Le Cocher de Varennes.

Εἴθισται παρὰ τοῖς λογῆς ἀνοήτοις, ὅταν οὗτοι πολιτικολογοῦν ἢ ἱστορικοφιλοσοφοῦν, ἡ χρησιμοποίησις τοῦ λαϊκιστικοῦ ὅρου «Τὸ χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας», διαλαμβάνοντες ἐν αὐτῷ πᾶσαν ἐξορκιστικοῦ χαρακτῆρος ἔννοιαν, κατάστασιν, πολιτικήν, θεσμόν κλπ.
Εἰς τὸ «χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας» αἴφνης, εἶχον τεθεῖ οἱ λεγόμενοι «θρησκευτικοὶ πόλεμοι», ὅταν ἀπὸ ἑκατονταετίας καὶ πλέον, ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν μαρξικῶν ἑρμηνευτικῶν παρακαταθηκῶν, ὅλα ἔπρεπε νὰ «ἀναλύωνται» ὡς οἰκονομικὰ δρώμενα.
Ἐχρειάσθη ὁ τρομερὸς Ἰνδοπακιστανικὸς Πόλεμος τῆς δεκαετίας τοῦ 1940-1950, τὸ Νοτιοσλαυϊκὸν Δρᾶμα τῆς δεκαετίας 1990-2000, μὲ τὰς ἀκρότητας καὶ τὰς γενοκτονίας των, διὰ νὰ καταδεχθοῦν οἱ ἀνόητοι νὰ καθαρίσουν τὰ ἀκάθαρτα ἐκ τῆς μονομανίας ὀμματοϋάλιά των.
Εἰς τὸ «χρονοντούλαπον τῆς ἱστορίας» εἶχον τεθεῖ καὶ ἔθνη ὁλόκληρα, ὡς τὸ ἑλληνικὸν καὶ τὸ ἰσραηλιτικόν.
Ἐχρειάσθη ἡ ΕΘΝΙΚΗ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 καὶ ἡ ἵδρυσις τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ τὸ 1948, προκειμένου οἱ ἀνόητοι νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι τὰ ἔθνη «θνήσκουν» ΜΟΝΟΝ ὅταν ΑΥΤΑ θελήσουν νὰ ἀποθάνουν, μὴ ὑποκείμενα οὔτε εἰς χρονικοὺς περιορισμοὺς χιλιετηρίδων, μηδὲ εἰς βιαίους ἐκπατρισμούς.
Δὲν εἶναι ὁλίγοι, -ἀντιθέτως συνιστοῦν τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν-, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὡς κορυφαῖον χαρακτηριστικὸν τοῦ Δημοκρατικοῦ Φαινομένου, τὴν ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΝ τυπικῶς μορφὴν του ὡς Προεδρικὴ ἢ Προεδρευομένη Δημοκρατία - Ῥεπούμπλικα.
Κατ᾿ αὐτούς, μιὰ «Δημοκρατία» τῆς κεντρικῆς Ἀφρικῆς, ἢ μιὰ νοτιοαμερικανικὴ προεδρευομένη ἢ προεδρικὴ «Δημοκρατία», εἶναι «πιὸ δημοκρατία» ἔναντι τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου ἢ τῆς Νορβηγίας...
Εἰς τὴν χώραν μας, ἡ ἀντίληψις αὐτή ἔλαβε σάρκαν καὶ ὀστᾶ, συχνάκις κατόπιν δημοψηφισμάτων ἐν τῷ 20ῷ αἰῶνι, προκειμένου νὰ «ἀπαλλαγῇ» ἡ χώρα ἐκ τῶν μοναρχῶν καὶ νὰ κρατήσῃ ἡ «πλέργια καὶ ἀμόλευτη» δημοκρατία, πάντοτε προεδρευομένη, προκειμένου οἱ «γνήσιοι» φορεῖς της (τὰ κόμματα), διὰ τῶν ἡγετῶν των νὰ ἀπολαύσουν τὸ μέγιστον τῆς ἐκτελεστικῆς καὶ νομοθετικῆς ἀσυδοσίας των, μέσῳ τῆς ἀνοχῆς κάποιου ὑποκαταστάτου τοῦ μονάρχου, ὅστις ἄλλωστε, μέσῳ τῆς ἐνδοκοινοβουλευτικῆς διαδικασίας ἐπιλογῆς του, θὰ εἶναι καὶ τῆς προτιμήσεως τῶν κομμάτων, ἄρα καὶ ...τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐκφράζεται» διὰ τῶν κομμάτων.
Ὅλα ταῦτα, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν τρέχουσαν καὶ καθ᾿ ἡμᾶς «3ην Ἑλληνικὴν Δημοκρατίαν», μὲ πᾶσαν ἐπιφύλαξιν ὡς πρὸς τὴν ἀρίθμησιν τῶν προϋπαρξασῶν ἑλληνικῶν «Δημοκρατιῶν», ἔχουν λάβει ἐπικαίρως, μιὰν ἄκρως κωμικοτραγικὴν χροιάν.
Οἱ σοφοὶ μας νομοθέται τῶν ἐτῶν 1974-1975, ἐλογάριασαν τὰ πράγματα καὶ τὰς περὶ τὸ πρόσωπον τοῦ πολιτειακῶς «ἐκλεκτοῦ» των ἀνδρός ἐπὶ τῇ βάσει τῶν δεδομένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίζετο:
α'. Ὑπὸ μιᾶς ἐντυπωσιακῆς κοινοβουλευτικῆς ἰσχύος τῶν ἐναλλασσομένων ἐν τῇ ἐξουσίᾳ κομμάτων καὶ τῆς δεδομένης των εὐκολίας εἰς τὸ νὰ ἐξασφαλίζουν τὸν ἀναγκαῖον πρὸς ἐκλογὴν Προέδρου ἀριθμὸν ἑδρῶν.
β΄. Ὑπὸ μιᾶς καθιερωμένης -τότε- κοινῆς ἀντιλήψεως τοῦ τύπου «δὲν παίζουμε» μὲ τοὺς θεσμούς, ἀλλὰ μόνον μὲ τὰ ...χρώματα τῶν ψηφοδελτίων.
γ΄. Ὑπὸ μιᾶς λυσσαλέας λιβιδικοῦ χαρακτῆρος ἐπιθυμίας τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς τοῦ τρέχοντος πολιτειακοῦ καθεστῶτος, τοῦ καὶ «Ἐθνάρχου» ὑπὸ τινων καλουμένου, ὅπως αὐτὸς -ἐπιτέλους- κατοικήσῃ εἰς τὰ -ἄλλοτε- βασιλικὰ ἀνάκτορα καὶ ἀπολαύσῃ τῶν τιμῶν τὰς ὁποίας ἀφήρεσεν ἐκ τῶν χειρῶν ἐκείνων διὰ τῶν ὁποίων εἶχε κάποτε ἐξέλθει ἐκ τῆς ἀσημότητος.
Τὸ τρέχον καθεστὼς καὶ διὰ τὸν πλέον νοητικῶς μειονεκτοῦντα, ἔχει περιτράνως ἀποδειχθεῖ ὅτι ἐστηρίχθη ἐπὶ σειρᾶς πολιτικοινωνικῶν μυθοπλασιῶν, αἱ ὁποῖαι ἀσμένως υἱοθετήθησαν ὑπὸ τῶν μέσων καὶ κατωτέρων τάξεων, ἐνῷ μιὰ ἔνοχος σιγὴ ἀνοχῆς τῶν «ἀνωτέρων» τάξεων, ὑπαγορεύει τὴν θεατρικὴν καὶ ὑποκριτικὴν ἀποδοχὴν τῶν ἐν λόγῳ μύθων, ἐφ᾿ ὅσον αὕτη βαυκαλίζει ἐμμελῶς τὸν «λαουτζῖκον».
Οὔτω, πολιτικοί, θρησκευτικοί καὶ «πνεβματικοί» ἄνθρωποι, παρ᾿ ὅτι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τὴν ἀλήθειαν, κατ᾿ ἔτος ἀποτίουν φόρον τιμῆς, ἀνθοδέσμας καὶ δεδακρυσμένα μουσουάρ, εἰς τὸν ἐν τῇ ὁδῷ τῶν Πατησίων Βωμὸν τοῦ Ὑπερτάτου Μεταπολιτευτικοῦ Ψεύδους, ὡς οἱ ἄθεοι Ἰακωβῖνοι τοῦ Διευθυντηρίου προσηύχοντο δημοσίως εἰς τὸν Βωμὸν τοῦ «Ὑπερτάτου Ὄντος» των.
Ὅμως οἱ καιροὶ τῶν κοινοβουλευτικῶν παντοδυναμιῶν παρῆλθον, δεδομένου ὅτι αἱ χονδραὶ ἐργολαβίαι τῶν κομμάτων καὶ τῶν «χαρισματικῶν» ἀρχηγῶν των χάριν καὶ ἐντολαῖς τῶν κατὰ καιροὺς ὑπερορίων ἐντολέων των παρῆλθον. Ποῖαι ἦσαν αἱ ἐργολαβίαι αὐταὶ καὶ πῶς ἐξετελέσθησαν;
α΄. Ἡ ἀποδόμησις τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ἐπιτεύγματος 160 ἐτῶν συγκροτήσεως ἑνὸς ΕΘΝΙΚΟΥ κράτους, ἐπετεύχθη. Ἡ ΕΘΝΙΚΗ ὁμοιογένεια τοῦ ταλαιπώρου κράτους κατηργήθη.
β΄. Οἱ παραδοσιακοὶ θεσμοὶ τοῦ γνωστοῦ συμπαγοῦς -ἄλλοτε- τριπτύχου Π-Θ-Ο διεσκεδάσθησαν, εὐτελισθέντες ἀρχικῶς ὑπὸ τῶν Ἐπιόρκων τοῦ 1967, καταπολεμηθέντες ἐν συνεχείᾳ ὑπὸ τῶν ἐλεεινῶν καμποτίνων τῆς πολιτικῆς, τῆς θρησκείας καὶ τοῦ «πνέβματος». Ἀποτέλεσμα τῆς διασκεδάσεως ταύτης, ἦτο:
1. Ἡ συστολὴ τῆς κυριαρχίας τῆς Πατρίδος.
2. Ἡ ἀντικατάστασις τῆς Θρησκείας ὑπὸ ἑνὸς νεφελώδους συνονθυλεύματος δοξασιῶν ἡμιπαγανιστικοῦ, βυζαντινολατρικοῦ, προτεσταντικοῦ, χαρυποτερικοῦ μορφώματος.
3. Ἡ καταστροφὴ τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας μέσῳ τῆς ἀπαξιώσεως καὶ καταδιώξεως τῆς πολυτεκνίας καὶ ἡ διὰ τῆς ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΗΣ ἀνεργίας παρεμπόδισις τῆς συστάσεώς της.
γ΄. Ἡ τελικὴ (;) πρᾶξις τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ δράματος, ὡς σειρὰ ἐκχωρητικῶν συμβάσεων ΕΘΝΙΚΩΝ δικαιωμάτων, παγίου ΕΘΝΙΚΟΥ κεφαλαιουχικοῦ ἐξοπλισμοῦ καὶ ΕΘΝΙΚΩΝ πόρων πρὸς τοὺς λογῆς κονκισταδόρους τῶν πιστωτικῶν μηχανισμῶν, τετέλεσται.
δ΄. Ἡ πλήρης καὶ ἄνευ ὅρων προσχώρησις τοῦ κράτους εἰς πᾶσαν σύμβασιν καὶ συμφωνίαν, ὁμοσπονδίαν καὶ διεθνικὴν συλλογικότητα, ἀσχέτως μακροπροθέσμων συνεπειῶν, ἤγαγε τὴν ταλαίπωρον χώραν εἰς κατάστασιν Διεθνοῦς Προμηθέως Δεσμώτου.
Ὅλα ταῦτα, συντελεσθέντα ἐντὸς μιᾶς τεσσαρακονταετίας περίπου, ἐπήνεγκον καὶ τὴν ἄρσιν τῆς ἀναγκαιότητος ὑπάρξεως ἰσχυρῶν κομμάτων. Αἱ νέαι ἀναγκαιότητες ἐπέβαλον καὶ νέον συσχετισμὸν κοινοβουλευτικῆς ἰσχύος.
Τώρα πλέον δὲν ὑφίσταται ἀναγκαιότης μιᾶς ἰσχυρᾶς κομματικῆς κυβερνήσεως δυναμένης νὰ σύρῃ ἀνεμποδίστως τὴν χώραν εἰς μιὰν ΕΟΚ, εἰς ἕνα Μάαστριχτ, μιὰν Λισσαβῶνα, εἰς μιὰν νομισματικὴν ἕνωσιν, εἰς ἕνα γενικευμένον ΕΘΝΙΚΩΣ ἐνυπόθηκον δανεισμόν.
Ἀνέτειλεν ἡ Νέα Ἐποχὴ τῶν κοινοβουλευτικῶς εὐθραύστων συνεργαζομένων συμμοριῶν, τῶν ὑποκειμένων εἰς τὸν τρόμον τῆς ἀκαίρου διαλύσεως τῆς Βουλῆς, αἱ ὁποῖαι δὲν θὰ δυνηθοῦν ποτὲ νὰ ἀναθεωρήσουν ἐπὶ τῷ λογικώτερον τὸ ὑφιστάμενον θεσμικὸν τερατούργημα ποὺ ἀποκαλεῖται Σύνταγμα.
Δὲν θὰ δυνηθοῦν ποτὲ νὰ καταγγείλουν οἱανδήποτε σύμβασιν κυρωθείσαν ὑπὸ τῶν προηγουμένων «ἰσχυρῶν» κυβερνήσεων, ὅσον αὕτη καὶ ἂν εἶναι ...καρχηδονιακοῦ τύπου.
Ὁ ἐξευτελισμός, ἡ παρακμὴ καὶ ἡ ποσοτικὴ συρρίκνωσις τῶν ἄλλοτε ἰσχυρῶν κομμάτων, ἡ ΠΡΟΪΟΥΣΑ ἀδυναμία των νὰ κυβερνήσουν, ἀπότοκος τῆς ΕΓΓΕΝΟΥΣ encanaillemency τῶν ἱδρυτῶν των καὶ τῆς ἀνικανότητος τῶν ἐπιγόνων των, ἐπέφερον καὶ τὰς -ἀναμενομένας- συνεπείας των ἐπὶ τοῦ θεσμοῦ ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ἐπὶ σειρὰν δεκαετιῶν «δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» τῆς χώρας, ἀπετέλεσε τὸ λευκοσιδηροῦν ...στέμμα τοῦ καθεστῶτος.
Ἤτοι, τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας (των).
Ὁ μετὰ τὸ 1985 ΠτΔ ἀπὸ πλευρᾶς σημαντικότητος καὶ ῥόλου, εἶναι ἕνα πρόσωπον προσομοιάζον εἰς τὸν Λουδοβῖκον ιστ΄ τῆς Γαλλίας ὁλίγον πρὸ τῆς καρατομήσεώς του.
Συνηθίζούν τινες μεμψίμοιροι νὰ ἐλεεινολογοῦν τὰ πρόσωπα ποὺ προκύπτουν ἐκ τῶν διακομματικῶν συναλλαγῶν ὡς πρόεδροι τῆς Δημοκρατίας, ἐπικεντρούμενοι εἰς τὴν προσωπικότητα αὐτῶν, τὰς ἰδιομορφίας των καὶ τὸ παρελθὸν των, παρορῶντες τὸ ὅτι αὐτὰ εἶναι παντελῶς ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ἀσήμαντα.
Κατ᾿ οὐσίαν ἀναπαράγουν τὰς γνωστὰς ἀνοησίας τῶν ἄλλοτε ἀντιμοναρχικῶν γονέων καὶ πάππων των, οἱ ὁποῖοι, ἐντολῇ καὶ ἐπινεύσει τῶν ῥεπουμπλικανιζόντων καὶ -κυρίως- τῶν κομμουνιστικῶς ἐνσυρμάτων κομμάτων, ἐλεεινολόγουν καὶ ἀνεκδοτολόγουν εἰς βάρος τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ βασιλέων, διαδόχων, πριγκήπων καὶ -κυρίως- ...βασιλισσῶν.
Ὅμως, τὸ πρόβλημα -ἂν φίλε ἀναγνώστα ἀναγνωρίζῃς τὴν ὕπαρξιν προβλήματος-, δὲν ἐκπορεύεται ποτὲ ἐκ τοῦ προσώπου, ὅταν ὁ θεσμικὸς μανδύας διὰ τοῦ ὁποίου αὐτὸ ἐνδύεται εἶναι ...ἀνύπαρκτος!
Ὅταν ὁ Ἐξωλέστατος καὶ οἱ λοιποὶ καμποτῖνοι τοῦ Κοινοβουλίου ἐν ἔτει 1985 ἀφήρεσαν καὶ τὰ τελευταῖα ψελλία ἐκ τοῦ προεδρικοῦ «στέμματος», προκειμένου ὁ θεσμὸς οὐσιαστικῶς νὰ ἀχρηστευθῇ, κατ᾿ οὐσίαν ἐδημιούργησαν τὴν λαιμητόμον αὐτοῦ τούτου τοῦ Καθεστῶτος των.
Τοῦτο τὸ λέγομεν διότι μετὰ τὸ μοιραῖον αὐτὸ ἔτος, ὁ ΠτΔ ἀποτελεῖ τὸ ἰσχυρότερον ἴσως ἀντεπιχείρημα εἰς τὸ γνωστὸν φληνάφημα ποὺ ἀναμασοῦν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, στοχασταὶ καὶ λοιποὶ ψιττακοί, «Στὴν Δημοκρατία δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα».
Ναί, εἰς τὴν Δημοκρατίαν (των) δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι πολλὰ τὰ ...ἔξοδα.
Τώρα πλέον ὁ ΠτΔ χρησιμεύει ὡς μιὰ (ἀσφαλεστάτη) ἅμαξα διαφυγῆς ἑκάστου ἀποτυχημένου ἡγετίσκου, ὅταν αὐτὸς κρίνῃ ὅτι δὲν δύναται νὰ πράξῃ οὐδὲν ἄλλον ἐν τῷ κυβερνητικῷ του ἔργει, πέραν τῆς ἀσφαλοῦς του ἀποχωρήσεως.
Μιὰ ἅμαξα μιᾶς Fuite de Varennes.
Ἡ Πατρὶς μας ἔχει βιώσει ἀρκετὰς τέτοιας «ἀποχωρήσεις». Ἀπὸ τὰς ἐκλογὰς τοῦ Νοεμβρίου 1920, ἐκείνας τοῦ 2009, ὡς καὶ τὰς ἐπικειμένας τοῦ 2015.
Αἱ δύο προαναφερθεῖσαι τελευταῖαι ἔχουν ὡς ἀφορμὴν τῆς διεξαγωγῆς των τὴν ἀδυναμίαν τῆς Βουλῆς, (δηλαδὴ τῆς κυβερνήσεως) νὰ ἐκλέξῃ αὐτὸ τὸ πολιτειακὸν ἄθυρμα ποὺ ἀποκαλεῖται ΠτΔ. Ἐπίσης εἰς τὴν ἐλεεινὴν των κομματικοδημοσιογραφικὴν «ἀργκώ» αὐτὸ τὸ πρόβλημα τὸ ἀποκαλοῦν διὰ τῆς γελοιωδεστάτης περιφράσεως «ἡ παρούσα Βουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκλέξῃ πρόεδρο»!
Τὸ «Πολιτειακὸν» ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε ἐπανατίθεται ὡς βασανιστικὸν ζήτημα, δι᾿ ὅσους βεβαίως ἔχουν τὴν δυνατότητα -ἀκόμη- νὰ βλέπουν τὴν πραγματικότητα πέραν τῶν παραμορφωτικῶν κατόπτρων, τῶν ἐσαεὶ χαλκευομένων ὑπὸ τῶν λογῆς τρισαθλίων πολιτικοκομματικῶν ἡγεμόνων, τῶν δημοσιογραφούντων πρακτορίσκων καὶ -κυρίως- τῶν λογῆς «πνεβματικῶν ἀνθρώπων».

Τὸ τιθέμενον δέ αὐτὸ ζήτημα, καθ᾿ ἡμᾶς, ἔχει πλέον προσλάβει μονοσήμαντον χαρακτῆρα, ὡς δημοψηφισματικὸν ἐρώτημα, καθ᾿ ὅτι ἡ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗ Πολιτεία ἐφαλήρισε.
Ὄθεν:
ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ Πολιτεία, ἢ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ -πάλιν- ΜΟΝΑΡΧΙΑ;