Τὸ χιοῦμορ.

Τὸ χιοῦμορ. Ὅπως συμβαίνῃ καὶ μὲ τὸν ῥουχισμόν, δὲν ὑφίσταται χιοῦμορ γενικῆς ἀποδοχῆς. Τὸ πρόσωπον ποὺ ἐπιλέγει τὴν χιουμοριστικὴν ὁδὸν ἐπικοινωνίας, δὲν ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ τὸ πράττῃ μέσῳ κάποιου ΜΜΕ. 
Τὸ γενικευμένον χιοῦμορ λέγεται «καλαμπούρι». 
Ὅταν βρεθῶ μὲ τοὺς ἰσραηλίτας φίλους μου καὶ ἀνοίξω στὸ τραπέζι ἕνα πακέτο μὲ μυρωδάτο χοιρινόν σαλάμι, αὐτοὶ ἐπειδὴ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ, θὰ ξεκαρδιστοῦν στὰ γέλια. 
Τὸ αὐτὸ θὰ συμβῇ καὶ μὲ κάποιους ἀριστεροὺς φίλους, ἂν βγάλω μιὰν κονσέρβαν κορνμπήφ καὶ τοὺς πῶ μὲ σημασίαν: -Ἀνοῖξτε τὴν ἐσεῖς. Ἔχετε πείραν... 
Αὐτὸ ποὺ δι᾿ ἐμὲ ἔχει σημασίαν εἶναι τὸ νὰ ξεκινήσῃ ἐπὶ τέλους ἕνα κίνημα κατὰ τοῦ Κορρεκτισμοῦ καὶ τῆς μανιοφοβικῆς αὐτολογοκρισίας, μὴ καὶ θιγεῖ ὁ «ἄλλος». Ἡ ἀθλία καὶ ὑποκριτικωτάτη κοινωνία μας, ἀνατριχιάζει μὲ μιὰν στιγμὴν «ἀπρεποῦς» χιοῦμορ, ἀνεχομένη παραλλήλως νὰ «μπανίζῃ» τὰς προσωπικὰς στιγμὰς πολλῶν πολιτῶν, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτοί, ἐξ οἰκονομικῆς ἀνάγκης παρέχουν τὸν κατ᾿ ἰδίαν βίον των εἰς τὸ Κολοσσαῖον τῆς ὀφθαλμολαγνείας τῶν πολλῶν. 

Η ΕΙΚΩΝ:

«Ὁ συνταξιοῦχος μπάτλερ», τοῦ Βασιλείου Βερεστσάγκιν. Ἄσχετον ἴσως μὲ τὴν ἀνάρτησιν, ἀλλὰ κατ᾿ ἐμέ, τόσον ὁ ῥεαλιστὴς μαίτρ τοῦ χρωστῆρος, ὅσον καὶ τὸ μοδέλον, πρέπει νὰ διέθεταν χιοῦμορ.