Αὐτὴ ἡ ἐξοργιστικῶς ἀντιφατικὴ φράσις τοῦ Γάλλου στοχαστοῦ μὲ ἔβαλε σὲ διάφορες σκέψεις - σπαράγματα ἐκ τῆς ...νιτσεϊκῆς μου περιόδου.
Ὁ «δυνατὸς ἄνθρωπος» -τὸ μυαλὸ μου πάει σ᾿ ἕναν Σιγισμόνδον Μαλατέσταν, σ᾿ ἕναν Ψελλόν, ἢ σ᾿ ἕναν Βαλλενστάιν-, βασικῶς δὲν «παίρνει» ὅλα τὰ πράγματα «στὰ σοβαρά».
Ὡρισμένα μπορεῖ νὰ τὰ πάρῃ ΚΑΙ στὰ σοβαρά.
Ἐπειδὴ ὁ δυνατὸς ἄνθρωπος εἶναι ἱκανὸς νὰ ξεχνᾷ, εἶναι καὶ ἱκανὸς νὰ ὑπόσχεται. Ἄλλωστε τὶ εἶναι ἡ «τήρησις» μιᾶς ὑποσχέσεως, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ ἀνάμνησις μιᾶς θελήσεως;
Μήπως τὸ νὰ μπορῇς νὰ ἐγγυηθῇς γιὰ τὸν ἑαυτὸν σου, δὲν ὑποδηλώνει τὴν δυνατότητὰ σου νὰ τὸν ἐπιδοκιμάζῃς;
Ὁ ἀριστοκρατικὸς - «δυνατὸς» ἄνθρωπος, πιστεύει τόσον πολὺ εἰς τὰς δυνατότητάς του, ὥστε νὰ ἀγνοῇ τὴν λέξιν «ὄχι». Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς συγκαταθέσεως, ποὺ συνήθως καταστρέφεται ἐκ τῆς συντονισμένης δράσεως τῶν «μικρῶν», λόγῳ τῆς ἀμνησικακίας του, ἀλλὰ - κυρίως στὰς προσωπικὰς του σχέσεις- καὶ ἐκ τῆς ἀσυγχωρησίας τῶν μικρανθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν διαφορετικῶς τὴν χρονικὴν «ἀσυνέπειάν» του.
Ἀντιθέτως, ὁ μνησίκακος, ὁ «ἄνθρωπος - Ὀχι» δὲν λησμονεῖ τίποτε, ἐπειδὴ μόνον αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ποὺ τὸν βασανίζει ἀκαταπαύστως μένει στὴν μνήμη του, σβήνοντας μὲ μίσος ὅ,τι ἄλλο.
Ὁ δυνατὸς ἄνθρωπος εἶναι μιὰ διαρκὴς κατάφασις, ἕνα ἀκατάπαυστον ΝΑΙ πρὸς τὸν κόσμον καὶ τὴν ζωήν, ἐπειδὴ ἐπιδοκιμάζει -ἴσως μέχρις ναρκισσισμοῦ- τὸν ἑαυτὸν του. Ἔχει ἕνα «γνῶθι σεαυτὸν», ὄχι ἐπειδὴ κάποιοι παιδαγωγοὶ καὶ «ὁδηγοὶ» τοῦ ὑπέδειξαν τὸν τρόπον, ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτοερευνήθηκε καὶ ποτὲ δὲν εἶδε μὲ τρόμον καὶ ἀποστροφὴν τὸ παρελθὸν του καὶ τὴν «Ἱστορίαν» του.
Ὁ «δυνατὸς ἄνθρωπος» -τὸ μυαλὸ μου πάει σ᾿ ἕναν Σιγισμόνδον Μαλατέσταν, σ᾿ ἕναν Ψελλόν, ἢ σ᾿ ἕναν Βαλλενστάιν-, βασικῶς δὲν «παίρνει» ὅλα τὰ πράγματα «στὰ σοβαρά».
Ὡρισμένα μπορεῖ νὰ τὰ πάρῃ ΚΑΙ στὰ σοβαρά.
Ἐπειδὴ ὁ δυνατὸς ἄνθρωπος εἶναι ἱκανὸς νὰ ξεχνᾷ, εἶναι καὶ ἱκανὸς νὰ ὑπόσχεται. Ἄλλωστε τὶ εἶναι ἡ «τήρησις» μιᾶς ὑποσχέσεως, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ ἀνάμνησις μιᾶς θελήσεως;
Μήπως τὸ νὰ μπορῇς νὰ ἐγγυηθῇς γιὰ τὸν ἑαυτὸν σου, δὲν ὑποδηλώνει τὴν δυνατότητὰ σου νὰ τὸν ἐπιδοκιμάζῃς;
Ὁ ἀριστοκρατικὸς - «δυνατὸς» ἄνθρωπος, πιστεύει τόσον πολὺ εἰς τὰς δυνατότητάς του, ὥστε νὰ ἀγνοῇ τὴν λέξιν «ὄχι». Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς συγκαταθέσεως, ποὺ συνήθως καταστρέφεται ἐκ τῆς συντονισμένης δράσεως τῶν «μικρῶν», λόγῳ τῆς ἀμνησικακίας του, ἀλλὰ - κυρίως στὰς προσωπικὰς του σχέσεις- καὶ ἐκ τῆς ἀσυγχωρησίας τῶν μικρανθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν διαφορετικῶς τὴν χρονικὴν «ἀσυνέπειάν» του.
Ἀντιθέτως, ὁ μνησίκακος, ὁ «ἄνθρωπος - Ὀχι» δὲν λησμονεῖ τίποτε, ἐπειδὴ μόνον αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ποὺ τὸν βασανίζει ἀκαταπαύστως μένει στὴν μνήμη του, σβήνοντας μὲ μίσος ὅ,τι ἄλλο.
Ὁ δυνατὸς ἄνθρωπος εἶναι μιὰ διαρκὴς κατάφασις, ἕνα ἀκατάπαυστον ΝΑΙ πρὸς τὸν κόσμον καὶ τὴν ζωήν, ἐπειδὴ ἐπιδοκιμάζει -ἴσως μέχρις ναρκισσισμοῦ- τὸν ἑαυτὸν του. Ἔχει ἕνα «γνῶθι σεαυτὸν», ὄχι ἐπειδὴ κάποιοι παιδαγωγοὶ καὶ «ὁδηγοὶ» τοῦ ὑπέδειξαν τὸν τρόπον, ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτοερευνήθηκε καὶ ποτὲ δὲν εἶδε μὲ τρόμον καὶ ἀποστροφὴν τὸ παρελθὸν του καὶ τὴν «Ἱστορίαν» του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου