«γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις». (Ματθ. ι' 16).

Τὸ γλυπτόν: Ἁγαλματίδιον τοῦ συμπαθεστάτου Γλύκωνος, τοῦ θαυματουργοῦ ὄφεως ἐκείνου, τοῦ καλοκαγάθου μάγου Ἀλεξάνδρου τοῦ Ἀβωνοτειχίτου.

Ἡ παρουσία του γεννᾶ ἀκραῖα συναισθήματα.
Φόβον, μίσος, γοητείαν, σεβασμόν, ὑστερικὰς ἐκδηλώσεις, ἄμεσον ἔκλυσιν φονικῆς διαθέσεως, ἑνίοτε δέ (εἴς τινας) καὶ στοχασμόν.
Πανάρχαιος, ἀρχέγονος, χαμερπής, αἰσχυντηλός, μονήρης, μεγαλοπρεπής, εὐέλικτος, ἐπικίνδυνος, εὔτρωτος, μεταμορφούμενος, ἀνανεούμενος, νυκτοβάτης, ἡμερόφοβος, ψύχραιμος.
Ἐλατρεύθη παρὰ τοῖς ἀρχαίοις, διὸ καὶ ἐμισήθη «ἀργότερον».

Φθινόπωρον 20....
Τὸν (τὴν;) συνήντησα τότε, ὁλίγον μακρὰν τῆς ἐν Σύρῳ οἰκίας μου.
Ὕπερθεν, ἐν τῷ νεφελώδει οὐρανῷ τῆς ἰσημέρου ταύτης προβαινούσης νυκτός, αἱ χελιδόνες ἀφίπταντο ἐν φρενήρει ἀγυρμῷ ἀποδημίας.
Καὶ οὗτος ἐκινεῖτο ἡρέμως ἐν μέσῳ τῶν σκονισμένων λίθων πρὸς τὸ χειμέριον ὑποχθόνιον κατάλυμμά του, πρὸς τὸν τόπον τοῦ μακροῦ ὕπνου του.
Ἐστάθη. Ὕψωσε τὴν ἐπίφοβον κεφαλήν. Ἐστήσατο τὸ δόλιχον σῶμα, τὸ ἄπουν, τὸ ἕρπον, τὸ πεποικιλμένον. Τὸ φέρον ἐπὶ τῆς ῥάχεως τὴν Εὐκλείδειον Γεωμετρίαν. Τὴν ἐπιπέδωσιν τῶν Πλατωνικῶν Στερεῶν.
Δὲν μὲ ἠπείλησε.
Ἀμοιβαῖος σεβασμὸς ἑκατέρωθεν. Μὲ ἐχαιρέτισε διὰ διττοῦ γλωσσονεύματος. Καὶ ἠκολούθησε τὴν προαιώνιον πεπατημένην του (ἢ μᾶλλον τὴν ..διεσυρμένην του).
-Καλὸν ὕπνον κυρία ὀχιά, τῆς εἶπον. Καὶ τοῦ χρόνου. Πάλιν ἐδώ. Στὰ σκονισμένα θυμάρια. Ὑπὸ τὸ ἧσσον φῶς τῆς κυκλαδικῆς ἰσημερίας.
Θὰ συναναστηθῶμεν. Ἕκαστος κατὰ τὸν ἑαυτοῦ τρόπον.