Μνημόνια καὶ Μνημόσυνα.

Ὁ ῥόλος τῆς ἀενάως ψηφιζούσης «μνημόνια» πολυμελοῦς συμμορίας, τῆς στεγαζομένης εἰς τὸ Μέγαρον Βίττελσβαχ, διὰ τῆς διοργανώσεως «ἑορτούλας» μὲ φωτογραφίας τοῦ Κυριωτέρου Ἐθνικοῦ Ἀπατεῶνος τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ἁπλῶς ἐπιβεβαιοῦται, ἐπικαιροποιουμένου τοῦ γνωστοῦ λαϊκιστικοῦ συνθήματος, τοῦ ἀτυχῶς στρεφομένου κατὰ τοῦ κτηρίου ἀντὶ κατὰ τῶν ἐκεῖ ἐνεδρευόντων.

ΒΡΕΤΕΞΟΔΟΣ καὶ τρίχινα γερὰ κορδόνια...

«Ποῖος εἶναι τάχα ἐκεῖνος, 

ὁ ὁποῖος δύναται νὰ πιστοποιήσῃ ὅτι 

οἱ ἐνδεχόμενοι κίνδυνοι ἐξ ἑνὸς διαζυγίου, 

δύνανται νὰ εἶναι περισσότεροι   

ἐκ τῶν βεβαίων κινδύνων ἑνὸς γάμου;»  

ΦΡΕΑΝΤΛΗΣ

Μιὰ ἱστοριούλα:

Ἕνας –συχωρεμένος- μακροσυγγενής, Αἰγυπτιώτης, κατὰ τὰ δύσκολα ἔτη τοῦ Β΄ Παγκ. Πολέμου εὑρέθη νὰ μάχεται εἰς τὰς τάξεις τῆς πολιορκημένης φρουρᾶς τοῦ Τομπρούκ.

Ἀφηγεῖτο ὅτι ἡ ἡμερησία μερὶς ὕδατος ἦτο ἕνα τσίγκινο κυπελλάκι. Πολλοὶ ἐκ τῶν Βρετανῶν τῆς φρουρᾶς, προετίμουν νὰ πίουν ὁλιγώτερον νερό, προκειμένου νὰ βράσουν τὸ τσάι των καὶ νὰ ...πλύνουν τὶς κάλτσες των!

Ἡ Βρετέξοδος (βαρβαρ. Brexit).

Μετὰ τὴν ἄδοξον γενικὴν ἐπιστράτευσιν τῶν ἀπανταχοῦ τῆς Ὑφηλίου Κασσανδρῶν, μετὰ τὴν φασίζουσαν ...φασιστοποίησιν τῶν Βρετανῶν ἐκείνων ποὺ ἐπεθύμησαν τὴν Ἔξοδον ἐκ τῆς (ὑποτιθεμένης) εὐρωπαϊκῆς ἐπικρατείας τῶν Γερμανῶν φαραώ, μὴ ἐπιτευχθέντος τοῦ τρομοκρατικοῦ ἐγχειρήματος, τώρα, μετὰ τὰς Κασσάνδρας ἐπιστρατεύονται αἱ ...Ἑκάβαι.

Παντοῦ διάφορα ψιττακοειδῆ ὀλολύζουν διὰ τὰ «συνεπείας» τοῦ «ἀτυχοῦς συμβάντος» καὶ μάλιστα τὰς καταλογοποιοῦν, ὡς ἐγένετο κατὰ τὰς ἀνακρίσεις τῶν ἱεροεξεταστῶν, ὅτε οὗτοι ἐπὶ μιᾶς τραπέζης ἐξέθετον εἰς τὸν ἀνακρινόμενον τὰ «ἐργαλεῖα» των, τὰ ὁποῖα δὲν ἦσαν βεβαίως ὁ Κῶδιξ Ποινικῆς Δικονομίας καὶ τὰ συναφῆ...

Ὅποιαν σάχλαν μπορεῖ κάποιος νὰ φαντασθῇ ἐκσκάπτουν ἐκ τοῦ ὁπλοστασίου τῶν «εὐρωπαϊστῶν» προκειμένου νὰ καταδειχθῇ ἡ «ἀνοησία» τῶν βρετανικῶν λαϊκῶν ἐπιλογῶν.

Ἀκόμη καὶ τὸ περιλάλητον καὶ οὐσιαστικῶς ἀνύπαρκτον «Ἰρλανδικὸν Ζήτημα» ἀναθάλλει μετὰ τὴν Βρετέξοδον, ἐμφανιζόμενον κατὰ τινας ὡς δυνάμενον νὰ ἐπιφέρῃ ...ἀπομόνωσιν τῶν δύο Ἰρλανδιῶν!

Εἶναι τόσον διαβεβρωμένοι οἱ ψιττακοί καὶ οἱ ἀκόλουθοί των, ὥστε δὲν δύνανται πλέον νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν λειτουργίαν διπλωματίας, διμερῶν σχέσεων, διατήρησιν εἰδικῆς ῥυθμίσεως ὅρων συνθηκῶν, ΕΚΤΟΣ τοῦ «φίλτρου» τοῦ ὑπὸ τὸν γερμανικὸν ποιμενικὸν κύνα, Βρυξελλικοῦ Ποιμνιοστασίου.

Ἂς τὸ χωνεύσουν λοιπὸν αἱ Ἑκάβαι καὶ ἂς σπεύσουν εἰς κάποιον οἶκον κλαυθμοῦ καὶ ὀδυρμοῦ, ὅπως συγκλαύσωσι μετὰ τῶν Κασσανδρῶν καὶ ἂς ἀφήσουν ἥσυχον πάντα λαὸν ὁ ὁποῖος δὲν λησμονεῖ ὅτι εἶναι ΚΑΙ Ἔθνος, ἥτοι ὀντότης, ἔχουσα πέραν τοῦ παρόντος καὶ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ μέλλον.

Χαζὰ ἐρωτήματα:

α΄. Κάποιοι «εὐρωπαϊσταί», ἂς ἀπαντήσουν εἰς τὸ «χαζὸν»ἐρώτημα αὐτῆς τῆς συμπαθεστάτης βρετανίδος γριούλας, ποὺ εἶχε πρὸ ἡμερῶν τὰ 90^α γενέθλιά της:

«Πῆτε μου τρεῖς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους ἡ Βρετανία πρέπει νὰ μείνῃ στὴν Εὐρώπην».
β΄. Στὴν Βρετανίαν δὲν ἔχουν «ἐπιστολικὲς ψήφους»;

(Μπὰς καὶ τὸ «σώζαμε» ...ἀλ᾿ ἀουστρίακα).

Τὸ ἔρπειν χαμαί καὶ αἱ εὑρύτεραι κοινωνικαὶ αὐτοῦ ἐπιδράσεις.

Ὡς χαμέρπειαν ὀφείλομε νὰ ὁρίσωμε πᾶσαν πρᾶξιν γενομένην ὑπὸ τινος ἐπὶ σκοπῷ κέρδους ἢ ἄλλης ὡφελείας, συνοδευομένην ὑπὸ συμπεριφορῶν ἐχουσῶν χαρακτηριστικὰ ἐγέρσεως συμπαθείας, οἴκτου, ἐλπίδος πρὸς τρίτον, ὑποσχέσεων καὶ τὸ χείριστον ὅλων, τὸ πλέον ἀηδές: Χαμέρπειαν συνιστᾷ ἡ παραπειστικὴ ἔκφρασις τοῦ πλέον εὐγενοῦς συναισθήματος. Τῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀνδρικὴ χαμέρπεια, ποιοτικῶς διαφέρει παρασάγγας ἔναντι τῆς γυναικείας.

Ὅτε μιὰ γυναίκα τρέπεται εἰς χαμερπεῖς συμπεριφοράς, ἢ καὶ ἔχει διαμορφώσει πλήρως χαμερπές φρόνημα, πάντοτε σχεδὸν ἔχει κάποια ἐλαφρυντικά, ὄχι ἐκ τῆς γνωστῆς παλαιόθεν βλακώδους -ἀνδρικῆς- ἀντιλήψεως, περὶ «μειωμένου καταλογισμοῦ», λόγῳ ...ἠθικῆς κατωτερότητος, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι συνήθως συντρέχουν λόγοι μιᾶς διαρκοῦς ἀμύνης τῆς γυναικός ἔναντι κινδύνων ἀπορρεόντων ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς φύσεώς της καί ἐκ τῆς ἐν γένει κοινωνικῆς ἀρνητικότητος, τῆς παρατηρουμένης ἀκόμη καὶ εἰς τὰς πλέον «συγχρόνους» κοινωνίας ἔναντι τῶν γυναικῶν.

Ἀντιθέτως ἡ ἀνδρικὴ χαμέρπεια εἶναι ἀηδεστάτη καὶ ἐπιφέρει ἀνέκκλητον ἠθικὴν καταδίκην τοῦ ἐμπίπτοντος εἰς ταύτην.

Καθ᾿ ἡμᾶς, ἤτοι κατὰ τὴν φρεάντλειον ἀντίληψιν, τὸν μέγιστον βαθμὸν ἀηδίας καὶ ἠθικῆς ἀπαξιώσεως ἐπιτυγχάνουν τρεῖς περιπτώσεις χαμερπῶν.

α΄. Οἱ ἐκμεταλλευόμενοι ποικιλοτρόπως, ἀλλὰ περισσότερον οἰκονομικῶς, ἐρωτευμένας γυναίκας.

β΄. Οἱ ἐκμεταλλευόμενοι γέροντας μειωμένων πνευματικῶν δυνατοτήτων, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἐκ μιᾶς παραλόγου συνδρομῆς τῆς μοίρας, τυγχάνει νὰ διαθέτουν τυπικὴν ἰσχύν, οἰκονομικῆς, ἐπαγγελματικῆς, κοινωνικῆς καὶ πάσης ἄλλης μορφῆς.

γ΄. Οἱ ἐκμεταλλευόμενοι μεγάλας μάζας προσώπων.

Ἐπὶ παραδείγματι, οἱ ἐκμεταλλευόμενοι πρόσωπα τὰ ὁποῖα, ἐκ μιᾶς παραλόγου πολιτικῆς ῥυθμίσεως, διαθέτουν τὸ δικαίωμα τῆς ἐκλογῆς ἐκείνων οἱ ὁποῖοι διαχειρίζονται τὴν νομοθετικὴν καὶ τὴν ἐκτελεστικὴν ἐξουσίαν εἰς μιὰν χώραν, δηλαδὴ τῶν γνωστῶν καὶ ὡς πολιτικῶν. 

Οἱ χαμερπεῖς τῆς τελευταίας ταύτης κατηγορίας, ὅσον «χαρισματικὰ» πρόσωπα καὶ ἂν εἶναι, δὲν δύνανται μεμονωμένως νὰ ἁπλώσουν τὸν ἱστὸν τῆς ἀπάτης των, ἄνευ τῆς βοηθείας διαφόρων ἄλλων συγχαμερπῶν.

Εἰς τὴν κατηγορίαν β΄. ἐμπίπτει καὶ ὁ κ. Βησσαρίων(ας), ποὺ χρόνια τώρα, τὴν «πρώτη του μηνός», ὅτε «βγαίνουν» αἱ συντάξεις, ἔπαιρνε ἀπ᾿  τὸ χεράκι τὸν μικρὸν Κωστάκην - Ἰόλαον καὶ τὴν χαριτωμένην Κανέλλαν - Νεφέλην πρὸς ἐπίσκεψιν τοῦ γέροντος καὶ σιελορροοῦντος παπποῦ Κώστα.

Ἐκεῖ ἐπαίζετο ἕνα ταχύδραμα χαμερπείας, μὲ τὸν παπποῦν Κώσταν νὰ πληροφορῆται ὅτι:

Ἡ χαριτωμένη Κανέλλα - Νεφέλη, πέραν τῶν ἀγγλικῶν, τοῦ κλειδοκυμβάλου, τοῦ ταϊτσί, τῆς ἀνθοδετικῆς ἰκεμπάνα καὶ τοῦ σχολείου, «γράφτηκε» καὶ στὸν Ἱππικὸν Ὅμιλον Ξυλοκέριζας.
Ὁ μικρὸς Κωστάκης - Ἰόλαος, πέραν τῆς κλασσικῆς κιθάρας, τοῦ τζούντου καὶ τῶν γερμανικῶν, ἤρχισε καὶ μαθήματα δημιουργικοῦ διαλογισμοῦ.

Ὄπισθεν τούτων βεβαίως τῶν φιλοπροόδων ἀναγεννησιακῆς ἰδιοσυγκρασίας παιδίων, τοῦ ἐκκολαπτομένου Λεονάρδου ντὰ Βίντσι καὶ τῆς ἀναθρωσκούσης Γεωργίας Σάνδης, κατ᾿ οὐσίαν εὑρίσκοντο ἄλλα πράγματα.

Ἡ συχνὴ «ἀπαλλοτρίωσις» μέρους ἢ καὶ τοῦ «φιλέτου» τῆς συντάξεως τοῦ παπποῦ Κώστα, ἐσκόπει π.χ. εἰς τὴν ἐπαύξησιν τοῦ στόλου τῶν ὀχημάτων τῆς ἐπαιτούσης οἰκογενείας τοῦ κ. Βησσαρίων(α), ἢ εἰς τὸν ἑορτασμὸν τοῦ νέου ἔτους, ὄχι εἰς τὰ βαρετὰ καὶ πλήρη ἀλβανῶν νεοκατοίκων Πάνω Σέκλανα, ἀλλὰ στὸ «χωρ(γ)ιὸ τοῦ Ἅη Βασίλη».

Ἔτσι , ἀκόμη καὶ κατὰ τὰς ἐποχὰς ἐκείνας ὅτε ἡ ἐξ Εὐρώπης Ντελώρειος μαλάγρα ἔπιπτεν ἀφειδῶς εἰς τὸν μέγαν ἐθνικὸν κιοῦρτον, διαμοιραζομένη δικαίαις χερσὶν σοσιαλιστῶν καὶ μὴ τραπεζοκόμων, προσελκύουσα τοὺς ἰχθὺς εἰς τὸ μέγα ῥαβαΐσιον, ὁ παπποῦς Κώστας ὑπέφερε, μεμψιμοιρῶν, ἐνίοτε καὶ διαμαρτυρόμενος διὰ τὸ πῶς δύναταί τις συνταξιοῦχος νὰ «τὰ φέρῃ βόλτα μ᾿ ἕνα ἑξακοσάρι τὸ μήνα»...

(ἴσως συνεχισθεῖ).

Ὁ χαλές καὶ ἡ μαρμαρώδης ὑγιεινὴ του.

Ἐσχάτως, μιὰ ἔμμονος ἰδέα ἐγεννήθη μοι, δίκην συγκρίσεως τῆς κακῆς μοίρας τῆς ταλαιπώρου ἑλληνικῆς γλώσσης, πρὸς τὰ ἀρχαῖα ...μάρμαρα.

Ἀφ᾿ ὅτου ἡ πτωχὴ Πατρὶς μας, ἔπεσεν εἰς τὰς χείρας τοῦ ἀκατονομάστου, ἐξωλεστάτου καὶ ῥυπαροῦ ἀσιανοῦ γένους, ἡ χρησιμότης παντὸς ἐν αὐτῇ λειψάνου τοῦ ἀρχαίου της κόσμου, ἐκρίθη κατὰ τὰ μέτρα καὶ τὰ σταθμὰ ἐκείνων τῶν κτηνῶν, τῇ ἐπικουρίᾳ βεβαίως καὶ τῶν συναποκτηνουμένων ἰθαγενῶν.

Ἐπὶ πολλοὺς αἰώνας, ὡς γνωστὸν ἦτο τοῦ συρμοῦ ἡ λεγομένη καὶ ἄκρως ὑγιεινὴ ὀκλάζουσα ἀφόδευσις, ἡ λεγομένη καὶ «ἀλατούρκα», ὅπως ὅλα ἐκεῖνα τὰ εὐρωπαϊκὰ μουσικὰ τεμμάχια, τὰ συνοδεύοντα τὰς ποικίλας ὀριενταλιστικὰς φαντασιώσεις, τὰς λογῆς «σοφίας τῆς Ἀνατολῆς», τὰς ...γενικευμένας ἀμφιπλεύρους σαρκικὰς ἡδονάς καὶ κυρίως τὰς ποικίλας χρήσεις τῆς καννάβεως πέραν τῆς σχοινοποιίας καὶ τοῦ ναυτικοῦ ἐξαρτισμοῦ.

Ἡ ὀκλάζουσα ἀφόδευσις ἐτελεῖτο εἴτε ...ἐξοχικῶς εἰς τοὺς λεγομένους τουρκικοὺς ἀποπάτους ἢ χαλέδες, εἴτε εἰς τὰ γνωστὰ βάζ ντέ νουΐ, ἄλλως βυζ. καθήκια.

(χαλές < ἀλβανική halë < τουρκική hala < ὀθωμανικὰ τουρκικά خلا < ἀραβική خلاء (xalā')).

Ἐν Ἑλλάδι καὶ κυρίως ἐν ταῖς ἐξοχαῖς καὶ τοῖς χωρίοις, οὗτοι, οἱ χαλέδες, ἐδέσποζον καθιδρυμένοι εἰς ἱκανὴν ἀπὸ τῆς κυρίως οἰκίας ἀπόστασιν, μέχρις ὅτου ἡ ἐπάρατος στρατοκρατία τοῦ 1967, διὰ νομοθετήματος ἐπέβαλε καὶ ἐκινητροδότησε τὴν κατασκευὴν τῶν γνωστῶν λουτροκαμπινέδων (sic!) ἐντὸς πάσης οἰκίας, πρὸς δόξαν τῶν εὐρωπαϊκῶν λεκανῶν, καθὼς καὶ τῶν λογῆς εὐκοιλίων καθαρτικῶν.

Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη, οἱ γνωστοὶ ἡμῖν χαλέδες,  οὐδεμιὰν σχέσιν ἔχοντες πρὸς τὰς μετέπειτα ἐξ ὀπτῆς γῆς ἐπιδαπεδίους βεσπασιανάς, παλαιότερον ἦσαν βασικῶς ἁπλαὶ ὀπαὶ ἐπὶ σανίδος τινός, τιθεμένης ὕπερθεν περιβαλλομένου ὑπὸ δρυφράκτου ὀρύγματος.

Ἐν αὐτῷ τῷ ὀρύγματι συνεσωρεύετο τὸ παραγόμενον σκώρ, χωνεῦον ἐκεῖ τῇ ἐπικουρία τῶν μετέπειτα γνωστῶν, τόσον ἐκ τῆς βιολογίας, ὅσον καὶ ἐκ τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, ἀεροβίων μικροβίων.

Ἐνίοτε ἡ ἀστάθεια, ἢ καὶ ἡ προϊούσα σαθρότης τῆς σανίδος τοῦ χαλέ, εἶχον τραγικὰς συνεπείας εἰς τὸν ἀνακουφιζόμενον, ὅστις παταγωδῶς -καὶ οὐχὶ ἡρέμως ὡς ἡ Ἑλλὰς κατὰ τὰς ἐσχάτας δεκαετίας- ἐβυθίζετο εἰς τὰς ἑαυτοῦ καὶ τὰς τῶν ἀλλοτρίων ἀκαθαρσίας.

Μὴ φαντασθεῖς ὅμως, φιλέρευνε καὶ ὑπομονητικὲ ἀναγνῶστα, ὅτι ὅλοι οὗτοι οἱ ἀπολίτιστοι ἠγνόουν πᾶσαν ἔννοιαν ὑγιεινῆς!

Τοὐναντίον, εἶχον ἐκμάθει ἐκ τῶν παλαίποτε ἰθυνάντων τὸν πολιτισμὸν Ῥωμαίων, τὴν χρῆσιν τῆς ἀσβέστου.

Οὕτω, ὅτε ὁ βοθρόλακκος ὑπερέβαινε τὰς χωνευτικὰς του δυνατότητας, τὰ δὲ ταλαίπωρα κοπροφάγα μικρόβια ἠδυνάτουν -ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸν ἀκαταπόνητον νεοέλληνα τηλεθεατήν- νὰ ἀφομοιώσουν τοσοῦτον σκώρ, συχνάκις ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ τοῦ κοπρῶνος ἐρρίπτετο ξηρὰ ἄσβεστος, ὡς ἄλλοτε ἐσκορπίζετο πούδρα ἐπὶ τῶν φθειριωσῶν κεφαλῶν τῶν Γάλλων εὐγενῶν, ἢ αἱ ποικίλαι ὑπερθετικαὶ προσφωνήσεις τοῦ τύπου «Ἐντιμότατε», «Σεβασμιώτατε», «Ἐξοχότατε» εἰς διαφόρους καμποτίνους καὶ ταρταρίνους τῆς ἐπιφανείας τῆς κοινωνίας μας.

Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆς σανίδος καὶ τοῦ περιβάλλοντος ταύτην χώρου, τοῦ συχνάκις ῥαντιζομένου εἴτε ἐκ τῶν ψεκάδων τῶν προαιωνίων συνοδῶν τοῦ σκατὸς ἀνθρωπίνων προϊόντων, εἴτε ἐξ ἀστόχων ἐν γένει κενώσεων, ἐγένετο χρῆσις τῆς ἀσβέστου, ὑπὸ τὴν πολτώδη αὐτῆς μορφήν, τὴν γνωστὴν καὶ ὡς ὑδράσβεστος.

Δικαίως θὰ ἐρωτήσῃς ὅμως φίλε ἀναγνῶστα, «ποία ἡ σχέσις τῆς ταλαιπώρου ἑλληνικῆς γλώσσης, πρὸς τὰ ἀρχαῖα μάρμαρα;».

Μάθε ῥέκτα ἀναγνῶστα, ὅτι ἡ ὑψίστης ποιότητος ἄσβεστος παράγεται ἐκ τοῦ μαρμάρου καὶ μάρμαρα εἶχον αἱ Ἀθῆναι ἄφθονα, μὴ χρειαζομένης οὕτω τῆς Πεντέλης καὶ πάσης ἄλλης κοπιώδους πηγῆς ἀσβέστου.

Οὕτω, διὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις κατοικούντας κατὰ τὴν ὀθωμανοκρατίαν, ἕν πλῆθος μαρμαρίνων κατασκευῶν ἀκαθορίστου χρήσεως, ἠδύναντο ἀσβεστοποιούμεναι νὰ ἐξυγιειάνουν τοὺς ἀποπάτους καὶ τοὺς χαλέδες των.

Ἀκούσας πρὸ τινων ἡμερῶν κάποιον ἐκ τοῦ ὄγκου του τεκμαιρομένης ὑψηλῆς κοπροφορίας λειτουργόν, ἐκ τῶν σιτιζομένων ἐν τῷ πρυτανείῳ (τουρκιστί, ἀχμάκ μπεζαχτᾶ), νὰ ἐκθέτῃ τὰς ἀπόψεις του περὶ τὴν χρησιμότητα τῆς γλώσσης ἡ ὁποία ἠκούετο ὅταν ἐν τῇ χώρᾳ ἡμῶν ἐκατοίκουν οἱ μυστηριώδεις Ἕλληνες, αὐτομάτως ὁ νοῦς μου ἐπέταξεν εἰς τοὺς ...χαλέδες καὶ εἰς τὰ ἀρχαῖα μάρμαρα ὡς πρώτην ὕλην τῆς ἀσβεστοποιίας.

Seguid vuestro jefe...

Τὸ ναυτικὸν δραματικὸν μυθιστόρημα «Μπενῖτο Σερένο» (Benito Cereno) τοῦ Ἑρμάνου Μέλβιλ, περιγράφει τὴν θλιβερὰν ἱστορίαν μιᾶς ἀνταρσίας.

Κατὰ τὸ 1799, τὸ δουλεμπορικὸν «Ἅγιος Δομήνικος», ἰδιοκτησίας τοῦ Ἱσπανοῦ ἐφοπλιστοῦ δὸν Ἀλεξάνδρου Ἀράνδα καὶ κυβερνώμενον ὑπὸ τοῦ πλοιάρχου Μπενῖτο Σερένο, μετὰ ἀπὸ μιὰν ἐξέγερσιν τοῦ ἀνθρωπίνου φορτίου του πίπτει εἰς χείρας τοῦ ...ἐμπορεύματός του.

Ὁ πλοίαρχος καὶ κάποιοι ἐκ τῶν ἐπιζησάντων λευκῶν ἔχουν καταστεῖ ὑποχείριοι τῶν στασιαστῶν τῶν ὁποίων ἡγεῖται ὁ πανοῦργος καὶ μοχθηρὸς σενεγαλὸς νέγρος Μπάμπο.

Τὸ πλοῖον πλέει σχεδὸν ξυλάρμενον, λόγῳ ἀνεπαρκείας ἁρμενιστῶν.

Κάτωθεν τοῦ μπομπρέσου τοῦ «Ἁγίου Δομηνίκου», ἐκεῖ ποὺ θὰ εὑρίσκετο τὸ ἀκρόπρωρον, κρέμαται δίκην ποδήρους σακολέβας μιὰ τεραστία ὀθόνη συρομένη μέχρι τὰ ἴσαλα τῆς πρώρας, εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι γραμμένον τὸ ἱσπανικὸν παράγγελμα «Seguid vuestro jefe» (Ἀκολουθῆστε τὸν ἀρχηγὸν σας)...

Ὁ «Ἅγιος Δομήνικος» θὰ συναντηθῇ εἰς τὰ ἀνοικτὰ τῆς Χιλῆς μετὰ τοῦ ἀμερικανικοῦ φαλαινοθηρικοῦ «Ἡ Χαρὰ τοῦ Ἐργένη» ὑπὸ τὸν κυβερνήτην Ἀμάσα Ντελᾶνο.

Ἡ συνάντησις ἔχει κάτι τὸ μυστικιστικῶς ἐρεβῶδες, μέσα σὲ μιὰν θάλασσαν ἐξωπραγματικἠν, σὰν «λειωμένο μολύβι» περιγράφει ὁ Μέλβιλ.

...The morning was one peculiar to that coast. Everything was mute and calm; everything grey. The sea, though undulated into long roods of swells, seemed fixed, and was sleeked at the surface like waved lead that has cooled and set in the smelter's mould. The sky seemed a grey mantle. Flights of troubled grey fowl, kith and kin with flights of troubled grey vapours among which they were mixed, skimmed low and fitfully over the waters, as swallows over meadows before storms. Shadows present, foreshadowing deeper shadows to come...

Ὁ καπετὰν Ντελᾶνο βιζιτάρει τὸν «Ἅγιον Δομήνικον» ὅπου γίνεται μάρτυς μιᾶς τραγικῆς φαρσοκωμῳδίας.

Οἱ στασιασταὶ ἔχουν ἀντιστρέψει τοὺς ῥόλους καὶ ὑποδύονται πάλιν τοὺς σκλάβους. Ὁ Μπάμπο μάλιστα ὑποδύεται τὴν ὀρδινάτσαν τοῦ δὸν Μπενῖτο, τὸν ὁποῖον δὲν ἀφήνει οὔτε στιγμὴν μόνον.

Αἱ ἰσχυραὶ ψυχικαὶ δονήσεις τῶν περιγραφῶν τοῦ Μέλβιλ, παρουσιάζουν τὴν ἀπόλυτον δραματικότητα τῆς καταστάσεως πάντων τῶν ἐπὶ τοῦ πλοίου ἐπιβαινόντων.

Ἄλλοι ἐγκλωβισμένοι εἰς ἕνα ῥόλον κυριάρχου ἐνῷ εἶναι κυριαρχούμενοι, ὑποκείμενοι ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν εἰς ἕνα αἰφνίδιον ξέσπασμα σφαγῆς, προσπαθοῦν διὰ τοῦ πλοιάρχου των, σχιζοφρενικῶς, ἀφ᾿ ἑνὸς νὰ πείσουν  τοὺς ἀμερικανοὺς -ὑπὸ τὸν  ὀφθαλμὸν τοῦ νέγρου «σκλάβου»- ὅτι εἶναι οἱ αὐθένται τοῦ πλοίου, παραλλήλως ὅμως προσπαθοῦν νὰ ἀποκαλύψουν τὸ φοβερὸν μυστικὸν τῆς γενομένης σφαγῆς τοῦ λοιποῦ πληρώματος.

Ἐκ τῶν δραματικωτέρων στιγμῶν ἡ σκηνὴ τοῦ ξυρίσματος τοῦ δὸν Σερένο, ὅταν ὁ Μπάμπο μὲ τὸ ξυράφι στὸν λαιμὸν τοῦ «ἀφέντη» του ἐνώπιον τοῦ ἀμερικανοῦ, προσπαθεῖ νὰ «ὑπενθυμίσῃ» στὸν ἀτυχή πλοίαρχον ὅτι ἂν τοῦ ξεφύγῃ ἔστω καὶ μιὰ λέξις πέραν τοῦ χαλκευθέντος σεναρίου, θὰ τὸν σφάξῃ ἐπὶ τόπου. Μάλιστα «κατὰ λάθος» τοῦ κόβει καὶ λίγο τὴν παρειάν.
Ἐδῷ ἔχομε καὶ τὴν πρώτην ἀποκάλυψιν, ὅταν ὁ ἀμερικανὸς πλοίαρχος βλέπει ἔκπληκτος τὴν ἱσπανικὴν σημαίαν τοῦ πλοίου νὰ χρησιμοποιῆται ὡς ...πετσέτα ξυρίσματος.

Τὸ δρᾶμα θὰ κορυφωθῇ μὲ τὰ τελικὰ ἀποκαλυπτήρια καὶ τὴν αἱματηρὰν κάθαρσιν ἐπὶ τῶν «κτηνωδῶν νέγρων».

Τότε θὰ πέσῃ -δίκην θεατρικῆς αὐλαίας» καὶ ἡ τεραστία σακολέβα ἐκ τοῦ μπομπρέσου διὰ νὰ ἀποκαλυφθῇ τὸ φρικῶδες μυστικὸν τῆς φράσεως

Seguid vuestro jefe

Ἀκολουθῆστε τὸν ἀρχηγὸν σας...

Θὰ πέσῃ ἀποκαλύπτουσα τὴν φρικωδεστάτην μόνην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἐκρύπτετο ὄπισθεν τοῦ λινοῦ πετάσματος τῆς περιέργου ἐπιγραφῆς.

Ἀποκαλύπτουσα τὸ -δίκην ἀκροπρώρου- στερεωμένον κάτωθεν τοῦ μπομπρέσου σκέλεθρον τοῦ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟΥ τοῦ πλοίου τοῦ δολοφονηθέντος κατὰ τὴν ἀνταρσίαν δόν Ἀλεξάνδρου Ἀράνδα!

Ἦτο ἐκεῖ ὁ μακάβριος σκελετός, πάντοτε ἐκεῖ καὶ ὅλοι τὸ ἤξεραν. Καὶ ὅλοι ὑπεδύοντο τοὺς ἀγνοούντας.

Πόσας φοράς, νἄξερες φίλε ἀναγνῶστα, κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας, ἔχω αἰσθανθεῖ ταὐτοχρόνως κάτι μεταξὺ τοῦ δόν Σερένο καὶ τοῦ καπετὰν Ντελᾶνο!

Αὐτὸ τὸ σχιζοειδὲς καὶ ψευδαισθητικὸν φρόνημα ὅτι κάποιοι κυβερνῶντες αὐτὸν τὸν τόπον ὑποδύονται τοὺς ἡγέτας, ἐνῷ ἀπὸ μακροῦ ἔχουν ἤδη καταστεῖ ἀνδράποδα κάποιου «Μπάμπο».

Ἀπὸ πολλοῦ χρόνου ὁ κανβὰς μὲ τὸ παράγγελμα «Ἀκολουθῆστε τὸν ἀρχηγὸν σας», κρύπτει ἀσκόπως μιὰν ἀλήθειαν, ἕνα σκέλεθρον εἰς ἄλλους ὁρατὴν, εἰς ἄλλους -δῆθεν- ἀόρατον.

Ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια;

Ποῖον εἶναι τὸ σκέλεθρον ποὺ οἱ λογῆς «Μπάμπο» μὲ τὴν λεπίδα στὸ χέρι κρύπτουν;

Ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια τὴν ὁποίαν ὅλοι ὑποδύονται ὅτι ἀγνοοῦν; Ἄλλοι τὴν ξεχνοῦν ὅπως γίνεται μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ πράγματα τὰ ὁποῖα παραβλέπεις ἐπειδὴ εἶναι ἀνηρτημένα εἰς τὴν πλέον περίοπτον θέσιν, ἀλλ᾿ ἡ καθημερινότης,  ὡς ἡ μυθικὴ ἐκείνη περικεφαλαία Τάρνχελμ, τὰ καθιστᾶ ἀόρατα.

Σοῦ μιλῶ διὰ τὸ σκελετῶδες πτῶμα τοῦ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟΥ αὐτῆς τῆς χώρας, ἀναγνῶστα!

Καὶ ἰδιοκτήτης δὲν εἶναι τὸ ἐλεεινὸν συνονθύλευμα ποὺ  αὐτοαποκαλεῖται «Ἑλληνικὸς Λαός». Αὐτὸς ὁ πολτὸς ποὺ οὐρεῖ τοξικῶς ἐπὶ τοῦ δένδρου τοῦ Χθὲς του, ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ αὐτὸ νὰ παραγάγῃ τὸ Αὔριον.

Ἰδιοκτήτης δὲν εἶναι οὔτε τὰ ἀνδροειδῆ ἀνθρωποφρόκαλα  ποὺ ὡς Μπενῖτο Σερένο, ὑποδύονται τοὺς ἡγέτας τοῦ συνονθυλεύματος.

Ὁ σκελετώδης, νεκρός, ἄταφος καὶ κρεμασμένος εἰς τὸ μπομπρέσον τῆς ἐθνικῆς νηός, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸ

...ἑλληνικόν ΕΘΝΟΣ.