεται ὡς βασανιστικὸν ζήτημα, δι᾿ ὅσους βεβαίως ἔχουν τὴν δυνατότητα -ἀκόμη- νὰ βλέπουν τὴν πραγματικότητα πέραν τῶν παραμορφωτικῶν κατόπτρων, τῶν ἐσαεὶ χαλκευομένων ὑπὸ τῶν λογῆς τρισαθλίων πολιτικοκομματικῶν ἡγεμόνων, τῶν δημοσιογραφούντων πρακτορίσκων καὶ -κυρίως- τῶν λογῆς «πνεβματικῶν ἀνθρώπων».

Τὸ τιθέμενον δέ αὐτὸ ζήτημα, καθ᾿ ἡμᾶς, ἔχει πλέον προσλάβει μονοσήμαντον χαρακτῆρα, ὡς δημοψηφισματικὸν ἐρώτημα, καθ᾿ ὅτι ἡ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗ Πολιτεία ἐφαλήρισε.
Ὄθεν:
ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ Πολιτεία, ἢ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ -πάλιν- ΜΟΝΑΡΧΙΑ;

Τιμήσεις καὶ ὑποτιμήσεις.

Ὅταν ἐξ ἑνὸς συνόλου σχετικῶν προσώπων ἐπιλέγονται κάποια προκειμένου νὰ καταδειχθοῦν ὡς πρότυπα κακίας, ἐλεεινότητος καὶ παλιανθρωπιᾶς, οὐδεὶς συνήθως παρεμβαίνει προτιθέμενος νὰ ἀνθυποδείξῃ κάποια ἄλλα ὡς πλέον κακά, ἐλεεινά καὶ τρισάθλια, δεδομένου ὅτι σπανίως κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ἐμπλακῇ εἰς ...κακιστεῖα.

Ἀντιθέτως, πολλὴ σπουδὴ καὶ ὀργασμὸς ἰδεῶν καὶ ἐπισημάνσεων προκύπτουν ὁσάκις κάποιοι ἐπιδιώκουν νὰ «τιμήσουν» κάποιους.

Ἔτσι καὶ ἡμεῖς, ἄνευ σπουδῇς καὶ μακρὰν παντὸς ὀργασμοῦ, ἄνευ ὑποδείξεων καὶ λοιπῶν παρομοίων ἀνοησιῶν, καθ᾿ ὅτι ἀπεχθανόμεθα τὰς τοιαύτας διακρίσεις, τὰς ἑνίοτε προερχομένας ἐκ προσώπων παντελῶς ἀδυνάτων εἰς τὸ ...διακρίνειν, τὰς ἐξυπηρετούσας ἐπὶ τῷ πλείστῳ ὄχι τόσον τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ ἰδεώδη τῶν τιμωμένων προσώπων, ἀλλὰ τὰς προσωπικὰς ἰδιοτελείας τῶν κρινόντων, ἀπεφασίσαμε νὰ ἀσχοληθῶμεν μετὰ τινος προσφάτως ἐπισυμβάσης τέτοιας «διακρίσεως».

Ἀπεφασίσθη, λέγει ἡ εἴδησις, νὰ τιμηθοῦν διὰ φιλοτελικῆς ἐκδόσεως ὀκτὼ «ἐπιφανεῖς δημοσιογράφοι» -εὐτυχῶς πεθαμένοι- ...

 Ἡ ἐρώτησις ποὺ ἔρχεται αὐθορμήτως εἰς τὸν νοῦν παντὸς σχετικοῦ περὶ τὴν ἱστορίαν τῆς ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας, δὲν εἶναι τὸ ΔΙΑΤΙ ἐτιμήθησαν οἱ -ὄντως- ἐπιφανεῖς, ἂν καὶ σαφῶς συγκριτικῶς μεταξὺ των ἀνισομερεῖς ὀκτώ ΑΥΤΟΙ δημοσιογράφοι.

Ὁ Ἰωάννης - Ἰάκωβος Μάυερ, ὁ Βλάσης Γαβριηλίδης, Δημήτρης Ψαθᾶς, ὁ Παῦλος Παλαιολόγος, ὁ Μάριος Πλωρίτης, ὁ Αἰμίλιος Χουρμούζιος, ἡ Μαρία Ῥεζάν καὶ ὁ Νίκος Καραντηνός.

Ἡ ἐρώτησις εἶναι ἁπλουστάτη.

Πῶς οἱ ἀποφασίσαντες «κριταὶ» ἔκριναν ὅτι ὁ Ἀνδρέας Καβαφάκης, ἡ Καλλιρρόη Παρρέν, ὁ Χαράλαμπος (Μπάμπης) Ἄννινος, ὁ Γ.Α. Βλάχος, ἡ Ἑλένη Βλάχου, ἡ Ἑλένη Χαλκούση, ὁ Ἀλέκος Λιδωρίκης, ὁ Δημήτριος Καλαποθάκης, ὁ Ῥόκκος Χοϊδᾶς, ὁ Πλάτων Δρακούλης, ὁ Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου καὶ ἄλλοι πολλοί καὶ πολλαί, ἔπρεπε ΝΑ ΜΗ «τιμηθοῦν» ὡς «ἐπιφανεῖς»;

Θὰ ἦτο μικροπρεπὲς καὶ ἀνάξιον ἡμῶν τὸ νὰ προβῶμεν εἴς τινας ἐξητομικευμένας ἐπισημάνσεις ἐπὶ τῶν ἐπιλεγεισῶν προσωπικοτήτων.

Ἀφήνομεν ὅμως εἰς τὴν κρίσιν παντὸς πεπαιδευμένου, τὴν ἀξιολόγησιν τῶν σκοπιμοτήτων τῶν «κριτῶν» τῆς ἐν λόγῳ ἐπιλογῆς, ἂν ἀφαιρέσωμεν ἐκ τῆς Ὁμάδος τῶν Ὀκτώ «Ἐπιφανῶν», τὸν ἥρωα τοῦ 21 Φιλέλληνα Μάγερ καὶ τὸν πανάρχαιον Γαβριηλίδην καὶ ἑστιάσωμεν εἰς τὰ κοινὰ ἰδεολογικά, κομματικὰ στοιχεῖα τῶν λοιπων ἕξι.

Ὁμιλοῦμε δηλαδή, διὰ μιὰν πρᾶξιν ἁπλῆς ἀριθμητικῆς, μετὰ τινων στοιχείων γνώσεως ἐπὶ τῆς Ἱστορίας τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῶν ἐν γένει δεξιοκεντρώων «Προοδευτικῶν» ἐν Ἑλλάδι...

Περὶ θάρρους!

«Ὁ δίδων θᾶρρος τῷ χωριάτῃ, πρέπει νὰ εἶναι ἔτοιμος καὶ διὰ τὸ μοιραῖον ἐνδεχόμενον μιᾶς χωριάτικης σαλάτας, ἐπιπασθείσης διὰ ῥόκας - παρμεζάνης καὶ καισαρικοῦ ἀρτύματος (χυδ. σήζαρς σῶς)!»

Φρεάντλης. 

«Πραγματεία περὶ τῶν ἐκλογῶν ἐν ταῖς συγχρόνοις δημοκρατίαις».

Ἡ Πλατεία ...Θεμιστοκλῆ.

http://www.naftemporiki.gr/story/903858/paradothike-sto-koino-i-plateia-themistokli-ston-peiraia

«Στέκομαι σήμερα εδώ, στην πλατεία Θεμιστοκλή με ιδιαίτερη χαρά, αφενός επειδή είναι το πρώτο έργο που εγκαινιάζει η νέα δημοτική αρχή, αλλά και εγώ προσωπικά και αφετέρου επειδή πιστεύω ότι ξεκινήσαμε και τηρούμε σχετικά σύντομα, τηρουμένων των αναλογιών, αυτά τα οποία λέγαμε προεκλογικά και βάσει των οποίων ζητήσαμε την εμπιστοσύνη σας για να βελτιώσουμε τα πράγματα στην πόλη μας» τόνισε σε δηλώσεις του ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης.

Τοῦ Μιστόκλα ἡ πλατύα
ἔκλαφσ᾿  ἀπὸ λύποι.
Γαιλοῦναι οἱ περισταιραίς
Γαιλοῦν κι ἡ πράσιν᾿  ἵππη.

Μιστόκλας γάρ ἐκ Θαιμιστωκλίς
γαινυκὴ Θαιμιστωκλαίους
ὅντας δέ ὁ Που....ος  μαιρακλίς
δακρίζοι μετὰ δαίους.

Ὁ παραλογισμὸς μιᾶς θρησκείας (;).

Δὲν θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἀποπνέουν λογικὴν αἱ πράξεις καὶ τὰ φρονήματα, ἐκείνων ποὺ ἡ μοῖρα καὶ ἡ πνευματικὴ των ἄφεσις καὶ ῥαθυμία, τοὺς ἔταξεν ὡς θρησκευτικοὺς ἀκολούθους τῶν κοινωνικοθρησκευτικῶν φληναφημάτων ἑνὸς ἡμιφρενοβλαβοῦς, ἐπιληπτικοῦ, αἰρεσιάρχου καμηλεμπόρου τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος. 

Ἐναργὲς δεῖγμα τῆς παραφροσύνης των, ἀποτελεῖ ἡ λυσσώδης καὶ ἀνθρωποκτόνος ἀντίδρασίς των κατὰ παντὸς τολμοῦντος νὰ ἀπεικονίσῃ παντὶ τρόπῳ, τὸν αἰρεσιάρχην των. 

Ποῦ ἔγκειται ὅμως τὸ παράλογον; 

Ἡ θρησκεία των ἀπαγορεύει πᾶσαν ἀπεικόνισιν, ὄχι μόνον τῶν «ἱερῶν» των προσώπων, ἀλλὰ καὶ παντὸς ἄλλου προσώπου. Ὅπου ἐπεκράτησαν, σὺν τοῖς ἄλλοις κακουργήμασιν, ἐπέβαλον καὶ τὴν ἐξαφάνισιν τῆς εἰκονικῆς - εἰκαστικῆς τέχνης ὡς ἀσεβοῦς. 

Τὰ ἔργα τῆς «τέχνης» των, συνήθως «καλλιγραφικὰ» ὀρνιθοσκαλίσματα καὶ ἀπεικονίσεις λουλουδακίων. 

Βεβαίως οἱ αἰώνιοι «ἐστέτ» τῶν βλαμμένων Δυτικῶν, θαυμάζουν κάτι τέτοια, τὰ ὁποῖα «σετάρουν» καλῶς πρὸς τὰς λοιπὰς ὀριενταλιστικὰς ἀνοησίας. 

Οἱ «Δυτικοί» ὡς χριστιανοί, ἢ ...κάτι τέτοιο, ἐν πάσῃ περιπτώσει ὡς τέκνα τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς εἰκονιστικῆς καλλιτεχνικῆς - λατρευτικῆς παραδόσεως, ἔχουν φθάσει εἰς τὸ «ἐξελικτικὸν» σημεῖον, ὅταν ἀπεικονίζονται τὰ ἱερᾶ των πρόσωπα, ἀκόμη καὶ εἰς ἀπρεπεῖς παραστάσεις, κατὰ κανόνα νὰ ἀδιαφοροῦν, ἂν ὄχι νὰ τὸ ...διασκεδάζουν! 

Πῶς εἶναι δυνατὸν φίλοι μου ἐκεῖνοι οἱ «ἄλλοι», οἱ «Πιστοί», νὰ ζοχαδιάζωνται τόσον πολὺ μέχρις σημείου νὰ πυροβολοῦν τὸν κόσμον, ὅταν κάποιος ἀπεικονίσῃ κάποιον ὑποτιθέμενον -τόσον ἐν τῇ ἀπεικονίσει, ὅσον καὶ ἐν τῇ ...πραγματικότητι- «προφήτην», ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἔχει ...ἀπεικονισθεῖ πρωτοτύπως ποτὲ καὶ πουθενά; 

Εἶναι κάτι, σὰν νὰ ὑποβάλῃς μήνυσιν κατὰ τινος ὁ ὁποῖος ἐξαπολύει ἀπειλὰς κατὰ τῆς κυβερνήσεως τοῦ πλανήτου Ἀλδεβαράν.

Ἕνας χριστιανός, ἕνας βουδδιστής, ἕνας ἰνδουϊστής, δικαίως νὰ ἐκμανῇ κατὰ παντὸς ἀπεικονίζοντος ἀσεβῶς τὸ λατρευόμενον πρόσωπον, ἐφ᾿ ὅσον οἱ ἀνωτέρω θρησκευόμενοι εἰς τὰ πλαίσια τῆς λατρείας των περικλείουν καὶ τὰς ἀπεικονίσεις μορφῶν αἱ ὁποῖαι «εἰκάζουν» τὸ λατρευόμενον πρόσωπον.

Αὐτοὶ οἱ πατσαβουροφόροι κανίβαλοι, διατὶ ἐξοργίζονται;

Ἰδοῦ ὁ παραλογισμός!