Τὰ Ἀπόβλητα

Ἀπόβλητον εἶναι τὸ ὑποπροϊὸν μιᾶς διεργασίας - ἐπεξεργασίας κάποιου πρωτογενοῦς ὑλικοῦ, διὰ τὸ ὁποῖον τόσον ἡ κοινὴ λογική, ὅσον καὶ ἕνα γενικευμένον συναίσθημα ἀδυνατοῦν νὰ ἐξεύρουν κάποιαν περαιτέρω χρησιμότητα. Ὅπως συμβαίνῃ εἰς τοὺς βιολογικοὺς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι παράγουν ἀπόβλητα ὡς τελικὸν ἀποτέλεσμα τῆς πεπτικῆς των λειτουργίας, οὕτω καὶ ἡ κοινωνία δικαιοῦται νὰ παράγῃ ἀπόβλητα. Τοῦτο πέραν πάσης ἀξιολογικοῦ χαρακτῆρος κριτικῆς διὰ τὴν κοινωνίαν, ἀλλ᾿ ὡς μιὰ ἁπλῆ παραδοχή τῆς ὑφισταμένης πραγματικότητος. Φράσεις «ἀνθρωπιστικῆς» πλειοδοσίας τοῦ τύπου «κανεὶς δὲν περισσεύει», «ὅλοι εἴμαστε ἴσοι» καὶ τὰ λοιπὰ εὔπεπτα, μᾶλλον ἔχουσι τοσαύτην πρακτικὴν κοινωνικὴν ἀξίαν, ὅσην καὶ τὰ λαμπιόνια ἑνὸς χριστουγεννιάτικου δένδρου διὰ τὸν φωτισμὸν ἑνὸς κρεωπωλείου. Δὲν εἶναι κακὸν μιὰ κοινωνία νὰ ἔχῃ ἀπόβλητα, ὅσον κι ἄν κόπτωνται ὑπὲρ αὐτῶν διάφοροί -ὄχι πάντοτε εὐκρινοῦς «ἀνθρωπισμοῦ»-, «εὐαίσθητοι» ἤ ὅπως ἀλλοιῶς τοὺς λέγουν. Κακὸν εἶναι τὸ νὰ ἔχῃ μεταμορφωθῇ μιὰ ὁλόκληρος κοινωνία εἰς ἀπόβλητον, ὁπότε ἀντιλαμβάνεται ὁ καθεὶς εὐκόλως ὅτι τὰ ἀπόβλητα μιᾶς τέτοιας κοινωνίας ἀποβλήτων ἀποτελοῦν τὰς ...εὐγενεστέρας ἐκφάνσεις τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ ἀριστοκρατισμός εἶναι ἡ τάσις προσώπων τὰ ὁποῖα ἐπιθυμοῦν τὴν ἀναστροφὴν τοῦ κανόνος τοῦ 11ου Ψαλμοῦ «κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι», διεκδικούντων τὸ δικαίωμα ὅπως συμπήξουν μιὰν δικὴν των «κοινωνίαν» -φανερὰν ἤ μυστικήν-, προκειμένου νὰ καλλιεργήσουν τὰς κοινὰς των ἀρετὰς, ἀλληλοαναγνωριζόμενοι ὡς ἐνάρετοι. Τοῦτο εἶναι λογικὸν καὶ προσδοκώμενον νὰ ἐρεθίζῃ κάθε «δημοκρατικοῦ» φρονήματος ἄνθρωπον, ὅστις δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθῇ τὸ δικαίωμα τοῦ «συνεταιρίζεσθαι» κάποιων ἐναρέτων ἀνθρώπων, διὰ τῆς ἰδίας ἀνοχῆς καθ᾿ ἥν ἀνέχεται πᾶσαν συσσωμάτωσιν διαφόρων παλιοτομάρων, καναγιῶν καὶ σιχαμάτων, ὑπὸ τὴν μορφὴν διαφόρων ἐγκληματικῆς στοχεύσεως ὀργανισμῶν, π.χ. κομμάτων, συνδικάτων, παρα(μη)κυβερνητικῶν συμμοριῶν καὶ τὰ συναφῆ. Τὸ μέγα πρόβλημα διὰ τὸν ἀριστοκρατισμὸν εἶναι, -ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ ὀχλοκρατικοῦ ἐμπρησμοῦ τοῦ Ὁμακοείου τῶν ἀριστοκρατικῶν Πυθαγορείων-, ἡ διαχρονικῶς ἐπιδεικνυομένη νοσηρὰ ὑπεροψία, ἡ εὐκόλως μετατρεπομένη εἰς ἀδιάφορον ἀδράνειαν, ἔμπροσθεν τῆς μονίμου ἀπειλῆς τῶν λογῆς βρωμερῶν κοινωνικῶν ἀποβλήτων καὶ τῶν καθαρμάτων τοῦ ὄχλου. Τὴν παθητικότητα ταύτην τῶν ἀρίστων θεωρῶ ὡς τὸ μέγιστον κοινωνικὸν ἁμάρτημα. Ἐπειδὴ ἕνας ἀριστοκράτης ἔχει κάθε ἠθικὸν δικαίωμα νὰ στρέψῃ τὴν πλάτην του εἰς ἕνα ὑποκοσμικὸν κάθαρμα ποὺ τοῦ ἔριξε μιὰν ῥοχάλαν, μιὰ ὁμὰς ὅμως ἀριστοκρατῶν δὲν δικαιοῦται νὰ καγχάζῃ ἀπλῶς εἰρωνικῶς ἔμπροσθεν μιᾶς διογκουμένης ἀπειλῆς καθαρμάτων. Διότι πράττουσα οὐδέν, αὐτοαναιρεῖται ὡς τοιαύτη. 

Η ΕΙΚΩΝ: Φραγκῖσκος Γκόυα, «Ἡ κηδεία τῆς σαρδέλλας».

Enfield Pattern 1853 rifle-musket. (Μιὰ ὄμορφη ἱστορία from the Colonies)

Ἦτο τὸ καλύτερον τυφέκιον τῆς ἐποχῆς του. Παρήχθη μαζικῶς καὶ ὥπλισε τὰ ἀποικιακὰ καὶ ἰθαγενῆ στρατεύματα τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἐτσάκισε τοὺς Ῥώσσους εἰς τὸν Κριμαϊκὸν Πόλεμον. Τὰ φυσίγγιά του ἦσαν χάρτινα.
Τὸ «τελετουργικὸν» τῆς ὁπλίσεώς του ἦτο ἄκρως διασκεδαστικόν.
Ὁ τυφεκιοφόρος ἔπρεπε νὰ εἰσαγάγῃ εἰς τὸ ὅπλον βλῆμα καὶ γόμωσιν, σκίζοντας μὲ τὰ δόντια του τὸ πρόσθιον μέρος τοῦ φυσιγγίου. Ἡ ὑγρασία ἦτο πρόξενος ἀφλογιστίας ἐὰν ἐμούσκευε τὸ χαρτί, ὅθεν ἔπρεπε τὸ φυσίγγιον νὰ εἶναι λιπασμένον μὲ κάποιαν οὐσίαν. Ἡ κλασματικὴ ἀπόσταξις τοῦ πετρελαίου ἦτο ἀκόμη εἰς τὰ σπάργανα καὶ ἡ θρυλικὴ βαζελίνη τότε ἀνύπαρκτος.
Ἡ Αὐτοκρατορία εἰς τὰς Ἰνδίας εἶχεν ἀναθέσει εἰς τὴν Ἰνδικὴν ἑταιρείαν «Γκανγκαρντά Μπανερτζῆ & Σία» τὴν λίπανσιν τῶν φυσιγγίων.
Οἱ ἱστορικοὶ ἀκόμη ψάχνουν νὰ βροῦν μὲ τὶ στὸ διάολο πασάλειβαν τὰ φυσίγγια τῆς Αὐτῆς Αὐτοκρ. Μεγαλειότητος αὐτοὶ οἱ Πάρσοι κερδοσκόποι.
Τὰ στρατεύματα ἦσαν τότε κυρίως Ἰνδοὶ, ἰνδουϊστικοῦ καὶ μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος, ὑπὸ τὴν διοίκησιν κάποιων εὐμόρφων καὶ ἠρωικῶν μουστακαλήδων «σαχίμπ».
Ὅλα πήγαιναν καλῶς, μέχρι ποὺ κάποιοι Ῥῶσσοι πράκτορες ἤρχισαν νὰ διαδίδουν ὅτι τὰ φυσίγγια ποὺ ἔπρεπεν οἱ ἰθαγενεῖς φαντάροι νὰ σχίζουν μὲ τὰ δόντια των, ἦσαν πασαλειμμένα μὲ βωδινὸ καὶ γουρουνίσιον ξῦγκι!
Ὅπως καὶ σήμερον κάποια κ...παιδα τῶν δυτικῶν Thinktanks ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τὰς ἰδιορρυθμίας τῶν «ἀμόρφωτων» βαρβάρων τῶν λογῆς «Camelands» καὶ ὅλα τὰ κόβουν καὶ τὰ ῥάβουν ἐπὶ τῷ μέτρῳ τῶν σπουδαίων πανεπιστημίων των, ἔτσι καὶ τότε οἱ «σαχίμπ» εἰς τὰς ἰνδικὰς λέσχας των πίνοντες τόνικ οὐῶτερ καὶ καπνίζοντες ποῦρα, ἐχασκογέλων καὶ ἠστεΐζοντο μὲ τὰ ξυπόλητα ἔνστολα χαϊβάνια, ποὺ ἐδυσανασχέτουν.
Ἐδυσανασχέτουν οἱ λατρεύοντες τὸν Σίβαν καὶ τὸν Βισνοῦ ὁσάκις ἔγεύοντο τὸ λίπος τῶν ἱερῶν γελάδων.
Ἐδυσανασχέτουν οἱ λατρεύοντες τὸν Μουχαμέτην ὁσάκις ἐγεύοντο γουρουνίσιον ξύγκι.
Καὶ ἕνα ὡραῖον ἐαρινὸν πρωινόν, τῆς 10ης Μαΐου 1857, τὰ στρατεύματα τῶν ἀνυποδήτων τῆς Α.Α.Μ., ἀντὶ νὰ παραταχθοῦν διὰ τὴν πρωινὴν ἀναφοράν, ὥρμησαν ἐξηγριωμένα κατὰ τῶν σαχίμπ καὶ τοὺς ἔκοψαν τοὺς τρυφεροὺς βρετανικοὺς των λαιμούς.
Αὐτὴ ἦτο ἡ ἄκρως ...χιουμοριστικὴ ἀπάντησις τῶν Ῥώσσων διὰ τὴν νίλαν τοῦ Κριμαϊκοῦ Πολέμου.
Μιὰ ἀπάντησις ποὺ κυριολεκτικῶς ξεπεντάριασε καὶ ἐξηνέμισε τὰ «ἰνδικὰ» κέρδη μιᾶς δεκαετίας τῶν Βρετανῶν καὶ (δευτερεῦον θὰ μοῦ πῇς) ἔστειλε στὸν ἄλλον κόσμον περίπου ἕνα ἑκατομμύριον χρωματιστοὺς καὶ καταλεύκους ὑπηκόους τῆς Βικτωρίας.
Συμπέρασμα:
Τὸ αὐτοκρατοριλίκι εἶναι δύσκολον παιγνίδι διὰ τοὺς ἀμορφώτους καὶ σκέτος θάνατος διὰ τοὺς ἡμιμαθεῖς...

«Ad extirpanda». Ἐπιχείρησις «Καθαρὰ Χέρια»...

 Τετάρτη, 15ης Μαΐου 1252 μ.Χ.

Ἀφορμὴν διὰ τὴν ἔκδοσιν τῆς παπικῆς Ἐγκυκλίου (Βούλας) «Ad Extirpanda», ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου Ῥώμης Ἰνοκεντίου τοῦ IV, ἔδωσε μιὰ δολοφονία.

Εἰς τὰς 6 Ἀπριλίου τοῦ ἰδίου ἔτους, εἶχε δολοφονηθεῖ ὁ περίφημος ἱεροκῆρυξ, Γενικὸς Ἱεροεξεταστὴς τῆς Βορείου Ἰταλίας καὶ μετέπειτα ἅγιος, Πέτρος τῆς Οὐηρώνης (Verona).

Ὁ ἐν λόγῳ εἶχε διακριθεῖ διὰ τὰς ἠπίας τακτικὰς του κατὰ τὴν καταπολέμησιν τῆς αἰρέσεως τῶν Καθαρῶν, ἤ Ἀλβιγηνῶν, ἤ Βογομίλων εἰς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολήν.

Αἱ τακτικαὶ του ἔφεραν πολύ καλύτερα ἀποτελέσματα ἔναντι τῆς φονικῆς βίας.

Πολλοί Καθαροί μετεστράφησαν εἰς τὴν ὀρθὴν πίστιν καὶ οἱ ἡγέται τοῦ παραρτήματος τῆς αἰρέσεως ἐν Μεδιολάνοις (Μιλᾶνον), ἀπεφάσισαν ὅτι ὁ Πέτρος ἔπρεπε νὰ ἐξοντωθῇ.

Ἐπειδὴ οἱ Καθαροὶ ἐμίσουν τὴν βίαν καὶ ἤθελον νὰ ἔχουν ...«καθαρὰ χέρια», ἐμίσθωσαν τοὺς δολοφόνους τοῦ Πέτρου, ἐντιμ. κ.κ. Καρῖνον Βαλσαμῶνα (Carino Pietro da Balsamo) καὶ Μανφρέδον Κλείτωρα (Manfredo Clitoro da Giussano).

Ἡ δολοφονία τοῦ Ἱεροεξεταστοῦ, προεκάλεσε τὴν εἰς μνήμην του ἔκδοσιν τῆς παπικῆς Ἐγκυκλίου «Ad Extirpanda», διὰ τῆς ὁποίας ἐτίθεντο αἱ δεοντολογικαὶ ἀρχαὶ τῆς ὡς τότε αὐθαιρέτου σχεδὸν λειτουργίας τῶν ἀνακριτικῶν μεθόδων τῆς Sacra Inquisitio, ὡς:

-Ἡ ἀπαγόρευσις τῆς ἀφαιρέσεως τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τοῦ ἐξεταζομένου.

-Ἡ αὐστηροποίησις τῶν ἐνδείξεων κατὰ τὰς ὁποίας ὁ ἱεροεξεταστὴς ἠδύνατο νὰ ἐφαρμόσῃ σωματικὰς βασάνους.

-Ἡ ἐφάπαξ ἀνάκρισις (non bis in idem).

-Ἡ ἀπαγόρευσις τῆς ἐφαρμογῆς τῆς θανατικῆς ποινῆς ὑπὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς. Παράδοσις τοῦ καταδικασθέντος εἰς τὴν κρατικὴν ἐξουσίαν διὰ τὰ «περαιτέρω».

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ:

-Ὁ ἐκ τῶν δολοφόνων Καρῖνος Βαλσαμών, μετανοήσας, ὁμολόγησε τὸ ἔγκλημα, εἴτα δὲ καρεὶς μοναχὸς τῶν Δομηνικανῶν, δι᾿ ἐναρέτων πράξεων κατέστη ὄσιος (beatus) τῆς Ῥ/Κ Ἐκκλησίας.

-Ἄξιον παρατηρήσεως εἶναι τόσον τὸ ὅτι οἱ «καλοκάγαθοι» ὡς ἐμφανίζωνται ἐσχάτως «Καθαροὶ» ἤθελον νὰ ἔχωσι τὰς χείρας των «καθαράς» ἐκ τοῦ αἵματος τοῦ μετριοπαθοῦς Ἱεροεξεταστοῦ, ὅσον καὶ ἡ Ῥώμη τὰς δικὰς της ἐκ τοῦ αἵματος τῶν καταδικαζομένων αἱρετικῶν...

Η ΕΙΚΩΝ:

Domenico Zampieri (Domenichino). 1581 – 1641. «Ἡ δολοφονία τοῦ Μάρτυρος Πέτρου».

Σοφίας στέγασις.

Ὁ ποντιακῆς καταγωγῆς καρδινάλιος Βησσαρίων (1403-1472 μ.Χ.) συνεκρότησε τὴν μεγαλυτέραν ἴσως ἀλλὰ καὶ τὴν σπουδαιοτέραν ἐξ ἐπόψεως περιεχομένου βιβλιοθήκην τῆς Ἀναγεννήσεως. Πρὸ τῆς Ἁλώσεως ἤδη ἡ Βιβλιοθήκη αὐτὴ ἦτο περίφημος. Μετὰ τὴν Ἅλωσιν διηυρύνθη ἐκρηκτικῶς, τόσον ἐξ ἀγορῶν ἐκ τῶν φυγάδων τῆς πεσούσης Ῥωμανίας, ὅσον καὶ μέσῳ ἑνὸς δικτύου πρακτόρων τοῦ Βησσαρίωνος, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ ἐμπορίου, ἐπιχειροῦντες εἰς τὰ ἐδάφη τῆς Ὀθωμανίας, ἠγόραζον σωρηδὸν βιβλία.

Αὐτὸ ποὺ προέκυψεν ἐκ τῆς συλλογῆς ταύτης καὶ διεσώθη σχεδὸν ἀκέραιον, ἀποτελεἶ τὸν ἱστορικὸν πυρῆνα τῆς λεγομένης Μαρκιανῆς Βιβλιοθήκης.

Ὁ φιλόπατρις, ὀξυδερκὴς καὶ σοφὸς καρδινάλιος μαθητὴς τοῦ μεγάλου Πλήθωνος, ἐδώρησε τὴν τεραστίαν ἔγγραφον ταύτην παρακαταθήκην Σοφίας, εἰς τὸ Ἑνετικὸν Κράτος, παραβλέψας πᾶσαν ἄλλην παράκλησιν καὶ πίεσιν, ὡς αὐτὰς τῆς ζηλοφθόνου Ῥώμης, τοῦ γαλλικοῦ θρόνου, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἀρχόντων, ὡς οἱ Μοντεφέλτρο, οἱ Μαλατέστα, οἱ Μέδικοι καὶ οἱ Ὀρσίνι.

Τὰ κίνητρά του ὑπὲρ τῆς Ἑνετίας, εὐκόλως δυνάμεθα νὰ τὰ προσδιορίσωμε. Εἰς τὴν Ἑνετίαν εἶχεν εὕρει καταφυγὴν καὶ προστασίαν τὸ μέγιστον μέρος τοῦ ἐξορίστου ἑλληνισμοῦ.

Ἀπὸ τοὺς λογίους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος καὶ τοῦ Μορέως, μέχρι τοὺς τρομεροὺς καὶ περιζητήτους «Στραντιότι», τὸ ἐλαφρὺ μισθοφορικὸν ἱππικὸν, συγκείμενον ἐξ Ἑλλήνων, Ἀλβανῶν καὶ Δαλματῶν.

Ἡ Βιβλιοθήκη τοῦ μεγάλου Βησσαρίωνος, κατέστη τὸ καύχημα τῆς πνευματικῆς Ἑνετίας. Ἐξ αὐτῆς αἱ λάμψεις τοῦ Πλατωνισμοῦ, κατηύγασαν τὴν ἀριστοτελίζουσαν ἀχλὺν πολλῶν αἰώνων «αὐθεντιῶν» καὶ ἐμμονῶν.

Ὠνομάσθη Μαρκιανὴ ἐκ τοῦ προστάτου τῆς Ἑνετίας, τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, τοῦ ὁποίου ὁ πτερωτὸς λέων ἐπὶ αἰώνας ἐξεπροσώπησε τὴν παρηγορίαν καὶ τὴν ἐλπίδα τῶν ὑποδούλων τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῆς.

Καὶ φυσικὰ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ τὴν «στριμώξουν» ὅπου κι ὅπου!

Ἡ Βιβλιοθήκη τοῦ Βησσαρίωνος, ὁ πρωταρχικὸς πυρὴν τῆς Μαρκιανῆς, ἐστεγάσθη εἰς τὸ ἐπισημότερον σημεῖον τῆς πόλεως, ἔναντι τοῦ δουκικοῦ ἀνακτόρου (Palazzo Dogale).

Προσωπικῶς θὰ κατέτασσον τὸ ἀρχιτεκτονικὸν αὐτὸ ἀριστούργημα τοῦ μεγάλου Φλωρεντινοῦ Ἰακώβου Σανσοβίνου (Jacopo Sansovino 1486-1570), εἰς ἕνα ἐκ τῶν 7 θαυμάτων τοῦ Νεωτέρου Κόσμου.

Ἀξιοπρόσεκτος ἡ βιτρουβιανῆς ἐμπνεύσεως στατικὴ καὶ αἰσθητικὴ ἀντίληψις τοῦ κτιρίου.

Αἱ κιονοστοιχίαι τοῦ ἰσογείου μὲ τοὺς δωρικοὺς κίονας (Ἰσχύς), σηκώνουν τὸν ὄροφον μὲ τοὺς ἰωνικοὺς κίονας (Σοφία), συν-θέτουσαι τὸ Κάλλος τοῦ Συνόλου.

Ταὐτοχρόνως, μιὰ τραγικὴ ὑπενθύμισις πρὸς πάντας, ἀλλὰ κυρίως πρὸς τὴν ἰδίαν τὴν ὑπερχιλιετῆ Γαληνοτάτην.

Ἄνευ τῆς Ἰσχύος, τόσον ἡ Σοφία, ὅσον καὶ τὸ Κάλλος ἀφανίζονται.

ΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ:

-Ἡ Μαρκιανὴ Βιβλιοθήκη.

-Ὁ Ἰάκωβος Σανσοβῖνος, τοῦ Τιντορέτο. Ὁ μέγας θεωρητικὸς καὶ ἐφαρμογεὺς τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς, εἰς βαθὺ γήρας κρατεῖ τὸν ἱερὸν διαβήτην ἀνοικτὸν μὲ τοὺς πόδας του (πρωτοφανῶς) πρὸς τὰ ἐπάνω!

Ὁ ἀρχιτέκτων εἶναι ποιητής.

Καὶ ὁ ποιητὴς κάποιαν στιγμὴν πρέπει νὰ ξεμπερδεύῃ μὲ τοὺς ὑπολογισμοὺς τῶν Κάτω. Δι᾿ αὐτὸ ὁ διαβὴτης του, μὲ Ἱερὰν Ἔπαρσιν δικαιοῦται νὰ στοχεύσῃ τὰ Ἄνω.

Σχολιάζοντες τὸν Ἡράκλειτον.

 «αἱ ψυχαὶ ὀσμῶνται καθ᾽ Ἅιδην».
(Fragm. B 98)

Ὁ μοχθηρὸς Ἐφέσιος, δὲν ἀρκεῖται εἰς τὸ νὰ κουρελιάζῃ πᾶσαν βεβαιότητά μας, μὲ τόσον κόπον κτηθεῖσαν ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεάν. Βεβαιότητες περὶ τὴν σπουδαιότητα τῶν αἰσθήσεών μας, περὶ τὴν ἀξίαν τῶν διαφόρων «πνευματικῶν» καθοδηγητῶν, ἱερατείων, «μυσταγωγῶν», μάντεων (ἀλλοτινῶν μὲ χλαμύδα καὶ σανδάλια καὶ τωρινῶν μὲ κοστοῦμι ἀρμάνι καὶ 500πύρηνον Η/Υ).
Ὅλα πᾶνε ἄκλαυτα.
Ἀλλὰ καταστρέφει καὶ ἕνα ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων «ἀφηγημάτων» μας!
Ἐκείνην τὴν βεβαιότητα παντὸς καλοῦ πνευματοδόξου ἀνθρώπου, ἀκόμη καὶ ἑνὸς κινουμένου εἰς τὰς παρυφὰς τοῦ ὑλισμοῦ, γενικῶς ὅλων ἐκείνων ποὺ τρέμουν μὴ καὶ πάθει τίποτε ἡ περιβόητος «ἀτομικότης» των.
Ἡ ψυχὴ σου -λέγει ὁ στριγγλόγερος-, ἄμα τὰ τινάξῃς, δὲν ἔχει οὔτε σεπαρέ, οὔτε ντεπαρτμάν, οὔτε τίποτε! Ξεχάστε καὶ τὰς Κολάσεις καὶ τὰ Πουργατόρια καὶ τοὺς Παραδείσους.
Ὅλα καθίστανται ΕΝ. «Ὀσμῶνται», παθαίνουν ὄσμωσιν δηλαδή! Ἀλληλοπεριχωροῦν -ποὺ λένε κι οἱ νεορθόδοξοι-.
Ὁ Ἅμλετ στὸν λάκκον τοῦ τζουτζὲ Γιόρικ τὸ «ἐσακκουλεύθη» κάπως ἐν τῷ μονολόγῳ του, ὁμιλῶν βεβαίως περὶ τῶν γηίνων καταλοίπων μας.
Ὁ Ἡράκλειτος ὅμως τὸ τερματίζει. Πιάνει εἰς τὸ στόμα του τὴν ψυχήν! Τὸ ἱερὸν ταμποῦ ὅλων.
Αἱ ψυχαὶ μετὰ θάνατον γίνονται κάτι σὰν μανιταρόσουπα βελουτέ.
(Τὸ χειρότερον ἄνευ κρουτόν).

ΠΟΝΗΡΑ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
Μήπως τὸ πάει ἕνα βῆμα παρακεῖθε; Μήπως ὁμιλεῖ διὰ τὴν κατάστασιν τῆς ψυχῆς μετὰ τὴν ἐσχάτην ψυχοστασίαν; (Ἔτσι τὸ «σώζομεν» κάπως καὶ μποροῦμε -κατὰ τὰ βιβλικὰ πρότυπα-  νὰ βγάλωμε ΚΑΙ τὸν Ἡράκλειτον ὡς «προάγγελον», «θύραθεν λαλήσαντα» καὶ τὰ συναφῆ μασκαριλίκια).

Ἐλιές, ἀμπέλια καὶ καράβια...

 

«Ἄν ἀποσυνθέσῃς τὴν Ἑλλάδα σοῦ ἀπομένουν μιὰ ἐλιά, ἕνα ἀμπέλι κι ἕνα καράβι», φέρεται νὰ ἐδήλωσε κάποτε ὁ ἀείμνηστος ποιητὴς Ἐλύτης.
Ἔκτοτε κατέστη ἠγαπημένη φράσις, πολλῶν καὶ διαφόρων. Ἄλλοι διὰ νὰ προβάλουν τὸ αἰσθητικὸν ἀφήγημα μιᾶς Ἑλλάδος τῆς «ἁπλότητας», ἄλλοι διὰ νὰ καταδείξουν ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕνα ἄγριον κανιβαλικὸν δεῖπνον χρειάζεσαι κάτι ...χωνευτικόν.
Τὴν ἐπανέλαβε προσφάτως καὶ ἡ ἀξιότ. Πρόεδρος τοῦ Ε.Ο.Τ. κα Ἄντζελα Γκερέκου.
Τὸ μόνον δυσάρεστον εἶναι τὸ ὅτι ὁ ἀείμνηστος Ἐλύτης ὡμίλει μᾶλλον ἔχων ὑπ᾿ ὄψει του τὰ προπολεμικὰ δεδομένα, ἐνδεχομένως καὶ αὐτὰ τῶν πρώτων μεταπολεμικῶν δεκαετιῶν.
Διότι, κατὰ τὴν ταπεινὴν μου ἄποψιν, ἡ κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας ἐξελισσομένη ἀποσύνθεσις τῆς Ἑλλάδος, παρήγαγε ἄφθονα κουκούτσια ἐλαιῶν, ἀφθόνους ζαρωμένας καὶ ξηρὰς σταφίδας καὶ ἀρκετὰ ...ῥυμουλκὰ καραβιῶν.
ΣΗΜ.: Ῥυμουλκόν. Ὅ,τι μπορεῖ νὰ σέρνη ἕνα καράβι.

https://www.naftemporiki.gr/finance/story/1726917/gkerekou-se-ofd-an-aposuntheseis-tin-ellada-sou-apomenoun-mia-elia-ena-ampeli-ki-ena-karabi

ATITLON.

Καράβια ἔχουν νὰ περάσουν,

ἀπ᾿ τῶν δικαίων βασιλέων τὸν καιρό.

Καράβια ἔχουν πλησίστια νὰ διαβοῦν,

ἀπ᾿ τοὺς καιροὺς τῶν ῥοδίνων ὁριζόντων.

Οἱ ῥόδινοι ὁρίζοντες γινήκανε γραμμές,

ποὺ χέρι παιδικὸ τὶς ζωγραφίζῃ.

Παιδὶ ποὺ ἄφρονες μεγάλοι,

ζάρια τοῦ δώσανε, νὰ χτίζῃ ῥιζικά.

Καράβια δὲν διαβαίνουν πιά!

Λές καὶ τὰ κύματα νάχουνε πετρώσῃ.

Καράβια πιὰ δὲν θὰ φανοῦν,

τὶ τὰ κατάπιε τῆς μνήμης Λεβιάθαν γελαστός.

Μικρές φελοῦκες μείναν μόνο

κι ἕνα τσαχπίνικο μαῦρο ἀβιζό,

πού πρὸ ἐτῶν τὸ ἔστειλαν νὰ πάῃ

σὲ νήσους ν᾿ ἀναγγείλῃ ἀγγέλων ἐρχομούς.

Καὶ κεῖνο καβατζάρησε τὸν κάβο τὸν παλιό,

πούχει τὸν φάρο μας γιὰ μόνο του στολίδι

καὶ χάθηκ᾿ ἔκτοτε στὸν ἕκτο ὠκεανό,

(πού κάποτε εἶχε τ᾿ ὄνομά σου).

Κιτρίνισαν οἱ γλάροι μας σὰν δάχτυλα γέρου καπνιστῆ.

Πάν᾿ ἀπ᾿ τὸ φάρο μας πετοῦν βαριεστημένα.

Ῥάθυμοι σύντροφοι μιᾶς ἄλλης Κιβωτοῦ,

φέρνουν μηνύματα κλούβι᾿ ἀποθαμένα.

Σταμάτησε ὁ χρόνος σ᾿ ἐκεῖνο πάνω τὸ χαρτί,

ποὺ βγῆκε ἀπ᾿ τὸ μπουκάλι τοῦ κονιάκ τὸ πεταμένο.

Κι ἔγραφε μόνο μιὰ φράση μαγική:

«O Wedding-Guest! this soul hath been

Alone on a wide wide sea:

So lonely 'twas, that God himself

Scarce seemèd there to be».

Ῥαθυμία.

Περίσκεπτα σκαρώνουνε τῆς ῥαθυμίας τους τὸν κόσμο τὸν μικρό.
Ἀνθρώπους, ζῶα καὶ πράματα, ὄμορφ᾿ ἁπλωμένα.
Σύνδρομα στὶς σκέψεις τους, στὰ λόγια τους,
εἰς τῶν ὁρίων τους τὸν κύκλο.
Κλείνουνε τὰ παράθυρα,
μὴ καὶ ἀέρας ἔξαφνος, ταράξει τους τὴν τάξη.
Κατὰ καιρούς διαλέγουνε καινούργιον ὑπηρέτη,
τῆς ῥαθυμίας τους πιστὸ καὶ ἄξιον τελεστή.
Γιὰ νὰ τὸν ἀπολύσουνε, σὰν τύχῃ κι αὐτὸς ἀλλάξῃ,
κάτι στὴν τάξη τους αὐτή.
Κι ἔπειτα μεσ᾿ στὸν κύκλο τους ξανὰ κλωθογυρίζουν,

μὲ μιὰν ἱκανοποίηση κι αὐτάρκεια περισσή.

Τριγύρ᾿ ὅλα τὰ θέλουνε μὲ τάξιν συναγμένα.

 

ΕΙΚΟΝΑ: Ivan Nikolaevich Kramskoi:
Ὁ ποιητὴς Nikolay Alexeyevich Nekrasov στὸν καναπέ του.

https://www.youtube.com/watch?v=Ox-uwLP18u0

Οἱ πλερώνοντες

 Ἐκεῖ γύρω στὰ 182... ὁ τρισάθλιος, ἀδιαφώτιστος, δουλόφρων ῥαγιᾶς ἐπλήρωνε:

α΄. τὸν Πολυχρονεμένον,

β΄. τὸν Σεβασμιώτατον,

γ΄. τὸν ἀγᾶν,

δ΄. τὸν δημογέροντα.

Ὁ «ὑπεύθυνος πολίτης» τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐπαρχότητος «Ἑλληνικὴ Δημοκρατία», πληρώνει:

α΄. ἐνοίκιον διὰ τὴν ἰδιοκτησίαν του καθ᾿ ὅτι αὕτη θεωρεῖται κλοπιμαία.

β΄. τὰς κεντρικὰς ἀρχὰς τῆς ἐπαρχότητος διὰ τὰς ἀνάγκας ΤΩΝ (κράτος).

γ΄. τοὺς αἰρετούς φεουδάρχας (δημαρχαίους).

δ΄. τοὺς αἰρετούς ἐπιφεουδάρχας (περιφερειαρχαίους).

ε΄. τούς διαφόρους «ἀναξιοπαθούντας» ἐξ ἄλλων γεωγραφικῶν ἑνοτήτων, οἴτινες ἐνθαρρύνονται νὰ μετεγκατασταθοῦν εἰς τὰ μέρη του, ἕνεκα πλεονάζοντος ἀνθρωπισμοῦ τῶν κεντρικῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ...πιό κεντρικῶν ἀρχῶν (ΕΕ).

Εἶμαι αἰσιόδοξος.

Πιστεύω εἰς τὴν ἐξέλιξιν.

Ἀτενίζω τὸ μέλλον ὡς εὔελπις κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὁρκομωσίας του.

Ruinae.

Σὲ κάποιες χῶρες, «βάρβαρες», «ἀδιαφώτιστες», σπανίως βλέπεις ἐκκλησίες καὶ μοναστήρια - ῥημάδια.

Ὅταν «κάποιοι» κατὰ τὰς τροπὰς τῆς Ἱστορίας τὰ καταστρέφουν, τὰ καῖνε, τὰ διαγουμίζουν, ἕνας «χαμηλῆς μόρφωσης λαουτζῖκος», σπεύδει νὰ τὰ ἀποκαταστήσῃ ὅπως ὅπως.

Ἄλλοτε μὲ «γοῦστο» καὶ μὲ «σχέδιο», ἄλλοτε μέ τσιμεντολίθους, ἐλενίτ καὶ ἄλλα «ποταπὰ» ὑλικά.

Καὶ μέσα σ᾿ αὐτὰ ὁ πανάρχαιος, ὁ «πρωτόγονος», ὁ «παράλογος» θεσμὸς τῆς λατρείας συνεχίζεται, σάν νὰ μὴν εἶχε ποτέ διακοπεῖ.

Σ᾿ ἄλλες χῶρες, «πολιτισμένες», «διαφωτισμένες», οἱ χῶροι τῆς λατρείας ἔχουν γίνῃ «πολιτιστικὰ ἀγαθά».

Κάθε φθορὰ τους φέρει μεγίστην ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΝ θλίψιν εἰς τὴν καρδίαν παντὸς φιλοτέχνου, παντὸς «ἐστέτ».

Ὁ ἀρχιτέκτων, θρηνεῖ ἐπὶ τοῦ ὤμου τοῦ τεχνοκρίτου κι ὁ ἱστορικὸς τῆς Τέχνης προσφέρει τὸ μανδήλι του πρὸς ἀπόσμηξιν τῶν δακρύων.

Ἄν τύχῃ παρακεῖ κάποιος «ἀγαθιάρης» νὰ θρηνῇ διὰ τὸ χαμένον προσκυνητάρι του, οἱ λοιποὶ τὸν βλέπουν μὲ τὴν γνώριμον κατανοητικὴν συμπάθειαν τῆς ἀνωτερότητος ἐκείνου ποὺ ἔχει ξεφύγῃ ἀπ᾿ τὰς «θρησκομανεῖς προκαταλήψεις».

Μετά ἔρχονται οἱ λογῆς μηχανισμοὶ προστασίας τῆς «πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς» νὰ θεραπεύσουν ὅ,τι «ἀνήκει στὴν ἀνθρωπότητα». Μηχανισμοί, ἡμεδαποὶ καὶ διεθνεῖς.

Μετά, ὅλα πάλι εἶναι κόμιλφώ.

Μποροῦν πάλι νὰ διοργανωθοῦν ἐκεῖ «βραδιές ποίησης», «ἠβέντς», ἴσως καὶ «χάπενινγκς».

Ἴσως μιά φορὰ τὸν χρόνο, νὰ ἐπιτραπῇ στοὺς «παλαιοὺς χρήστας» νὰ συμπροσευχηθοῦν. (Ἄχ, πόσο γραφικό!).

Τὸ 1981, εἰς μιάν ἐπίσκεψίν μου ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, γνωρίσας τὸν ἀείμνηστον μοναχόν, ποιητὴν καὶ λόγιον Μωυσῆν τὸν (τότε) Σιμωνοπετρίτην, εἶχον γίνει ἔξω φρενῶν ὅταν μοῦ εἶχε πεῖ δείχνοντας μὲ μιὰ μαγκούρα τὸ ὑπέροχο μοναστήρι του:

-Σωτηράκη, ὡραῖα ὅλα τοῦτα δῷ τά πανάρχαια λείψανα. Καί πόσοι σπουδαῖοι ἄνθρωποι, μορφωμένοι, ἔρχονται νὰ τὰ δοῦν! Ξέρεις ὅμως κάτι; Ἄν αὐτὴ ἐδῷ ἡ μαγκούρα (ἄπαγε τῆς βλασφημίας) ἦταν μαγική, καὶ μ᾿ ἕνα κούνημά της ὅλα τοῦτα τὰ ἔκανα νὰ μοιάζουν μὲ τὰ προάστεια τοῦ Καΐρου, μὲ τσιμεντόλιθους καὶ ἐλενίτ, ξέρεις ποιοί θάρχονταν ἐδῷ;

-Ὄχι, τοῦ εἶπα (κάπως ζοχαδιασμένος).

-Αὐτοὶ πού δέν ψάχνουν γι᾿ ἀξιοθέατα καί «μοναδικές ἐμπειρίες». Οὔτε γι᾿ «ἀποδράσεις στὸ χρόνο».

Θάρχονταν, ξέρεις ποιοί;

(Κι ἐκεῖ μοῦ ἐξαπέλυσε μιάν ἀπ᾿ τὶς ἀγαπημένες του «ἑλληνικοῦρες»):

«Εἰσί γάρ δή οἱ περί τάς τελετάς ναρθηκοφόροι μέν πολλοί, Βάκχοι δέ τε παῦροι».

Η ΕΙΚΩΝ:

Τὸ ῥημαδιασμένον ἀπ᾿ τὸν 16ον αἰῶνα ἀββαεῖον τοῦ Whitby, ἐν Βορείῳ Ὑορκσάιρ. (Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ὑόρκης).

Γνωστὸν κι ἀπ᾿ τὸν «Δράκουλαν» τοῦ Ἀβραάμ Στόουκερ.

Σκέψεις ἐπὶ μιᾶς προσωπογραφίας, τοῦ Ῥαφαήλ.

Τὸν μέγαν Οὑμανιστὴν Θωμᾶν Ἰνγκιράμι (Tommaso Inghirami 1470-1516), ὁ Ῥαφαὴλ ἱστόρησεν ὡς κισσοστεφῆ «Ἐπίκουρον» εἰς τὴν περίφημον «Σχολὴν τῶν Ἀθηνῶν», ἀλλὰ καὶ εἰς μίαν ἄκρως ῥεαλιστικὴν προσωπογραφίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ στραβισμὸς τοῦ σοφοῦ ἀνδρὸς δὲν κρύπτεται, οὔτε καλλωπίζεται, ὅπως κάμνωμεν σήμερον εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν φώτων, τῆς εὐθύτητος καὶ τῆς εἰλικρινείας...
Ὁ στραβισμὸς τοῦ Ἰνγκιράμι δύναται, πέραν τῆς δυσμορφίας, νὰ «συλληφθῇ» ἐν μιᾷ κάποιᾳ ἀλληγορηκότητι καὶ ὡς ἔνας τρόπος ὄψεως τῶν πραγμάτων, διάφορος ἐκείνου τοῦ γνωστοῦ, τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς προσηλωτικοῦ ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου, ὡς ὁ ἀπερισπάστου προσοχῆς παρωπιδοφόρος ἡμίονος.
Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ πάντοτε ἐφρόνουν ὅτι, τόσον ἡ «παρατήρησις τῶν φαινομένων», ὅσον καὶ ἡ «κάθοδος εἰς τὸ βάθος τῆς συνειδήσεως» κρύπτουν παγίδας τινάς.
Εἰς μὲν τὴν «παρατήρησιν» ὁ παρατηρῶν ἐνδέχεται ἐν τῇ σεβαστῇ προσπαθείᾳ του ὅπως «ἐξηγήσῃ» τὰ φαινόμενα, νὰ παραμείνῃ ἰσόβιος παρατηρητὴς αὐτῶν, ὁ δὲ «κατερχόμενος», ἐν τῇ εὐγενεστάτῃ ἀποπείρᾳ του ὅπως καλλιεργήσῃ τὸ περιλάλητον «Γνῶθι σεαυτόν», ἐνδέχεται νὰ βυθισθῇ εἰς τὴν ἄβυσσον τοῦ ὀμφαλοῦ του.

Σκέψεις διὰ τὴν περιλάλητον «Στείρα ἀπομνημόνεψη» καὶ τὰς λοιπὰς «προοδευτικὰς» ἀνοησίας.

 Ἐπ᾿ ἀφορμῇ μιᾶς ἐξαιρέτου «διδασκαλίας» τοῦ ἀειμνήστου Οὐμπέρτο Ἔκο πρὸς τὸν ἐγγονὸν του, ὡς αὕτη φέρεται γενομένη ἐπιστολικῶς καὶ ἔχει εὑρέως ἀναρτηθῇ εἰς παντοίας ἱστοσελίδας ἄλλων, ὁ διαπρεπὴς στοχαστὴς «συναντᾷ» τὸν Εὐριπίδην καὶ «σπάει τὰ μοῦτρα» τῶν λογῆς κατεργαραίων, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ θέσεως ἰσχύος δημιουργοῦν μιὰν Ἐκπαίδευσιν διὰ τὰ παιδιὰ μας, δομημένην ἐπὶ τῶν προτύπων τῆς ἱστορικῆς ἀμνησίας, τῆς καταφρονήσεως τῶν κλασσικῶν καὶ θεωρητικῶν σπουδῶν, -ὡς «ἀχρήστων»-, τῆς τεμμαχίσεως τοῦ ἐργασιακοῦ πεδίου εἰς ἄτομα ἐργαζόμενα «ἐξειδικευμένως» καὶ μὴ γνωρίζοντα ποῖον εἶναι τὸ ὅλον ἔργον, ποῖοι τὸ κατευθύνουν, ποῖοι θὰ κερδίσουν ἐξ αὐτοῦ καὶ κυρίως, ποῖοι θὰ μᾶς βλάψουν δι᾿ αὐτοῦ.

2014. Περιοδικὸν «Ἐσπρέσσο». (Διατηρεῖται ἐξ ἀνάγκης ἡ «ὀρθογραφία» τοῦ κειμένου).

«Αγαπητέ μου εγγονέ αν πας σε έναν κινηματογράφο, θα πρέπει να μπεις μέσα μια συγκεκριμένη ώρα, όταν αρχίζει η ταινία, και όταν η προβολή ξεκινά, είναι σαν κάποιος να σε παίρνει από το χέρι και να σου λέει τι συμβαίνει.

Στα χρόνια μου μπορούσε κανείς να μπει στην αίθουσα οποιαδήποτε στιγμή, θέλω να πω στο μέσο της προβολής. Έμπαινε τη στιγμή που συνέβαιναν ορισμένα πράγματα και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε προηγηθεί. Αργότερα, όταν η ταινία ξανάρχιζε, μπορούσε να διαπιστώσει αν είχε καταλάβει σωστά την υπόθεση, εκτός του ότι, αν είχε ενδιαφέρον, μπορούσε να μείνει και να την ξαναδεί.

Η ζωή είναι σαν μια ταινία της δικής μου εποχής. Όλοι ερχόμαστε στη ζωή όταν κάποια πράγματα έχουν ήδη συμβεί πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, και είναι σημαντικό να μάθουμε τι έχει συμβεί πριν εμείς γεννηθούμε. Το σχολείο εκτός από τις προσωπικές σου αναγνώσεις, θα έπρεπε να σου διδάσκει να απομνημονεύσεις αυτά που συνέβησαν πριν τη γέννησή σου. Φαίνεται όμως ότι δεν το κάνει καλά διότι διάφορες έρευνες μας λένε ότι τα σημερινά παιδιά, ακόμη και τα πιο μεγάλα που φοιτούν στα Πανεπιστήμια, αυτά που έχουν γεννηθεί το 1990, δεν ξέρουν - και ίσως δεν θέλουν να ξέρουν - τι είχε συμβεί το 1980, για να μη μιλήσουμε για το τι συνέβη πριν πενήντα χρόνια.

Ας αφήσουμε όμως το σχολείο. Ένα αγόρι του σήμερα δεν γνωρίζει ποιοι ήταν οι ηθοποιοί του κινηματογράφου είκοσι χρόνια πριν, ενώ εγώ ήξερα ποια ήταν η Φραντσέσκα Μπερτίνι, που πρωταγωνίστησε σε βουβά φιλμς είκοσι χρόνια πριν γεννηθώ. Ίσως γιατί ξεφύλλιζα παλιά περιοδικά που συσσωρεύονταν στην ντουλάπα του σπιτιού μας, και αυτό ακριβώς σε καλώ να κάνεις: να ξεφυλλίζεις κι εσύ παλιά περιοδικά, καθώς πρόκειται για έναν τρόπο να μάθεις τι είχε συμβεί πριν εσύ γεννηθείς.

Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζουμε τι συνέβη πριν; Διότι πολλές φορές ό,τι συνέβη στο παρελθόν, σου εξηγεί γιατί ορισμένα πράγματα συμβαίνουν σήμερα και είναι ένας τρόπος να εμπλουτίζουμε τη μνήμη μας. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις μόνο με τα βιβλία και τα περιοδικά, αλλά και με το Ίντερνετ, το οποίο μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε όχι μόνο για να κάνουμε chat με τους φίλους μας, αλλά, και με την Ιστορία του κόσμου.

Πότε εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι; Η Κιβωτός του Νώε θα μπορούσε να έχει ένα πηδάλιο; Ποιο ήταν το όνομα του προγόνου του βοδιού; Υπήρχαν περισσότερες τίγρεις πριν από εκατό χρόνια απ' ό,τι σήμερα; Πως ονομάστηκαν οι τρεις καραβέλες του Χριστόφορου Κολόμβου; Τι ήταν η αυτοκρατορία του Μάλι; Ποιος ήταν ο δεύτερος Πάπας στην ιστορία; Πότε εμφανίστηκε ο Μίκυ Μάους;Θα μπορούσα να θέσω ατέλειωτα ερωτήματα και όλα θα ήταν ωραίες περιπέτειες έρευνας. Θα έλθει η μέρα που θα είσαι ηλικιωμένος και θα νιώθεις ότι έχεις ζήσει χίλιες ζωές, γιατί θα είναι σαν να ήσουν παρών στη Μάχη του Βατερλό, ότι παρακολούθησες τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα, κι ότι ήσουν πολύ κοντά στο σημείο όπου ο Μπερτόλντο Νέρο, αναμιγνύοντας ουσίες σε ένα γουδί για να βρει τον τρόπο να φτιάξει χρυσό, ανακάλυψε κατά λάθος την πυρίτιδα και εκτινάχθηκε στον αέρα.

Αντίθετα, άλλοι φίλοι σου, οι οποίοι δεν θα έχουν καλλιεργήσει τη μνήμη τους, θα έχουν ζήσει μία μόνο ζωή, τη δική τους, που θα πρέπει να ήταν και μελαγχολική και στερημένη από μεγάλες συγκινήσεις. Καλλιέργησε, λοιπόν, τη μνήμη σου».

 

Εὐριπίδης. Ἀπόσπ. 910.

«Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν, ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρων, πῇ τε συνέστη καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως. Τοῖς δὲ τοιούτους οὐδέποτ’ αἰσχρῶν ἔργων μελέδημα προσίζει».

Πάντως, ὅπως καὶ νὰ τὸ δοῦμε, προτιμώτερος ἕνας ἄνθρωπος ποὺ γνωρίζει τὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος τοῦ εἴδους του, ἔστω καὶ ἄν αὐτὸς ἀδυνατῇ νὰ τὰ κρίνῃ, ἔναντι κάποιου ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει τίποτε. Κυρίως δέ ἔναντι κάποιου ὅστις κρίνει παρ᾿ ὅτι ...δὲν γνωρίζει.

Ὑπὸ τὴν ἀνωτέρω πεποίθησιν, φρονῶ ὅτι ἀποστολὴ τῆς ἐκμαθήσεως τῆς Ἱστορίας (οἱ ἐπικυρίαρχοι τὴν ἔχουν ἀναθέσῃ εἰς τοὺς λεγομένους «φιλολόγους» -τὶ ἔννοια καὶ τούτη!-), πρέπει νὰ εἶναι -ναί-, ἡ «στείρα ἐκμάθηση γεγονότων», ἡ «στείρα ἀπομνημόνευσή τους».

Ἡ κρίσις πρέπει νὰ ἔλθῃ μόνη της, ἀνεπηρρέαστος καὶ ἐκ βαθέων.

Αἱ κρίσεις καὶ οἱ στοχασμοὶ ὅλων ἐκείνων ποὺ φορτωμένοι μὲ τὰς ἀθλίας φυλετικάς, κομματικὰς καὶ θρησκευτικὰς των ταυτότητας, ἐπιδιώκουν νὰ «μάθουν ἱστορία» εἰς τὰ παιδιὰ μας, εἶναι παντελῶς ἄχρηστοι.

Ἐμεῖς, -οἱ «κοινοὶ ἄνθρωποι»- βεβαίως καὶ δικαιούμεθα νὰ κρίνωμε καὶ νὰ στοχαζόμεθα καὶ νὰ ταλαιπωρῶμεν ἀλλήλους διὰ τῶν κρίσεων καὶ τῶν σκέψεών μας.

Ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν πληρωνόμεθα ἀπὸ κανένα γονέα διὰ νὰ «μάθουμε γράμματα» εἰς τὸ παιδὶ του. Ὅποιος θέλει μᾶς ἀκούει καὶ μᾶς διαβάζει.

1821-2021. Μιὰ ἀφίσσα πολλὰ ὑποσχομένη...

Τὸ χρονικὸν διάστημα ἀπὸ τὸν 5ον π.Χ. αἰῶνα μέχρι τὰς ἀρχὰς τοῦ 19ου αἰῶνος «Νέας Ἐποχῆς» (24 ψιλοαιῶνες), θὰ μοῦ πῆτε εἶναι οὐτιδανὸν πρὸ τῆς αἰωνιότητος καὶ τοῦ αἰωνίου μεγαλείου τοῦ εὐφυεστέρου ἔθνους ὅλων τῶν αἰώνων.
Οὕτω, κατὰ τὴν γνωστὴν «Ἐπιτροπὴν» τὴν ἐπιφορτισθεῖσαν ὑπὸ τῆς ...Ἱστορίας μὲ τὸ βαρὺ ἔργον τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς διακοσαετοῦς πορείας τοῦ ἑλλαδικοῦ μας κράτους, ἡ ἐκδοθεῖσα ἀφίσσα, συμπυκνοῖ ἀξιοθαυμάστως τὴν χρονικὴν ἀπόστασιν μεταξὺ τοῦ Περικλέους καὶ τοῦ «Γιάννη» καὶ χάριν οἰκονομίας χάρτου ἐξαφανίζει τὸν ἐπάρατον μεσαιωνικὸν ἐλληνισμόν.
Ἄλλωστε, ὅπως μᾶς λέγουν καὶ πολλοὶ ἐξαίρετοι (κυρίως γαλλοσπουδαγμένοι) «ἱστορικοὶ», οἱ μεσαιωνικοὶ Ἕλληνες (ὁ Πλήθων, ὁ Νικ. Φωκᾶς, ὁ Παλαιολόγος, ὁ Ψελλός, ὁ Ἀκομινάτος), δὲν ἦσαν καὶ πολὺ Ἕλληνες ὡς εἶναι -βεβαίως- ὁ συμπαθὴς εἰκονιζόμενος εἰς τὴν κατάληξιν τῆς σειρᾶς τῶν προσώπων τῆς ἀφίσσας.
Ὁ «Ἑλληνιζμὸς» (τους) κατὰ τὸ ἐν λόγῳ -γνωστῆς προελεύσεως καὶ σκοπιμότητος- ἀφήγημα, ἔπεσεν εἰς ὕπνον βαθὺν καὶ ἐπιμενίδειον περὶ τὸ 146 π.Χ., ἐγερθεὶς μαγικῶς ὡς Ὡραία Κοιμωμένη περὶ τὰ ἔτη τοῦ Ναπολέοντος διὰ νὰ καταλήξῃ εἰς τοὺς ἐμπνευσμένους ἐμπνευστὰς τῆς ἀφίσσας.
Εὐτυχῶς περὶ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος ὁ καλὸς θεός μᾶς «ἔστειλε» τὸν κυρ Φίλιππον Φαλμεράγιερ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐπλάκωσε στὶς φάπες καὶ μᾶς ἠνάγκασε, πρὸς ἀπόδειξιν τῆς ταυτότητός μας, νὰ «ξεθάψωμε» ἱστορίαν 24 αἰώνων.
Τὴν βαρείαν ἐργολαβίαν τότε τῆς ἐκταφῆς τοῦ ἑλληνικοῦ Μεσαιῶνος καὶ τὴν ἀπάντησιν πρὸς τὸν κυρ Φίλιππον ἀνέλαβον οἱ μεγάλοι ΕΛΛΗΝΕΣ μεσαιωνοδίφαι, Κάρολος Χόπφ (πρῶτος) καὶ ὁ Κάρολος Κρουμβάχερ (οὔτε ἔνας δρόμος ἐπ᾿ ὀνόματί των).
Μέχρι τότε τὸ ἐθνικὸν μας ἀφήγημα ἐπέβαλε τὴν κατεδάφισιν ἐνὸς μεσαιωνικοῦ φρουρίου πρὸς ἀνεύρεσιν μιᾶς ἀρχαίας μπανιέρας.
Νὰ δοῦμε ποῖοι «γνήσιοι Ἕλληνες» θὰ πλακώσουν εἰς τὶς φάπες (συμβολικῶς ἐνν.) τοὺς νέους κυρ Φίλιππους...

Ἰουκίο Μισίμα. Μεταμόρφωσις καὶ Ἀλλαγή.

 

Ὁ μέγας Ἰάπων ξιφομάχος, ποιητὴς καὶ αἰσθητικὸς φιλόσοφος Ἰουκίο Μισίμα (1925-1970) εἰς τὸ σπουδαῖον ἔργον του «Ὁ Ναὸς τοῦ Χρυσοῦ Περιπτέρου», περιγράφει μὲ τὸν δικὸν του τρόπον τὴν ἀιδιότητα τῶν Φυσικῶν Νόμων, χωρὶς νὰ τοὺς κατονομάζῃ καὶ τὴν ἀμεταβλητότητά των ὑπὸ τὸ κράτος τῶν νομιζομένων ὡς πανισχύρων γνώσεων.


«Αὑτὸ τὸ ὁποῖον μεταμορφώνει τὸν κόσμον εἶναι αἱ γνώσεις.
Ξέρετε τὶ ἐννοῶ; Οὐδὲν δύναται νὰ ἀλλάξῃ ὅ,τι δήποτε ἐντὸς τοῦ κόσμου αὐτοῦ.
Αἰ γνώσεις μόναι εἶναι ἱκαναὶ νὰ μεταμορφώσουν τὸν κόσμον, καθ᾿ ᾦ χρόνῳ τὸν ἀφήνουν ἀκριβῶς ὡς ἔχῃ!
Ὅταν ἀτενίζετε τὸν κόσμον μετὰ γνώσεων, συνειδητοποιεῖτε ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἀπαράλλακτα καὶ συγχρόνως σταθερῶς μεταβλητά...».


ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
Μὲ ἰαπωνικὴν λιτότητα ἐκφράσεως ὁ Μισίμα τονίζει μιὰν ἐκ τῶν συνηθεστέρων φρεναπατῶν πολλῶν ἐπιπολαίων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν μεταμόρφωσιν (μετά-μορφή) ὡς ἀλλαγήν.

Τὸ θαμιστικὸν ῥῆμα εἶναι ἀλλάζω καὶ προέρχεται ἐκ τῆς ἀντωνυμίας «ἄλλος», ἥτις ἐκφράζει ποιοτικὴν ἑτερότητα.
Ἡ ψυχὴ (πεταλούδα) εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς σταδιακῆς διαδικασίας διαδοχῆς μορφῶν, ὅμως πάντοτε εἶναι ἡ ίδία ὀντότης, ἡ ὁποία μετα-μορφοῦται λόγῳ τῆς ἀιδιότητος καὶ τῆς ἀναποδράστως γενικῆς καὶ διαχρονικῆς ἰσχύος τοῦ Νόμου τῆς Ἐξελίξεως.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΕΠΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΩΣ:
Θαμιστικὸν εἶναι τὸ ῥῆμα μὲ κατάληξιν -άζω, ἡ ὁποία ἐκφράζει ἐπαναληπτικότητα καὶ συνέχειαν. (π.χ. πελάζω, συχνάζω, μονάζω, διαβάζω καὶ δυστυχῶς ...κουράζω).