Ἕνας ἱππότης.

Παρατηρώντας δύο πορτραῖτα τῆς «Αὐτοῦ Γαληνοτάτης Ὑψηλότητος», δὸν Manuel Godoy. (Μανουὴλ Γκοντόυ καὶ Ἄλβαρεθ δὲ Φαρία, Πρίγκηψ τῆς Εἰρήνης, 1ος δούξ τῆς Ἀλκούδια, 1ος δούξ τῆς Σουέκα, 1ος βαρῶνος τοῦ Μασκαλμπῶ, 1767 – 1851).

Ἐκ τοῦ ταραχώδους βίου τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ Ἱσπανοῦ πολιτικοῦ, στρατιώτου καὶ ...συλλέκτου τίτλων (ἴσως δὲν ὑπῆρξεν ἄλλος ἄνδρας - μέλος τόσων καὶ ἑτεροκλήτων ἱπποτικῶν ταγμάτων τῆς ἐποχῆς του), δύο ἐκ τῶν πολλῶν πορτραίτων του μᾶς δίδουν ἀξιοπροσέκτους πληροφορίας.
Χάριν αὐτοῦ καὶ ἐκ τῆς ἐπιτευχθείσης «Εἰρήνης τῶν Πυρηναίων» (1795), ὁ βασιλεὺς Κάρολος IV παρήγαγε τὸν τίτλον τοῦ «Πρίγκηπος τῆς Εἰρήνης».
Ὁ Γκοντόυ κατὰ τὴν σταδιοδρομίαν του, πέραν τῶν ἀφθόνων φεουδαρχικῶν του τίτλων, ὑπῆρξεν ἱππότης:
-Μέγας Ἀδελφὸς καὶ Ἰσόβιος Ἀλκάδης τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Ἀρχαίας Ἀδελφότητος τοῦ Τολέδου, «φέρων Φωνήν, Ψῆφον καὶ Προεδρίαν».
-Πρόεδρος τοῦ Βασιλικοῦ Ἑταιρικοῦ Τάγματος τῶν Ἱδαλγῶν τῆς Εὐγενείας τῆς Μαδρίτης.
-Ἱππότης τοῦ Τάγματος τοῦ Σαντιάγο.
-Ταξιάρχης τοῦ Τάγματος τοῦ Σαντιάγο, διὰ τὴν Βαλεντίαν κλπ.
-Ἱππότης τοῦ Τάγματος τοῦ Χρυσομάλλου Δέρατος (Γαλλία).
-Μεγαλόσταυρος τοῦ Βασιλικοῦ Τάγματος τῶν «Ἱπποτῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (μετασχηματισμὸς τοῦ καταργηθέντος Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ «διὰ τὴν» Πορτογαλίαν).
-«Μέγας Τελαμὼν» (Grand Cordon) τοῦ Τάγματος τῆς Λεγεῶνος τῆς Τιμῆς (!). (Γαλλία).
Ἦτο φίλος τοῦ μεγάλου Γκόγια καὶ ὁ Βύρων τὸν ἐλεεινολόγησεν εἰς τὸν Child Harold του.
ΚΑΙ,
-Ἱππότης καὶ βάυλος τοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Μάλτας.
Εἰς τὸ πρῶτον πορτραῖτον του, ἔργον τοῦ Φραγκίσκου Γκόγια (1801), ὁ Γκοντόυ εἰκονίζεται «ἐν δόξῃ», νικητὴς τῶν Πορτογάλων, μὲ τὸ βλέμμα ἀπόμακρον καὶ στοχαστικὸν ἔναντι μιᾶς πορτογαλικῆς σημαίας.

Ὁ ἔμπειρος καὶ εὐέλικτος πολιτικός, δείχνει νὰ ἐπικρατῇ ἔναντι τοῦ στρατιώτου, διὰ τῆς ἐνατενίσεως τῶν ἐπερχομένων δυσκολιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐν τέλει ὑπῆρξαν καταστροφικαί.
Ὁ Γκόγια «στήνει» τὸν ἄνδρα εἰς μιὰν ἀσυνήθη στάσιν. Ὡς νὰ προσπαθῇ νὰ διακρίνῃ κάτι μακρὰν, ἐν μέσῳ μιᾶς σκοτεινῆς ἀτμοσφαίρας. 

Σκοτειναὶ αἱ μορφαί, ὁ οὐρανός, ὅλα...
Δεκαπέντε ἔτη μετά, ὁ ἐκπεσὼν ἐκ τῆς ἐξουσίας καὶ ἐξόριστος ἐν Γαλλίᾳ Γκοντόυ, ζωγραφίζεται ὑπὸ τοῦ μεγάλου προσωπογράφου καὶ γενάρχου τῆς καλλιτεχνικῆς φαμίλιας τῶν Μαδράτσο, τοῦ José de Madrazo y Agudo.

Ὁ νέος ἀκόμη Γκοντόυ εἰκονίζεται ἐπιτετηδευμένως ἀτημέλητος. Τὸ βλέμμα του διεισδυτικὸν καὶ ἡ ἔκφρασις ἀκαθόριστος ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν ἀποτύπωσιν τοῦ συναισθήματος.
Ὅμως, καλλιτέχνης καὶ μοντέλον, μᾶλλον κάτι ἄλλο θέλουν νὰ μᾶς «περάσουν».
Ὁ «Πρίγκηψ τῆς Εἰρήνης» ἔχει κυριολεκτικῶς «πετάξῃ» ἀπὸ πάνω του κάθε διακριτικὸν στοιχεῖον τῶν δεκάδων τίτλων καὶ ἀξιωμάτων του.
Ἔχει γίνῃ «ἄλλος ἄνθρωπος».
Εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα του κρατεῖ διπλωμένον ἕνα σύγγραμμα. Εὐτυχῶς ἡ ἀνάλυσις τῆς φωτογραφίας, μοῦ ἐπέτρεψε νὰ τὸ ἐπισημάνω. Πρόκειται -ὅπως ἀνεκάλυψα-, διὰ τὸ ἰταλιστὶ γραφὲν φιλοσοφικὸν ἔργον του, «Seneca e Socrate, Erme bicipite, trovato da S.A.S. (Sua Altezza Serenissima) Principe della Pace... etc» (Σενέκας καὶ Σωκράτης, Διπρόσωπος Ἑρμῆ [πληθ. αἱ Ἑρμαῖ], ἀφηγηθὲν ὑπὸ τῆς Αὐτοῦ Γαληνοτάτης Ὑψηλότητος τοῦ Πρίγκηπος τῆς Εἰρήνης).

Τὸ ἔργον ἐξεδόθη τὸ ἴδιον ἔτος (1816).
Ὁ Γκοντόυ δείχνει ὅτι ἀσχολεῖται πλέον μὲ «παλαιὰ ἀξιόλογα πράγματα», ἀδιαφορὼν διὰ τὰ ἀσήμαντα τεκταινόμενα τοῦ καιροῦ του.
Μιὰ διπρόσωπος «ἑρμαϊκὴ στήλη» -πορτραῖτον τῶν φιλοσόφων Σενέκα καὶ Σωκράτους, ἀμφοτέρων πολιτικῶν θυμάτων, τῆς Δημοκρατίας ὁ εἷς, τῆς Μοναρχίας ὁ ἄλλος, τεθειμένη εἰς τὸ τραπέζι ὑπενθυμίζει τὴν δίωξιν τοῦ Πρίγκηπος τῆς Εἰρήνης τόσον ἐκ μέρους δημοκρατῶν, ὅσον καὶ τῶν βασιλέων.
Ἐνδεδυμένος ἐπίτηδες ἀτημελήτως, φορεῖ μόνον μιὰν βαθυπράσινον Robe de Chambre, ἀνοικτὴν τόσον ὅσον διὰ νὰ φαίνεται ἡ ΜΟΝΗ ἰδιότης ποὺ ὁ Γκοντόυ θέλει νὰ μᾶς δείξῃ ὅτι τὸν ἐκφράζει!
Ὀρθῶς τὸ βλέπετε καὶ σεῖς!
Ἐξ ὅλου τοῦ καλειδοσκοπίου τῶν τίτλων καὶ τῶν ἀξιωμάτων, ὁ Πρίγκηψ τῆς Εἰρήνης, φἐρει κατάσαρκα τὸν μέλανα σταυροφόρον χιτῶνα τοῦ διαλελυμένου ἀπὸ δεκαεπταετίας Τάγματος τῆς Μάλτας!
Τὸ Τάγμα μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχῃ πλέον (ὑπάρχει ...κατά κάποιον τρόπον ὡς προτεκτορᾶτον τοῦ τσάρου τῆς Ῥωσσίας), ἀλλὰ διὰ τὸν ἀναγεννημένον ψυχοπνευματικῶς ἄνδρα, ὑπάρχει πολὺ περισσότερον ἔναντι τῶν λογῆς λοιπῶν τίτλων του.
Μερικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα οἱ λογῆς ἀνόητοι καὶ μανιακοὶ βιάζονται νὰ τὰ κλείσουν εἰς τὸ «χρονοντούλαπον τῆς Ἱστορίας», ζοῦν κεκρυμμένα ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ἐκριζώσῃς.
Εἰς τὸ «Ἱερὸν τῆς Σκέψεως»...

Τὸ Τάληρον.

Τὸ (διωκόμενον) νόμισμα, εἶναι τὸ πρῶτον θῦμα τῆς ἀνηλεοῦς μάχης μεταξὺ ἀφ᾿ἐνὸς τῶν συνησπισμένων δυνάμεων τῆς διεθνιστικῆς ἀριστερᾶς καὶ τοῦ διεθνιστικοῦ κεφαλαίου, ἀφ᾿ ἑτέρου τῶν διασπασμένων δυνάμεων τοῦ «Τραδισιοναλισμοῦ», τὸν ὁποῖον ἐπιτηδείως ὁ τρομερὸς μηχανισμὸς προπαγάνδας τῶν πρώτων ἔχει ἐπιτύχῃ νὰ διασυνδέσῃ ἰδεολογικῶς, πρὸς τὰ τυραννικὰ καθεστῶτα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Μεσοπολέμου.
Ἐν τέλει, ἡ ἀπόστασις ποὺ χωρίζει ὡς ἀμοιβὴ, ἕνα σακκούλι χρυσᾶ δουβλόνια εἰς τὸ χέρι ἑνὸς φονικῶν ἐνστίκτων ὅσον καὶ γενναίου κονδοτιέρου τοῦ 15ου αἰῶνος, ἔναντι ἑνὸς «ἐξτραί» μιᾶς ἑλβετικῆς τραπέζης εἰς τὸ χέρι ἑνὸς «ἐγκρίτου δημοσιογράφου» ἤ ἑνὸς «πολιτικοῦ ὁρισμένου χρόνου» (καὶ ἔργου), ἠθικῶς, εἶναι πολὺ εὑρυτέρα ἀπ᾿ ὅσον ἐνδεχομένως νομίζομε.

Τὸ Κάλλος νικᾷ.

Ἴσως οὐδαμοῦ ἀλλοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ἐν τῇ Ἱστορία, δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν τὴν ἀντίληψιν περὶ ταυτίσεως τῆς Ἀγαθότητος πρὸς τὸ Κάλλος, ὅσον ἐν τῇ Ἀρχαίᾳ Ἑλλάδι.
Βεβαίως «τὸ Κάλλος ἐνυπάρχει παντοῦ, ὁρατὸν καὶ ἀόρατον...», ὡς ἀκούεται καὶ κάπου, πλὴν ὅμως, τὸ «ὑλικὸν» Κάλλος κατὰ τὸν Ἀρχαῖον Ἕλληνα, ἀπετέλει σαφεστάτην ἔνδειξιν θείας εὐνοίας, ὅπως σήμερον οἱ Προτεστάνται θεωροῦν ὡς τοιαύτην τὴν ἀπόκτησιν χρήματος...
Εὐλόγως λοιπὸν ὁ Ἕλλην διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἐταύτισε τὸ Κάλλος πρὸς τὴν Ἀγαθότητα, ὥστε ὁ νεοέλλην λέγων «αὐτὸς εἶναι καλὸς ἄνθρωπος», διὰ τοῦ καλὸς ἐννοεῖ τὸν ἀγαθόν!


Ὁ μέγας ῥήτωρ Ὑπερείδης, ἔχασε τὸ προνόμιον τῆς δικηγορικῆς παραστάσεως παρ᾿ Ἀρείῳ Πάγῳ, κερδίσας ὅμως τὴν δίκην ἐπὶ ἀσεβείᾳ τῆς πελάτιδός του καὶ ἐρωμένης του Φρύνης.

(Τότε, ὅλαι αὐταὶ αἱ ἠθικιστικαὶ καὶ μανατζερίστικαι ἀνοησίαι τοῦ νὰ «μὴν ἀνακατεύωμε τὴν δουλειὰ μὲ τὰ ἀγαπητηλίκια» δὲν ἴσχυον).

Ὅταν ὁ ἔμπειρος δικηγόρος, διέγνωσε τὸν κίνδυνον εἰς τὰς ὄψεις τῶν αὐστηρῶν ἀρεοπαγιτῶν, δι᾿ ἀσταραπιαίας κινήσεως ἐφανέρωσε τὰ κατάλευκα καὶ ὑψιπετῆ στήθη τῆς πανέμορφης Φρύνης.
Ὡραία μᾶς περιγράφει τὴν σκηνὴν ὁ Ἀθήναιος ἐν τοῖς «Δειπνοσοφισταῖς» του:

«...ὁ δὲ Ὑπερείδης συναγορεύων τῇ Φρύνῃ, ὡς οὐδὲν ἤνυε λέγων ἐπίδοξοί τε ἦσαν οἱ δικασταὶ καταψηφιούμενοι, παραγαγὼν αὐτὴν εἰς τοὐμφανὲς καὶ περιρρήξας τοὺς χιτωνίσκους γυμνά τε τὰ στέρνα ποιήσας τοὺς ἐπιλογικοὺς οἴκτους ἐκ τῆς ὄψεως αὐτῆς ἐπερρητόρευσεν δεισιδαιμονῆσαί τε ἐποίησεν τοὺς δικαστὰς καὶ τὴν ὑποφῆτιν καὶ ζάκορον Ἀφροδίτης ἐλέῳ χαρισαμένους μὴ ἀποκτεῖναι...».
Ἔκτοτε ὁ Ἄρειος Πάγος ἐψήφισεν ὥστε ποτὲ πλέον ὁ κατηγορούμενος νὰ εἶναι ὁρατὸς εἰς τοὺς δικαστάς:
«...καὶ ἀφεθείσης ἐγράφη μετὰ ταῦτα ψήφισμα μηδένα οἰκτίζεσθαι τῶν λεγόντων ὑπέρ τινος μηδὲ βλεπόμενον τὸν κατηγορούμενον ἢ τὴν κατηγορουμένην κρίνεσθαι...».
Καὶ συμπληρώνει ὁ σπινθηροβόλος Ἀθήναιος:
«...ἦν δὲ ὄντως μᾶλλον ἡ Φρύνη καλὴ ἐν τοῖς μὴ βλεπομένοις. Διόπερ οὐδὲ ῥᾳδίως ἦν αὐτὴν ἰδεῖν γυμνὴν ἐχέσαρκον γὰρ χιτώνιον ἠμπείχετο καὶ τοῖς δημοσίοις οὐκ ἐχρῆτο βαλανείοις...».

Μόνον εἰς τὰ Ἐλευσίνεια Μυστήρια ἐνεφανίσθη τὴν ἡμέραν «Ἁλαδε Μῦσται» τῶν Καθαρμῶν, ὁλόγυμνη δημοσίᾳ, βαδίζουσα πρὸς τὴν ἀκρογιαλιὰν νὰ λουσθῇ. Τότε τὴν ἠράσθησαν ὁ Ἀπελλῆς καὶ ὁ Πραξιτέλης, καὶ τὴν ἀπεθανάτισαν ὡς «Ἀναδυομένην Ἀφροδίτην»:
«...τῇ δὲ τῶν Ἐλευσινίων πανηγύρει καὶ τῇ τῶν Ποσειδωνίων ἐν ὄψει τῶν Πανελλήνων πάντων ἀποθεμένη θοἰμάτιον καὶ λύσασα τὰς κόμας ἐνέβαινε τῇ θαλάττῃ: καὶ ἀπ᾽ αὐτῆς Ἀπελλῆς τὴν Ἀναδυομένην Ἀφροδίτην ἀπεγράψατο. καὶ Πραξιτέλης δὲ ὁ ἀγαλματοποιὸς ἐρῶν αὐτῆς τὴν Κνιδίαν Ἀφροδίτην ἀπ᾽ αὐτῆς ἐπλάσατο...».

Πάντα ὑπερβολικοὶ οἱ Γαλάται! Ὁ αἰσθησιακὸς Jean-Léon Gérome, δὲν ἠρκέσθη εἰς τὰ «παρ᾿ Ἀρείῳ Πάγῳ» λαχταριστὰ στήθη τῆς Φρύνης. Τὴν ἔγδυσεν ἐντελῶς.
Καλοὶ κι οἱ Γάλλοι! Πάντα τὸ «τερματίζουν»...

Ἡ ἁγία Πήρα.

Πάθος καὶ ἄγχος μέγα ἐν ἐμπεριστάτοις καιροῖς, ἐνέσκηψαν καθ᾿ ἅπασαν τὴν «χριστιανικὴν» (καὶ ὄχι μόνον) Ὑφήλιον!

«Νὰ σώσουμε τὰ Χριστούγεννα» ἀκούεται πανταχόθεν. 

Ἐμπορικὰ ἐπιμελητήρια, κυβερνήσεις, χρηματιστήρια.
Ὅταν πρό τινων μηνῶν ἐπλησίαζε τὸ Πάσχα, τόσον τῶν «Δυτικῶν» ὅσον καὶ τῶν «δικῶν μας», οὐδεμία τοιαύτη ἀνησυχία καὶ πρεμούρα.
Πρὸς τὶ ἄλλωστε; Εἰς τοὺς εὐτυχεῖς καιροὺς ποὺ διερχόμεθα, ποία ἡ ἀξία τοῦ ἑορτασμοῦ μιᾶς Ἀναστάσεως;
Ἡ πήρα (ἑλληνιστὶ τουρβάς) τοῦ παχουλοῦ κοκκινοντυμένου ξωτικοῦ μὲ τὸ ἔλκυθρον καὶ τὰ ἐλαφάκια, ποὺ φωνάζει σὰν βλαμμένο «χοχοχοχο», κέκτηται μεγαλυτέρας σπουδαιότητος βλέπετε ἔναντι τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος.
Ἡ πήρα τοῦ «Σάντα» βλέπεις περιέχει δῶρα καὶ καλούδια.
Ὁ πτωχὸς Ἀναστὰς τὶ κομίζει;
Τὸ πλέον φτηνιάρικον δῶρον κατὰ τὰς ἀξίας τοῦ «πολιτιζμένου κόζμου» μας. Τὴν ζῶσαν ΖΩΗΝ...

Χειμερινὰ ταξείδια.

 

Τῷ 1790 ὁ Σκῶτος καλλιτέχνης σέρ Ἑρρῖκος Ῥαίβουρν (Sir Henry Raeburn, 1756-1823) ἀπαθανατίζει τὸν ἐπιφανῆ κληρικὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σκωτίας εἰς τὸ ἔργον του, «Ὁ αἰδεσιμώτατος Ῥοβέρτος Οὐῶλκερ παγοδρομῶν ἐπὶ τῆς Λίμνης Δουδδιγκστῶνος» (The Reverend Robert Walker Skating on Duddingston Loch).
Ἴσως ἔνα ἀπὸ τὰ πλέον ἰδιόρρυθμα ἔργα τοῦ 18ου αἰῶνος.
Ὁ αἰδεσιμώτατος ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ἀχανὲς τοπεῖον, τὸ ἐμπνέον μιὰν ἀπέραντον αἴσθησιν ἐλευθερίας, παγοδρομεῖ μὲ τὰς χείρας ἐσταυρωμένας ἐπὶ τοῦ στήθους, εἰς μίαν ἀσύμβατον πρὸς τοὺς νόμους τῆς ἰσορροπίας στάσιν.
Προσωπικῶς, ὅποτε παρατηρῶ αὐτὸ τὸ ἔργον, δὲν μπορῶ νὰ μὴ τραπῶ εἴς τινας στοχασμοὺς περὶ τὴν τάσιν μας νὰ συστέλλωμε τὴν προσωπικότητά μας, ἀκόμη καὶ ἐντὸς μιᾶς περιρρεούσης ἀτμοσφαίρας, καλούσης ἡμᾶς νὰ ἐξωτερικευθῶμεν...
ΜΟΥΣΙΚΗ:
1954. Ὁ μέγας Χάνς Χόττερ ἑρμηνεύει τὸ «Χειμερινὸν Ταξείδι» τοῦ Φράντς Σοῦμπερτ, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸ κλειδοκύμβαλον τοῦ Τζέραλντ Μούρ.
https://www.youtube.com/watch?v=ghWPqNpjWqU

Kulturkampf

 

«Ἄς διέλθῃ μέσῳ τῶν φλογῶν».

Διὰ κάποιους ἡ σχετικὴ διαδικασία διαρκεῖ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου (ὅσοι ἀκόμη τὸ θυμοῦνται) κι ἀφήνει μόνον μιὰν πολεμικὴν ὀσμὴν καιομένου θείου.
Κάτι σὰν μιὰν ἀκτινογραφίαν.
Ἴσως τόσον διήρκεσεν ἡ πλημμελὴς «ἔνδυσις» τοῦ βρέφους τοῦ Πηλέως καὶ τῆς Θέτιδος μέσῳ τῶν φλογῶν διὰ τοῦ «Μανδύου τῆς Ἀτρωτότητος» (ὄχι τῆς Ἀθανασίας! Αὐτὴ ἐκερδήθη διὰ τοῦ Θανάτου του βεβαίως βεβαίως).
Ἄλλωστε, πῶς μποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι νὰ «διέλθωμεν διὰ τῶν φλογῶν» δι᾿ ἀργοῦ τρόπου χωρὶς νὰ καρβουνιάσωμε;
Ξέρω καί γώ; Λές νά μποροῦμε πάλι; Ποῖος θὰ τὸ ἐδοκίμαζε;
«...καὶ ἐὰν διέλθῃς διὰ πυρός, οὐ μὴ κατακαυθῇς, φλὸξ οὐ κατακαύσει σε...». Ἡσαΐας, 43,2.
Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μουσική.
Ὁ μέγας Βάγκνερ καταφέρνει νὰ «κτίσῃ» μουσικῶς τὸ πύρινον τεῖχος προστασίας (firewall) θὰ τὸ ἔλεγον οἱ ψηφιακῶς ἐγγράμματοι, περὶ τὴν Βαλκυρίαν του ἐντὸς μουσικοῦ χρόνου περίπου ἑνὸς 10λέπτου.
Τόσον χρειάζεται μαζὶ μὲ τὸν Ἀποχαιρετισμὸν καὶ τὴν ἐπίκλησιν τοῦ Βόταν πρὸς τὸν Δαίμονα τοῦ Πυρὸς, τὸν πολυπράγμονα καὶ σοφὸν Λόγκε.
https://www.youtube.com/watch?v=7pTaH8USQH4

Ὁ Σκριάμπιν πάλιν χρειάζεται τὸν μισὸν χρόνον πυρίνης ἀντοχῆς. Μὲ τὸ ἔργον του «Διὰ τῶν Φλογῶν» ἔργ. 72, ἁπλώνει τὴν πυρίνην ἐμπειρίαν ὅπως ὅταν παίρνωμεν ἕνα μικρὸν τεμμάχιον ζύμης καὶ δι᾿ αὐτοῦ φτειάχνομεν μιὰν μεγάλην πίτταν. Ὁ Σκριάμπιν μέσα ἀπὸ τὰς χρωματικὰς ἐντροπίας ἑνὸς καὶ μόνον πιάνου ἀναπτύσσει ὅλην τὴν μυστικιστικὴν ἐμπειρίαν καὶ ...ἐμπυρίαν τοῦ δοκιμαζομένου «διὰ τοῦ πυρός».
https://www.youtube.com/watch?v=bdc9nHRzP1g

Ὡστόσον, ὁ εἰκονιζόμενος εἰς τὸν πίνακα τοῦ Matthias Stom γενναῖος Ῥωμαῖος πολεμιστὴς Γάιος Μούκιος Σκαιώλας (Caius Mucius Scaevola) διὰ νὰ πείσῃ καὶ νὰ ἐξαπατήσῃ τὸν ἐχθρὸν τῆς Ῥώμης βασιλέα Πορσήναν τῶν Ἐτρούσκων, ἄφησε τὸ χέρι του εἰς τὸ πῦρ τοῦ βωμοῦ, μέχρι αὐτὸ νὰ γίνῃ κάρβουνον!
Κάποιοι σκεπτικισταί τὸ ἠμφισβήτησαν, ὅπως οἱ συμμαθηταὶ τοῦ 12ετοῦς Φρειδερίκου Νῖτσε εἰς τὴν περίφημον Σχολὴν Σουλπφόρτα (Schulpforta), ὅπου οἱ μαθηταὶ ὡμίλουν μόνον ἀρχαῖα ἑλληνικὰ καὶ λατινικά.
Τότε ὁ Νέος Ἡράκλειτος ἤρχισε νὰ ψήνῃ ἀπαθῶς τὴν παλάμην του, ἔως ὅτου βιαίως τὸν ἀπεμάκρυνεν ὁ ἐπιστάτης τῆς Σχολῆς.
(Ἐπέπρωτο νὰ «καῇ» μεγαλοπρεπέστερον πολλὰς δεκαετίας ἀργότερον, δι᾿ ἑνὸς Πυρὸς τῆς ὀδυνηρᾶς χάριτος τοῦ ὁποίου ὁλίγοι θνητοὶ ἠξιώθησαν).

Οἱ κρότωνες.

(Σκέψεις, ἐκπορευθεῖσαι ἔκ τινος περιπάτου ἐν τῷ Κέντρῳ ἱστορικῆς τινος πόλεως). 

Ἐν τῇ Ἀρχαίᾳ Ἀθηναϊκῇ Πολιτείᾳ καὶ ἔν τιναις ἄλλαις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐλευθέραις πολιτείαις, ὑφίσταντό τινες θεσμοὶ τοὺς ὁποίους ἡ σύγχρονος «Δημοκρατία», παρ᾿ ὅτι οἱ ὁπαδοὶ της -σεμνυνόμενοι καὶ ὑπερηφανευόμενοι συνάμα ὡς «τέκνα» της-, τοὺς ἔχουν ἀπορρίψῃ μετὰ βδελυγμίας. 

Θεσμοὶ ὡς π.χ. ἡ ταύτισις τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων πρὸς τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ πρὸς τὸ στράτευμα καθήκοντος, τῆς ἡλικιακῆς ὡριμότητος, τῆς φοροδοτικῆς συνεπείας, τῆς ἐθνικῆς καταγωγῆς κλπ. 

Δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἐκ τοῦ φάσματος τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς Ἀρχαίας Ἀθηναϊκῆς Πολιτείας, τὸ μόνον ποὺ ἐκρατήθη εἶναι ἐκεῖνο (φεῦ) τῶν ἐκλογῶν. 

Ἕνας ἀρχαῖος Ἀθηναῖος, προσερχόμενος εἰς τὸ ἐκλογικὸν τμῆμα καὶ βλέπων εἰς τοὺς καταλόγους ἐγγεγραμμένον τὸν ἀστράτευτον καὶ συντηρούμενον ὑπ᾿ αὐτοῦ υἱὸν του, ἤ τὸν «μπαταξὴν» ἔναντι τῆς Δ.Ο.Υ. του γείτονά του, θὰ προεκάλει ἐξέγερσιν! 

Ἕνας θεσμὸς ὁ ὁποῖος εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἀπερρίφθη ἀπαξιούμενος καὶ ἐλεεινολογούμενος ὑπὸ τῶν συγχρόνων «δημοκρατῶν» εἶναι καὶ ἐκεῖνος τοῦ Ὀστρακισμοῦ. 

Ὁ ἀρχαῖος Ἀθηναῖος ὡς γνωστὸν ἐψήφιζεν ὄχι μόνον ὑπὲρ ἐκείνου τὸν ὁποῖον ἐθεώρει κατάλληλον πρὸς ἄσκησιν τῆς διακυβερνήσεως τῆς Πολιτείας, ἀλλὰ -ὁσάκις ἐτίθετο σχετικὴ πρότασις δεόντως ὑποστηριζομενη καὶ χαρτοσεσημασμένη-, ἐψήφιζε καὶ πρὸς ἐξουδετέρωσιν ἐκείνου τὸν ὁποῖον ἐθεώρει ὡς ἐπικίνδυνον διὰ τὴν Πολιτείαν. 

Σήμερον ποὺ ἔχουν πληθυνθῇ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι στηριζόμενοι εἰς ἰσχυρὰ βάθρα δυνάμεως, οἰκονομικῆς, οἰκογενειοκρατικῆς, ἐξωκρατικῆς κλπ, ἡ ἐξουδετέρωσίς των μέσῳ μιᾶς ἑξαετοῦς ἐκτοπίσεως εἶναι ἀδύνατος. 

Οἱ πολῖται δίκην μοιρολατρικῶν ὑποζυγίων, τοὺς ἀνέχονται καὶ διὰ τοῦ μόχθου των τοὺς ὑπερσιτίζουν ἐν τῷ χαωδεστάτῳ «Πρυτανείῳ» τῶν συγχρόνων «Δημοκρατιῶν», διὰ τοσαύτης πλησμονῆς, ὥστε νὰ προβλέπεται καὶ νὰ προδικάζεται ἀκόμη καὶ ἡ εὐημερία πολλῶν γενεῶν ἀπογόνων των. 

Τὸ κακὸν μὲ αὐτοὺς τοὺς κρατικοὺς κρότωνας (χυδ. τσιμπούρια), εἶναι ὅτι δὲν ἀρκοῦνται μόνον εἰς τὴν ἀπομύζησιν τοῦ ζωτικοῦ οἰκονομικοῦ χυμοῦ τῆς Πολιτείας, ἀλλὰ διεκδικοῦν καὶ τὸ ἀφροδισιακὸν συμπλήρωμα διατροφῆς των, ἤτοι τὴν ἄμεσον ἐνάσκησιν τῆς ἐξουσίας. 

Καὶ ναὶ μὲν ἡ πρώτη γενεὰ τῶν κροτώνων, συνήθως κέκτηται κάποιων -τρόπον τινά- «ἀρετῶν» διοικήσεως, ὅμως οἱ ἐπακόλουθοι κατιόντες καὶ παρατρεχάμενοι, συνήθως εἶναι τενεκέδες, ταλαιπωροῦντες τὸν «κοσμάκην» μὲσῳ διαφόρων συλλήψεων, π.χ. λογῆς μεταρρυθμίσεων, ἀναμορφώσεως πόλεων, περιέργων διεθνῶν σχέσεων, συνάψεως ἀπιστεύτου βλαβερότητος οἰκονομικῶν συμφωνιῶν κλπ. 

Ὅμως, πρὸ πολλῶν ἐτῶν, κάποιος Βρετανὸς κοινοβουλευτικὸς ἀνὴρ, τυγχάνων σαφῶς κάτοχος κλασσικῆς παιδείας φλεγματικῶς καὶ κυνικῶς, κατὰ τινα ἀγόρευσιν ἐν τῷ Κοινοβουλίῳ, εἶπε περίπου αὐτά: 

«...Ὅπως εἰς τὸ Βυζάντιον οἱ εὐφυεῖς αὐτοκράτορες, ὅταν ἤθελον νὰ ἀποφύγουν κάποιαν ἔνοπλον σύγκρουσιν μετὰ τινων ἐκ τῶν πολλῶν βαρβάρων ἐπιδρομέων, δὲν τοὺς διώριζον εἰς τὸ δημόσιον, ἀλλὰ τοὺς ἔδιδον κάποια χρήματα, προκειμένου νὰ ἔχουν τὴν ἡσυχίαν των μέχρι νὰ ἔλθῃ ἡ κατάλληλος στιγμὴ νὰ τοὺς «τακτοποιήσουν», οὕτω καὶ ἡμεῖς, κάποιους οἱ ὁποῖοι δὲν ἀρκοῦνται εἰς τὸ νὰ μᾶς ἀπομυζοῦν οἰκονομικῶς, ἀλλὰ ἐπιζητοῦν καὶ νὰ μᾶς ταλαιπωροῦν θέλοντες νὰ κυβερνήσουν, προτείνω νὰ τοὺς ἐρωτήσωμε πόσα χρήματα θέλουν καὶ νὰ τοὺς τὰ δώσωμε, προκειμένου νὰ μᾶς ἀφήσουν ἡσύχους...»! 

Κατανοῶ τὴν φρίκην τινῶν πρὸ τοῦ ἐνδεχομένου νὰ στερηθῶμεν τῶν ὑπηρεσιῶν διαφόρων κροτώνων, «μεταρρυθμιστῶν», «τεχνοκρατῶν» καὶ λοιπῶν ἀποφοίτων κάποιων σπουδαίων ὑπερατλαντικῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων, πλὴν ὅμως ἄς ἀναλογισθοῦν καὶ τὸ ὅτι ἐνίοτε μιὰ μικρὰ οἰκονομικὴ θυσία ἀξίζει περισσότερον ἔναντι τῶν καθημερινῶν κακουχιῶν μας ἐντὸς πολεων καὶ κρατῶν, αἰωνίως εὑρισκομένων εἰς κατάστασιν πειραματικοῦ ἐργαστηρίου. 

ΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ: 

-Ἕνας κρότων (τσιμπούρι), ἴδιος καὶ ἀπαράλλακτος ἐπὶ 146 ἑκατομ. χρόνια (Κρητιδικὴ Περίοδος) ἐντὸς ἡλέκτρου (κεχριβάριον). 

-Ἕνα «Ὄστρακον» ἑξαετοῦς ξεκουμπίσματος τοῦ Μεγακλέους υἱοῦ τοῦ Ἱπποκράτους (ἀριστοκράτης καὶ Ἀλκμεωνίδης. Προθέματα εἰς τὰ ὀνόματα τύπου Ἱππο-, Μεγα-, Ἀριστο-, Ἀλκι-, ἐδήλουν κατὰ κανόνα ἀριστοκρατικὴν καταγωγήν).

Ἡ ἀπύθμενος γελοιότης τοῦ «Ἱστορικοῦ Ἀναθεωρητισμοῦ», ἤ Ἡ Θερινὴ Σύναξις τῶν Κρετίνων.

Δὲν ὑπάρχει γελοιωδεστέρα ἐκδήλωσις τοῦ (ψευδο)ενοχικοῦ συμπλεγματισμοῦ, ἀπὸ τὸ νὰ προσπαθοῦν οἱ λογῆς βλαμμένοι ποὺ τὸν ἐκπροσωποῦν, νὰ «ξαναδοῦν» τὰ πρόσωπα καὶ τὰς καταστάσεις μιᾶς ἐποχῆς, μὲ «σύγχρονη ματιά».
Καὶ μιὰ καὶ δὲν μποροῦν νὰ κάμουν κάτι κατὰ τῶν προσώπων, ὅπως κάθε συνεπὴς βάνδαλος, τὴν «πέφτουν» στὰ μνημεῖα.
(Μνημεῖον. Κάτι ποὺ ἐνισχύει τὴν μνήμην.
Μνήμη, ὁ πυρὴν τῆς Ἱστορίας.
Ἱστορία, ἐκεῖνο ποὺ κατὰ βάσιν διαφοροποιεῖ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῶν λοιπῶν ζωικῶν εἰδῶν)
Ἡ ὀργὴ τοῦ προέδρου Τράμπ, ὅταν πρὸ ὁλίγου καιροῦ κάποιοι «ἀντιρατσιστές» (δηλ. βάνδαλοι) «κατέβασαν» τὸν ἀνδριάντα τοῦ ταξιάρχου τοῦ Συνομοσπονδιακοῦ Στρατοῦ Ἀλβέρτου Πάικ, μᾶλλον δὲν ἐπήρκεσε στὸ νὰ κατασιγάσῃ τὸν ἱστορικὸν κανιβαλισμόν κάποιων.
Ἴσως εἰς τὸ μέλλον νὰ δοῦμε κατεδάφισιν τοῦ Μεγάλου Σινικοῦ Τείχους, τοῦ Παρθενῶνος, τῶν Πυραμίδων καὶ τῆς Περσεπόλεως, ὡς ἔργων τῆς «κινεζικῆς ξενοφοβίας», τοῦ «ἀθηνέικου ἰμπεριαλιζμοῦ», τῆς «αἰγυπτιακῆς θεοκρατίας» καὶ τοῦ «πέρσικου ἐπεχτατιζμοῦ»...
(Τυχερὸς ὁ Ναὸς τοῦ Σολομῶντος! Πρόλαβε καὶ γκρεμίσθηκε πουρνὸ πουρνό. Θὰ τὸν γκρεμίζανε ὡς «μετερίζι τοῦ Σιωνιζμοῦ»).
https://www.naftemporiki.gr/story/1611564/nea-yorki-apomakrunei-efippo-andrianta-tou-proin-proedrou-rousbelt

22 Ἰουνίου 1941 - 22 Ἰουνίου 2020. Ὁ Μπαρμπαρόσας κι ὁ μπαρμπα Μυτούσης τοῦ Κόμματος.

Λαμπρὰ ἡ ἐπέτειος!

Σὰν σήμερα (διὰ κάποιους)  ξεκίνησεν ἡ «ἐποποία τῆς Ἐθνικῆς (;) Ἀντίστασης (!)», ἡ ὁποία ἀνεξηγήτως ( ) συμπίπτει πρὸς τὴν ἐπίθεσιν τῆς μαύρης ὀχιᾶς κατὰ τῆς κόκκινης ὀχιᾶς.

Βεβαίως, κάποιοι συμπολῖται μας τότε, δὲν ἐπερίμεναν τηλεφώνημα ἀπ᾿ τὸν ἀρχικανίβαλο τοῦ Κρεμλίνου γιὰ νὰ ἀρχίσουν τὴν ΕΘΝΙΚΗΝ Ἀντίστασι. Κι ἔτσι βγῆκαν ὅπως ὅπως «στὸ κλαρί», χωρὶς πίσω τους νὰ ἔχουν τὸν ἐντυπωσιακὸ παράνομο μηχανισμὸ τῆς πιό ἐγκληματικῆς ὀργανώσεως στὰ χρονικὰ τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ. Ἄλλοι ἐφυγάδευον ἡμεδαποὺς καὶ ἀλλοδαποὺς πολεμιστὰς πρὸς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν, ὥστε νὰ συνεχίσουν τὸν ΕΘΝΙΚΟΝ Ἀγῶνα.

Ο «ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑΣ».

Ἡ κόκκινη ὀχιὰ, διοικουμένη ὑπὸ τοῦ μεγίστου ὅλων τῶν φονιάδων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, εἶχε ξοδέψει μέγα μέρος τοῦ δηλητηρίου της διὰ νὰ ξεκάνῃ ὅσα ἀπ᾿ τὰ τὰ μικρὰ φδάκια της ἐνόμιζε ὅτι δὲν τὴν ἀγαποῦν.

Ἔτσι ὅταν ἡ (πρώην ἀγαπημένη της) μαύρη ὀχιὰ ἐμπούκαρε στὴν σιχαμερὴ φωλιὰ της, τότε θυμήθηκε τοὺς «ἀγῶνες γιὰ τὴ λεφτεργιά», τὸν «Μεγάλο Πατριωτικὸ Πόλεμο» κι ἄλλες τέτοιες πομφολυγολογίες.

Στερουμένη ἐπαρκοῦς δηλητηρίου, δὲν ἐστερεῖτο καὶ θράσους!

Ἔτσι, κατόρθωσε τὸ ἀκατόρθωτο μὲ τὶς πλάτες τῶν «κορόιδων», τῶν γνωστῶν «ἀμερικάνοι φονιάδες των λαῶνε»...

Ὁ Ἀμερικανὸς φορολογούμενος, ἐκτὸς ἀπ᾿ τὰ παιδιὰ του εἰς τὸ σφαγεῖον τῶν δύο κτηνωδῶν ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ πολέμων, προσέφερε τὸ βιὸς του κατὰ τρόπον πρωτόγνωρον εἰς τὴν ἱστορίαν.
Οἱ Σοβιετικοὶ μετὰ τὴν νίκην τους ἐπὶ τῶν μαύρων «συναδέλφων» τους, προσεπάθησαν νὰ ἀποκρύψουν τὴν πικρὴ ἀλήθεια τῆς τερατώδους ὑλικῆς βοηθείας ἐκ μέρους τῆς «πλουτοκρατικῆς ἀστικῆς δημοκρατίας», τῆς βοηθείας αὐτῆς μὲ τὴν ὁποίαν ὁ Ῥῶσσος στρατιώτης ἀξιώθηκε νὰ πολεμήσῃ φορώντας μπότες στὰ ποδάρια του καὶ ἔχοντας σφαῖρες στὶς μπαλάσκες του.
Ἡ χαρακτηριστικὴ ὑποκρισία τοῦ κομμουνισμοῦ, ὑπαγόρευε στοὺς Ἀμερικανοὺς «καπιταλίστες», ὅλα αὐτά, ἥτοι ὅπλα, ῥοῦχα, ὑποδήματα, συσκευασίες, προτοῦ τὰ στείλουν στὸν «πατερούλη», πὼς ἔπρεπε νὰ τὰ ἔχουν «μαϊμουδέψῃ» ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φαίνεται ἡ «ἰμπεργιαλιστική» προέλευσή τους.
Οἱ αἱματοβαμμένες ἀμερικανικὲς νηοπομπές, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἀγαθιάρη καὶ ἀρρώστου Ῥοῦσβελτ, κουβάλησαν στὸν πρώην σύμμαχο τοῦ Χίτλερ βοήθειαν 11 δισεκατομ. δολλαρίων.
400.000 τζίπς καὶ φορτηγά, 12.000 τεθωρακισμένα ὀχήματα (περιλαμβανομένων 7.000 τάνξ, περίπου 1.386 ἐξ αὐτῶν M3 Lees καὶ 4.102 M4 Shermans), 11.400 ἀεροπλάνα (ἐκ τῶν ὁποίων 4.719 Bell P-39 Airacobras) καὶ 1,75 ἑκατομ. τόνους τροφίμων.

Δὲν θὰ περνοῦσαν πολλὰ χρόνια ποὺ τὰ ὅπλα αὐτὰ οἱ «ἀντιδραστικὲς δυνάμεις τοῦ καπιταλισμοῦ» θὰ τὰ ἔβλεπαν γυρισμένα ἐπάνω τους, στὴν Ἑλλάδα, στὴν Κίνα, στὴν Κορέα...

Καὶ τοῦ χρόνου νάμαστε καλά, νὰ γιορτάσουμε τὴν σπουδαία ἐπέτειο ἔναρξης τῆς «Ἐθνικῆς (τους) Ἀντίστασης» ποὺ ὡς σταθερὴ ...θρησκεφτικὴ γιορτή, συμπίπτει πάντα μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ «Μεγάλου Πατριωτικοῦ, Ἀντιφασιστικοῦ, Ἀντιναζιστικοῦ κλπ. Ἀγῶνα» τῆς ἀρκουδο-μαμᾶς τους.

«Τὸ βανδαλογράφημα».

Ἀπὸ τῶν παλαιοτάτων χρόνων, ἀφ᾿ ὅτου ὁ ἄνθρωπος κατόρθωσεν ἀρχικῶς νὰ ἰχνογραφῇ, ἔπειτα δὲ νὰ γράφῃ, ἐφύτρωσεν ἐντὸς του ζωηρὰ ἡ ἐπιθυμία ὅπως, ποιούμενος χρῆσιν τῶν τρόπων αὐτῶν τῆς ἀπαθανατίσεως, καταλείπῃ ὄπισθεν αὐτοῦ ὀπτικὰς τινας μνήμας τῶν (συνήθως ἀσημάντων ἔως βλακωδῶν) πνευματικῶν του συλλήψεων.
Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ τραπῶ εἰς ψυχοαναλυτικοῦ τύπου προσεγγίσεις ἐπὶ τοῦ διατὶ κάποιος φλέγεται ἐκ τῆς ἐπιθυμίας νὰ καύση τὸν Ναὸν τῆς Ἀρτέμιδος ἐν Ἐφέσῳ, ἄλλος νὰ ἀναγράψῃ τὰς ἠλιθιότητάς του εἰς τὸν φρεσκοβαμμένον τοῖχον μιᾶς ὡραίας οἰκίας, ἤ ἐπὶ τοῦ βάθρου ἑνὸς ἀνδριάντος, ἤ ἐπὶ ἑνὸς κίονος τοῦ Ζαππείου. Ὅπως ἄλλος νὰ «δακτυλίσῃ» ἕνα κείμενον λογίως συντεταγμένον, διὰ νὰ τὸ «ἐκσυγχρονίσῃ», νὰ τὸ κάμῃ πχιὸ «κατανοητὸ» γιὰ τὰ «νέα παιδιὰ ποὺ τὸ ἄτιμο τὸ Σύστημα τοὺς στέρησε τὴν κλασσικὴ παιδεία» καὶ τὰ τοιαῦτα...
Ἐξ ὅλων αὐτῶν βεβαίως, τὸ βανδαλογράφημα, γνωστὸν καὶ ὡς «γκράφιτι», στέκει ἐπιβλητικῶς ὡς μιὰ καθημερινὴ ὑπόμνησις τοῦ διεστραμμένου κατασκευαστοῦ του πρὸς ἡμᾶς.
Μιὰ ὑπόμνησις περὶ τοῦ πόσον εἴμεθα ὑποχρεωμένοι κάθε πρωί ποὺ σὰν «ὑποταγμένοι ἀστούληδες» πᾶμε στὴν «δουλίτσα» μας, νὰ βλέπωμε τὴν συγκεκριμένην βανδαλογραφίαν, ὡς μιὰν διαρκὴ ὑποβλητικὴν σήμανσιν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ αἰσθητική διαμόρφωσις τοῦ ἀστικοῦ μας τοπείου ἀνήκει κατὰ κύριον λόγον εἰς τὴν ἀλητοκρατίαν. Ἐκεῖνα τὰ κοινωνικὰ σκύβαλα, ποὺ κατὰ τὰς νύκτας τοῦ μακαρίου ὕπνου μας, μὰ τὰ «σπρέυ» τους μᾶς ἐπιβάλουν τὴν ὄψιν τοῦ ὀπτικοῦ μας ὁρίζοντος.
Ἡ ὀπτικὴ ἐξαθλίωσις τοῦ ἀστικοῦ τοπείου δὲν εἶναι ἕνα τυχαῖον, παρεμπίπτον «φαινόμενον τῶν καιρῶν», ἀλλὰ μέρος ἑνὸς συγκεκριμένου ἐπιτελικοῦ σχεδίου ψυχικῆς θλίψεως (πρεσσαρίσματος) τῶν «ἀστούληδων», τῶν «νοικοκυραίων», ποὺ πρέπει νὰ ἀποτοξινωθοῦν ἐκ τοῦ «ἀστικοῦ δηλητηρίου» τῆς τάξεως, τῆς εὐπρεπείας καὶ τῆς «αἰσθητικῆς ἰσοπέδωσης».
Εἶναι ἕνα καλῶς κατηρτισμένον σχέδιον διὰ τοῦ ὁποίου, -ἀπὸ τὰς ἀλαμπουρνέζικας ψυχεδελικὰς βανδαλογραφίας καὶ τὰς «χιουμοριστικὰς» ἐκφάνσεις μαγαρίσεως τῆς ἰδιοκτησίας μας, ἔως τὰς παραταξιακὰς μπουρδολογίας «Θάνατος στοὺς...», «Κρεμάλα στοὺς ...» καὶ τὰ συναφῆ (ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς) ἡρωικά-, ἐπιδιώκεται ἡ ψυχικὴ σύνθλιψις τοῦ μονίμου στόχου ὅλων τῶν διαχρονικῶν παλιανθρώπων, τοῦ Ἀστοῦ.
Αὐτὸς, προτοῦ κακομοιριασμένος μάθει νὰ βλέπῃ μὲ «κατανόησιν» τὴν περιουσίαν του νὰ «ἀπαλλοτριοῦται» κατὰ τὸ ξέσπασμα μιᾶς «αὐθόρμητης ἐκδήλωσης» τῶν «παιδιῶν», πρέπει νὰ ἔχῃ προϋποταγεῖ ΑΙΣΘΗΤΙΚΩΣ εἰς τὴν ἐπιβλητικὴν γραφιστικὴν παρουσίαν τῆς ἀλητείας, ἐπὶ τῶν ἐπιφανειῶν τῆς καθημερινότητός του.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
Διὰ κάποια «ῥυπαρᾶ γένη» ὁ βιασμὸς τῶν ἡττηθέντων ὡς ἀπόρροια μιᾶς νικηφόρου μάχης των, δὲν συνιστᾷ πρᾶξιν σεξουαλικῆς σημασίας.
Εἶναι ἀπολύτως πολιτικὴ πρᾶξις κι ὁ νοῶν νοείτω!
Ἐν προκειμένῳ ὅμως, ὁ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ βιασμὸς μας προηγεῖται τῆς ἐπερχομένης ἥττης μας.

Μπουράν. Ἕνας ἄνεμος.

Εἶν᾿ ἕνας ἄνεμος, μακριά, στὴ Σιβηρία.
Χιονώδης, χωρίς σκόνες τὸ χειμῶνα,
παγώνει τῶν Σαρματῶν τὰ ἕρημα πεδία.
Καὶ εἶναι τόσο παγερὸς ὡσσὰν τὴν ἀπιστία.

Καυτός τὸ καλοκαίρι,
τὴν ἄμμο στροβιλίζει,
στὰ μάτια μπαίνει, φέρνει πόνο,
ὅλα τὰ ξεραίνει ὡσσὰν τὴν δυσπιστία.

Τὸ χιόνι λειώνει, γίνεται νερό,
τὰ πάντα ζοῦν ξανά,
καὶ σβήνει ἡ ἀπιστία.
Μὰ ὅπου πέρασε ὁ θερινὸς Μπουράν,
γιά πάντα βασιλεύει ἡ δυσπιστία.

Περὶ Δημοκρατίας.

Τὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα παρ᾿ ὅτι προσβάλλουν κατὰ κανόνα τὴν ἠθικήν, τὴν νοημοσύνην καὶ τὴν ἀξιοπρέπειαν τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τούτοις, ἀποφεύγοντα τὰς ἐκλογάς, κάνουν κάτι πολὺ σπουδαῖον, τὸ ὁποῖον ἡ «Δημοκρατία» ὄχι μόνον δὲν τὸ ἀποφεύγει, ἀλλὰ -δυστυχῶς- τὸ ἐπιτείνει.
Ἀποφευγομένων τῶν ἐκλογῶν, ἡ στατιστικὴ ἀποτύπωσις τῆς βλακείας παραμένει ἀδύνατος.

Μεγάλη Τρίτη. Οἱ Φαρισαῖοι.

Οἱ Φαρισαῖοι, ἐξ ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι διεξεδίκουν τὴν ὀρθότητα τῆς νομικῆς ἑρμηνείας κατὰ τὰ ἔτη τοῦ Ἰησοῦ, ἦσαν οἱ πλέον μορφωμένοι.
Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ περίφημος Φαρισαῖος ῥαββῖνος των Γαμαλιὴλ I ὁ Πρεσβύτερος, προστάτης τῶν χριστιανῶν καὶ διδάσκαλος τοῦ νεαροῦ Σαούλ (Παύλου), ὁ μετέπειτα ἅγιος Γαμαλιὴλ τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας.
Ὅμως ὁ ζῆλος τῶν Φαρισαίων πρὸς ἐπίδειξιν τῆς ἀρετῆς των, τοὺς ὤθει εἰς ἀηδιαστικὰς πράξεις φανφαρονικῆς δημοσίας συμπεριφορᾶς, ἡ ὁποία ἐξενεύριζε ἀκόμη καὶ τὸν ἔχοντα ὑψηλὴν αἴσθησιν τοῦ χιοῦμορ Ἰησοῦν.
Κατὰ τὴν Μεγάλην Τρίτην, τὸ ἐξόχως συγκινητικὸν Τροπάριον τῆς Κασσιανῆς «ἐπικαλύπτει» τρόπον τινά τὸ κατὰ Ματθαῖον 22, 15- 23, 39, ὅπου ἐξαπολύεται ὑπὸ τοῦ Ἰησοῦ ἡ καταδίκη τῶν Φαρισαίων ὄχι τόσον ὡς Φαρισαίων, ἀλλ᾿ ὡς ἰδεοτύπων τῆς ἐπιδείξεως, τῆς ὑποκρισίας, τῆς δοκησισοφίας καὶ ἄλλων παθῶν κυρίως τοῦ πνεύματος.
Ὁ «φαρισαῖος» εἶναι ἐκπληκτικὸς εἰς τὴν δυνατότητα ὑποταγῆς τῆς σαρκός εἰς τὸν νοῦν. Ἕνας πρωταθλητὴς τῆς Ἀρετῆς!
Νηστεύει πιὸ καλὰ ἀπ᾿τοὺς ἄλλους.
Ἐλεεῖ πιὸ ἀποτελεσματικῶς ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους.
Προσεύχεται πιὸ σπαρακτικῶς καὶ συντριπτικῶς ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους.
Ὅμως, καταδεικνύει καλύτερον ἔναντι παντὸς ἄλλου τὸ πόσον πολὺ ἐνήστευσε.
Ὅμως, διακηρύσσει ἀποτελεσματικώτερον ἔναντι παντὸς ἄλλου τὸ πόσον δαψιλῶς ἐλέησε.
Ὅμως, θορυβεῖ περισσότερον ἔναντι παντὸς ἄλλου προσευχόμενος καὶ συντριβόμενος πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Γιαχβέ.
Κάθε κοινωνία, ὁμάς, σύναξις, ἀδελφότης ἀνθρώπων, συγκεκροτημένη ἐν ὀνόματι τοῦ ἐγχειρήματος πρὸς ἀποκατάστασιν τοῦ ...στεγαστικοῦ προβλήματος τῆς Ἀρετῆς, ὀφείλει νὰ ἐμφυσῇ εἰς τὰ μέλη της τὸ πνεῦμα τοῦ κατὰ Ματθαῖον 22, 15- 23, 39.
Ἐπειδὴ ὁ «Φαρισαῖος» κοιμᾶται ἐντὸς μας ὡς ἡ Ὡραία Κοιμωμένη, ἀναμένων τὸν ἀφυπνιστικὸν ἀσπασμὸν τοῦ ξανθοῦ πρίγκηπος, τοῦ φέροντος τὸ συμβολικὸν ὄνομα «ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ»...
Η ΕΙΚΩΝ: Ὁ μέγας ῥαββῖνος τῶν Φαρισαίων καὶ ἅγιος τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας Γαμαλιὴλ Ι, ὁ Πρεσβύτερος, εἰς γλυπτικὴν ἀπεικόνισιν ἐν τῷ ναῶ τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ἐν Pluméliau.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ: Sederunt Principes. Τοῦ μαγίστρου Περωτίνου τοῦ Μεγάλου. https://www.youtube.com/watch?v=SA_XhMKH6oo
«Sederunt principes, et adversum me loquebantur:
et iniqui persecunti sunt me...».
(Θρονιάστηκαν οἱ ἀρχηγοί καὶ συζητοῦσαν ἐναντίον μου.
Μηχανευόμενοι τὸν ἄδικο διωγμό μου).

«Βλάσφημον στιχηρόν».

Μικρὰ Ναϊτικὰ Ἀνάλεκτα.

Ricaut Bonomel. Καταλωνὸς Ἱππότης τοῦ Ναοῦ, τροβαδοῦρος. Τέλη 13ου αἰῶνος.
Ἕν ἐκ τῶν ἐλεεινοτέρων ψευδῶν τὰ ὁποῖα ἐξαπέλυσεν ἡ κοσμικὴ ἐξουσία τῆς Γαλλίας κατὰ τῶν μελῶν τοῦ ἱεροπολεμικοῦ Τάγματος τῶν «Πενήτων Συστρατιωτῶν τοῦ Χριστοῦ» (Ναΐται), ἦτο καὶ ἐκεῖνο τῆς φερομένης ἀδιαφορίας των διὰ τὸ σταυροφορικὸν ἐγχείρημα, ἀφ᾿ ὅτου ἐχάθη τὸ Βασίλειον τῶν Ἱεροσολύμων καὶ οἱ Ἅγιοι Τόποι ἐν γένει.
Τὸ ψεῦδος αὐτὸ δυστυχῶς ἡ -ἐν γαλλικῇ αἰχμαλωσίᾳ- Ῥωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν ἠδυνήθη νὰ καταπολεμήσῃ.
Τὰ ἰσχυρὰ δοκουμέντα ποὺ διαθέτομεν εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ μέχρι τέλους ζωηροῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Τάγματος διὰ τὴν Σταυροφορικὴν Ὑπόθεσιν, εἶναι ποικίλα.
Σωζόμενα ἔγγραφα - ἐντάλματα συνδρομῆς τῶν λογῆς ἐκστρατευτικῶν ἐγχειρημάτων, τεράστιαι δαπάναι ἐκ τῶν ἐγγείων καὶ πιστωτικῶν προσόδων τοῦ Τάγματος ὑπὲρ ἐξαγορᾶς αἰχμαλώτων, χρηματοδοτήσεως μισθοφορικῶν σταυροφορικῶν μονάδων, ἐπισκευῆς ἰβηρικῶν ἀκριτικῶν φρουρίων κλπ.
Εἰς αὐτὰ προστίθενται καὶ ἔμμετρα στιχουργήματα λογίων Ναϊτῶν, ὡς αὐτὸ τοῦ Καταλωνοῦ ἱππότου Ricaut Bonomel.
Εἰς αὐτὸ ὁ γενναῖος ἱππότης, διεκτραγωδεῖ τὴν ἀδιαφορίαν τοῦ Πάπα διὰ τὴν «Ὑπόθεσιν» καὶ τὴν συνδρομὴν του εἰς τὴν ἀθλίαν δρᾶσιν τοῦ Καρόλου τοῦ Ἀνδηγαυϊκοῦ ἐν Ἰταλία, κατὰ τῶν καλῶν καὶ σταυροφορικῶς πιστῶν Χοχενστάουφεν, ἀλλὰ καὶ τὴν διάθεσιν σταυροφορικῶν κονδυλίων πρὸς ἐξυπηρέτησιν δυναστικῶν καὶ λοιπῶν εὐρωπαϊκῶν τυχοδιωκτισμῶν.
Ὁ φρὰ Ricaut, εἰς τὸ σωζόμενον στιχούργημά του, γραμμένον εἰς τὴν καταλωνικὴν διάλεκτον, ἀναφέρεται εἰς τὰ ἐπίχειρα τῶν τραγικῶν συμβάντων τῆς πτώσεως εἰς χείρας τῶν ἀπίστων τοῦ Ὁσπιταλικοῦ φρουρίου Ἀρσούφ τὴν 29ην Ἀπριλίου 1265, ὅπου ὁ πιστὸς Ricaut ἐπολέμησεν.
Μουσική: Palästinalied
https://www.youtube.com/watch?v=isxvXITTLLY

Μαγγρόβια Δάση.

Στῆς σήψης τὰ βασίλεια

δύσκολον εἶναι τοῦ θανάτου ἡ ὁσμή,
ἀπ᾿ τῆς ζωῆς νὰ ξεχωρίσῃ τὶς πνοές.
Ἕρπουν ἐκεῖ ζωὲς πανάρχαιες,
σὰν Ἐρινύες σ᾿ ἕναν Ἄδη,
παράξενα κι ἀνοίκεια χτισμένο,
κατ᾿ ἀπ᾿ τοῦ Ἥλιου τὴν θωριά.
Ζωὲς π᾿ ἄλλες ζωὲς ζητοῦνε γιὰ νὰ ζήσουν,
γιατὶ δὲν ζήσανε ποτὲ ζωὴ μιᾶς ἀφημένης ῥαθυμίας.
Σαπίζουν ὅλα κι ἡ ἀνάσα τους,
ἅνασσα γίνεται στοῦ θείου τὴν σαπρὴν ὀσμή,
Πόσο ἄχαρο θὲ νἄταν
στοῦ ζωντανοῦ Θανάτου
τὸ φέουδο ἐτοῦτο,
ἄν τοῦ μαγγρόβιου ἡ ὀμπρέλα,
δὲν ἔκρυβε τὸν Ἥλιο αὐτῆς τῆς γῆς!
Δίνοντας ἔτσι στοῦ Θανάτου τὸ ὑπερχθόνιο παλάτι,
μιὰν αἴσθηση, μιὰ δύναμη, παράξενης ζωῆς.

Η ΕΙΚΩΝ: Carolyn Burger. ''Mangrovian Canopy''.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Ἕκτορος Βίλλα Λόβος. «Melodia Sentimental»
https://www.youtube.com/watch?v=uQmxtZLtOAo

Claustrophobia...

Ἑξῆντα χρόνια ζήσαμε τὸν τρόμο,

μιᾶς ἥρεμης κι ἀπόστροφης ζωῆς,
σ᾿ ἕνα πλανήτη μ᾿ ἀέρα καὶ νερά.

Ἑξῆντα χρόνια ζήσαμε τὸν τρόμο,
ἀνάμεσα σὲ ὕλη ποὺ μονάχη της σαλεύει,
σὲ ὄντα ποὺ κινούνταν ὅπως θέλαν.

Κι ὁ νοῦς μας, πάντα μ᾿ εὐλάβεια στραμμένος,
σέ κεῖνες τὶς σφαῖρες τ᾿ οὐρανοῦ,
ποὺ ξανοιγμένες σὲ μιὰν ἀπειροσύνη,
μᾶς προσκαλοῦν σ᾿ ἀνοιχτοσύνη,
ψυχῆς, σωμάτου καὶ τοῦ νοῦ.

Γιάν Φερμέερ, «The Glass of Wine» 1661.

Κίτρινο.

Ὅ,τι τὸ Κίτρινο σκεπάζει

εἶναι μὲ χάρη καὶ χαρά ὡραία σκεπασμένο.
Ὅ,τι τὸ Κίτρινο θυμίζει,
ἀπ᾿ τῆς Ἀμάλθειας τὸ κέρατο βγαλμένο.
(Καλούδια ξεπηδοῦν ἀπὸ τὸ Κίτρινο).

Χρυσὸς ὑμνεῖται μὲ τὸ Κίτρινο.
Μὰ ὄχι τῶν σαράφηδων ἐκεῖνος ὁ χρυσὸς.
Ὁ ἄλλος ὁ χρυσός, ὁ μυστικός!
Πού δέν τὸν ἔφτειαξαν ποτέ οἱ ὀνειροπόλοι,
μὲ τὰ σκαμμένα χέρια,
ἀπ᾿ τῶν ὀξέων τίς ἄτυχες σπονδές.

Τὸ Κίτρινο εἶναι ὑπόσχεση ζωῆς.
Εἶναι σημαῖα παλιῶν αὐτοκρατόρων,
μ᾿ αὐτοκρατόρισσες σιμὰ των πού στὰ μάτια τούς κοιτοῦν.

Ἅλως εἶναι τὸ Κίτρινο.

Ἅλως πού μέσα της ἀλόγατ᾿ ἁλωνίζουν τὸ Κίτρινο σιτάρι!
Ἅλως πού στέφει κεφαλές ὡραίων γυναικῶν,
σὰν ὀπτασίες Κίτρινες μᾶς φεύγουν,
ἀφοῦ σταθοῦν στὸ πλάι μας γιὰ λίγο.
στὴν Κίτρινη τὴ φλόγα πού μᾶς καίει.

Θεές φοροῦν τὸ Κίτρινο.
Μισοσκεπάζοντας τὸ Κάλλος.
Νὰ μὴ παραφρονοῦνε οἱ θνητοί.

Θεές κρυμμένες, -ὄχι γιὰ πολύ-,
ἀφοῦ οἱ μέλισσες πετώντας,
μὲ πείνα γιὰ Κίτρινη τροφή,
μὲ ὄμορφα τραγούδια τὶς προδίδουν.

Τὸ Μηδὲν

Ὅταν οἱ Ἰνδοὶ μαθηματικοὶ πρὸ ἑκατοντάδων ἐτῶν «ἀνεκάλυψαν» τὴν μαθηματικὴν ὑπόστασιν (absurdum ἔ;) τοῦ ΜΗΔΕΝΟΣ, πολλὰ πράγματα ἀπέκτησαν μιὰ τεραστίαν ἀξίαν.
Μιὰν ἀξίαν ἐξηρτημένην ἐκ μιᾶς ἐνοχλητικῆς πραγματικότητος.
Αὐτῆς ποὺ ἐπιβάλλει πρὸ τοῦ ΜΗΔΕΝΟΣ νὰ ὑπάρχῃ πάντοτε ἡ ΜΟΝΑΣ καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὀκτῶ «παιδιὰ» της.
Αὐτὲς τὶς μέρες κάποιοι τὸ συνειδητοποιοῦμε καὶ χωρὶς τὰ μαθηματικά.
Ἐπειδὴ ἡ ΜΟΝΑΣ λέγεται ΥΓΙΕΙΑ. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν ὅλα τὰ μηδενικὰ ἔχουν ἀξίαν. Χωρὶς αὐτήν, δὲν μποροῦν νὰ εἶναι κάτι ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ ΜΗΔΕΝ.
Ἡ εἰκών: Χαρακτικὸν τοῦ 17ου αἰῶνος τοῦ T. Galle. Ἡ Ὑγιεία (Sanitas) κρατούσα τὸν πεντάκτινον, σύμβολον τῶν Πυθαγορείων διὰ τὴν ὑγιείαν καὶ τὴν ὀφιοῦχον ῥάβδον τοῦ Ἀσκληπιοῦ (Sanitas. Intortus baculo serpens Epidaurius, impar, Et quinquangulus hic, signa salutis habent).

Dies illa...

https://www.youtube.com/watch?v=2PRoi1EaVII

Φαλκονέρα 1978

Μάγος νύχτ᾿ ἀξημέρωτη μὲ τ᾿ ἄστρα τὰ κρυμένα.

Στὸν ἱταμὸ τὸν ἀσβεστόλιθο ποὺ στὸ σκοτάδι ξεπροβάλλει.

Μικρὰ ταχύτατα κουνέλια πέρα δῶθε,

(Κάτοικοι μιᾶς γονίμου ταπεινότητος).

Καὶ τὸ φανάρι πέρα δῶθε τριγυρίζει.

Φαντάσματα ψάχνοντας πνιγμένων.

Μ᾿ ἕνα μικρὸ τρατζιστοράκι νὰ σκεπάζῃ,

Μέλπον ῥυθμοὺς παλιᾶς κοπῆς.

ὅλο θρηνώντας, ἀγάπες προδομένες.

Σκεπάζει τὸ γουργούρισμα μιᾶς χύτρας,

-πάνω σὲ φρύγαν᾿ ἀναμμένα ἡ γέρικη κακάβα-,

Τοὺς μπακαλιάρους ζεματάει μὲ στοργή.

Μες᾿ σὲ νερὸ γλυφό, φερμένο ἀπ᾿ τὴν Ὑδρα,

-ἔχει κι αὐτὸ τὴ νοστιμιὰ του-,

ἔτσι ἡ ζώὴ παρῆλθε σὲ μιὰ νύχτα,

μὲ ἀφηγήσεις –κυρίως γιὰ νεκρούς-,

σὰν νεκροδείπνου τελετή, μ᾿ ἕνα κρασὶ ξυδιά, μπορνιόκο.

«Ἐν τῇ παρούσῃ συγκυρίᾳ», οἶνος φαλέρνος γιὰ τραπέζια  πατρικίων.

Ὦ, Φαλκονέρα φτωχικιά, μὲ τὰ ξυλάκια τῶν ἀκτῶν σου τὰ ὀθνεῖα.

Πόσο ἡμερέψανε ἀπόψε τὰ νερὰ σου, καθὼς χαϊδεύουν ἁπαλὰ

Τὴ γάστρα τῆς μηχανότρατας «Προκόπης».

Ἀπόψε, ὦ Πεντηκοστή, τὰ πελαγίσια μάγια σου τὰ θεῖα,

Δωρίζεις τα μὲ λάμψεις μύριες, ἱερές.

Λάμψεις φωσφόρες τοῦ πελάγιου πλαγκτοῦ,

Στέφουν τοῦ Μύρτου τὸ ὑδάτινο τὸ μνῆμα.

Ὦ, Φαλκονέρα, βράχε τρομερέ!

Πάγε φιλόσοφε, σὲ εἶδα τὸ ξημέρωμ᾿ ἀνθισμένη.

Σὰν μιᾶς Κυμαίας Σίβυλλας χρησμός,

Προφήτεψες ἐκεῖνο τὸ πρωί,

Μιᾶς ἀπολείπουσας ζωῆς τοὺς στεναγμούς,

Πόθων κι ἐρώτων πνιγμένων σερπαντίνα,

Σ᾿  ἀβύσσους τῆς ζωῆς μου, λιπομάκαρ.

Χαρτομάντηλα στὸ λιθόστρωτο.

Σὲ μιὰ πορεία δύσκολη,

Ἐπάνω σὲ λιθόστρωτα παλιά, ὀλισθηρά,

Μὲ ξῦλα βαρειὰ στὴν πλάτη φορτωμένοι,

Δὲν συλλογιόμαστε προδότες κι ἀρνητές.

Τὰ μάτια μας χάμου καρφωμένα,

Μετροῦνε χαρτομάντηλα ῥιγμένα.

Μετροῦνε χαρτομάντηλα ποὺ σκούπισαν γιὰ μᾶς,

Χέρια ποὺ πλύθηκαν κάπως βιαστικά,

Χέρια ὡραῖα, καθαρά,

βρεγμένα πάλι καὶ πάλι στεγνωμένα.

Κι ὅπως στεγνώνουνε τὰ χέρια κεῖνα τ᾿ ἁπαλά,

Στεγνώνουν καὶ τὰ δάκρυα σὲ μάτι᾿ ἀμάθητα νὰ κλαῖνε.

Σὲ μάτια ψεύτικα, σχεδὸν θὰ τἄλεγες νεκρά.

Μάτια νεκρὰ ὅταν τὰ βλέπῃς ζωντανά,

Πῶς ζωντανεύουν, Δές!

Στῆς ψεύτικης ζωῆς τὰ εἰκονοστάσια,

Σὲ δόλια κάτοπτρα ποζάρουνε στημένα,

Μ᾿ αυτὸ ποὺ βλέπουνε μπροστὰ τους μαγεμένα.