Ὁ Καραγκιόζης.

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ Καραγκιόζης ὄντως δὲν ἐκπροσωπεῖ τελικῶς τὸν νεοέλληνα;

Ὅτι δὲν ἐνσαρκώνει τὸ φρικαλέον ἐκεῖνο τελώνιον, ἔργον τοῦ ὁποίου εἶναι, ἡ ἀκύρωσις πάσης προσπαθείας καλῶν ἀνθρώπων, κατὰ κανόνα μὴ «ἑλληνικῆς προελεύσεως», ὅπως θέσουν κάποιαν τάξιν, εἰς τὴν ἀτυχῆ καὶ ὡραίαν μας χώραν, τὴν οἰκουμένην ἐν γένει (κυριολ.) ὑπὸ λογῆς ταρταρίνων, καμποτίνων καὶ βασιβουζούκων;

Δυστυχῶς, τὸ μόνον τὸ ὁποῖον βλέπουν οἱ λάτρεις τοῦ Καραγκιόζη εἶναι τὸ ἐπιφαινόμενον.

Οἱ μὲν ἀριστερίζοντες «προοδευτικοί», βλέπουν κάποιον λαϊκὸν ἥρωα, ἀγωνιζόμενον κατὰ τῆς κρατικῆς αὐθαιρεσίας, ὡς ἔνιοι λαϊκίζοντες «πατριῶται», ὥς τινες λαϊκότροποι καὶ λαολάγνοι «πνευματικοὶ ἄνθρωποι», κυρίως τῆς περιλαλήτου «Γενιᾶς τοῦ ᾿30», βλέπουν εἰς αὐτὸν τὸν μαχητικόν, «γνήσιον» Ἕλληνα, τὸν ἀγωνιζόμενον κατὰ τοῦ ὀθωμανοῦ δυνάστου.

Καὶ αἱ δύο ὄψεις ἀποτελοῦν ψευδαίσθησιν, καθ᾿ ὅτι εἰς μὲν τὴν πρώτην περίπτωσιν, ὁ δυσειδὴς μακρόχειρ «ἥρως» μάχεται διὰ τῶν σεσημασμένων του ἰδιοτήτων, ὑπὲρ τοῦ προσωπικοῦ του συμφέροντος, ἐνῷ ἡ ὑποτιθεμένη πατριωτικὴ του ἀντίστασις κατὰ τῶν ὀθωμανικῶν ἀρχῶν, συνιστᾶ ἁπλῶς σύγκρουσιν πρὸς τὰ ἐκτελεστικὰ της ὄργανα. Κατὰ βάθος, στόχος του εἶναι πάντοτε εἷς, ...ἡ βεζυροπούλα μὲ τὰ προικιὰ της, ἡ δὲ ὑπερπήδησις τοῦ Δερβέναγα σκοπὸν ἔχει πάντοτε ἕνα. Τὸ Σεράι!

Πάντα ταῦτα σημειολογικῶς καταδεικνύονται καὶ ἐκ τοῦ ὅτι τὸ οἰκιστικὸν του αὐθαιρετάκι (ἡ παράγκα), εὑρίσκεται εἰς ἄμεσον ἀναφορὰν καὶ διαδρομικὴν εὐθείαν πρὸς τὸ σεράι, τοῦ ὁποίου τὰ ἀγαθὰ ἀποτελοῦν καὶ τὸν πραγματικὸν (προσωπικὸν) του στόχον...